Semua Bab ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Bab 71 - Bab 80

บทที่ 70 ตัดมาที่คนที่เพิ่งลงจากเครื่อง เพราะว่าอยากจะมาเซอร์ไพรส์เมีย พ่อเลี้ยงหนุ่มเลือกที่จะไม่บอกพริมรตาว่าจะกลับมาวันนี้ ด้วยอยากจะทำให้เธอแปลกใจ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเขาเองที่แปลกใจ เมื่อเธอไม่ยอมรับโทรศัพท์สักที “เกิดอะไรขึ้นครับนาย คุณพรีมเธอไม่รับเหรอครับ” พฤกษ์ที่ตามมาเพราะเรื่องงานทำหน้าแปลกใจหลังเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเจ้านาย “หรือว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น” ความร้อนใจกังวลใจทำให้เขาอดคิดไม่ได้ “คงไม่หรอกครับ ก็ไอ้เสี่ยนั่นมันรับปากแล้วว่าจะไม่ยุ่งกับคุณพรีม ผมว่ามันคงไม่กล้าลูบคมเราหรอกครับ แต่ถ้านายกังวล เรารีบกลับไปดูคุณพรีมกันดีกว่า” พฤกษ์เสนอ แต่ยังไม่ทันที่สองคนจะได้ขึ้นรถที่จอดรออยู่ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น และเบอร์ที่โชว์อยู่ที่หน้าจอมันทำให้ใจเขาหล่นวูบไปที่ตาตุ่มทันที “เสี่ยมาโนช” เขากรอกเสียงลง แต่สิ่งที่ปลายสายตอบกลับมามันทำให้เขาต้องกำโทรศัพท์แน่น จนกลัวว่ามันจะแตกคามือ ใช่! สิ่งที่เขากลัว มันได้เกิดขึ้นแล้ว “เกณฑ์คนของเรามาให้มากที่สุด ฉันจะไปถล่มพวกมัน” เขาหันไปสั่งพฤกษ์เสียงกร้าวหลังจากวางสา

บทที่ 72 “มีนามานี่” เจตต์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลพยายามกวักมือเรียก ด้วยกลัวว่าสองคนนั้นจะเห็นแล้วหันมาเล่นงานหญิงสาวด้วย ทำให้มีนาต้องรีบประคองพศินออกไป ในขณะที่แวววิวาห์และศิศิราก็มีผู้ชายขอตัวเองคอยตามประกบไม่ให้ได้รับอันตราย คงมีก็แต่พริมรตาที่ยังคงตกอยู่ในอันตราย และตอนนี้ทั้งดวงแขก็ไม่สนใจอะไร นอกจากตัวประกันที่อยู่ในมือ “พรีมลูกพ่อ” พศินที่สภาพร่างกายอ่อนแอเรียกลูกสาวเสียงเครือ ทำให้ทุกคนจำต้องหันมามอง แต่ด้วยสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานตอนนี้ จึงยังไม่มีใครถามอะไร มีเพียงพ่อเลี้ยงที่หันไปพยักหน้าให้คนของตัวเองคอยช่วยประคอง “ต้องการอะไรก็ว่ามา” พ่อเลี้ยงหนุ่มต่อรองออกมาในที่สุด ทั้งที่ในใจแทบไม่อยากพูด แต่อยากจะเข้าไปบีบคอสองคนนั้นมากกว่า “สิ่งที่ฉันต้องการน่ะเหรอ ฉันต้องการเห็นนังนี่มันย่อยยับคามือผู้ชายที่มันเกลียดที่สุดไง ไม่ต้องห่วง อีกไม่นานมันจะต้องทรมานจนแทบกระอักเลือดตาย” คำพูดของพาขวัญราวกับกำลังปลุกเสือร้ายที่กำลังหลับใหลให้ตื่นขึ้น นัยน์ตาพ่อเลี้ยงหนุ่มราวกับมีลูกไฟดวงใหญ่วางโรจน์ขึ้นมา ทำเอาสองแม่ลูกเริ่มใจคอไม่ดี แต่แล้วก็ยิ้มออก

“สัญญามาก่อนว่าจากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณจะมีผมเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต และไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรหรือรู้สึกยังไง คุณต้องบอกผม เพราะผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ” เขาจับไหล่พลางจ้องหน้าเธอสีหน้าเคร่งเครียด ด้วยกลัวว่าเธอจะรับไม่ได้ที่พ่อมีครอบครัวใหม่ แล้วจะเตลิดไปอีก “คุณนั่นแหละที่ต้องบอก มีอะไรรึเปล่าคะ ทำไมต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นด้วย หรือว่ามีเรื่องไม่ดี โอ๊ย! มีอะไรก็บอกมาเถอะค่ะ ยิ่งคุณทำแบบนี้ ฉันยิ่งใจไม่ดีนะ” เห็นเธอทำท่าร้อนอกร้อนใจ เขาเลยต้องพูดออกมาในที่สุด “พ่อคุณเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว แต่เขา…มีลูกมีเมีย เขามีครอบครัวใหม่” สิ้นเสียงทุกอย่างรอบตัวราวหยุดนิ่ง ในขณะที่เธอก็นั่งเงียบจนเขาใจหาย “คุณโอเคไหม จริงๆ เราไม่ต้อง…” เขาพูดยังไม่ทันจบ เธอก็แทรกขึ้นมา “ไม่ค่ะ ฉันอยากไปเห็นกับตาว่าพ่อมีชีวิตที่ดี มีคนคอยดูแล เมื่อคืนตอนฉันรู้ว่าพ่อต้องตาบอดเพราะตามหาฉัน ฉันก็รู้สึกผิดแล้วก็เสียใจมาก อดคิดไม่ได้ว่าที่ผ่านมาพ่อจะอยู่ยังไง จะลำบากแค่ไหน แต่พอรู้แบบนี้แล้ว ฉันกลับโล่งใจ เพราะอย่างน้อยตอนนั้นพ่อก็ยังมีคนดูแล ที่สำคัญฉันว่าผู้หญิงคนนั้นต

