All Chapters of สองพ่อลูกเลือกยัยคนบอบบาง งั้นฉันก็ขอหย่า: Chapter 71 - Chapter 80

น้ำเสียงของผู้คนที่เต็มไปด้วยความแค้นเคืองหยุดชะงักไปในฉับพลัน หันไปมองเสิ่นเย่หมิงเป็นตาเดียวมุมปากของเสิ่นเย่หมิงโค้งขึ้นด้วยท่าทางไม่ยี่หระเขาพูดด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย “หรือว่าใครพูดอะไรไป พวกคุณก็เชื่อกันหมด? ถ้าเกิดผมบอกว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียน้อยที่เข้ามาทำลายความรักของคนอื่นโดยเฉพาะ เธอไม่ได้เป็นโรคอะไรร้ายแรงเลยด้วยซ้ำ ทุกอย่างที่เธอพูดออกมา ก็แค่ตั้งใจเรียกร้องความเห็นใจจากคนอื่น พวกคุณจะเชื่อไหม?”ทุกคนต่างมองกันไปมา พูดอะไรไม่ค่อยออกไปชั่วขณะเสิ่นเย่หมิงกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ช้าไม่เร็วว่า “ในเมื่อพวกคุณไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ก็อย่าทำตัวชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้สิ มันไม่ใช่เรื่องที่คนไหนอ่อนแอ คนนั้นมีเหตุผลสักหน่อย อีกอย่างนะ คนที่พวกคุณคิดว่าอ่อนแอก็ไม่แน่ว่าจะอ่อนแอจริง ๆ ”เสิ่นเย่หมิงยิ้มอย่างมีความหมายโดยนัยเล็กน้อย “แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเห็นว่าคนอ่อนแอคนไหนจะพูดสั้น ๆ เพียงไม่กี่คำ แล้วปลุกปั่นให้ทุกคนช่วยเธอได้”สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันทีหลินซู่ซู่แก้ตัวด้วยสีหน้าลุกลี้ลุกลน “คุณเสิ่น คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้ปลุกปั่นทุกคนเลย...”หลินซู่ซู่ยังไม่ทันพูดจบ ก

“เฮอะ ต่อให้เธอมีฐานะเป็นคุณนายกู้แล้วยังไง?” จวงอี้หัวเราะเสียงเย็น “เธอเชื่อไหมล่ะ ว่าขอแค่ซู่ซู่พูดออกมาคำเดียวว่ากลัว อาจิ่นก็จะไปโผล่อยู่ตรงหน้าของซู่ซู่กลางดึกได้โดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น?”“อาจิ่นจะกลับบ้านเมื่อไร ก็ขึ้นอยู่กับว่าซู่ซู่อยากให้อาจิ่นกลับเมื่อไรนั่นแหละ!”“ช่วงนี้อาจิ่นคงไม่ได้กลับบ้านใช่ไหมล่ะ? เธอเดาสิว่าเขาไปอยู่ที่ไหน? เขาน่ะ กำลังอยู่เป็นเพื่อนซู่ซู่ที่กำลังรักษาตัวไงละ ซู่ซู่ก็แค่เป็นหวัด แต่ก็ทำเอาอาจิ่นตื่นตระหนกแทบแย่...”“กระทั่งลูกชายแท้ ๆ ของเธอก็วนเวียนอยู่ข้างกายซู่ซู่ คอยถามไถ่ ต่อว่าเธอว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ซู่ซู่ป่วย”“อีกไม่นานหรอก เดี๋ยวซู่ซู่ก็จะแทนที่เธอ กลายเป็นแม่ใหม่ให้จื่อถิงแล้ว!”พูดจบ จวงอี้ก็เหลือบมองเซี่ยซิงเล็กน้อยอย่างถือดี แล้วผละตัวจากไปอย่างเย่อหยิ่ง“จะรังแกกันเกินไปแล้วนะ!” อวี้เหยียนเดือดดาลไม่ไหวจริง ๆ เธอคิดจะพุ่งตัวไป ทว่าถูกเซี่ยซิงรั้งไว้เซี่ยซิงไม่รู้สึกโกรธเคืองเลยสักนิดเดียว “เอาน่าอวี้เหยียน อย่าไปยุ่งกับหมาเลียแข้งเลียขาไม่มีหัวคิดอย่างเขาเลย ตอนนี้ฉันกำลังหาทนายความเพื่อคุยเรื่องหย่าอยู่ อีกไม่นานฉันก็จะเป็นอิส

