Semua Bab สองพ่อลูกเลือกยัยคนบอบบาง งั้นฉันก็ขอหย่า: Bab 61 - Bab 70

เซี่ยซิงพูดอย่างเรียบนิ่ง “ทำไมเธอถึงตกบันใด ฉันจะไปรู้ได้ยังไง? คุณควรไปถามเจ้าตัว ไม่ใช่มาถามฉัน”กู้หวยจิ่นไม่ได้พูดอะไรอีก นัยน์คาดำขลับจดจ้องเธอเขม็ง สีหน้าคาดเดาอารมณ์ไม่ออกเช่นเคย แต่อุณหภูมิรอบด้านกลับลดลงเห็นได้ชัด ว่าเขาสงสัยในคำพูดของเธอเพราะถึงยังไง ก็ไม่มีใครที่ไหนจะตกบันไดโดยไม่มีสาเหตุท่ามกลางบรรยากาศอึดอัดชวนหายใจไม่ออก ใบหน้าของกู้จื่อถิงก็ปรากฏแววกระวนกระวายใจออกมาทว่าเซี่ยซิงกลับไม่หลบหลีก สบตาอย่างไม่เกรงกลัวเลยสักนิดดวงตาของเธอแจ่มชัดแน่นิ่ง ดูไม่ร้อนรนเลยแม้แต่น้อยหลินซู่ซู่รีบพูดออกมา “อาจิ่น ช่างมันเถอะ…”“จะช่างมันแบบนี้ไม่ได้นะ” จวงอี้พูดขัดหลินซู่ซู่ “ครั้งนี้ต้องสั่งสอนผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ให้ได้ ไม่อย่างนั้นเธออาจจะทำเรื่องอะไรออกมาอีกก็ได้!”เซี่ยซิงกอดอก “คุณหลิน คุณยังไม่คิดจะบอกทุกคนอีกเหรอ ว่าตกลงแล้วคุณตกบันไดได้ยังไง?”ดวงตาของหลินซู่ซู่กะพริบ จะพูดแต่ก็ยั้งไว้เซี่ยซิงปรายตามองหลินซู่ซู่ที่กำลังเสแสร้ง “ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะ”จวงอี้ขวางอยู่หน้าประตู “ถ้าวันนี้ไม่มีคำอธิบายให้ซู่ซู่ เธอก็อย่าคิดที่จะออกไปไหน!”เซี่ย

ไม่รู้ว่าทำไม ทันทีที่กู้จื่อถิงเห็นเสิ่นซี ก็รู้สึกเกลียดอย่างมากเขาถลึงตาใส่เสิ่นซีแรง ๆ “นั่นเป็นเพราะว่าแม่เอาแต่รังแกน้าซู่ซู่ยังไงล่ะ!”“ผมไม่เชื่อ!” เสิ่นซีโต้แย้งเสียงดัง “น้าซิงซิงทั้งอ่อนโยนและใจดี ไม่มีทางรังแกคนอื่นแน่นอน พวกพี่ต่างหากที่กำลังรังแกน้าซิงซิง!”เสิ่นซีพูดออกมาไม่หยุด “เหมือนอย่างเมื่อกี้ ทั้ง ๆ ที่เธอตกบันไดเอง พวกพี่กลับบอกว่าน้าซิงซิงเป็นคนผลักเธอ!” “น้าซิงซิงเป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลกแล้ว!”เมื่อกู้จื่อถิงเห็นว่าเซี่ยซิงที่วนเวียนอยู่รอบตัวเขามาตลอด ตอนนี้ไม่เพียงไม่เข้ามาปลอบเขา ตรงกันข้ามยังถามไถ่เด็กคนอื่นแทน เขาก็โกรธจนตาแดงก่ำเขางอแงเหมือนเด็กโดนแย่งของเล่น “เธอคือแม่ของฉัน ไม่ใช่แม่ของนาย!”เสิ่นซีไม่ยอม “แต่พี่ไม่เคยเห็นน้าซิงซิงเป็นแม่สักครั้ง พี่เห็นเธอเป็นแค่แม่บ้าน!”เขาเข้ามาบังหน้าเซี่ยซิงไว้ทันใด “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะไม่ให้พวกพี่รังแกน้าซิงซิงอีกแล้ว!”แม้แต่เด็กคนหนึ่งยังดูออกอย่างตรงจุดว่าลูกแท้ ๆ ของเธอสนิทกับผู้หญิงคนอื่นมากกว่าคงไม่มีเรื่องไหนน่าเยาะเย้ยเท่าเรื่องนี้แล้วล่ะกู้จื่อถิงอ้าปาก พูดอะไรไม่ออกเมื่อกู้หวยจิ

