Todos os capítulos de เมียเฮียซัน: Capítulo 21 - Capítulo 30

 "จุ๊บ~~"หลังจากผ่านกิจกรรมเรียกเหงื่อก่อนนอนเป็นที่เรียบร้อย ริมฝีปากหนาก็ประทับลงบนหน้าผากของหญิงสาวใต้ร่าง ก่อนจะถอดแก่นกายออกจากจุดเชื่อมประสาน"กะ กี่ทุ่มแล้ว?" หมิวที่ร่างกายเปลือยเปล่าเอ่ยถามเสียงขาดห้วงเล็กน้อย นั่นเพราะเธอเองยังไม่หายจากอาการล่องลอยเท่าที่ควรนัก"ถามทำไม รอใครโทรมางั้นสิ?"ซันที่ทิ้งตัวลงนอนข้างกายเธอเอ่ยอย่างไม่พอใจนัก เขาก็นึกได้เพียงเรื่องเดียวนี่ แถมยังอดไม่พอใจไม่ได้อีกด้วย"บ้าเหรอ พรุ่งนี้ต้องไปเรียน มึงเล่นเอากูตั้งแต่หัววันจนตอนนี้ไม่รู้กี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย"หมิวเอ่ยเสียงดังเล็กน้อย แต่ก็ไม่ถึงกับดุเขา เธอยืดตัวไปมองดูนาฬิกาบนโต๊ะเหนือที่นอน ก็ปรากฏเวลาซึ่งปาไปเกือบห้าทุ่มแล้ว จึงสะกิดคนที่นอนแผ่หลาข้างกาย"ซัน ซัน จะห้าทุ่มแล้วนะ ไม่รีบกลับคอนโดเหรอ?"คนตัวเล็กดึงผ้าห่มคลุมร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งเธอและเขา ตอนนี้ทั้งสองนอนอยู่ในห้องพักของเธอ โดยปกติซันจะสลับไป ๆ มา ๆ ที่นี่และคอนโดเขา แต่มาช่วงหลังเริ่มจะอยู่ที่นี่กับเธอบ่อยมากขึ้น"ไม่กลับ" ซันตอบพร้อมกับวางมือหนุนศีรษ

 สามวันผ่านไป...เธอกับซันยังคงใช้ชีวิตด้วยกันปกติ กินนอนด้วยกัน ไปไหนก็ไปด้วยกันทุกที่ เรียกได้ว่าตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เลยก็ว่าได้ คนที่ไม่รู้จักคงเข้าใจผิดคิดว่าเธอกับเขาเป็นแฟนกันอย่างแน่นอน แต่ใครจะรู้ว่าที่เธอกับซันเป็นอยู่ไม่ใช่สถานะนั้น บางทีเธอก็อยากให้สิ่งที่ทุกคนเข้าใจผิดกลายมาเป็นเข้าใจถูกบ้างเหมือนกัน เธอก็อยากใช้สถานะแฟน ไม่ใช่มากกว่าเพื่อน แต่น้อยกว่าแฟนอย่างเช่นตอนนี้"หูย~~เดี๋ยวนี้ใครเป็นคนจ้างใครกันแน่วะ ฮ่า ฮ่า"เสียงแซวเกิดขึ้น ณ บริเวณม้านั่งที่ประจำใต้ต้นไม้หน้าคณะ ซึ่งมีกลุ่มของเธอนั่งอยู่ คนที่เอ่ยแซวซันที่เดินถือจานข้าวและน้ำเข้ามานั่นก็คือทัพ ที่ทั้งแซวทั้งหัวเราะลั่นเสียงดังจนนักศึกษาที่อยู่บริเวณนั้นบางคนหันมามอง"กูจ้างมันแก้งานก็ต้องดูแลสิวะ" ซันเอ่ยยิ้ม ๆ ก่อนจะนั่งลงที่ประจำข้างกายหญิงสาว"อะ กินข้าวก่อนค่อยเขียนต่อ""ว้าว น่ากินจัง ขอบใจนะ"หมิวเงยหน้าจากการเขียนงานให้ซันก็ดีใจตาโต และเอ่ยปากขอบคุณเขา ซันซื้อข้าวกับน้ำมาให้เธอ มันทั้งน่ากินและเพราะคนซื้อเป็นเขา ความตื่นเต

