All Chapters of ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Chapter 81 - Chapter 90

บทที่ 80 “เฮาทนเก็บงูพิษตี้พร้อมจะแว้งกัดเฮาได้ทุกเมื่ออย่างตั๋วบะได้เหมือนกั๋น เฮาบะพร้อมจะเสี่ยง เพราะเฮาบะพร้อมจะเสียคนตี้ฮักตี้สุดไปเพราะตั๋ว ไปซะบัวตอง อยู่ที่โน่นอาจจะบะสุขสบายเต้าตี้นี่ แต่คนตี้นั่นก่อมีน้ำใจ๋ แค่ตั๋วต้องพยายามยะตัวดีๆ ตี้เฮาต้องส่งตั๋วไป เพราะเฮายังหันว่าตั๋วเป๋นน้อง ละไค่หื้อตั๋วประบปรุงตัวซะใหม่ ถ้าบะไค่ลำบากไปเหลือนี่ กลับตัวกลับใจ๋เป็นคนใหม่ เลิกกึ๊ดเลิกขอย ละตั๋วจะพบว่าความสุขอยู่ใกล้ตั๋วแค่เอื้อม (ฉันทนเก็บงูพิษที่พร้อมจะแว้งกัดฉันได้ทุกเมื่ออย่างเธอไม่ได้เหมือนกัน ฉันไม่พร้อมจะเสี่ยง เพราะฉันไม่พร้อมจะเสียคนที่ฉันรักที่สุดไปเพราะเธอ ไปซะบัวตอง อยู่ที่โน่นอาจจะไม่สุขสบายเท่าที่นี่ แต่คนที่นั่นก็มีน้ำใจ แค่เธอต้องพยายามทำตัวดีๆ ที่ฉันต้องส่งเธอไป เพราะฉันยังเห็นว่าเธอเป็นน้อง และอยากให้เธอปรับปรุงตัวซะใหม่ ถ้าไม่อยากลำบากไปมากกว่านี้ กลับตัวกลับใจเป็นคนใหม่ เลิกคิดเลิกอิจฉา แล้วเธอจะพบว่าความสุขอยู่ใกล้เธอแค่เอื้อม” การตัดสินใจเด็ดขาดของเขาทำบัวตองถึงกับหมดแรงทรุดลงกับพื้น ไม่เหลือเค้าคุณหนูผู้เย่อหยิ่งอีกต่อไป “พฤกษ์ฝากจัดการต่อด้วย

บทนำ“แต่งงานกันไหมคุณ” เธอโผล่พรวดเข้าพร้อมกับโพล่งออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาคนที่กำลังง่วนอยู่กับแฟ้มเอกสารในมือจำต้องเงยหน้าขึ้นมองพลางขมวดคิ้วอย่างไม่แน่ใจว่าเธอจะมาไม้ไหน ก็เมื่อเช้าแม่คุณยังร้องไห้จนเขาใจเสีย มาตอนนี้กลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จึงไม่แปลกที่เขาจะคลางแคลง “ถ้าไม่สบายก็กลับไปนอน ฉันจะทำงาน ไม่มีเวลามาเล่นกับเด็กแก่แดดอย่างเธอหรอกนะ” เขาหยั่งเชิงท่าทีด้วยการก้มลงมองแฟ้มเอกสาร แสร้งทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่ก็แอบลอบมองเธอบ่อยๆ “นี่…ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ เรียนจบ มีงานทำ แล้วฉันก็อยากแต่งงานจริงๆ ไม่ได้คิดเล่นๆ อย่างที่คุณว่าด้วย” เธอขยับมายืนประจันหน้ายืนยันด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง ทำให้คนที่นั่งอยู่จำต้องลุกขึ้นแล้วขยับเข้าไปใกล้ๆ อย่างพยายามจะจับผิด “แล้วรู้ไหมว่าแต่งงานแล้ว สามีภรรยาเขาต้องทำอะไรกัน” เขาแสร้งโน้มลงมาใกล้ๆ เพื่อดูท่าที ในขณะที่เธอเพียงพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะก้มหน้างุดด้วยความกระดากอาย “รู้ใช่ไหมว่ากิจกรรมระหว่างผัวเมีย มันมากกว่าแค่นอนมองตากันเฉยๆ ดีไม่ดีบางคืนอาจจะไม่ได้นอนด้วยซ้ำ แล้วเด็กที่ต้องเข้านอนแต่หัวค่ำอย่างเธ

