All Chapters of ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Chapter 111 - Chapter 120

“จะงานง่ายงานยากก็ไม่เอาทั้งนั้นแหละ ฉันไม่ถนัด แกไปหาคนอื่นเหอะ” มีนาบอกปัดโดยไม่เสียเวลาคิด“ไอ้หาคนอื่นมันก็หาได้อยู่หรอก แต่งานนี้เงินดีมากเลยนะแก ให้แกฉันยังเสียดายน้อยกว่า เงินตั้ง…เลยนะเว้ย น่าเสียดายออก” ดารินทำปากยื่นๆ ด้วยความเสียดาย“งานอะไร” พอรู้จำนวนค่าจ้าง มีนาถึงกับลังเลทันที ก็อย่างที่บอก ด้วยสภาวะตอนนี้ ทางไหนมีรายได้เธอก็อยากทำทั้งนั้นแหละ แน่นอนว่าเธออยู่โรงแรมของเขาตลอดไปไม่ได้ วันหนึ่งเธอก็ต้องออกไปหาที่อยู่เอง“งานขายครีมอาบน้ำง่ายๆ แกก็แค่อาบน้ำโชว์ แล้วถูแขนถูขาข้างละทีสองทีเป็นอันจบ ตกลงไหมแก” ยังไม่ทันที่มีนาจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เสียงของสองหนุ่มก็ดังขึ้น“ไม่ตกลง/ไม่ตกลง” ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่สองหนุ่มสามัคคีกันตอบอย่างพร้อมเพรียง ทำเอาสองสาวถึงกับหันขวับไปมองเป็นตาเดียว กระทั่งดรัณเป็นฝ่ายเปิดฉากพูดขึ้นก่อน“งานอะไรของแกยัยริน พี่เพิ่งรู้ว่าแกรับงานแบบนี้ ชักเอาใหญ่แล้วนะ เห็นพี่ไม่ห้ามก็เลยทำอะไรตามใจชอบจนเลยเถิด เอาเป็นว่าหลังจากนี้แกไม่ต้องไปเป็นแล้วพริตตงพริตตี้อะไรนั่น แกต้องกลับมาช่วยพี่ทำงานที่บริษัท เข้าใจไหม” ดรัณสั่งน้องสาวเสียงเขียว“อะไรข

เขาหันกลับมานัยน์ตาวาวโรจน์ ก่อนจะเช็ดเลือดตรงมุมปากด้วยใบหน้าถมึงทึงราวกับจะฆ่าคนได้ แน่นอนว่าคนที่ปกติเก่งแต่กร่างแล้วก็ระรานคนไม่มีทางสู้ พอเจอคนจริงที่ไม่เกรงกลัวอำนาจบารมีก็รีบเผ่นหนีไปจากตรงนั้นโดยไวแต่ดูเหมือนมันจะหนีไปได้ไม่เท่าไร ก็ถูกชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่ลากตัวกลับมา แล้วตอนนี้ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นก็เดินตรงมาทางที่พวกเขายืนอยู่ โดยมีเพลิง มาเฟียหนุ่มหล่อเดินนำอยู่ด้านหน้า“เจ็บตรงไหนรึเปล่า” เพลิงตรงเข้าไปหาพริบพราว พลางสำรวจเนื้อตัวแฟนสาวด้วยความหวงแหน เช่นเดียวกับเจตต์ที่ตรงเข้ามาดึงแขนมีนาให้ไปยืนหลบที่ด้านหลังตัวเอง ด้วยไม่แน่ใจว่าคนกลุ่มนี้มาดีหรือมาร้าย จึงพยายามจะปกป้องเธอ“มึงใช่ไหมที่ทำร้ายเมียกู” เพลิงหันขวับไปมองตฤณด้วยสายตาเหี้ยมเกรียมดุดัน ชนิดที่คนถูกมองขนลุกไปทั้งตัว แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือ“ปล่อยกู มึงรู้ไหมว่ากูลูกใคร” ตฤณขู่ด้วยประโยคที่ชอบใช้เป็นประจำ“งั้นมึงก็ไปถามหาพ่อมึงในนรกเองก็แล้วกัน” เพลิงไม่พูดพร่ำทำเพลง ชักปืนที่เหน็บอยู่ที่เอวลูกน้องมาจ่อที่ขมับอีกฝ่ายทันที ทำเอาคนถูกจ่อนัยน์ตาเหลือกลานด้วยความกลัว แต่ก็นับว่าชะตาของอีกฝ่ายยังไม่ถึงฆาต เมื่อเสียงของพร