สีหน้าของจวงอี้แฝงด้วยความลำพองใจบางส่วน “ถ้าอยากรับกับมือผู้หญิงที่ไม่มีรายได้อย่างเซี่ยซิง ก็มีวิธีเยอะแยะ”“อาจิ่น นายปล่อยเซี่ยซิงไปก่อน รออีกสองสามวัน ฉันจะหาวิธีอีกที รับรองได้เลยว่าทำให้เธอวิ่งกลับมาแต่โดยดีแน่”กู้หวยจิ่นไม่สนใจจวงอี้ แต่หันไปมองหลินซู่ซู่แทน“ซู่ซู่ เธอสะดุดตกบันไดเอง แล้วทำไมไม่บอกพวกฉัน?”ดวงตาของหลินซู่ซู่ฉายแววลนลานกู้หวยจิ่นไม่ได้หลอกง่ายเหมือนจวงอี้และกู้จื่อถิงคำพูดเหล่านั้นที่เธอกล่าวออกไป มีเจตนาทำให้ทุกคนสงสัยจริง ๆเธอน้ำตาคลอเบ้ามองกู้หวยจิ่น“ตอนนั้นฉันคิดว่า คุณเซี่ยมาหาจื่อถิงกับอาจิ่นเพราะอยากขอโทษ ก็เลยอยากพาเธอไปเจอพวกนาย…”“คงเพราะฉันรีบมากเกินไป เลยจะจับคุณเซี่ย แต่ฉันก็ไม่แน่ใจว่าคุณเซี่ยสะบัดมือฉัน หรือว่าฉันสะดุดล้มลงไปเอง…”จวงอี้พูด “อาจิ่น ซู่ซู่ก็หวังดี ในคลิปเมื่อกี้ซู่ซู่ก็จะพาเซี่ยซิงไปหาพวกนายจริง ๆ อีกอย่างตั้งต้นจนจบ ซู่ซู่ก็ยังไม่ได้พูดสักคำว่าเป็นเซี่ยซิง”พูดมาถึงตรงนี้ เขาก็ชะงักไป ก่อนจะพูดงึมงำ“จื่อถิงบอกเองว่าเป็นเซี่ยซิง…ขนาดลูกแท้ ๆ ยังพูดแบบนี้ ใครบ้างจะไม่สงสัย? อีกอย่างเซี่ยซิงก็คอยหาเรื่องซู่ซู่มาตลอ

