All Chapters of My Ex. แฟนเก่าของฉันเป็นประธานบริษัท: Chapter 21 - Chapter 30

อย่างไรก็ตามท่าทีของร่างสูงนั้นเป็นไปอย่างธรรมชาติไม่ได้มีท่าทางใกล้ชิดจนเกินความจำเป็นอีกทั้งทุกคนยังยุ่งกับหน้าที่ตรงหน้าเลยไม่มีใครสนใจพวกเราสามคนมากนัก พูดให้ถูกก็คือเพราะไนล์ตั้งใจมองดูหน้าจอด้วยความจริงจัง ทุกคนเลยไม่มีความคิดพิเรนทร์ใดๆ ออกมา แน่นอนว่าฉันไม่มีเวลาไปสนใจคนอื่นเช่นกันว่าจะมีท่าทีอย่างไรบ้างเพราะตั้งแต่ไนล์ขยับเข้ามาใกล้อย่างไม่บอกไม่กล่าวนั้นฉันก็ยืดหลังตรงเกร็งตัวโดยอัตโนมัติ ศีรษะของอีกฝ่ายนั้นอยู่ใกล้ฉันมากชนิดที่ว่าบดบังทัศนียภาพการมองเห็นรวมถึงหน้าจอด้านหน้าไปมากกว่าครึ่ง ลองถ้าฉันได้ก้มหน้าลงไปเพียงไม่กี่องศาปลายจมูกของฉันคงจะแตะลงบนเส้นผมของเขาทันทีแน่ ด้วยเหตุนี้ฉันเลยไม่กล้าจะหายใจแรงเลยแม้แต่น้อย พยายามไม่รับรู้กลิ่นมินต์ของแชมพูอ่อนๆ ที่ลอยขึ้นมาเตะจมูกชวนให้ใจเต้นผิดจังหวะ และการที่ศีรษะของเขาอยู่ด้านหน้าตัวฉันไม่ถึงคืบดีฉันเลยต้องแอบขยับตัวเคลื่อนไหวให้เบาที่สุดเพื่อเอนหลังย้ายร่างมาฝังที่พนักพิง กลัวเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงหัวใจที่กำลังเต้นโครมครามอยู่ตอนนี้ หลังจากเลือกอยู่นานร่างสูงก็เอ่ยออกมา “ง่ายมาก” “เส้นไหนคะ” คุณจันทร์ถามเร่งในข

และแน่นอนว่าประโยค ‘เดี๋ยวคืน’ กับ ‘เดี๋ยวเก็บไว้ให้’ นั้นไม่มีอยู่จริง ตั้งแต่เริ่มหาเงินได้ฉันก็เริ่มขอจากที่บ้านน้อยลง ในช่วงแรกๆ ถ้าไม่เข้าตาจนจริงๆ ก็จะไม่เอ่ยปากขอก่อน เขาให้เท่าไหร่ก็เอาเท่านั้นไม่เคยขอเพิ่ม หลังๆ มารายได้เริ่มนิ่งเลยเป็นฝ่ายโอนกลับให้ที่บ้านบ้างเป็นครั้งคราว พ่อกับแม่ก็รู้ดีว่าเงินนี้ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงฉันล้วนๆ น้ำเสียงที่ใช้จึงแฝงไปด้วยเกรงใจทุกครั้งที่ต้องโทรมาขอเงินลูกแบบนี้ ฉันรีบคำนวณค่าใช้จ่ายในหัว เดือนนี้ได้มาเยอะก็จริงแต่พอจ่ายค่าสูทงวดแรกไปก็เหลืออยู่นิดหน่อยพอให้จ่ายค่ากินค่าเดินทางแต่ละวันเท่านั้น อืม... บางทีรองเท้าคัทชูอาจจะต้องเลื่อนไปซื้อเดือนหน้าก่อน ฉันพยักหน้าครุ่นคิดกับตัวเองก่อนจะตอบออกไป “มีแม่” “โอนมาให้แม่ก่อนนะ เขาจะมาตัดไฟแล้ว” “ได้แม่ แม่ไปรอกดเงินที่ตู้เลย” หลังจากอีกฝ่ายตัดสายไปก่อนฉันก็เข้าแอปธนาคารโอนไปยังบัญชีติดดาวเอาไว้เพื่อสะดวกแก่การค้นหา หลังจากโอนไปก็โทรไปบอกแม่แล้วยืนมองยอดคงเหลืออยู่แบบนั้นแล้วถอนหายใจออกมา ด้วยความที่อยู่ในอารมณ์เหม่อลอยฉันจึงไม่ทันได้ระวังตัว รู้ตัวอีกทีร่างของฉันก็โดนรวบไปกระแทกเข้ากับแผ่นหล