หัวเธอฟาดลงไปบนกระเป๋าที่วางระเกะระกะอยู่ ให้ตายสิ นี่เกือบจะเป็นฉากโรแมนติกในละครแล้วเชียว ถ้าพระเอกล้มลงไปแล้วทั้งคู่ก็ได้จูบปากกัน ตัดมาที่ภาพความเป็นจริง ไอ้ที่เขาจูบอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ปาก แต่เป็นหน้าอกเธอ ใช่! ถ้าเธอโชคดีที่หัวไม่ฟาดพื้น เขาก็คงโชคช่วยที่ดันล้มคะมำหน้าคว่ำลงไปที่หน้าอกเธอพอดิบพอดีตึก ตึก ตึก ทุกอย่างพลันเงียบสงัด เขาที่แทบไม่กล้าขยับตัว ในขณะที่เธอก็ค่อยๆ ยันตัวขึ้นมองให้แน่ใจ“กรี๊ด…!” ทันทีที่เห็นว่าหน้าเขาซุกซบอยู่ที่หน้าอกตัวเอง เธอก็กรีดร้องลั่นทันที ทำให้เขาต้องรีบยันตัวขึ้นมาหมายจะเอื้อมไปปิดปากเธอ แต่ความรีบร้อนบวกกับไม่ทันระวัง มือข้างนั้นก็ดันเท้าไปโดนเศษผ้าชิ้นเดิม จนเสียหลักหน้าคะมำลงไปอีกครั้ง และใช่ค่ะ มันคือตำแหน่งเดิมตึก ตึก ตึก“กรี๊ด…!” เธอกรีดร้องลั่น ในขณะที่เขาก็รีบยันตัวขึ้นมาแล้วเลื่อนตัวให้พ้นจากตำแหน่งหน้าอกนั่น พร้อมกับพยายามจะเอื้อมมือไปปิดปากเธออีกครั้ง แต่ด้วยท่วงท่าที่ถูกเขาคร่อมอยู่ตอนนี้ ทำให้เธอตกใจทั้งผลักทั้งดันจนเขาเสียหลักหน้าคะมำลงมาทั้งห้องพลันเงียบสงัด เมื่อหน้าเธอกับหน้าเขาแทบจะแนบชิดติดกัน โดยเฉพาะริมฝีปากหยักที่ประทับอยู

“อย่าบอกนะว่านี่คือ…” คนที่เคยกร่างทีแรกถึงกับหน้าซีดเผือดทันที แน่นอนว่ากิตติศัพท์ความโหดเหี้ยมของอีกฝ่ายถูกบอกผ่านปากต่อปาก ใครจะคิดว่าจะได้มาเจอกับตัวพร้อมกับสถานการณ์ที่ไม่สู้ดี แล้วทั้งคู่ก็ต้องสะดุ้งโหยงเพียงเพราะเสียงของเพลิงดังขึ้น“เอาเป็นว่าถ้าแกเอาชีวิตรอดไปจากตรงนี้ได้ แกก็ค่อยคลานเข่าไปหาท่านรัฐมนตรีที่แกเทิดทูนนักหนาให้มาช่วยแล้วกัน หรือคุณว่าไงคุณเจตต์” เพลิงหันไปถามความเห็นคนที่นั่งข้างๆ บ้าง“ผมเองก็ไม่ได้ให้อาหารสัตว์มานานแล้วเหมือนกัน ลองให้อาหารจระเข้ดูบ้างก็น่าจะดี” คนที่กำลังจะกลายเป็นอาหารจระเข้นัยน์ตาเหลือกลานอีกครั้ง โดยเฉพาะคนที่เคยกร่างก่อนหน้าถึงกับเปลี่ยนท่าทีไปเป็นคนละคน ด้วยการคลานเข่าเข้าไปกอดขาเพื่อนเสียเอง“เจตต์ ฉันขอโทษ จะให้ฉันทำอะไรเพื่อไถ่โทษก็ได้ ฉันยอมทุกอย่าง ข้อมูลไอ้ตฤณไง ข้อมูลเรื่องชั่วๆ ที่มันทำไว้ ฉันเก็บหลักฐานเอาไว้ทุกอย่าง ฉันยกให้แกทั้งหมด ขอแค่แกยอมปล่อยฉันไปก็พอ” เจตต์ได้ยินถึงกับแสยะยิ้มด้วยความสมเพช“เก็บหลักฐานเอาไว้เพื่อรอแทงข้างหลังกันตลอดเลยสินะ หึ! สุดท้ายแล้วพวกมึงมันก็เลวไม่ต่างกัน แต่เอาเถอะ! ฉันมันเป็นพวกชอบให้โอกาสคน ถ้

“เจ็บมากเหรอ ไหนขอฉันดูหน่อย” เขาแหวกผมแล้วมองดูที่หน้าผากเธอด้วยแววตาอ่อนโยน ครั้นพอเห็นรอยแดงๆ จึงรีบเป่าให้ด้วยความรู้สึกผิด ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อจู่ๆ คุณเธอก็เปลี่ยนท่าที“คุณ…ฉันว่าฉันตัดสินใจได้แล้วแหละ” เธอเม้มปากพลางเอาผมทัดหูด้วยท่าทีเขินอาย“เรื่อง?”“ก็เรื่องที่จะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนได้คุณไป เพราะว่าฉันอยากเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นเอง” เธอบอกพลางทำท่ากระมิดกระเมี้ยน พร้อมกับเอามือเกี่ยวผมทัดหูอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องร้องลั่นออกมาอีก เมื่อเขาดันไม่คล้อยตามด้วย“เฮ้ย! รอยเก่ายังไม่หายเลยเนี่ย” เธอผงะถอยพลางเอามือปิดหน้าผาก เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะดีดให้อีก“ก็ถ้าไม่อยากโดนอีก ก็เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว ยิ่งดึกก็ยิ่งเพ้อเจ้อ ไปนอนได้แล้วไป” เขาฉุดแขนเธอให้ลุกขึ้น แล้วลากไปส่งที่หน้าห้อง“นวดต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ ยังไม่หายเมื่อยเลย” เธอทำเสียงออดอ้อนพร้อมกับกะพริบตาปริบๆ“ไปนอน…พรุ่งนี้มีสอนแต่เช้าไม่ใช่รึไง” เขาจับไหล่ให้เธอหันหลังเพื่อจะดันเธอเข้าไปในห้อง แต่คุณเธอก็ดื้อเกินกว่าจะยอมทำตามง่ายๆ“จะนอนได้ไง ก็คุณดีดหน้าผากจนฉันตาสว่าง หายง่วงไปแล้วนี่นา ยังเจ็บอยู่เลยเนี่ยเห็นไหม” เธอไม่เพี