All Chapters of ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Chapter 91 - Chapter 100

“คะ? ” ผู้จัดการฝ่ายถึงกับครางถามด้วยงุนงง กับการพูดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของท่านประธาน“อ้อ…ผมหมายถึงเท่าที่ฟังเขาเล่นเมื่อตอนกลางวันก็เพราะดีนะ ดูท่าแขกที่มาพักก็น่าจะชอบเหมือนกัน จะว่าไป ถ้าเพิ่มช่วงเช้าเข้าไปด้วยอีกสักชั่วโมงสองชั่วโมงก็น่าจะไม่เลวนะ”“งั้นให้ดิฉันประกาศหานักเปียโนมาเพิ่มอีกสักคนดีไหมคะ” เห็นเจ้านายชอบ ผู้จัดการฝ่ายจึงรีบเสนอ“ทำไมต้องหาเพิ่ม ในเมื่อเราก็มีอยู่แล้ว” เขาชักสีหน้าจนอีกฝ่ายตกใจ“อะเอ่อ…มีนาเขาว่างแค่ช่วงบ่ายค่ะ ช่วงเช้าเขามีสอนที่สถานบันดนตรี คงมาเล่นให้ไม่ได้ค่ะ” ผู้จัดการบอกเสียงอ่อย“อืม! งั้นก็ช่างเถอะ” เขาบอกปัดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม“เอ่อ…แล้วยังต้องหานักเปียโนมาเพิ่มอยู่ไหมคะ” ผู้จัดการฝ่ายถามเสียงอึกอัก ไม่บ่อยนักที่จะเห็นเจ้านายหงุดหงิดแบบไม่มีสาเหตุแบบนี้ ทำเอาทำตัวแทบไม่ถูก“ไม่ต้อง” เขาบอกเสียงห้วน แล้วหันไปมองต้นเหตุของความหงุดหงิดต่อ และจังหวะนั้นเองที่เขาเห็นใครบางคนเดินเข้าไปหาเธอ“วันก่อนก็คนหนึ่ง วันนี้ก็อีกคน เป็นผู้หญิงแบบไหนกัน” ภาพที่ดรัณเดินเข้าไปคุยกับมีนาอย่างสนิทสนม ทำคนทางนี้ถึงกับงุ่นง่านไปหมด“คะ? ” เสียงงึมงำของเขาทำให้ผู้จัดกา

“อื้อ! ใครวะ” คนถูกปลุกจากนิทรางัวเงียขึ้นมาด้วยความหัวเสีย ครั้นพอลืมตาสิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรกก็คือหน้าดุๆ ของเขา“โอ๊ะ!” เธออุทานแล้วเอามือปิดปาก พยายามทบทวนและเรียบเรียงเหตุการณ์ทั้งหมด ก่อนจะพบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้อง และเธอก็ไม่ควรหลับตรงนี้ด้วย ครั้นพอหันไปเห็นว่าเบื้องหน้าเป็นคอนโดของเธอแล้ว จึงรีบแก้สถานการณ์ทันที“อ้อ! ถึงแล้วนี่เนอะ” เธอได้แต่ยิ้มแหยๆ เมื่อคนข้างๆ ยังจ้องเขม็งมาที่เธอด้วยใบหน้าบูดบึ้งดังเดิม ทำให้ชักไม่แน่ใจแล้วว่า ก่อนหน้าตัวเองเผลอไปทำอะไรเขาไว้รึเปล่า แต่ที่รู้แน่ๆ คือ…การตื่นของเธอมันไม่ปกติแน่ๆ“เมื่อกี้คุณผลักฉันใช่ไหม” จากรอยยิ้มแหยก่อนหน้าเปลี่ยนเป็นขึงขังเอาเรื่อง ครั้นพอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยินดียินร้ายกับคำถามนั้น เธอก็ยิ่งเดือดดาล จนต้องแผดเสียงดังลั่นออกมา“นี่! ทำไมต้องทำกันรุนแรงขนาดนั้นด้วย รู้ว่าไม่ชอบขี้หน้า แต่แค่สะกิดเบาๆ ฉันก็ตื่นแล้ว ใครจะไปกล้าหลับลึกบนรถคนอื่นเล่า” เอิ่ม…ตัดกลับไปที่ภาพก่อนหน้า ทั้งกกทั้งกอดจนแทบจะเกยอยู่บนตัก อืม! ไม่ลึกเลยแม่คุณเอ๊ย“ใครจะไปอ่อนโยนเหมือนไอ้พรศักดิ์นั่นล่ะ ถ้าคิดถึงมันมากก็รีบลงไปหามันสิ ฉันจะได้กลับบ้านสักที

