ตอนที่1 เริ่มต้น

ความรักที่เริ่มต้นมาจากความไม่ชัดเจนและปิดบังไม่เปิดเผยกันมาโดยตลอดแทบจะไม่มีใครรับรู้ได้ถึงความสัมพันธ์ของสองชายหญิงที่มีใจชอบพอกันมาตั้งแต่ต้นเลยสักนิด มีเพียงแค่คนสนิทข้างกายที่พอรู้ถึงความสนิทสนมกันบ้างเพียงเท่านั้น

ทั้งสองใช้ชีวิตร่วมกันด้วยการปิดบังกันไปอย่างอึดอัดใจ ภายนอกห้องนอนทั้งสองต้องทำเป็นไม่รู้จักกันเสียและต้องหมางเมินทำร้ายจิตใจกันไป แต่พอกลับมาที่ห้องก็กลับใช้ชีวิตแบบแฟนที่มีสถานะแบบนี้มานานร่วมเก้าเดือนแล้ว

ที่ความสัมพันธ์เปิดเผยออกไปไม่ได้ก็เป็นเพราะเธอคือน้องสาวของศัตรูที่ต้องห้ามมีความรักหรือรู้จักกันศัตรูพี่ชายตัวเองนั่นเอง ทั้งสองจึงตัดสินใจที่จะอยู่ร่วมกันแบบนี้ไปอย่างอึดอัดใจและฝืนใจกันไปอย่างจำนน

ความคิดถึงและความโหยหาของกันและกันหลังจากกลับมาถึงห้องนอนทั้งสองก็ต้องกลับมากอดกันไปด้วยความคิดถึง ร่วมกินข้าวมื้อเย็นด้วยกันและพากันนอนหลับกันไปสลับกันบ้างห้องใครคนใดคนหนึ่ง

วันนี้ก็เช่นกันหลังจากกลับมาถึงที่คอนโดหญิงสาวที่กลับมาถึงก่อนก็เอาแต่เฝ้ารอประตูบานใหญ่ที่จะเปิดเข้ามาภายในห้องเหมือนกับทุกๆ ครั้งอย่างใจจดใจจ่อ แต่ทว่าเฝ้ารอเวลานานนับหลายนาทีก็ไม่มีวี่เเววจนเธอแทบถอดใจอยู่แล้วรอมร่อ ถอนหายใจทิ้งไปนับหลายแสนครั้งแต่ก็ไม่มีอีกคนเปิดประตูเข้ามาเลยด้วยซํ้า

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาทำเอาเธอต้องยอมหลุดออกจากห้วงแห่งความคิดนั้นไปและเดินไปเปิดประตูนั้นด้วยความหมดเรี่ยวแรงและหมองเศร้า แต่ทว่าพอเปิดประตูออกไปดูก็พบเข้ากับแฟนของเธอที่ยืนยิ้มถือของอยู่แบบนั้น

ใบหน้าสวยยิ้มร่าออกมาด้วยความดีใจก่อนที่จะพุ่งเข้าไปกอดแฟนหนุ่มของเธอทันทีหลังจากเขาได้เดินเข้ามาในห้องด้วยความคิดถึงแฟนหนุ่มในตลอดทั้งวันมานี้และเฝ้ารอภาวนาให้เขามาหาตนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

"หนูคิดถึงพี่จังเลยค่ะ"

"พี่ก็คิดถึงหนูครับ"คนตัวสูงหลังจากที่เดินเข้ามาในห้องนอนของฉันแล้วนั้นเขาก็รีบเดินเข้ามาโผล่กอดฉันทันทีอย่างแน่นด้วยความคิดถึงตลอดทั้งวันมานี้ที่พวกเราแทบจะไม่ได้เจอหรือพูดคุยกันเลยด้วยซํ้า ทำได้แค่เพียงพิมพ์แชทหากันไปเพียงเท่านั้น พอเจอหน้ากันก็ทำได้แค่เพียงมองข้ามผ่านไปราวกับว่าไม่มีตัวตนในที่ตรงนั้นเลยด้วยซํ้า ทั้งๆ ที่ภายในใจอยากจะเดินเข้าไปพูดคุยหรือทว่าอยากเดินเข้าไปโอบกอดแทบตาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

"หนูอึดอัดไหมคะ ที่เราต้องมาแอบคบกันแบบนี้"

