All Chapters of My Ex. แฟนเก่าของฉันเป็นประธานบริษัท: Chapter 41 - Chapter 50

“แข็งไม่แข็งเธอน่าจะรู้ดีนี่” อืม...รู้ดีเลยละ ฉันคลี่ยิ้มหวานน้อยๆ อย่างเขินอาย พลางยื่นแก้วแอลกอฮอล์ให้ไป “ต้องพิสูจน์แล้วล่ะคะ” นายเดชารับแก้วแล้วแก้วเล่าที่ฉันยื่นส่งไปให้ ตอนนี้ฉันกลับมานั่งที่ดื่มเดิม แม้มือปลาหมึกจะเกาะหนึบอยู่ที่เอวแต่ก็ดีกว่าที่ต้องไปตักบนตักอีกฝ่ายอยู่มาก นายเดชาเป็นคนบ้ายอ ชมนิดชมหน่อยอีกฝ่ายหลงระเริงจนไม่แยกว่าอันไหนจริงอันไหนปลอม เพียงเอ่ยว่า ‘ท่านเก่งจังเลยค่ะ ดื่มอีกแก้วนะคะ’ เขาก็ยกแก้วดื่มรวดเดียวอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง ยิ่งแอลกอฮอล์เข้าเส้นเลือดมากเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ยิ่งว่าง่ายมากเท่านั้น “ท่านคะ ที่จริงฉันได้ยินมาว่าเป็นทางชางมีต่างหากที่ขโมยสูตรจาก NewType” “ไหนล่ะหลักฐาน” “...” “ถึงฉันจะทำจริงๆ กว่ามันจะรู้บริษัทมันก็เหลือแต่ซากแล้ว” “แต่ถ้าท่านทำแบบนั้นจริงๆ ท่านต้องเป็นคนเยี่ยมยอดขนาดไหนกันถึงได้กำจัดศัตรูได้อย่างแยบยลขนาดนี้” ฉันพลิกลิ้นโยนหินถามทางออกไป “ฉันยอดเยี่ยมเหรอ?” นายเดชาเรอมาอึกนึง แขนหนักๆ นั่นพาดมาโอบต้นคอฉันออกแรงให้เอียงศีรษะเข้าไปใกล้จนเส้นผมชนเส้นผม “แน่นอนฉันเป็นคนยอดเยี่ยมอยู่แล้ว ฉันฉลาดมาตั้งแต่เด็ก เป็นที่รัก

ด้วยความสัตย์จริงสาเหตุที่พาอีกคนมาที่นี่เพียงเพราะอยากหันเหความสนใจของเจ้าตัวเท่านั้น และด้วยความสัตย์จริงอีกเหมือนกันตอนได้ยิน ‘อาบให้หน่อย’ เขาก็เผลอกลืนน้ำลายไปอึกหนึ่ง “ไม่ได้เหรอ” เมื่อผมยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงนับแต้มเลยเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนมากกว่าเดิม ผมมองไปยังแววตาใสแจ๋วของเธอก่อนจะเอ่ยตอบ “ได้” เขาเคยไม่ตามใจเธอเหรอ? แน่นอนว่าไม่เคย! วันนี้หญิงสาวสวมชุดกี่เพ้าสีแดงสดคอจีนแขนกุด ขับทรวดทรงองเอวให้เห็นชัดขึ้น ความยาวชุดครอบตาตุ่มแต่ทว่าผ่าข้างลึกจนถึงขาอ่อนเพื่อให้สะดวกแก่การเดิน ลวดลายดอกไม้ที่ผมไม่รู้จักชื่อปักลายอยู่ตรงช่วงเอวพาดเฉียงขึ้นเรื่อยๆ คล้ายจะพันธนาการร่างบางไว้ด้วยดอกไม้ไม่ให้ใครจับต้องได้ ร่างบางหมุนตัวยืนหันหลังให้ผม มือเล็กรวบผมที่ปล่อยทิ้งไว้กลางหลังให้ไปด้านหน้า ผมเดินเข้าไปใกล้แต่ก็ไม่ได้ใกล้มาก เห็นซิปเล็กๆ ซ่อนอยู่ด้านหลัง ผมจีบนิ้วเข้าด้วยกันยื่นไปจับตัวซิปแล้วรูดลงมาอย่างช้าๆ แต่มั่นคง ไม่ได้มือสั่นอย่างที่คิดไว้ แอบชื่นชมตัวเองอยู่ในใจว่าทำดีมาก แต่ควบคุมมือได้แล้วอย่างไรในเมื่อใจยังสั่นเป็นเจ้าเข้าแบบนี้ แผ่นหลังเปลือยเปล่าเช่น