ผ่านมาหลายชั่วโมงที่คนทางนั้นยังหงุดหงิดงุ่นง่านไม่หาย ถึงขนาดลงทุนโทรไปหวังจะคุยกันให้รู้เรื่อง แต่แม่คุณก็ดันไม่รับสายอีก“ไม่รับสาย กล้าดียังไงถึงไม่ยอมรับสาย” เขาว่าพลางมองมือถือในมือประหนึ่งว่ามันคือคนที่กำลังโทรหาแน่นอนว่าเจ้าของเบอร์ที่เขากำลังพยายามโทรก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว เรียกว่าแทบไม่ได้สนใจจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเลยด้วยซ้ำ เมื่อเธอกำลังสนุกสนานอยู่ในงานปาร์ตี้สละโสดของพี่สาวและบรรดาเพื่อนๆ ซึ่งดูเหมือนทั้งงานจะมีกันอยู่แค่สี่คน แล้วตอนนี้น้องเล็กอย่างเธอก็กลายเป็นบาร์เทนดี้จำเป็นของงาน หรือพูดง่ายๆ ก็คือเธอมีหน้าที่ชงเหล้าให้พวกพี่ๆ ดื่มนั่นเอง และเพราะฝีมือการชงเหล้าของเธอ จู่ๆ ศิศิราพี่สาวคนสวย (จากเรื่อง “Oh my boss ร้ายกาจนักรักบอสจัง”) ก็ลุกขึ้นมาวาดลวดลาย“ขอเพลงที่มันมีงูออกมาหน่อย” เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แน่นอนว่าเธอเห็นเบอร์ของเขาโชว์อยู่ แต่จะให้โทรกลับไปตอนนี้ คาดว่าคนที่เรียกร้องอยากฟังเพลงคงได้อาละวาดเป็นแน่ สุดท้ายเธอจึงเลือกที่จะเปิดเพลง Bern it down : Ahzee ft. Faydee ให้ตามคำสั่งแทนที่จะโทรกลับหาเขาอย่างที่ควรจะเป็น“ดีมาก รู้ใจเจ้ ไม่เหมือนใครบางคน เช

“ไม่ต้องห่วงมัดนะพี่ แค่นี้ไม่ตายหรอก อย่างมันก็มีปัญญาทำได้แค่นี้แหละ เก่งแต่รังแกคนไม่มีทางสู้ แน่จริงก็มาตบกันตัวต่อตัวสิวะนังหน้าวอก” มีนาท้าทายด้วยความเจ็บใจ ด้วยตนถูกคนของอีกฝ่ายจับไว้หรอก ไม่อย่างนั้นเธอคงได้เอาคืนให้สาแก่ใจไปแล้วแต่เชื่อเถอะว่าตอนนี้ไม่ใช่แค่เธอที่เจ็บใจ ยังมีคนที่เพิ่งมาถึง และลอบมองอยู่ตรงมุมหนึ่งกำลังเดือดดาลไม่แพ้กัน เจตต์ได้แต่กำหมัดแน่น พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่ผลีผลามออกไปให้เสียท่าพวกมันอีกคน จึงทำได้แค่อดทนรอให้คนอื่นๆ ที่ตัวเองส่งข่าวบอกไปมาพร้อมกันกระทั่งคนที่รอก็มาพร้อมกับกำลังคนและอาวุธครบมือ เจตต์ไม่รอช้ารีบเดินออกไปสมทบด้วยความร้อนใจ ด้วยอยากจะเข้าไปช่วยยัยเด็กแก่แดดของตัวเองเต็มแก่ กระทั่งพวกมันหันมาเห็น“เฮ้ย!”ปัง ปัง ปัง………… เสียงปะทะกันของสองฝ่ายดังสนั่นหวั่นไหว แต่เพียงไม่นาน ทุกอย่างก็สงบลง พร้อมกับคนของศัตรูที่พากันล้มบาดเจ็บระนาว แต่อย่างแรกที่เขาทำคือสอดส่ายสายตาเพื่อหาตัวเธอ“มีนา…มานี่” เขาพยายามกวักมือเรียก ด้วยกลัวว่าเธอจะถูกศัตรูจับเป็นตัวประกันเหมือนกับพริมรตาที่ถูกเอาปืนจ่อหัว มีนาเห็นแบบนั้นจึงรีบประคองพ่อของพริมรตาออกมาด้วย

“กลับมาแล้วเหรอ” เสียงเข้มๆ ของผู้ชายคนหนึ่งทำเธอสะดุ้งเฮือก พร้อมกันนั้นไฟทั้งห้องก็สว่างวาบขึ้น“พี่ตฤณ” เธอครางเรียกพี่เขยด้วยความตกใจแกมแปลกใจ“พี่มารอเธอตั้งนาน ทำไมถึงกลับดึกนักล่ะ แล้วนี่หน้าไปโดนอะไรมา ฝีมือใคร ให้พี่ไปจัดการให้ไหม” ตฤณ สามีของเมษาพี่สาวแท้ๆ ของเธอแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใย ด้วยการยื่นมือมาหมายจะจับที่แก้ม“มีอุบัติเหตุนิดหน่อย ไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ เอ่อ…แล้วพี่มีธุระอะไรด่วนรึเปล่า ถ้าไงค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดีไหมคะ วันนี้มัดไม่ค่อยสะดวก” เธอเบี่ยงตัวหลบและพยายามรักษาระยะห่าง แน่นอนว่าเธอไม่ค่อยไว้ใจอีกฝ่ายเท่าไหร่“พี่รอไม่ไหวแล้วล่ะ พี่รอเธอมานานเกินไป ถึงเวลาที่พี่จะต้องจัดการทุกอย่างให้มันเข้าที่เข้าทางสักที” ตฤณเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า“มะหมายความว่าไง” เธอถามพลางลอบกลืนน้ำลาย ถ้าจะบอกว่าเธอกลัว ใช่! เธอกำลังกลัวและรู้สึกไม่ปลอดภัย โดยเฉพาะเมื่อเห็นสายตาชวนขนลุกของอีกฝ่าย“ก็หมายความว่า…วันนี้เธอต้องเป็นของพี่ยังไงล่ะ” ตฤณว่าพลางยื่นมือมาจับแก้ม แต่ก็ถูกเธอปัดออกด้วยท่าทางรังเกียจ“พูดเรื่องบ้าอะไร พี่มีพี่เมอยู่แล้วทั้งคน อย่ามาทำตัวทุเรศที่นี่ กลับไปซะ แล้วฉันจะถ