 ความจริงตรงหน้าราวกับดึงเธอมาตบจนหน้าชา เธอนิ่งอยู่สักพักก่อนจะลงจากเตียงและเดินมายังฝั่งที่ซันกับโซ่ยืนทำหน้างงกันอยู่ เธอหยุดอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับจ้องมองซันด้วยแววตายากเกินจะคาดเดา แม้ในใจจะแตกสลายจนไม่เหลือชิ้นดีไปแล้ว แต่เธอกลับไม่โวยวายหรือแม้กระทั่งมีน้ำตาออกมาให้ผิดสังเกต เพราะเธอไม่รู้ว่าการที่เธอทำแบบนั้นต่อหน้าเขาแล้วจะมีประโยชน์อะไรอีกทั้งไม่ต้องถามหาความจริงเพราะเธอเห็นชัดแล้ว เขาพาคนอื่นมาทับที่ของเธอ พื้นที่ที่เธอเข้าใจมาตลอดว่าเป็นของตน เพราะเชื่อเพียงคำพูดของผู้ชายที่เธอรัก แต่เขาเคยรักเธอบ้างไหมยังไม่รู้เลย หัวใจดวงน้อยเจ็บปวดและแหลกสลายไม่รู้ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไร แต่ที่แน่ ๆ ครั้งนี้มันเจ็บปวดกว่าทุกครั้ง นั่นเพราะเธอเอาความรู้สึกทุกอย่างลงมาเล่นอย่างจริงจังเกินไป ลงมาเล่นทั้งตัว ทั้งหัวใจ..."หมิวเป็นไร?" ซันรู้สึกว่าสายตาที่มองมายังเขาแปลกไปจากทุกครั้ง แววตาคู่นั้นมองคล้ายกับคนผิดหวัง?"กูขอถามอะไรมึงหน่อย" ปลายเสียงสั่นไหวเล็กน้อยเธอพยายามกลืนก้อนสะอื้นลงอก แม้ว่าจะเจ็บปวดเเค่ไหนก็ตาม แต่เธอไม่กล้าแม้แต่จะอ่อนแอใ

 "ไปบอกมันทำไม? "หมิวดุเจย์เดนที่นั่งข้างกายเธอในตอนนี้ เธอไม่อยากเจอหน้าเขา และยิ่งไม่พร้อมที่จะเจอ หากแต่ไม่อาจเลี่ยงได้ หลังจากที่เธอตื่นนอนก็อาบน้ำแต่งตัวเข้าเรียนโดยไม่คิดจะปลุกเขาอย่างเช่นทุกวันที่ผ่านมาเธอตัดสินใจแล้วว่าจะเว้นระยะห่างจากซันให้มากขึ้น อะไรที่เลี่ยงได้ก็ควรจะเลี่ยงเสียที อีกไม่นานก็จะเรียนจบกันแล้ว เธอก็คงจะไปตามทางของเธอ ส่วนซันเองก็ควรจะไปหาสิ่งที่ตัวเองชอบและทำมันได้สักที ไม่เอาไหนมาก็หลายปี ถึงเวลาที่ต่างคนต่างไปได้แล้ว"ทะเลาะกันเหรอ?" หนุ่มลูกครึ่งตัวโตข้างกายเอ่ยถามเธอ"เปล่าหรอก"เธอโกหก เธอกับซันหากไม่ทะเลาะกันมีหรือจะอยู่ห่างกันได้ แต่เธอแค่ยังไม่อยากพูดถึง และยิ่งไม่อยากอธิบาย เจย์เดนเองก็สังเกตสีหน้าที่ผิดแปลกไปจากเมื่อก่อน เพียงเท่านี้เขาก็รู้แล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนั้น เป็นไปในแนวทางไหน เขาจึงทำเพียงพยักหน้าและนั่งทำงานต่อ"เรียนเสร็จไปไหนต่อ?"หลังจากเคลียร์งานช่วงเช้าเสร็จเจย์เดนจึงเอ่ยถามเธออีกครั้ง หมิวที่กำลังเก็บของเข้ากระเป๋าอย่างรีบร้อนก็เอ่ยตอบเขา"ไปแถว ๆ นี

 "มึงพูดมาดิว่าเหตุผลมันคืออะไร?"ซันยืนตัวเเข็งกำหมัดแน่น ความรู้สึกจุกในอกแล่นขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่เคยคิดว่าหมิวจะเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง ทำเอาใจสั่นไหวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ลมหายใจที่เป่ารดล้วนเต็มไปด้วยไอร้อนตามอารมณ์ที่พุ่งสูง"กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึงอีกแล้ว มึงเข้าใจไหมหา!"คนตัวเล็กตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายด้วยดวงตาสั่นไหว เธอใช้เเรงที่มีเหลืออยู่ตะคอกจนคอเจ็บ เพราะเธอเองก็อดกลั้นไม่ไหวแล้ว ยิ่งยื้อความสัมพันธ์บ้าบอแบบนี้ยิ่งไปต่อไม่ไหว หากจะให้กลับไปเป็นเพื่อนสนิทแบบเดิมก็คงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ระหว่างเธอและเขามาไกลเกินไปแล้ว!"ไม่เป็นก็ไม่เป็นไง มึงจะเลิกเป็นเพื่อนกับกูใช่ป่ะ? ได้ เลิกก็เลิก! มึงเลิกเป็นเพื่อนกูแล้วมาเป็นเมียกูเลยเเล้วกัน ยืนคุยดีๆ ไม่ได้มึงก็มานอนคุยกับกูนี่!"ซันเองก็หมดความอดทนแล้วเหมือนกัน ในเมื่อเป็นเพื่อนกันต่อไม่ได้ เขาก็จะเอามาเป็นอย่างอื่นแทน ให้เขายอมเสียเธองั้นเหรอ? เขาไม่ทำ! ไม่มีเหตุผลจะมาอธิบายทั้งนั้น เพียงแค่คำตอบในใจตอนนี้คือไม่ยอมเสียเธอ"มึงปล่อยกูนะไอ้เหี้ยซัน!"