Todos os capítulos de เมียเฮียซัน: Capítulo 31 - Capítulo 40

 "ฮึก~ แต่ตอนนี้กูไม่อยากเป็นแล้ว กูไม่เอาแล้ว มึงไปอยู่กับคนที่มึงรักเถอะนะ ปล่อยกูเถอะกูขอร้อง~ กูเจ็บ ฮือ ฮือ ฮือ~"เสียงสะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจ คนที่อยู่ใต้ร่างเขาเวลานี้ตัวสั่นเทิ้มจนเขาตกใจมือไม้สั่น ตั้งสติกลับมาในทันที เพราะแววตาเจ็บปวดน้ำตานองหน้าของเธอ ใบหน้าที่เคยยิ้มให้เขามาบัดนี้ช่างตรงกันข้าม ทำเอาหัวใจของคนตัวโตกระตุกวูบรีบถอนตัวออกทันที เขาไม่เคยเห็นหมิวร้องไห้เลยสักหน นี่เป็นครั้งแรกเลยจริง ๆ ทำเอาเขามือสั่นรีบกอดปลอบร่างโอนอ่อนด้วยใจที่สั่นไหวระคนหวาดกลัว"หมิว หมิว กูขอโทษนะ ขอโทษ ๆ ๆ ๆ"ซันเอ่ยคำขอโทษซ้ำไปซ้ำมา เขาพลาดมากที่ทำรุนเเรงกับเธอไป เขาควรมีสติให้มากกว่านี้สิ"ฮือ ฮือ ฮือ ~~ ปล่อยกูไปเถอะนะ ฮือ เลิกทำร้ายกูสักที~ "ปลายเสียงของคนตัวเล็กเบาลงอย่างชัดเจน"ขอโทษหมิว จะไม่ทำอีกแล้ว อึก ขอโทษ~"คนตัวโตปากสั่นเอ่ยขอโทษราวกับจะขาดอากาศหายใจไปด้วย เขาทั้งหวาดกลัวและสำนึกผิด ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดเขาก็ควรจะมีสติกว่านี้สิ เขาพลาดแล้วจริง ๆ พลาดที่ทำแบบนั้นลงไป ซันกอดร่างเล็กในอ้อมเเขนแน่นราวกับว่ากลัวเธอหล่นหายไปจ

 "แค่ก แค่ก! ๆ ๆ ๆ"เสียงไอโขลกดังทั่วห้อง หญิงสาวที่รู้สึกตัวตื่นสักพักแล้ว แต่กลับต้องคุดคู้ทั้งไอจามอย่างทรมาน ร่างกายเธอตอนนี้ปวดระบมทั้งยังคงมีไข้ขึ้น หายใจก็ลำบากเหลือเกิน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอป่วยหนักจนเข้าโรงพยาบาล เล่นเอาเธอลุกไม่ไหวนอนไออยู่อย่างนั้น จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกชื่อเธอที่แสนจะคุ้นหู แต่เวลานี้เธอกลับไม่อยากได้ยินมันเลยสักนิด"หมิว เป็นยังไงบ้าง? เดี๋ยวเรียกหมอให้นะ"ซันที่เป็นคนได้สิทธิ์เข้าเยี่ยมเธอเป็นคนแรก เขารอเวลาที่จะได้เข้ามาเจอเธอจนใจแทบขาด รอจนสว่างกระทั่งสายของอีกวัน พอเข้ามาก็ต้องสวมหน้ากากอนามัย แถมมีเวลาอยู่กับเธอจำกัดอีกต่างหาก ยิ่งพอมาเห็นคนตัวเล็กไอหนักเขายิ่งไม่อยากให้เธออยู่คนเดียว"แค่ก แค่ก อึก"หมิวไม่ตอบอะไร เธอเพียงแค่หันมาแวบหนึ่ง รับรู้ว่าคนที่มานั้นคือเขาก็นอนหันหลังต่อ เธอไม่มีแรงต่อกรกับเขาหรอกนะ ไม่มีแรงพูดแรงทะเลาะ สภาพเธอตอนนี้ก็แทบตายอยู่แล้ว เธอเหนื่อยมากแล้วจริง ๆ อยากปล่อยเขาและเขาเองก็ควรปล่อยเธอไปสักที ยื้อกันไว้จะมีประโยชน์อะไรงั้นหรือ?"ดีขึ้นบ้างไหม? หิวหรือเปล่า? ห

