ตอนที่6 เคลียร์

หลังจากเลิกเรียนวันนี้ฉันก็ได้กลับมาพร้อมกับพี่เซเธนอย่างเปิดเผยเอามากๆ เลยด้วยซํ้าไม่รู้ว่าในโลกโซเชียลของพี่เขาตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างกับการที่ฉันและพี่เขาเดินจับมือและเล่นหยอกล้อกันไปให้เห็นกันแบบนี้ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเราสองคนห่างกันมากแทบจะไม่รู้จักกันเลยด้วยซํ้า

และก็ไม่รู้เลยว่าพี่ชายของฉันจะรู้เรื่องนี้แล้วหรือยัง แต่ฉันก็ได้แต่ขอภาวนาให้พี่ชายของฉันยังไม่รู้ด้วยเถอะ แต่ถึงรู้ก็ขอให้พี่ไม่ใจร้อนและทำอะไรบุ่มบ่ามอีกเลย

พวกเราพากันกลับมาถึงห้องก็ต่างพากันแยกย้ายกันไปวันนี้พี่เขามีงานเยอะฉันจึงต้องไปหาเขาที่ห้องบ้างแต่ก็ไม่ลืมลงไปซื้อของเพื่อทำอาหารกินกันในเย็นนี้ด้วยซึ่งหลังจากอาบนํ้าอะไรเสร็จสิ้นหมดแล้วนั้นฉันสวมใส่แค่เพียงเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นเพียงเท่านั้นและเดินลงไปซื้อของทันทีทั้งชุดแบบนั้นก่อนที่จะเดินขึ้นกลับมาในคอนโดอีกครั้งและพบเข้ากับพี่ชายของฉันเองที่นั่งอยู่ที่โซฟาชั้นล่างของคอนโดด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมเอามากๆ

"พี่กัสมาได้ไงคะ"

"มีเรื่องจะคุยด้วย"ฉันทำได้แค่เพียงยกยิ้มให้พี่ชายเพียงเท่านั้นและเดินขึ้นลิฟต์ไปพร้อมกับพี่ชายของฉันเองและเดินมุ่งตรงไปที่ห้องของฉันก่อนโดยตลอดทั้งทางที่ฉันเอาแต่ชวนคุยแต่พี่ชายกลับเงียบนิ่งเอามากๆ เลยด้วยในตอนนี้

ปั้ง

เสียงแก้วนํ้ากระทบกับโต๊ะอย่างจังจนทำเอาฉันที่นั่งอยู่ถึงกับสะดุ้งเป็นอย่างมากที่ได้ยินเสียงนั้นเผยออกมาและใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของพี่ชายที่มองมาทางฉันอย่างน่ากลัวเอามากๆ เลยด้วย

"เหลวไหลใหญ่แล้วนะวีนัส!!!"

"วีก็แค่คบกับพี่เขาเองนะคะ"

"ไปเลิกกับมันซะ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน"

"พี่กัสมีเหตุผลหน่อยสิคะ"

"วี!!!"เสียงตะโกนดังออกมาทำเอาหยดนํ้าตาที่คลอนัยน์ตาแบบนี้ถึงกลับไหลหยดลงมาอาบแก้มเนียนทั้งสองอย่างไม่หยุดยั้งแม้ว่าพยายามจะสะกดกลั้นมันเอาไว้แล้วแท้ๆ แต่ทว่ามันกลับไม่สามารถหยุดมันได้เลยด้วยซํ้าก่อนที่เสียงเปิดประตูจะดังขึ้นและพบเข้ากับพี่เซเธนที่เดินเข้ามาและเมื่อพี่เขาเห็นฉันร้องไห้แบบนั้นเขาก็รีบเข้ามาดึงร่างกายของฉันเข้าไปสวมกอดทันทีด้วยความเป็นห่วง

"หนูเป็นอะไรคะร้องไห้ทำไม"

"มึงกล้ามากนะที่มายุ่งกับน้องสาวกู!!!"