"แล้วพี่ล่ะคะ อึดอัดไหม"เสียงถอนหายใจที่เผยดังออกมารดหัวของฉันอย่างรับรู้ได้เลย ฉันค่อยๆ พยายามผละกอดนั้นออกและเหงยหน้าขึ้นไปจ้องมองคนตัวสูงที่ตอนนี้มีใบหน้าที่ไม่สู้ดีมากนักสักเท่าไหร่ในตอนนี้ เขาก้มหน้าลงมาจ้องมองมาทางฉันด้วยแววตาที่ดูมีอะไรบางอย่างอยู่ก่อนที่รอยยิ้มของฉันเองจะเผยยิ้มออกมาให้เห็นและยกมือขึ้นไปจับที่แก้มของเขาไปอย่างว่าเล่น

"ทำไมวันนี้พี่ดูเครียดๆ จังเลยล่ะคะ"

"พี่อึดอัดไปหมดเลย พี่อยากทำให้ความสัมพันธ์ของเรามันชัดเจนมากกว่านี้พี่ไม่อยากหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้แล้ว"

"....."เมื่อพี่เขาบอกออกไปแบบนั้นจากรอยยิ้มที่แสนหวานกลับเริ่มค่อยๆ จางลงไปเพราะมันไม่ใช่แค่เขาที่อึดอัด แต่ทว่าฉันเองก็อึดอัดไม่ต่างจากเขาที่ต้องมาหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้ทำอะไรก็ไม่ได้เลยด้วยซํ้า

"งั้นให้หนูไปคุยกับพี่กัสเองไหมคะ"

"ถ้าหนูไปคุยกับไอ้กัสมีหวังเราคงต้องเลิกกันแน่ๆ ค่ะ เดี๋ยวเรื่องนี้พี่แก้ปัญหาเองหนูไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ พี่สัญญาว่าพี่จะทำให้ความสัมพันธ์ของเรามันชัดเจนขึ้นเองค่ะ"ฉันพยักหน้าเป็นการตอบกลับและพากันเดินกันไปกินข้าวพูดคุยกันไปก่อนที่จะต้องมาเคลียร์งานกันในเย็นนี้

โดยพี่เขาไม่ได้มีรอยยิ้มหรือเสียงหัวเราะที่เล็ดลอดดังออกมาเลยสักนิดเดียวเหมือนกับทุกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้พี่เขาถึงได้คิดที่อยากจะเปิดเผยสถานะของเราขนาดนี้เพราะโดยที่ผ่านมาเขาแทบจะไม่ได้อะไรมากขนาดนั้นเลย

"ทำไมวันนี้พี่เซเธนดูแปลกๆ ไปล่ะคะ"

"พี่แค่อึดอัดค่ะ แล้วพี่ก็อยากชัดเจนกับหนูให้ได้มากกว่านี้"

"....."สายตาขมเข้มที่มองมาทางฉันก็แทบจะทำอะไรไม่ถูกเลยด้วยซํ้าในตอนนี้ สถานการณ์ที่ดูจริงจังเอามากๆ ที่เกิดขึ้นเหมือนกับค่อยๆ ต้อนฉันให้จนมุมไปทีละนิดๆ

"หนูบอกแล้วไงคะว่าหนูจะไปคุยกับพี่กัสเอง"

"พี่บอกแล้วไงคะว่าถ้าเราไปคุยกับมันมีหวังเราได้เลิกกันแน่ค่ะ"เราสองต่างพากันถอนหายใจกันไปยกใหญ่โดยที่ความลำบากใจในการตัดสินใจนี้ทั้งสองฝ่ายก็ต้องคิดและกล้าได้กล้าเสียกันทั้งคู่

ถ้าเกิดพลาดในการเลือกครั้งนี้ก็มีหวังที่อาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลยจากการพลัดพรากจากกลุ่มของพี่ชายของเธอและกลุ่มเพื่อนของเขานั่นเอง ที่ต้องจับทั้งสองแยกออกจากกันแน่นอนตามที่พวกเขาเคยได้ทำกันมาก่อนหน้านี้แล้ว

เธอเองก็พอจะรู้อะไรมาบ้างแล้วกับเรื่องนี้ที่เคยเกิดขึ้นมาเมื่อไม่กี่ปีมานี้เองจากความสัมพันธ์ของพี่ชายของเธอและเพื่อนของเขาเพราะผู้หญิงที่รักของทั้งสองฝ่ายนั่นเอง

