All Chapters of My Ex. แฟนเก่าของฉันเป็นประธานบริษัท: Chapter 51 - Chapter 60

Chapter 25 คุณหญิงแม่ จากงานปาร์ตี้ขอบคุณทีมงาน NewType กลายเป็นงานเลี้ยงฉลองของบริษัทขึ้นมาทันทีเมื่อยอดขายของแบรนด์นั้นพุ่งแล้วพุ่งอีกจนต้องสั่งเร่งเพิ่มการผลิตล็อตใหม่ก่อนกำหนดเพื่อให้ทันความต้องการของลูกค้า พรีเซนเตอร์ว่าปังแล้วแต่คุณภาพความติดทนนั้นปังกว่า ชาเลนจ์ทดสอบความติดทนของเครื่องสำอาง NewType จึงกำลังเป็นไวรัลให้เหล่าบิวตี้บล็อกเกอร์ได้ท้าทายกันอยู่ในขณะนี้ โดยที่บริษัทไม่ต้องเสียเงินสักบาท รีวิวจากผู้ใช้จริงส่วนใหญ่มักจะบอกว่า NewType เป็นแบรนด์หรูราคาระดับกลางที่ให้ความรู้สึกระดับ High-End ซึ่งนั่นถือว่าบรรลุเป้าหมายที่ไนล์ได้สร้างแบรนด์นี้มา ทันทีที่ลิฟต์เปิดออกก็พลันเห็นโถงทางเดินขนาดใหญ่อยู่เบื้องหน้า จุดเด่นของโถงนี้บันไดลายหินอ่อนประดับด้วยไฟซ่อนอยู่ข้างใต้ที่ทอดยาวขึ้นไปยังห้องจัดเลี้ยง และเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็จะพบกับแชนเดอร์เลียคริสทัลขนาดมหึมาแขวนอยู่ซึ่งเป็นซิกเนเชอร์ของโรงแรมหรูแห่งนี้ “มีเพื่อนรวยขนาดนี้ ไม่มีผัวก็ได้ปะ” คนพูดคือยัยหมิวที่โผล่มาเคาะประตูห้องตั้งแต่เช้าโดยไม่มีการบอกล่วงหน้าใดๆ หมิวถือการ์ดเชิญที่ใส่ไว้ในซองเฉลยว่าตนเองได้ถูกไนล์

คนที่มุงอยู่เมื่อกี้รีบถอยออกห่างเพื่อความเอาตัวรอดเมื่อเห็น ‘ขบวน’ ที่เดินเลยไปแล้วหักเลี้ยวกลับมา เมื่อทุกคนเปิดทางภาพที่พี่สาที่อยู่ในชุดเปียกๆ ดิ้นเร่าๆ อยู่กับพื้นและฉันสามคนที่ยืนคุมเชิงอยู่ก็ปรากฏต่อหน้าขบวนนั้นได้อย่างชัดเจน “คุณหญิงคะ! ช่วยสาด้วยค่ะ คนพวกนี้มันรุมสา มันทั้งถีบทั้งสาดเหล้าใส่สา” พี่สาที่ลุกขึ้นกลับมายืนได้แล้วร้องบอกเสียงสั่น “ก็ป้ามาทำเพื่อนฉันก่อนนี่ ไอ้ไนล์ ลูกน้องคนนี้ของแกไล่ออกไปเลยนะ” ดูเหมือนว่าหมิวจะเดือดจัด ปากบอกว่ากลัวคุณหญิงนาฏฤดีอยู่ตะกี้แหม็บๆ แต่ดันโพล่งไปเรียกลูกชายเขาว่าไอ้ซะงั้น “มันบีบข้อมือนับแต้มจนแดงด้วย” ‘ไอ้ไนล์’ ขมวดคิ้วแล้วเดินอาดๆ มาที่ฉัน แต่ก่อนที่ไนล์จะพูดอะไร ร่างสูงก็โดนใครสักคนผลักออกไปก่อน “หนูนับแต้ม...หนูนับแต้มจริงๆ ใช่มั้ย” เป็นคุณหญิงนาฏฤดีนั่นเองที่เป็นคนผลัก มือฉันถูกรวบเอาไว้ อีกฝ่ายถามเสียงไม่มั่นใจอยู่ในที “ค่ะน้านาฏ...” ฉันตอบไปเสียงแผ่ว “หนูกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ แล้วนี่มาที่นี่ได้ยังไง ทำไมไนล์ไม่บอกอะไรแม่เลย” ประโยคหลังหันไปส่งสายตาค้อนใส่ลูกชาย “หนูมาฝึกงานที่บริษัทใกล้จะจบแล้วค่ะ น้านาฏสบายดีนะคะ