Chapter 14 Hands on me เหมือนโดนสายฟ้าฟาดลงมากลางกระหม่อมตอนกลางวันแสกๆ ไอ้คุณโออ้าปากค้างไปแล้วเมื่อได้ยินเสียงคนเป็นนายตกปากรับคำไปแบบนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวั่นวิตกและแปลกใจอยู่ในที ผุดพาทั้งร่างรีบถลาเข้ามาเกาะแข้งเกาะขาไนล์ไว้อย่างหมดสภาพผู้จัดการดาราชื่อดัง หากแต่ไนล์รู้ทันรีบเบี่ยงตัวหลบให้พ้นจึงทำให้ไอ้คุณโอหน้าคะมำลงพื้นแต่ถึงกระนั้นก็ถกศีรษะขึ้นมาเอ่ยเสียงสั่นเครือ “นี่มันอะไรกันครับคุณไนล์ เรื่องนี้เห็นอยู่ว่าผมเป็นผู้ถูกกระทำ หรือคุณไนล์เห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงเลยไม่สามารถทำเรื่องชั่วๆ แบบนี้ได้ โปรดให้ความเป็นธรรมกับผมด้วยเถอะครับ” “คุณจันทร์ คุณปิ่น” สิ้นคำเจ้าของชื่อที่โดนเรียกก็รีบสาวเท้าเข้ามา “คุณปิ่น คุณช่วยคุมงานวันนี้ให้เรียบร้อยอย่าให้มีอะไรผิดพลาดเด็ดขาด ถ้าต้องเช่าเวลาสตูเพิ่มหรือมีค่าเสียเวลาก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง” “ค่ะบอส” “ส่วนคุณจันทร์ ภายในคืนนี้ผมต้องเห็นใบไล่ออกของผู้ชายคนนี้ตั้งอยู่บนโต๊ะผม กำชับคุณมินทร์ให้ติดแบล็กลิสต์อย่าให้คนพรรค์นี้ไปทำชั่วที่ไหนได้อีกแล้วก็เรียกตำรวจมาตรวจสอบด้วย” “ไม่นะคุณไนล์!! คุณทำแบบนี้ม

ทันใดนั้นร่างสูงก็เข้ามาประชิดตัวจากทางด้านหลัง ออกแรงกระตุกเชือกสองสามครั้งเสื้อคนไข้ก็ปลิวติดไปกับมือหนา ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจหากแต่ส่งเสียงหวีดร้องออกมาไม่ได้เพราะแปรงสีฟันที่ยังอยู่ในปาก ได้แต่ยกแขนข้างหนึ่งที่วางมาบดบังตัวเองไว้ “จะทำอะไรน่ะ!” เพราะฟองยาสีฟันยังอยู่ในปากจึงพูดออกมาไม่ชัดนัก “ไม่ต้องสนใจ แปรงฟันไปเถอะ” จะไม่ให้สนใจได้ยังไงในเมื่อเสื้อของฉันเพิ่งถูกเขาถอดออกไปนะ! ฉันทำท่าจะเอ่ยปากค้านออกมาอีกรอบก็ดันไปสบตาเข้ากับไนล์ผ่านกระจกเสียก่อน ความเป็นห่วงและความกังวลที่อัดแน่นอยู่ในดวงตาคู่สวยนั้นทำให้ฉันเม้มปากยอมแปรงฟันต่อไปอย่างเสียไม่ได้ นี่มันสถานการณ์อะไรกัน... ฉันถือแปรงแช่ไว้ในปากอยู่แบบนั้นไม่ได้ออกแรงหรือบ้วนปากทิ้งราวกับว่ามันคือสิ่งเดียวที่ฉันสามารถใช้ยึดเหนี่ยวได้ในตอนนี้ แม้สายตาจะทอดมองไปที่ซิงค์ล้างหน้าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองกระจกแต่ก็สามารถรับรู้ถึงสายตาที่จับจ้องไปทั่วแผ่นหลังจนเผลอหายใจผิดจังหวะไปหลายครั้ง “ผมจะไปหยิบยามาทาให้ อย่าซนนะ” เอามาอะไรมาซนก่อนอยู่ในห้องน้ำแบบนี้ ไม่รอให้ฉันตอบรับร่างสูงก็เดินออกไปแล้ว ฉันใช้จังหวะนี้บ้วนปากให้สะอาด

“มาด้วยเหรอ” ผมกลั้นยิ้มตีหน้าเรียบถามออกไปพอเป็นพิธี “ได้ยินว่าคุณจันทร์จะมาเยี่ยมน้องนับแต้ม ปิ่นก็เลยขอตามมาด้วย” “สาอยู่ตรงนั้นด้วยก็เลยขอตามมาด้วยกันค่ะ เอ่อ ให้สาช่วยประคอง—” ผมรวบร่างของนับแต้มให้ถอยออกมาจากมือคุณสาอย่างอัตโนมัติ เป็นการกระทำที่ผมเองก็ยังต้องแอบตกใจ เมื่อกี้แค่เพียงคิดว่าไม่อยากให้ใครแตะต้องร่างกายบอบช้ำของนับแต้มอีกก็เท่านั้น คุณสาชะงักมือในอากาศหดกลับไปอย่างเก้อๆ “เอ่อ น้องนับแต้มเป็นยังไงบ้างคะ” คุณปิ่นเข้ามาแก้สถานการณ์ในขณะที่ผมประคองอีกฝ่ายให้กลับไปนั่งอยู่เตียงคนไข้ด้วยความระมัดระวัง “ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะพี่ปิ่น ขอโทษนะคะที่สร้างความเดือดร้อนให้” ได้ยินนับแต้มพูดแบบนั้นผมก็รีบตวัดสายตาดุไปให้เธอ “อย่าโทษตัวเอง” ผมพูดออกไปสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย “ใช่ค่ะน้องนับแต้ม เรื่องนี้ถ้าสาวความคนผิดก็ต้องเป็นไอ้ผู้จัดการนั่น น้องนับแต้มทำใจให้สบายเถอะค่ะ ทางบริษัทจะดำเนินเรื่องให้ถึงที่สุด” คุณจันทร์พูดสำทับขึ้นมา “พี่เอากระเช้ามาเยี่ยมด้วย คนในทีมฝากมาบอกว่าให้น้องนับแต้มหายไวๆ นะคะ” “ขอบคุณค่ะพี่ปิ่น” คุณปิ่นยื่นกระเช้าส่งให้นับแต้มแต่ผมยื่น