"กูกับน้องมึงรักกัน"

"กูกับทรายก็รักกันแต่พวกมึงก็พรากกูกับทรายไปไม่ใช่รึไง!! ถ้ามึงไม่อยากเสียวีไปเหมือนทรายเลิกยุ่งกับน้องกู"ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะคนที่ชื่อทรายนี่ฉันพอเคยได้ยินพวกพี่กัสและพี่นนคุยกันอยู่พักหนึ่งก่อนที่พี่ชายของฉันจะเปลี่ยนไปแบบนี้ตลอดกาล จากคนที่ยิ้มแย้มแจ่มใสกลับกลายมาเคร่งขรึมและไม่สนโลกเลยด้วยซํ้า

"มึงออกมาคุยกับกูส่วนตัว"

"หนูรออยู่ในห้องนี้ก่อนนะคะ"

"พี่เซเธน"

"เชื่อพี่นะคะ เดี๋ยวพี่จะรีบเข้ามาหา"

ฟอด

พวกพี่เขาที่เดินออกไปจากห้องนอนของฉันแต่พอฉันเดินไปแอบฟังก็กลับไร้เสียงและพอแง้มๆ ประตูออกมาดูก็ไม่พบพวกเขาแล้วในตอนนี้และฉันก็ทำอะไรไม่ได้นอกซะจากรออยู่ที่ในห้องอย่างที่พี่เขาบอกแบบนั้น

จนตอนนี้เวลาผ่านไปเนิ่นนานพวกพี่เขายังไม่กลับเข้ามาเลยด้วยซํ้าฉันจึงตัดสินใจที่จะเดินออกไปหาพวกพี่เขาแต่ทว่าเสียงประตูก็ได้ดังขึ้นและพบเข้ากับพี่เซเธนที่เปิดประตูเข้ามาและสภาพที่ดูเละอยู่พอสมควร

"พี่เซเธน นี่พี่ไปมีเรื่องกับพี่เวกัสมาหรอคะทำไมน่วมขนาดนี้ แล้วพี่กัสล่ะคะ"พอนึกได้แบบนั้นฉันก็พยายามจะรีบวิ่งออกไปตามหาพี่ชายของตัวเองทันทีแต่ทว่ามือหนาของคนที่บาดเจ็บก็ดึงร่างกายของฉันไว้

"อะไรคะ หนูจะไปหาพี่"

"พี่ไม่ได้ทำอะไรไอ้กัสค่ะ พี่ปล่อยให้มันทำพี่"ฉันขมวดคิ้วไปอย่างไม่ค่อยน่าเชื่อก่อนที่คนตัวสูงเองพยายามร้องโอดโอยเจ็บปวดที่บาดแผลของและล้มตัวลงนอนที่ตักของฉันไป

"มันยอมให้เราคบกันแล้วนะคะ"

"คะ"

"ไอ้กัสยอมให้เราคบกันแล้ว ต่อไปนี้เราจะไม่ต้องคบกันแบบปิดบังใครแล้วนะ"

"แลกกับการที่พี่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้หรอคะ"ฉันไม่ชอบเลยจริงๆ ที่พวกพี่เขาใช้กำลังกันแบบนี้ หลายครั้งต่อหลายครั้งที่เห็นพวกพี่เขาบาดเจ็บแบบนี้และฉันก็แทบจะชินไปแล้วด้วย

"หนูไม่ชอบเลย"

"เอาหน่าพี่จะพยายามเลี่ยงการใช้กำลังแบบนี้โอเครไหมคะ"ฉันพยักหน้าเป็นการตอบกลับและลุกขึ้นเดินไปหยิบกล่องยามาเพื่อที่จะมาทำแผลให้กับเขาแต่ทว่าในขณะนั้นเองที่จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของพี่เขาก็ดังขึ้นมาทันที

ครืดดดดด ครืดดดด

"ว่าไงไอ้วิน"

"กูอยู่ห้อง มีอะไร"

"ว่าไงนะ เอ่อๆๆ เดี๋ยวกูรีบไป"คนที่บาดเจ็บเมื่อกี้เมื่อสายเรียกเข้าของเพื่อนเขาโทรเข้ามาก็รีบดีดตัวลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องของฉันทันที แต่ฉันที่เร็วกว่าก็รีบวิ่งไปดักทางเขาไว้ที่หน้าประตูทันที