“สวัสดีครับ ผมไนล์ นภนต์ นรินทร์โชติ ประธานกรรมการบริหารบริษัท Being You Group ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกแรงสนับสนุนของลูกค้าทุกท่านที่ทำให้แบรนด์ NewType สามารถทำยอดขายถล่มทลายขนาดนี้ ผมขอสัญญาว่าตราบใดที่ผมยังเป็นบอสของบริษัทอยู่ โปรดักต์ชิ้นต่อไปของ NewType และแบรนด์อื่นในเครือจะเต็มไปด้วยคุณภาพ ความคุ้มค่าและความ Luxury อย่างแน่นอนครับและเมื่อคนที่มาในวันนี้เป็นพนักงานของบริษัทผมอยากจะพูดอะไรสักเล็กน้อย” ไนล์หยุดพูด เขากวาดสายตาไปทั่วทั้งฮอลล์ ใบหน้าขรึมลงเล็กน้อย “เมื่อไม่นานมานี้ผมได้ยินข่าวเกี่ยวกับตัวผมกับนักศึกษาฝึกงานคนหนึ่ง ผู้คนพากันใส่สีตีไข่กันไปต่างๆ นานาพูดกันไปปากต่อปากจนสร้างความเสียหายให้กับชื่อเสียงของผู้หญิง ขอโทษนะครับ? ทำไมผมถึงไม่ได้ยินข่าวจำพวกที่ว่าเป็นผมเองที่เข้าหาผู้หญิงก่อนบ้างเลย?” ทุกคนในฮอลล์ต่างพากันเงียบ บ้างก้มหน้า บ้างตกใจ บ้างขมวดคิ้ว คงคิดไม่ถึงว่าไนล์จะเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมากลางงาน แม้แต่ฉันเองยังอดที่จะตกใจไม่ได้ หลายคนที่จำฉันได้ว่าฉันคือนักศึกษาฝึกงานที่ว่าก็แอบชี้มือชี้ไม้ไม่ก็ส่งสายตามองทิ่มมา ฉันเม้มปากเป็นเส้นตรง อีกใจกลัวเรื่องมันจะเลยเถิด

“อืม วางใจเถอะ” หมิวตอบ ฉันไม่ได้ห้ามนับตังค์กินแอลกอฮอล์ด้วยเข้าใจสภาพแวดล้อมที่ตนเองเคยอยู่มาสองปีมาเป็นอย่างดี ไม่แปลกที่บางครั้งจะเกิดการนัดสังสรรค์หรือฉลองในโอกาสต่างๆ แต่คิดว่าอีกคนยังอยู่ช่วงสอบไฟนอลแต่ดันมาดื่มเหล้าจนไม่ทันระวังตัวแบบนี้ฉันก็รู้สึกทั้งโกรธทั้งห่วงขึ้นมา “แล้วตำรวจว่ายังไงบ้าง แล้วคู่กรณีล่ะ” “ตำรวจแนะนำให้ชดใช้ค่าเสียหายแล้วยอมความกันครับพี่ ส่วนคู่กรณีก็เป็นเด็กในมอเรานี่แหละมีแค่บาดแผลภายนอกตอนนี้พักอยู่ในห้องผู้ป่วยรวมข้างในเหมือนกัน ผมฟังจากที่ตำรวจเกริ่นๆ มาฝ่ายเราน่าจะผิด” “ไหนว่าอีกฝ่ายไม่เปิดไฟเลี้ยวแล้วฝ่ายเราก็ขี่มาเลนตรงไง” “คู่กรณีบอกว่าเขาเปิดไฟเลี้ยวแล้วจริงๆ แต่ผมกับเพื่อนๆ บอกเลยว่ามันยังไม่เปิด” “เอาเป็นว่าพี่เข้าใจแล้ว พวกนายแยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะทางนี้พี่ดูแลเอง ส่วนเรื่องสอบไฟนอลตัวที่ยังเหลืออยู่รบกวนอาจารย์ช่วยดำเนินเรื่องให้หน่อยได้มั้ยคะ” “ได้สิ” “ขอบคุณมากค่ะ” เช้าวันถัดมานับตังค์ได้เข้ามาอยู่พักฟื้นในห้องพิเศษแล้ว ส่วนหมิวก็อยู่เป็นเพื่อนฉันทั้งคืนก่อนจะกลับไปตอนรุ่งสางเพราะต้องเตรียมตัวกลับไปทำงาน เจ้านับตังค์ยังไม่ฟื

“ได้” “แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดทั้งค่าโรงพยาบาลทั้งค่าซ่อมรถ” “ไนล์เป็นนักธุรกิจนะนับแต้ม ไนล์ไม่ได้ให้ฟรีๆ หรอกนะ” ร่างสูงพูดขึ้นเหมือนรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ “บิลทุกบิลรวมทั้งสัญญาการกู้ยืมจะส่งถึงมือนับแต้มโดยที่ไม่มีการแก้ไขตัวเลขใดๆ ไนล์ให้นับแต้มผ่อนได้แบบไม่คิดดอกเบี้ยยาวนานตลอดทั้งชีวิตไม่มีขั้นต่ำในการผ่อน และทุกอย่างจะเป็นโมฆะหนี้เหลือศูนย์บาททันทีถ้านับแต้มมัวแต่หาเงินจนทำให้ตัวเองเดือดร้อน” จุ๊บ! แทนคำพูดต่างๆ มากมายฉันเลยรวบคำเขย่งเท้าไปจูบริมฝีปากหยักแรงๆ ทีหนึ่งแล้วผละออกมายิ้มกว้างให้ ไนล์ตกใจ นัยน์ตาสีเข้มเบิกกว้างขึ้นก่อนจะกลอกไปซ้ายทีไปขวาทีอย่างเลิ่กลั่กอาจจะเป็นเพราะตอนนี้เรายืนอยู่หน้าห้องพิเศษของนับตังค์ทำให้อีกฝ่ายกลัวว่าพ่อกับแม่จะมาเห็นเข้า เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องก็พบว่านับตังค์กำลังนั่งเหยียดขาตรงอยู่ เมื่ออีกฝ่ายหันมาเจอฉันก็คลี่ยิ้มแห้งๆ ส่งให้มาด้วยรู้ตัวดีว่าอุบัติเหตุครั้งนี้เกิดจากความประมาทของตนเอง ฉันทำหน้านิ่งไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ บรรยากาศเลยอึดอัดขึ้นมาเสียดื้อๆ “พี่...” ฉันตวัดสายตาไม่มอง อีกฝ่ายก็เงียบปากลง นับตังค์มองซ้ายทีขวา