ตอนที่ 7 ไม่ได้คุย

พอมาถึงผมกับไอ้วินที่สภาพยังคงดีอยู่ก็ออกมารอหมอในขณะที่รอพวกมันรักษาตัวกันไป ผมนั่งคิดเรื่องวีอย่างคิดไม่ตกว่าควรจะทำยังไงดีในตอนนี้ เธอก็ดูเหมือนจะน้อยใจอยู่ด้วยที่ผมดันว่าให้เธอว่างี่เง่าแบบนั้นออกไป

"มันก็จริงอย่างที่มันพูดนะเว้ยมึงจะคบกับน้องของศัตรูแบบนี้ต่อหรอวะ กูอ่ะโอเครแต่เพื่อนคนอื่นๆ อ่ะอาจจะไม่เพราะตอนนี้มันไม่ใช่แค่ไอ้กัสกับทราย แต่ตอนนี้มันเป็นมึงกับน้องวีนัสด้วย"เมื่อเพื่อนพูดออกไปแบบนั้นหัวผมก็ยิ่งจะระเบิดอยู่แล้วรอมร่อเมื่อทุกอย่างเข้ามาในหัวของผมอย่างไม่หยุดยั้ง ความแค้นทั้งหมดที่มีก็ไม่สามารถหยุดได้เหมือนกัน

"กูไม่มีวันปล่อยทรายให้กับมันมึงคงเข้าใจกูนะ"

"กูเข้าใจแล้วกูก็ตัดสินใจแล้วด้วย"

"มึงคิดดีๆ ก่อนนะไอ้เซเพราะถ้ามึงทำอะไรลงไปในครั้งนี้มันจะกลับไปแก้อะไรไม่ได้อยู่แล้ว"

"เพื่อรักษาคนที่กูรัก กูยอมทุกอย่าง"

PART VENUT

หลังจากวันนั้นที่ผ่านไปได้สองเดือนฉันกับพี่เซเธนเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยแถมพี่เขายังบล็อกฉันไปในทุกช่องทางการติดต่อของฉันไปจนหมดเลยด้วยซํ้าและพอจะไปพูดคุยกันที่มหาวิทยาลัยพี่เขาก็เมินและทำเป็นไม่สนใจอะไรฉันเลยด้วยซํ้าแถมยังพยายามใกล้ชิดและเริ่มพูดคุยกับคนที่ชื่อเป้ยมากขึ้นอีก

ฉันตัดสินใจที่จะมาอยู่ที่บ้านชั่วคราวเพื่อรักษาหัวใจของตัวเองโดยที่พ่อและแม่รับรู้ว่าฉันอกหักเพียงเท่านั้นและพวกท่านก็ไม่ได้เซ้าซี้แต่อย่างใด แต่เมื่อเวลาและการดูแลเอาใจใส่ของคนรอบข้างที่มอบให้ฉันตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกเศร้าหรือเสียใจเลยด้วยซํ้าและกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกด้วย

"คุณแม่ขาวันนี้วีสวยไหมคะ"ทุกสิ่งทุกอย่างของฉันเปลี่ยนไปจนหมดทั้งการแต่งตัวและการแต่งหน้าทำผมจากลุคใสๆ น่ารักๆ ก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองไปเป็นสายเซ็กซี่แทน

"สวยเกินหน้าเกินตาแม่อีกแล้วลูกสาว"

"แล้วคุณแม่ชอบไหมคะ"

"ไม่ชอบ กระโปรงลูกสั้นเกินพ่อหวง"

"คุณพ่อง่ะ แบบนี้สวยออก"

"รีบกินข้าวจะได้รีบไปเรียนเดี๋ยวสายเอา"ฉันเดินเข้าไปนั่งกินข้าวด้วยกันกับพ่อแม่ตามปกติอย่างทุกครั้งและวันนี้ฉันก็ตัดสินใจที่จะกลับไปอยู่ที่คอนโดอย่างเดิมแล้วเพราะงานที่เยอะขึ้นและไม่ไหวที่จะต้องตื่นเช้าอีก

พอกินข้าวเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วนั้นทั้งฉันและคุณพ่อก็พากันเดินทางไปทำหน้าที่ของกันและกันไปก่อนที่จะมาถึงที่มหาวิทยาลัยฉันก็เดินเข้าไปหาเพื่อนตามปกติก่อนที่สายตาจะดันไปเจอเข้ากับพวกพี่เซเธนตอนนี้ที่เดินเข้าไปในตึกเช่นกันแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจและเดินเลี่ยงไปหาเพื่อนแทน

"รอนานไหม"

"ไม่นาน นับวันยิ่งสวยเข้าไปใหญ่ฉันละเบื่อ"

"แน่นอนอยู่แล้ว คาบบ่ายต้องเจอกับพวกพี่เซเธนแกโอเครไหมเนี่ย"

"อื้มโอเครดิก็ไม่ได้อะไรกันอยู่แล้ว แล้วนี่ได้ยินมาว่าอาจารย์เลื่อนเวลาแล้วกว่าจะเรียนเสร็จก็เย็นพอดีไม่ใช่หรอ"