"พี่จะไปไหนคะ"

"ไอ้ภูผาโดนพวกไอ้นนกระทืบ พี่ต้องไปช่วย"

"แต่พี่บาดเจ็บอยู่นะพี่จะไปได้ไง หนูไม่ให้ไป"

"อย่างงี่เง่าหน่าวี"คำพูดของเขาที่พูดออกมาทำเอาฉันถึงกับนิ่งเงียบไปทันทีเพราะเขาไม่เคยพูดแบบนี้กับฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่วันนี้เขากลับเลือกที่จะพูดออกมาทั้งๆ ที่พี่เขาก็รู้ว่าฉันจะต้องเจ็บแค่ไหนกับคำพูดแบบนี้

"พี่ต้องรีบไปช่วยเพื่อนจริงๆ"

"ช่วยเพื่อนก็ดีแต่สภาพพี่ล่ะคะ ก่อนจะห่วงคนอื่นห่วงตัวเองก่อนไหมคะ"

"วีรู้ตัวไหมว่าหลังๆ มาวีงี่เง่ามากแค่ไหน"

"......"

"เดี๋ยวพี่รีบกลับมา"เขาเลือกที่จะเดินออกไปทันทีทิ้งให้ฉันยืนนิ่งอยู่แบบนั้นก่อนที่หยดนํ้าตาจะไหลออกมาทันทีด้วยความน้อยใจ

ฉันรีบเก็บของทุกอย่างให้เข้าที่และรีบเข้านอนทันทีแต่ก็ไม่ลืมที่จะล็อกห้องทุกอย่างไว้อย่างแน่นหนาเพื่อที่จะไม่ให้คนที่พึ่งออกไปจากห้องได้กลับเข้ามาในห้องอีกครั้งหนึ่งจนได้

Part satan

หลังจากที่พาเพื่อนออกมาจากที่นั่นได้และจัดการกับพวกมันไปทุกคนดูสภาพเละกันไปจนหมดก่อนที่ไอ้นนและไอ้เวกัสจะเดินตรงดิ่งเข้ามาทางพวกผมที่แทบจะไม่ไหวกันอยู่แล้ว

"นี่มึงทิ้งน้องกูเพื่อมาช่วยพวกมันงั้นหรอ"

"กูจะรีบกลับไปนี่ไง"

"เลิกยุ่งกับน้องกู อย่าหาว่ากูไม่เตือน"

"แล้วมึงเสือกเหี้ยไรวะ พวกมันรักกันแต่มึงเสือกดิ้นแบบเนี่ย"

"แล้วพวกมึงจำตอนที่กูคบกับทรายได้ไหมล่ะ ถ้ามึงไม่เลิกกับวีกูจะไม่ให้มึงกับวีได้เจอกันอีกเลย"พูดจบมันเดินออกไปทันทีก่อนที่ผมจะวางไอ้ภูผาลงและวิ่งเข้าไปกระชากคอไอ้กัสเข้ามาชกหน้าอย่างจัง

ผั้วะ

"กูไม่มีวันที่จะเลิกกับวี และจะไม่ยอมให้มึงทำแบบนั้นแน่นอน"

"หึมึงจะคบกับน้องศัตรูงั้นหรอ คิดให้ดีๆหน่อยแล้วอีกอย่างวีไม่ชอบคนใช้กำลังถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ วีคงได้เลิกกับมึงเองแน่"

"ไอ้เหี้ยกัส!!!!"

"มึงรู้จักน้องกูน้อยไปไอ้เธน ถ้าอยากอยู่แบบสันติก็ปล่อยทรายมาให้กู"

"ไม่มีวัน!!"พูดจบแค่นั้นมันก็สลัดตัวออกไปจากผมทันทีและเดินกลับเข้าไปในร้านเพื่อเคลียร์ปัญหาและเคลียร์เรื่องเพื่อนของพวกมันทันที ส่วนพวกผมก็พาที่เหลือไปโรงบาลเพื่อรักษาตัวกัน