“เฮ้ย!” เธออุทานพร้อมกับรีบขืนตัวลงจากตัวเขา ราวกับว่ารังเกียจกันนักหนา“นี่มันบังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต หรือว่ากรรมตามติดเป็นเงาตามตัวกันแน่วะ” เธอแอบหันไปบ่นงึมงำอีกทาง แต่พ่อคุณก็ยังอุตส่าห์ได้ยินอีก“ชาติก่อนฉันคงทำกรรมไว้เยอะล่ะมั้ง ชาตินี้ถึงได้หนีไม่พ้นเจ้ากรรมนายเวรอย่างเธอ” มีนาหันขวับมาแยกเขี้ยวใส่ แต่แล้วก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้อีก“เอ๊ะ!เดี๋ยวนะถ้านี่บ้านคุณ แสดงว่าเด็กคนนั้นก็ต้องเป็น…” เธอถามพลางหันไปมองเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งอยู่ ยังไม่ทันจะได้คำตอบ สายตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปสบกับเจ้าหมาตัวโตที่นั่งอยู่ข้างๆ จากที่เคยนั่งสงบเสงี่ยม มันก็ผุดลุกแล้ววิ่งตรงมาที่เธอ“เฮ้ย!” เป็นอีกครั้งที่เธอกระโดดขึ้นไปบนตัวเขาด้วยความตกใจ“ให้ตายสิ! ตกลงนี่เธอชอบฉันจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย ถึงได้เอาแต่ลวนลามฉันอยู่ได้”“เฮอะ! หลงตัวเองชะมัด เป็นคนแบบไหนกันแน่เนี่ย ที่แน่ๆ คงไม่ใช่คนดีสินะ” เธอดันตัวเองออกมามองหน้าอีกฝ่ายให้ชัดๆ แค่คิดว่าคนตรงหน้ามีลูกมีเมียแล้ว แต่ยังมาทำชีกอกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบ จนนึกอยากจะผละออกมาด้วยความรังเกียจ ติดก็แค่น้องหมาตัวนั้นมันยังไม่ยอมไปไหนนี

“เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าเดี๋ยวเรื่องนี้ผมจัดการเอง คุณพริ้มมีอะไรก็ไปทำเถอะ” แน่นอนว่าพริ้มเพราไม่ถูกใจสักเท่าไหร่“แต่ว่า…” พริ้มเพราพยายามจะคัดค้าน แต่เมื่อเห็นสายตาประหนึ่งกำลังขอร้องของเจ้านายหนุ่ม เธอจึงยอมถอยออกไป ถึงแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม“ส่วนเธอ…ตามฉันมา” สิ้นเสียงเขาก็เดินนำออกไป แต่เมื่อเห็นว่าคุณเธอยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาจึงหันกลับมาแล้วจับจูงแขนเธอแทน“โอ๊ย!เดี๋ยวคุณ ฉันยังไม่พร้อม” เธอพยายามขืนตัวอย่างเต็มที่“ไหนบอกจะทำงานไง หรือคิดจะเปลี่ยนใจอีก” เขาหันมามองด้วยสีหน้าขุ่นมัว“ไม่ได้เปลี่ยนใจ แต่ฉันยังไม่พร้อม คุณก็เห็นว่าเมื่อกี้ลูกสาวคุณเดินเข้าไปพร้อมกับเจ้าหมายักษ์นั่น ขอทำใจก่อนได้ไหมเล่า” เธอทำหน้าหวาดหวั่นขณะชี้เข้าไปในบ้าน“ไม่ได้” เขาตอบโดยไม่ลังเลเลยสักนิด มิหนำซ้ำยังออกแรงดึงเธอให้ก้าวตามไปอีก“ไม่!ยังไงก็ไม่พร้อม อย่างน้อยก็ควรให้ฉันกลับไปทำใจก่อนสิ” เธอฉวยโอกาสจังหวะที่เขาเผลอสะบัดแขนแรงๆ แล้วหันหลังวิ่งทันที แต่ดูเหมือนช่วงขาที่สั้นกว่าจะไม่ช่วยให้เธอรอดจากเงื้อมือเขาได้“มานี่เลยยัยตัวแสบ” เขาตวัดแขนคว้าหมับที่เอวบางแล้วกระตุกยกกระเตงพาเธอเดินดุ่มๆ ไปยังตัวบ้าน

“มีอะไรรึเปล่าครับท่านประธาน” เมื่อจู่ๆ เจ้านายหนุ่มก็หยุดเดินดื้อๆ ผู้จัดการห้างที่เดินตามมาด้วยก็เลยอดถามไม่ได้“ไม่มีอะไร คุณไปทำงานของคุณต่อเถอะ ผมขอเดินดูอะไรอีกสักหน่อย แล้วจะกลับเลย” ผู้จัดการรับคำอย่างว่าง่ายแล้วเดินจากไป ในขณะที่เจ้าของห้างนั้นก็รีบขยับมายืนอีกมุมหนึ่ง ซึ่งเป็นมุมที่มองเห็นหมากระเป๋าของเขาได้ชัดเจน“เฮ้ย! แล้วนี่เราจะแอบดูยัยนั่นทำไมวะ บ้าฉิบ!” ทันทีที่รู้ตัวว่ากำลังทำเรื่องที่ไม่สมควร เขาก็รีบเดินออกมา แต่แล้วเท้าทั้งคู่จำต้องชะงักเพราะภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า“ผมจะเหมาทั้งหมดนี่เลย แต่ต้องให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนมาขาย” เจตนาของลูกค้าวัยกลางคนทำให้พนักงานขายจำต้องเดินมากระซิบบอกให้มีนามาขายตามคำขอ“สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ไม่ทราบว่าลูกค้าสนใจเป็นตัวไหนคะ” มีนาเข้ามาทักทายอย่างนอบน้อม“ผมสนใจคุณน่ะ ถ้าผมเหมาหมดนี่ รวมทั้งตัวคนขายด้วย คิดเท่าไหร่” ทั้งคำพูดกอปรกับสายตาแทะโลมอย่างเปิดเผย ทำให้เธอกัดฟันกรอดด้วยความโมโห แต่ก็ยังพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่ตอบโต้กลับไป ทั้งที่ในใจนึกอยากจะกระโดดข่วนหน้ามันให้รู้แล้วรู้รอด“เอ้า! นี่พวกเรา คุณลูกค้าท่านนี้เขาสนใจจะรับเลี้ยง