เซี่ยซิงฟังจบ ก็ตอบกลับไปอย่างเย็นชา“ไม่ไป!”พูดจบ เธอก็วางสายทันทีจากนั้นกู้หวยจินก็โทรมาอีก แต่เซี่ยซิงไม่รับคนตระกูลกู้นี่น่าสนใจจริง ๆ เวลาที่ต้องใช้เธอถึงจะนึกถึงเธอได้เลวทรามมากจริง ๆทั้ง ๆ ที่อยากขอความช่วยเหลือ กลับมีท่าทีมั่นอกมั่นใจเหมือนตัวเองทำถูกเมื่อก่อนเธอคงยอมคนและเชื่อคนอื่นง่ายเกินไปเมื่อมาถึงห้องอาหาร ก็เห็นว่าเสิ่นเย่หมิงมาถึงนานแล้วเซี่ยซิงเดินเข้าไป พลางพูดขอโทษ “ขอโทษที่ฉันมาช้า” “ไม่หรอก” เสิ่นเย่หมิงยิ้ม “ผมมาเร็วเองต่างหาก”เซี่ยซิงตัดสินใจหย่าก็จริง แต่เรื่องหย่าใช่ว่าพูดแค่คำสองคำแล้วจะจบลงง่าย ๆเมื่อวานไม่สะดวกคุยรายละเอียดในโรงพยาบาลเท่าไร ทั้งสองคนจึงนัดกันออกมาคุยครั้งที่สองหลังจากนั่งลง เสิ่นเย่หมิงก็ถามขึ้น “เสี่ยวซิงซิง เรื่องหย่าคุณวางแผนจะทำยังไง?”เซี่ยซิงพูด “ฉันอยากรู้ว่า ถ้าฉันไม่อยากออกมาตัวเปล่า ฉันจะได้ส่วนแบ่งเท่าไร?”เสิ่นเย่หมิงเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะพูดยิ้ม ๆ “ก็ต้องดูว่ากู้หวยจิ่นกับคุณมีรายได้เท่าไรหลังจากแต่งงานกัน โดยทั่วไปแล้ว พวกคุณต้องแบ่งเท่า ๆ กัน แต่ว่า…”“กู้กรุ๊ปมีอำนาจล้นฟ้าในเมืองเอส เกรงว่าคงไม่ปล่อยใ

เสิ่นเย่หมิงหัวเราะเสียงเบา “คุณกู้รู้ว่าคุณหลินชอบกินอะไร คุณกู้เป็นสามีของเสี่ยวซิงซิง ก็น่าจะรู้ว่าเธอชอบกินอะไรเหมือนกันนะครับ?”กู้หวยจิ่นเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนเสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์จะพูดสั่งอาหารให้เซี่ยซิงสองสามหย่างเสิ่นเย่หมิงได้ยิน ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย“คุณกู้ แน่ใจนะครับ…ว่าอาหารพวกนี้ไม่ใช่เมนูที่คุณชอบกิน แต่เป็นเมนูที่เสี่ยวซิงซิงชอบกิน?”กู้หวยจิ่นมองเซี่ยซิงเซี่ยซิงไร้ซึ่งสีหน้าใด ๆ แถมยังไม่มองมาที่เขาด้วยซ้ำสายตาที่เสิ่นเย่หมิงมองมาที่กู้หวยจิ่นทอแววสื่อความนัยบางอย่าง“เสี่ยวซิงซิงชอบกินเผ็ด แทบจะเมนูไหนไม่เผ็ดก็ไม่กิน เธอไม่ชอบกินอาหารทะเล ไม่ชอบกินของดิบ และไม่ชอบกินปลา”เสิ่นเย่หมิงมองมาที่เขา มุมปากประดับไปด้วยรอยยิ้มบางเบา“อาหารสามอย่างที่คุณกู้สั่ง ไม่มีอันไหนที่เสี่ยวซิงซิงชอบกินเลย”อาหารสามอย่างที่กู้หวยจิ่นสั่ง อย่างแรกเป็นอาหารดิบรสอ่อน ๆ อย่างที่สองเป็นอาหารทะเล อย่างที่สามเป็นปลาสั่งผิดได้แม่นยำสุด ๆบรรยากาศตกอยู่ในความเย็นยะเยือกทันทีแม้แต่พนักงานที่ยืนรอจดรายชื่ออาหารอยู่ข้าง ๆ ก็ยังปรายตามองกู้หวยจิ่นอย่างอดไม่ได้เป็นถึงสามี แต่จำว่าภร