Semua Bab รัก(ไม่)ต้องห้าม •|เซเธน-วีนัส|•: Bab 1 - Bab 10

เช้าวันต่อมาหลังจากที่ตื่นนอนแล้วนั้นฉันก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็น่าจะเป็นการที่พี่เซเธนยังคงนอนเล่นอยู่บนเตียงนอนของฉันแบบนี้ทั้งๆ ที่ตอนนี้ก็เกือบจะเก้าโมงเช้าแล้วด้วย เพราะปกติเช้ามาเราสองคนก็ต่างพากันแยกย้ายกันกลับห้องไปแล้วแต่นี่เขายังอยู่ในห้องของฉันอยู่เลย"ทำไมพี่ไม่กลับห้องคะ ไม่มีเรียนหรอ""มีเรียนบ่ายอ่ะ แล้ววันนี้ไปยังไงให้พี่ไปส่งที่คณะไหมคะ""พี่นนกับพี่กัสมารับค่ะ""ไปเปลี่ยนกระโปรง!"พอฉันบอกออกไปแบบนั้นพี่เซเธนก็เปลี่ยนนํ้าเสียงในการพูดทันทีพร้อมกับใบหน้าที่เงียบนิ่งลงไปอย่างเห็นได้ชัด กระโปรงทรงเอที่ยาวสิบหกก็ไม่ได้สั้นมากเลยสักนิดและฉันก็สวมใส่แบบนี้อยู่เสมอและเขาก็ไม่เคยว่าอะไรเลยแต่วันนี้กลับบอกให้ฉันเปลี่ยนเอาจนได้"ทำไมล่ะคะ""พี่ไม่ชอบ ยิ่งเราไปเจอไอ้นั่นอีก""แต่พี่ชายหนูก็อยู่นะคะ""พี่บอกให้ไปเปลี่ยน!!"นํ้าเสียงกดดันของคนที่นั่งอยู่บนเตียงเอ่ยออกมาพร้อมกับทำหน้ายักษ์ดุใส่ ปกติเขาไม่เคยดุแบบนี้เลยสักครั้งแต่ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เขาถึงต้องมาขึ้นเสียงใส่ด้วยทำเอาฉันแทบนํ้าตาเล็ดเลยที่ถูกเขาขึ้นเสียงใส่"พี่เซเธน""พี่ขอโทษ"เมื่อใบหน้าหวานเริ่มมี

หลังจากเรียนเสร็จแล้วแต่ทว่าฉันยังคงต้องเร่งเขียนงานเพื่อที่จะต้องส่งให้ทันในเย็นนี้อยู่ในห้องโดยที่ทุกคนกำลังทยอยเดินออกไปกันหมดแล้ว และเหลือเพียงฉันและเนยและพวกเพื่อนของพี่เวกัสเท่านั้นที่ยังอยู่ในนี้"เสร็จยัง""จะเสร็จแล้วแกกลับก่อนเลย""ไม่เป็นไรแกเหลืออีกข้อเดียวเองหนิ""วันนี้ไปเที่ยวกัน""วันนี้ต้องกลับบ้านอ่ะ ขอโทษนะแกพรุ่งนี้ค่อยไปด้วยกันเนาะ ปะเสร็จแล้ว"พอเขียนงานเสร็จพวกเราก็รีบเก็บของพากันเดินออกมาจากห้องทันทีพร้อมกับพวกพี่เซเธนที่ตาออกมาด้วยพอมาถึงที่ห้องพักเพื่อส่งงานก็เหมือนพวกพี่เขายังคงตามมาอยู่สองเท้ายาวจึงพากันรีบเดินไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะเริ่มรู้สึกเกรงๆ และกลัวพวกเขาเอามากๆ แล้วพอเดินมาพ้นจากพวกเขาได้แล้วนั้นฉันและเนยก็แยกย้ายกันไปคนละทางกันเพราะเนยขับรถมาเองส่วนฉันต้องมารอพี่ชายที่หน้าคณะของตัวเองที่ผู้คนเดินผ่านกันไปมาเยอะอยู่พอสมควรแต่ในระหว่างที่กำลังยืนรอพี่เวกัสอยู่นั้นจู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาจับไหล่ของฉันและดึงพาฉันออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดและฉันแทบจะล้มอยู่แล้วด้วยซํ้าของเขาที่ยาวและการก้าวขาก็เร็วมากอยู่พอสมควร เขาเดินพาฉันมาที่ล