“เอ่อ…พวกแกต้องใจเย็นแล้วฟังฉันให้ดีนะ ฉันสบายดี ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้พวกแกมาเฝ้า” เธอพยายามอธิบาย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะสำหรับคนที่เตรียมตัวมาขนาดนั้น “อย่าบอกนะว่าที่แกไม่ให้พวกฉันมาเฝ้า เป็นเพราะว่าแกมีคนเฝ้าอยู่แล้ว มานี่เลยยัยตัวแสบ เล่ามาให้หมดเลยว่าเรื่องมันเป็นไงมาไง ทำไมแกกับพ่อเลี้ยงถึงได้…” แวววิวาห์ลากเพื่อนไปคุยกันอีกมุม โดยมีอีกสองสาวตามประชิด ประหนึ่งว่ากลัวเธอจะหนีระหว่างที่กลุ่มสาวๆ กำลังสอบสวนกันอย่างเข้มข้น หนุ่มๆ ก็พากันมานั่งคุยเรื่องคอขาดบาดตายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด กระทั่งภาคินยื่นซองขาวมาให้พ่อเลี้ยงหนุ่ม “อะไร” ถึงจะสงสัยแต่เขาก็หยิบซองนั่นมา “ใบลาออกที่คุณขอ” ภาคินตอบตามตรง “ขอบคุณ แต่เอาตรงๆ เลยนะ ผมจะขอบคุณมากกว่านี้ ถ้าพวกคุณช่วยพาบรรดาเมียๆ ของพวกคุณกลับไป ให้ตายสิ! ผมอุตส่าห์ทิ้งงานเพื่อมาหาเมีย มาอยู่กับเมีย แต่ดูสิ่งที่เมียพวกคุณทำสิ เมียพวกคุณกำลังจะพรากเมียผมไป” เอ่อ…เดี๋ยวนะนี่คือเรื่องคอขาดบาดตายที่ว่า? “แล้วคุณคิดเหรอว่าการที่พวกผมต้องอยู่ห่างเมียแล้วพวกเราไม่เครียด เ

บทที่ 78 “เอ๊ะ! ยะหยังสองคนนั้นบะตวยมาตะฮอดบะเดี่ยว เมินละนานิ หันว่าอยากกิ๋นแต่บะหันฟั่งมา งืดแต๊ (เอ๊ะ! ทำไมสองคนนั้นยังไม่ตามมาอีก นี่ก็นานแล้วนะ เห็นบอกว่าหิวแต่กลับไม่รีบตามมา พิลึกคนจริง) ป้าสายบ่นงึมงำ หลังเห็นว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มกับพฤกษ์ยังไม่ตามมา “ปล่อยเขาเถอะค่ะป้า อีกเดี๋ยวก็คงมากันเองนั่นแหละ ป้ามานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนหนูดีกว่า นั่งกินคนเดียวแล้วมันเขินๆ เกร็งๆ ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ” เธอว่าพลางหันไปมองคำเอื้อยกับคำปองที่เอาแต่ยืนมองเธอด้วยรอยยิ้มแหยๆ “บะต้องไปถือสาสองคนนี้เลยเจ้า มันก่อแค่อยากอยู่ใกล้ๆ อยากฮับใจ๊หนู ไถ่โต๊ดตี้มันเกยยะบะดีกับหนูไว้นาก๊ะ(อย่าไปถือสาสองคนนี้เลยค่ะ มันก็แค่อยากจะอยู่ใกล้ๆ อยากรับใช้หนู ไถ่โทษที่มันเคยทำผิดกับหนูไว้นั่นแหละ)” สองพี่น้องรีบพยักหน้าตามที่ป้าสายพูด “หืม! ไถ่โทษอะไรคะ” เธอเลิกคิ้วทันที “ก่อไถ่โต๊ดตี้วันนั้นมันปล่อยหื้อหนูเข้าใจ๋ผิด ทั้งๆ ตี้มันฮู้ละมันก่อหันว่ากุ๊อย่างเป๋นแผนก๋านของคุณบัวตอง แต่มันก่อยังปล่อยหื้อคุณหนีไป (ก็ไถ่โทษที่วันนั้นมันปล่อยให้หนูเข้าใจผิด ทั้งๆ ที่มันรู้แล้วมั