"ถูกต้องเพราะฉะนั้นไปหาอะไรกินกันก่อนเข้าคาบดีไหม"เป็นการชักชวนกันที่ตรงตามความต้องการมากเพราะเรื่องหาอะไรกินแบบนี้พวกเราถนัดอยู่แล้ว และยิ่งถ้าเป็นของหวานอีกรับรองว่าไม่มีพลาดแน่นอน

"ฉันอยากกินของหวานอ่ะ"

"เอาดิไม่ได้กินนานมากแล้วแกมัวแต่ซึม"

"เอาหน่าเดี๋ยวมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง"พอพูดแบบนั้นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของทั้งสองก็กลับมาสดใสอีกครั้งหลังจากที่ร่างบางที่ซึมๆ ไปอยู่หลายวันกว่าจะกลับมายิ้มและหัวเราะแบบนี้ได้อีกครั้ง

พอเรียนในคาบเช้าเสร็จพวกเราก็พากันไปที่ร้านไอติมหลังมอ.ทันทีตามที่นัดกันไว้และสลับกันถ่ายรูปกันไปจนกระทั่งจู่ๆ เสียงเปิดประตูของร้านก็ดังขึ้นอีกครั้งและเป็นพวกกลุ่มสถาปัตย์ที่เดินเข้ามาในร้านด้วยเช่นกัน

"นั่นพวกพี่เซเธนหนิ"

"อือช่างเหอะรีบกินจะได้รีบไป รูปสวยมากดูดิ"และในขณะนั้นเองระหว่างที่พวกเรากำลังนั่งกินไอติมไปจู่ๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินสวนมาทางพวกเราก็เกิดสะดุดขาตัวเองและทำนํ้าหกใส่เสื้อนักศึกษาของฉันเข้าเต็มๆ

"เห้ยย"

"ขอโทษค่ะฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆ นะคะ"

"เปียกไปหมดเลยยัยวี"

"เป็นอะไรรึเปล่ารีบไปล้างตัวก่อนเถอะ"เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยออกมาทันทีเมื่อพวกเราร้องเสียงดังกันขึ้นก่อนที่พี่เซเธนเองจะจับร่างกายของฉันไว้และสำรวจดูความผิดปกตินั้นไป

"ไม่ต้องมายุ่ง"ใบหน้าสวยเริ่มเปลี่ยนไปเลยทันทีพร้อมกับสายตาที่จ้องมองคนตัวสูงด้วยความไม่ชอบใจก่อนที่จะรีบเดินเข้าไปในห้องนํ้าเพื่อล้างร่างกายที่เปื้อนนํ้าหวานออกจนหมด จะเรียกว่าราดนํ้าก็ได้เพราะมันเปียกไปหมดแล้วและเห็นถึงเสื้อด้านในอีกต่างหาก

"เสื้อแกมันเห็นไปหมดเลยว่ะวี"

"นั่นดิ"และก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้มันแห้งเองเราสองคนเดินพากันออกจากจากห้องนํ้าทันทีและพบกับกลุ่มของพี่เซเธนที่ยืนอยู่ สายตาของพี่เขาจ้องมองมาทางฉันเล็กน้อยก่อนที่จะถอดเสื้อช็อปของเขาออกมาและเดินเข้ามาคลุมร่างกายของฉันเอาไว้

"ทำอะไรอ่ะ หนู....วีไม่เอา"

"เห็นไปถึงเสื้อด้านในหมดละหรืออยากโชว์?"

"คลุมไปก่อนเถอะแก ขอบคุณด้วยนะคะไปเหอะ"พวกเราพากันเดินมาที่โต๊ะและพากันไปจ่ายเงินกันไปเพื่อที่จะได้พากันกลับไปที่คณะเหมือนเดิมโดยที่ระหว่างทางฉันมองหาร้านเสื้อนักศึกษาแล้วแต่ทว่าวันนี้กลับปิดไปหมดไม่รู้ว่าทำไมมันซวยได้ขนาดนี้และก็ต้องจำใจที่จะสวมใส่เสื้อช็อปของเขาต่อไป

"ซวยอะไรขนาดนี้เนี่ย อ๊ะ!!"ยังไม่ทันที่จะได้พูดออกมาจนจบประโยคจู่ๆ ประตูก็เปิดเข้ามากระแทกเข้าใบหน้าของฉันทันทีอย่างแรงจนเกิดรอยแดงขึ้นมาเลยด้วยซํ้า

"เห้ยย วีแกเป็นอะไรไหมเนี่ย"

"โอ้ยยย ซวยซํ้าซวยซ้อนจริงๆ"

"หนูเป็นอะไรรึเปล่าพี่ขอโทษ"

"ปล่อยนะ! ไม่ได้เป็นอะไรค่ะขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวก่อนสิวี"

"พี่ทำแบบนี้ทำไมอ่าพี่คิดจะทิ้งก็ทิ้ง แล้วตอนนี้พี่ต้องการอะไรจากวีอีก ถ้าคิดจะทิ้งกันไปแล้วก็ช่วยเลิกยุ่งกับวีด้วยค่ะ"คำพูดแดกดันที่เอ่ยออกมาทำเอาคนที่ได้ฟังไปแบบนั้นถึงกลับนิ่งเงียบไปเลยทันทีเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดีในตอนนี้

ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนทันทีและไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยด้วยซํ้าก่อนที่อาจารย์จะตามเข้ามาและเริ่มเรียนกันไปอย่างปกติ