“ตอนนั้นที่ลาออกจากมหาลัยไม่ใช่เพราะอยากหนีหน้าไนล์หรอกนะ” จู่ๆ ฉันก็เอ่ยออกมา นัยน์ตามองไปยังนิ้วชี้ของฉันที่เกลี่ยอยู่บนหลังมือใหญ่ ย้อนนึกไปเหตุการณ์ช่วงนั้นเมื่อสี่ปีที่แล้ว ไนล์ขยับตัวเล็กน้อยเป็นเชิงพร้อมจะตั้งใจฟัง “ที่จริงตอนนั้นที่บ้านค่อนข้างลำบาก ถึงพ่อกับแม่จะไม่พูดอะไรแต่คนเป็นลูกก็รับรู้ได้ใช่มั้ยล่ะ นับแต้มรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำให้ครอบครัวลำบาก ค่าใช้จ่ายที่คณะก็มีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไหนจะต้องทำงานกลางคืนอีก ไนล์ก็รู้ว่านับแต้มหัวไม่ค่อยดี ใจนึงก็อยากเรียนอีกใจก็กลัวว่าจะเรียนไม่จบ ที่บ้านก็ไม่ได้เข้าใจเรื่องเรียนของเราขนาดนั้น ตอนนั้นมันผสมปนเปกันหลายเรื่องมากๆ จนนับแต้มเรียงลำดับมันไม่ไหว ชีวิตตอนนั้นเลยยุ่งเหยิงไปหมด...” ปกติฉันมีนิสัยทำตามลำดับขั้นตอนที่อยู่ในหัว แม้จะไม่ถึงขนาดลิสต์ออกมาเป็นตารางเหมือนตอนเด็กๆ แล้วแต่ก็ยังติดนิสัยการทำทีละอย่างให้เสร็จ ถ้าทำไม่ได้ก็จะติดอยู่ในหัวค้างอยู่แบบนั้น พอขึ้นปีสองวิชาที่เรียนก็หนักขึ้น อาจารย์เปลี่ยนเวลาการเข้าคลาสแทบจะวีคต่อวีค บางทีก็ประกาศเรียนตอนค่ำปุบปับ จึงทำให้ทุกอย่างมันรวนไปหมดทั้งเรื่องเรียน เรื่องเงิน เรื่องงาน

โชว์ประมาณสองนาทีนิดๆ จบลงอย่างสวยงามเต็มไปด้วยเสียงปรบมือและเสียงกรีดร้องชอบใจ การได้เห็นทั้งสองคนเต้นด้วยกันแบบนี้ถือเป็นเรื่องเกินความคาดหมายของคนที่มาชมมาก คนหนึ่งเป็นนางเอกขี้อายส่วนอีกคนก็ดูเป็นพระเอกไม่สนโลก ใครจะคิดว่าทั้งสองจะวาดลวดลายออกมาได้อย่างเซ็กซี่ขนาดนี้ “ทางเราได้อัดวิดีโอแบบ Full HD ไว้แล้ว ทุกคนสามารถไปดูโชว์สุดวิเศษนี้หลังจบงานกันได้ทางยูทูบของบริษัทเลยนะครับ ลำดับถัดมาเชื่อว่าหลายคนโดยเฉพาะสาวๆ ต่างรอคอยไม่แพ้กันใช่มั้ยครับ” “กรี๊ดดดดด” “เพื่อที่จะรู้จักกับแบรนด์ NewType มากขึ้นขอเรียนเชิญบอสสุดหล่อของเรา คุณไนล์ นภนต์ นรินทร์โชติ ประธานบริษัท Being You Group ขึ้นมาให้เกียรติพูดคุยกับเราบนเวทีครับ” ไนล์ยืดตัวเต็มความสูง เขาดูเหมือนราชาในหมู่ราชาด้วยกัน ลำตัวยืดตรง ไหล่กว้างรับกับรูปร่างที่ผ่านการออกกำลังกายอย่างประจำ รูปร่างของเขาเปรียบเสมือนไม้แขวนเสื้อทองคำที่ไม่ว่าแบรนด์ไหนก็ต้องทุ่มเงินเพื่อซื้อมันมา อย่างวันนี้ร่างสูงอยู่ในชุดสูทคลาสสิกสีแดงทั้งตัวแต่ก็มีลวดลายที่เป็นเอกลักษณ์ของแบรนด์ทำให้ไม่เรียบหากแต่ก็ไม่เด่นจนเกินไป ด้านในเป็นเชิ้ตและเนกไทสีดำเพื่อ

Chapter 24 เหมือนโดนเสี่ยเลี้ยง “เดี๋ยวสิไนล์ นับแต้มยังต้องกลับไปช่วยงานอีกนะ” ฉันว่าพลางรั้งแขนร่างสูงไว้ ไนล์จะกลับหรือไม่กลับไปก็ได้ แต่ฉันที่มีฐานะนักศึกษาฝึกงานค้ำคออยู่จะหายออกมานานขนาดนี้ไม่ได้ “ไนล์ฝากคุณปิ่นบอกเด็กฝึกงานแล้วว่าให้แยกย้ายกลับไปได้เลย ส่วนงานที่เหลือคุณจันทร์จะคุมต่อเอง” คุณจันทร์ผู้เป็นทุกอย่างแล้ว เมื่อได้ยินไนล์บอกเช่นนั้นฉันก็หมดหนทางที่จะปฏิเสธ ปล่อยทั้งตัวปล่อยทั้งใจให้ร่างสูงจับมือฉันเข้าไปในร้านเครื่องประดับร้านหนึ่ง ภายในร้านตกแต่งด้วยสีขาวเป็นส่วนใหญ่เพิ่มเติมคือกระจกที่มีรอบทิศทำให้ร้านดูกว้างขวางและอบอุ่นอยู่ในที เครื่องประดับต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นแหวน สร้อยคอ ต่างหูล้วนพากันส่องแสงระยิบระยับล้อกับแสงแชนเดอร์เลียขนาดใหญ่ที่ติดไว้บนเพดานยิ่งเพิ่มความละลานตาไปหมด พนักงานเข้ามาทักทายอย่างนอบน้อม รอยยิ้มที่เกิดขึ้นบนใบหน้าอีกฝ่ายทำให้ฉันลดความเกร็งลงไปได้บ้าง “คุณลูกค้าสนใจชิ้นไหนเป็นพิเศษมั้ยคะ” “ขอดูสร้อยข้อมือหน่อยครับ” “เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานผายไปไปยังมุมหนึ่งของร้าน สร้อยข้อมือแบบต่างๆ วางประดับไว้อย่างดีอยู่ในตู้โชว์สินค้า กลิ่น