พอร่วมกันกินข้าวกันเสร็จเธอเองก็เดินไปล้างจานเก็บโต๊ะไป ส่วนเขาก็เดินไปนั่งทำโมเดลบ้านจำลองของเขาต่ออยู่ที่เดิมในห้องนอนของเธอเอง พอล้างจานอะไรเสร็จคนตัวเล็กก็เดินเข้าไปนั่งอยู่ที่บนโซฟาข้างๆ แฟนหนุ่มของเธอเองและโอบกอดเขาจากด้านหลังเหมือนทุกครั้ง

"คืนนี้พี่นอนห้องหนูได้ไหมคะ"

"หนูค้านได้ด้วยหรอคะ"

"ก็พี่อยากนอนกอดแฟนหนิคะ"

"งั้นเดี๋ยวหนูไปอาบน้ำเก็บห้องก่อนนะคะ"เมื่อบอกออกไปแบบนั้นฉันก็เดินเข้าไปอาบน้ำและออกมาเก็บพวกตุ๊กตาเข้าตู้ไปเพราะในช่วงก่อนหน้าเขาต้องไปค่ายค้างคืนและฉันก็ไปนอนที่ห้องของเขาเลยทำให้ห้องมีแต่ตุ๊กตาและหมอนเต็มไปหมด

เราสองคนตกลงที่จะสลับห้องกันนอนห้องของอีกฝ่ายสลับกันไปตามเวลาว่างของพวกเราที่ตกลงกันไว้ แต่ส่วนมากฉันจะได้ไปนอนห้องพี่เขาซะมากกว่าเพราะงานของเขาค่อนข้างเยอะเลยทำให้ฉันต้องไปนอนอยู่ห้องเขาเป็นประจำ

เว้นแต่วันไหนที่พี่ชายของฉันจะมานอนที่ห้องของฉันบ้างเลยทำให้เราสองคนต้องแยกกันอยู่ทำได้แค่เพียงพิมพ์แชทหากันเพียงเท่านั้นเอง และแอบไปโทรหากันที่นอกระเบียงในขณะที่พี่ชายเข้าไปอาบน้ำเพียงเท่านั้น

"ไอ้กัสจะมาอีกเมื่อไหร่คะ"

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ช่วงนี้พี่กัสดูยุ่งเรื่องงานมากเลยค่ะคงจะอีกนาน"

"งั้นเราก็ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปอีกนานสินะคะ"เมื่อเขาพูดแบบนั้นก็เดินเข้ามาสวมกอดฉันจากทางด้านหลังและก้มตัวลงมาหอมแก้มฉันไปทีหนึ่ง

"คืนนี้พี่ขอได้ไหมคะ"

"พี่เซเธนทำงานเสร็จแล้วหรอคะ"

"ค่อยทำค่ะ"

"พี่ไปทำงานขอบพี่ให้เสร็จเถอะค่ะ"

"หนูอ่ะ หนูไม่สงสารพี่หรอคะ"ฉันส่ายหน้าเป็นการตอบกลับและเดินตรงไปที่เตียงนอนและล้มตัวลงนอนทันที ส่วนคนพี่ที่เห็นแบบนั้นก็คิดแกล้งจึงรีบเดินเข้ามาล้มตัวลงนอนที่เตียงเช่นกันพร้อมกันขึ้นคล่อมร่างกายของร่างบางทันทีอย่างเร็วรี่

"พะ พี่ทำอะไรคะ"

"อยากเอาเมียไงคะ"แก้มนุ่มค่อยๆ เปลี่ยนสีขึ้นทีละนิดจนแทบจะแดงระเรื่อยอยู่แล้วรอมร่อ ส่วนคนพี่ก็ยังคงเอาแต่แกล้งยัยน้องอยู่แบบนั้นไป

"พะ พี่อย่านะงานพี่ยังไม่เสร็จเลยนะคะ"

"แต่พี่อยากเสร็จในตัวหนูแล้วนะ"

"พี่เซเธน!"

"ฮ่าๆๆ พี่ไม่แกล้งแล้ว งั้นเดี๋ยวพี่รีบไปทำงานแล้วพี่จะรีบมาเสร็จในตัวหนูนะคะ"

จุ๊บ

"พี่เซเธน!!"