 ซันที่อดทนฟังต่อไม่ไหวก็กระโจนใส่อีกฝ่ายทันที เจย์เดนเองก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลบเลี่ยง พร้อมที่จะปะทะกับซันอย่างเต็มที่ ซันกัดฟันแน่นเพราะเขากำลังโมโหเพื่อนตัวเอง ที่กล้าออกปากว่าชอบผู้หญิงคนเดียวกับเขา ทั้ง ๆ ที่เจย์เดนก็รู็แล้วว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างหมิวกับเขานั้นไปถึงขั้นไหน แต่แน่นอนว่าสำหรับเจย์เดนแล้วเขาไม่ติด ไม่ว่าอย่างไรชอบก็คือชอบไปแล้ว เพียงแต่เขาก้าวช้ากว่าซันไปนิดเดียวเท่านั้น"นี่มันโรงพยาบาลนะเว่ยใจเย็น เดี๋ยวแม่งก็โดนไล่กันหมดหรอก แล้วพวกมึงจะได้เข้าไปเยี่ยมหมิวมันไหมหา?"ทัพห้ามปรามทั้งสองคนด้วยเหตุผล จู่ ๆ ก็จะมาทะเลาะกันเองเนี่ยนะ มันใช่ที่ไหน เป็นเพื่อนกันมาตั้งสี่ปีไม่เคยมีปากเสียง แต่มาตอนนี้กลับเเทบจะตีอกชกหน้ากันให้คว่ำไปข้าง สาเหตุมาจากการชอบผู้หญิงคนเดียวกัน"งั้นมึงเอาไอ้เหี้ยนี่ไปไกล ๆ กูดิ๊ กูจะอยู่กับหมิวเอง"ซันที่ตอนแรกโมโหจัด แต่พอนึกถึงหมิวเขาก็ต้องควบคุมตัวเองให้มากที่สุด ก็จริงอย่างที่ทัพบอก ขืนทะเลาะวิวาทกันมีหวังโดนไล่ออกจากโรงพยาบาลทั้งหมดนี่ แล้วเขาจะเข้าไปหาเธอได้อย่างไร คิดได้ดังนั้นซันก็พยายามสูดลม

 "......"ในขณะที่ป้าคนนั้นหัวเราะอย่างอารมณ์ดีนั้น ตรงข้ามกันกับเขาที่เอาแต่ยืนอึ้งพูดไม่ออก ลูกในท้อง? หมิวท้องงั้นเหรอ? เขาแยกไม่ออกระหว่างดีใจจนจะร้องไห้ กับตกใจและตื่นเต้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน! ซันถึงกับมือสั่นไหว้ขอบคุณก่อนจะเดินกลับมาที่รถ อย่างคนสติหลุด เหม่อลอยจนทั้งสามหนุ่มที่ยืนรออยู่นั้น มองเขาอย่างงง ๆ คิ้วขมวดกันทุกคน"ได้เรื่องไหมวะไอ้ซัน?" เป็นทัพที่ตะโกนถามซันที่อยู่ไมาไกลมากนัก"......" แต่ทว่าซันกลับยังเหม่อใบหน้าเดี๋ยวซีดเดี๋ยวแดง ยิ่งทำให้เพื่อน ๆ หงุดหงิด"เอ้าไอ้ห่านี้ กูถามว่าได้เรื่องอะไรไหม?" เจย์เดนเอ่ยอย่างคนหัวเสีย เพราะอากาศที่ร้อนจัดด้วยส่วนหนึ่ง"ดะ ได้" ซันตอบกลับมาเมื่อดึงสติให้เข้าที่ ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีอกดีใจจนไม่สามารถทนเก็บไว้ได้อีก"ได้เว้ยย กูได้เป็นพ่อคนแล้วเว่ยพวกมึง หมิวท้อง! อึก! ท้องลูกกูอยู่"ซันโห่ร้องทั้งน้ำตาคลอ เขายืนคิดสักพักว่าตัวเองนั้นไม่ได้ป้องกันช่วงไหนบ้าง ถึงแม้จะยังคิดไม่ออกและยังสงสัยบ้าง แต่ความดีใจล้นนั้นมีมากกว่า แต่ทว่าอีกคนกลับสีหน้าเปล

 "ขออีกทีซิ" เงยหน้าที่ซุกอยู่กับหน้าท้องแบนราบ พร้อมกับคิ้วขมวดมุ่นอีกครั้ง"ในท้องกูมีแต่ขี้! มึงได้ยินชัดพอหรือยัง?"หมิวกัดฟันเอ่ยกับคนตรงหน้า เธอลุกขึ้นมาดันตัวเขาให้ออกห่างโดยทันที จะเสียงดังกว่านี้ก็ไม่กล้า กลัวตากับยายตื่นขึ้นมาแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่"จะ จริงเหรอ?" ซันหน้าหงอยลงอย่างเห็นได้ชัดตอนแรกเขาตกใจก็จริงที่คิดว่าเธอท้อง แต่มากกว่านั้นคือเขาดีใจมากต่างหาก มันเป็นความรู้สึกตื่นเต้นที่เขาเองก็อธิบายไม่ถูกเลยสักนิด เขาเพียงคิดว่าหมิวพูดโกหกเขาเพื่อให้เขาออกไปจากชีวิตเธอ แต่สีหน้าและแววตาของเธอที่สื่อออกมาล้วนจริงจัง ไม่เหมือนคนกำลังโกหกเลยสักนิด"ก็เออน่ะสิ มึงไปได้ยินใครบอกว่ากูท้องมาหา?" มือเรียวสองข้างดันไหล่หนาออกห่าง ซันที่คุกเข่าคร่อมเธออยู่ก็นั่งนิ่งมองคนตัวเล็กตาไม่กะพริบ"ป้าที่ขายก๋วยเตี๋ยวหน้าซอย" ซันตอบกลับอย่างคนซื่อ ก็เขาได้ยินมาแบบนั้นจริง ๆ หนำซ้ำยังเชื่อสนิทใจ"มึงก็เชื่อคนง่ายจังเลยเนอะ ชาวบ้านที่นี่เขาก็ลือกันแบบนี้ไปทั่ว ปากคนมันห้ามได้ซะที่ไหน มึงนี่มัน! มึงกำลังทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