เซี่ยซิงคิดแล้วจึงเล่าเรื่องราวตั้งแต่แรกจนจบให้ลู่สิงโจวฟังหนึ่งรอบลู่สิงโจวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้ามองเธอ“คุณพูดถูก เป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นแบบนี้ แต่ก็เป็นไปได้ว่าเธอก่อความวุ่นวายอื่น ไม่อยากให้คุณเป็นห่วง เลยซ่อนตัวชั่วคราว”“คุณเคยคิดหรือเปล่า ว่าถ้าอาจิ่นไม่ได้เป็นคนพาตัวอวี้เหยียนไป ในฐานะที่คุณเป็นภรรยาของขาแต่กลับไปซักไซ้ไล่เลียงโดยอาศัยเพียงแค่การคาดเดา แล้ววันข้างหน้าคุณจะมองหน้าอาจิ่นยังไง?”เซี่ยซิงชะงักไปเธอไม่มีหลักฐาน มีเพียงแค่การสันนิษฐานเท่านั้นจริง ๆลู่สิงโจวมองสีหน้าของเธอแล้วก็รู้ได้ทันทีว่าเธอไม่ได้มั่นใจเต็มร้อย“คุณกลับไปก่อนเถอะ” ลู่สิงโจวพูดด้วยน้ำเสียงมีเสน่ห์ “ผมจะช่วยคุณถามเรื่องนี้ให้ชัดเจนเอง ถ้าไม่ใช่อาจิ่น ผมก็จะช่วยคุณหาร่องรอยของเธอเต็มที่”“ถ้าเป็นอาจิ่น ผมก็จะช่วยคิดหาวิธีให้เขาปล่อยเพื่อนคุณ”เซี่ยซิงมองลู่สิงโจว พลางกล่าวด้วยความลังเล “ทำไม...คุณถึงช่วยฉัน?”ดวงตาของลู่สิงโจวทอประกายความรู้สึกบางอย่าง ทว่ากลับหายไปอย่างรวดเร็วจนจับสังเกตไม่ทัน“ผมกับอาจิ่น เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กจนโต ช่วยคุณก็เหมือนช่วยอาจิ่น แถม...”ทัน

“อาจิ่นไปดูงาน ฉันเลยนัดคุณเซี่ยให้ออกมาเจอกันได้ ไม่อย่างนั้น...”เธอยิ้มจาง ๆ ความจนใจปรากฏอยู่บนใบหน้าเล็กน้อย“ไม่อย่างนั้น อาจิ่นคงไม่ยอมให้ฉันออกจากโรงพยาบาลแน่”“ที่คุณหลินนัดฉันมาที่นี่ ก็เพื่อจะมาอวดเรื่องพวกนี้หรอกเหรอ?”“ได้ยินว่าช่วงนี้คุณเซี่ยกำลังทะเลาะกับอาจิ่นเรื่องหย่า ถึงฉันจะไม่แน่ใจว่าคุณอยากจะหย่าจริง ๆ หรือแสร้งทำเป็นว่าอยากหย่า แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะชาตินี้คุณไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอะไรได้หรอก”หลินซู่ซู่ไม่ได้อวดดีทำตัวได้ใจอย่างจวงอี้ แต่ทุกสีหน้า ทุกคำพูดของเธอนั้น ล้วนเจือไปด้วยความมั่นใจที่สุด“ระหว่างฉันกับคุณเซี่ย ยังไงตัวเลือกแรกของเขาก็จะเป็นฉันเสมอ”หลังจากเซี่ยซิงฟังอยู่เงียบ ๆ แล้ว ถึงได้เอ่ยปากว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมคนที่เขาแต่งงานด้วยถึงไม่ใช่คุณ แต่เป็นฉันล่ะ?”หลินซู่ซู่หัวเราะเล็กน้อย “นั่นก็เพราะว่าฉันยอมยกเขาให้คุณไงละ... คนเรามักจะว้าวุ่นอยากได้ของที่เอื้อมไม่ถึงอยู่เสมอนั่นแหละ ไม่อย่างนั้น คุณคิดว่าทำไมตอนนี้เขาถึงได้ดีกับฉันขนาดนี้ล่ะ?”ตอนนี้เอง พนักงานก็ยกกาแฟที่ชงเรียบร้อยแล้วเข้ามากลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ เจือไปด

“ต้องโทษฉันที่ไม่ทันระวัง ทำยาหกรดตัวนาย... นายถอดออกก่อน เดี๋ยวฉันช่วยซักให้นายเอง?”เซี่ยซิงยืนอยู่ด้านนอกประตู เลยไม่เห็นสีหน้าของพวกเขากู้หวยจิ่นเงียบอยู่นาน ถึงได้พูดออกมา“ไม่ต้อง” น้ำเสียงของเขาฟังไม่ออกว่าถึงความโกรธเคืองใด ๆ มันไม่ตื่นตกใจไร้คลื่นอารมณ์ใด ๆ ไม่ต่างอะไรกับยามปกติราวกับว่าของที่เลอะเทอะเป็นเพียงเสื้อสูทธรรมดาตัวหนึ่งเท่านั้น“ฉันเห็นว่าช่วงนี้นายใส่เสื้อสูทตัวนี้อยู่บ่อย ๆ คงจะชอบมันมากสินะ? อาจิ่น ฉันเป็นคนทำเสื้อสูทเลอะ ฉันก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบถึงจะใช้ได้ ฉันต้องซักมันให้สะอาด...”ไม่รู้ว่านึกถึงอะไรเข้า อยู่ ๆ น้ำเสียงของหลินซู่ซู่พลันเปลี่ยนไป เจือไปด้วยเสียงสะอื้นเล็กน้อย“อาจิ่น นายเกลียดฉันแล้วใช่ไหม ถึงได้ไม่ยอมเอาเสื้อสูทให้ฉัน?”“เปล่า”หลินซู่ซู่สะอื้นไห้อยู่หลายที “เปล่าจริง ๆ เหรอ?”“อืม”“งั้น... เอาเสื้อสูทตัวนี้ให้ฉันได้ไหม?”การเงียบในคราวนี้ยาวนานกว่าก่อนหน้านั้นมากสุดท้าย กู้หวยจิ่นก็พูดออกมาเพียงหนึ่งคำ“ได้”ในที่สุดหลินซู่ซู่ก็แย้มยิ้มออกมา “งั้นไว้ฉันซักเสร็จแล้วค่อยเอาให้นายนะ”วางสายโทรศัพท์ไปได้ไม่นาน เซี่ยซิงก็ได้ยิน