หลังจากเลิกเรียนวันนี้ฉันก็ได้กลับมาพร้อมกับพี่เซเธนอย่างเปิดเผยเอามากๆ เลยด้วยซํ้าไม่รู้ว่าในโลกโซเชียลของพี่เขาตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างกับการที่ฉันและพี่เขาเดินจับมือและเล่นหยอกล้อกันไปให้เห็นกันแบบนี้ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเราสองคนห่างกันมากแทบจะไม่รู้จักกันเลยด้วยซํ้าและก็ไม่รู้เลยว่าพี่ชายของฉันจะรู้เรื่องนี้แล้วหรือยัง แต่ฉันก็ได้แต่ขอภาวนาให้พี่ชายของฉันยังไม่รู้ด้วยเถอะ แต่ถึงรู้ก็ขอให้พี่ไม่ใจร้อนและทำอะไรบุ่มบ่ามอีกเลยพวกเราพากันกลับมาถึงห้องก็ต่างพากันแยกย้ายกันไปวันนี้พี่เขามีงานเยอะฉันจึงต้องไปหาเขาที่ห้องบ้างแต่ก็ไม่ลืมลงไปซื้อของเพื่อทำอาหารกินกันในเย็นนี้ด้วยซึ่งหลังจากอาบนํ้าอะไรเสร็จสิ้นหมดแล้วนั้นฉันสวมใส่แค่เพียงเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นเพียงเท่านั้นและเดินลงไปซื้อของทันทีทั้งชุดแบบนั้นก่อนที่จะเดินขึ้นกลับมาในคอนโดอีกครั้งและพบเข้ากับพี่ชายของฉันเองที่นั่งอยู่ที่โซฟาชั้นล่างของคอนโดด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมเอามากๆ"พี่กัสมาได้ไงคะ"

"ขอบคุณนะคะที่มารับแถมยังพาวีไปเลี้ยงข้าวอีก""แค่นี้เองทำให้ว่าที่แฟนแค่นี้ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่ายังไงล่ะ""ว่าที่แฟนอะไรกัน วีจะเข้าห้องละบายค่ะขับรถดีๆ นะคะ""ครับคุณว่าที่แฟน"ฉันยืนยิ้มมองพี่เขาเดินผ่านพ้นสายตาไปก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในห้องทันที สองเท้าเรียวยาวที่ก้าวเข้าไปโดยอุณหภูมิที่เย็นเฉียบราวกับมีคนอยู่ แต่ฉันก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะคิดว่าคงเป็นป้าแม่บ้านที่เข้ามาทำความสะอาดห้องให้ฉันและเข้ามาเตรียมของไว้ในตู้ซะมากกว่า"ป้ายังไม่กลับอีกหรอคะ"แต่พอเดินเข้าไปสำรวจในห้องก็ไร้วี่แววผู้คนหรือทว่าป้าเขาพึ่งกลับไป ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากและเดินเข้าไปในห้องนอนทันทีก่อนที่จะเจอเข้ากับใครบางคนที่คุ้นเคยนั่งพิงหัวเตียงอยู่ด้วยใบหน้าไม่พอใจมากนัก"พี่เซเธนเข้ามาได้ไงคะ ออกไปจากห้องวี""ก้าวร้าวขึ้นเยอะเลยนะ แบบนี้ต้องสั่งสอนเด็กดื้

"อาจารย์จะให้เราทำงานกลุ่มกันนะคะ ให้นักศึกษาแบ่งกันกลุ่มกันเองกลุ่มละ7คนนะคะ แล้วให้ไปรายงานมาส่งอาจารย์ก่อนสอบกลางภาคนะคะ"พออาจารย์บอกออกไปแบบนั้นชนกลุ่มชนชั้นน้อยอย่างฉันและเนยก็ต้องพากันลอบถอนหายใจไปทันทีและพากันหันไปมองรอบๆ ห้องว่ามีใครยังคงเหลืออยู่ไหมก่อนที่กระดาษแผ่นใหญ่ที่มีรายชื่ออยู่แล้วห้าคนจะถูกนำมาวางไว้ที่หน้าโต๊ะของพวกเรา"เขียนชื่อแล้วเอาไปส่งอาจารย์""แต่ไม่เขียนก็ได้นะก็จะไม่มีคะแนนเพราะดูเหมือนคนอื่นๆ จะได้กลุ่มกันละ"แรงกดดันทั้งหมดทำให้พวกเราต้องยอมจำใจใส่ชื่อของตัวเองไปในกระดาษและนำไปยื่นให้กับอาจารย์ไป พอเดินกลับมาสายตาของฉันก็จ้องมองไปทางพี่เซเธนที่นั่งกอดอกมองอยู่และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มองมาด้วยชัยชนะแปลกๆ"เซ็งชะมัดเลย""เอาหน่าแก"ฉันยังคงทำหน้ามุ้ยอยู่แบบนั้นจนหมดคาบและรีบเก็บของใส่กระเป๋าทันทีเพื่อที่จะได้พากันกลับบ้านกัน สภาพวันนี้ที่เหนื่อยเอามากๆ ก็แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเลยท