All Chapters of ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Chapter 131 - Chapter 140

“เพ้อเจ้อใหญ่แล้วนะเราเนี่ย” เขาว่าพลางจิ้มที่หน้าผากเธอเบาๆ แต่มันกลายเป็นท่าทางที่ดูสนิทสนมกันจนครูสาวทนมองไม่ได้“คุณเจตต์คะ พอดีปลายสัปดาห์นี้จะมีการประชุมผู้ปกครอง คุณเจตต์พอจะทราบเรื่องรึยังคะ” ครูสาวพยายามจะดึงความสนใจให้เป้าหมายหันมามอง แต่เขาเพียงตอบกลับมาสั้นๆ“อ้อ! ขอบคุณครับ”“แล้วเอ่อ…คุณเจตต์จะเข้ามารึเปล่าคะ” ดูเหมือนครูสาวจะไม่ยอมแพ้และรอคอยอย่างมีความหวัง ก็พ่อหม้ายทรงเครื่อง งานดีมีตังค์ขนาดนี้ มีใครบ้างไม่อยากได้“ป๊ะป๋างานยุ่ง ไว้ให้คุณพริ้มมาแทนก็ได้ค่ะ หนูบอกคุณพริ้มไว้แล้ว” คำตอบของเด็กน้อยทำเอามีนาถึงกับยิ้มขำหน้าเจื่อนๆ ของครูสาว แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็ถูกทำลายโดยเขา“ไว้ถ้าผมเคลียร์งานเสร็จ ผมอาจจะแวะเข้ามา ยังไงก็ขอบคุณครูนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว” สิ้นเสียงเขาก็จับจูงลูกสาวให้เดินไปพร้อมกัน ทำเอามีนาถึงกับกัดฟันกรอด ยิ่งได้เห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของครูสาว เธอก็ยิ่งเจ็บใจจนต้องรีบวิ่งไปเกาะแขนเขาประหนึ่งแสดงความเป็นเจ้าของ“มัด” ขณะที่สามคนกำลังจับจูงกันไปที่รถ จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เธอต้องหันไปมอง“เอ้า! พี่รัณจะไปไหนกันคะเนี่ย” เธอปล่อย

จะบ้าเหรอ ถอดออกแล้วฉันจะลงน้ำยังไง ไม่ต้องแก้ผ้าลงน้ำเลยรึไง” เธอโวยวายพร้อมกับพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดนั้น“ฉันหมายถึงให้เธอไปเปลี่ยนชุดซะมีนา”“แล้วทำไมต้องเปลี่ยนด้วยเล่า ชุดนี้ก็ดีอยู่แล้วนี่นา” เธออิดออดไม่ยอมเปลี่ยน“น่าเกลียดขนาดนี้เนี่ยนะบอกดี เธอใช้สมองส่วนไหนคิดมีนา ไปเปลี่ยนซะ ไม่งั้นฉันจะเป็นคนเปลี่ยนให้เธอเอง” ในขณะที่เขาขู่เสียงเขียว แต่คุณเธอกลับยิ้มกรุ้มกริ่ม นัยน์ตาเป็นประกาย“คุณจะเปลี่ยนให้ฉันจริงอะ โอเค! งั้นก็ตามนี้เลย” เธอบอกพลางทำหน้าทะเล้น“มีนา…” ชายหนุ่มเค้นเสียงต่ำ ไม่มีแววล้อเล่นแต่อย่างใด ทำเอาคนที่พยายามจะเย้าแหย่หน้าม้านทันที“ก็ฉันชอบชุดนี้ ไม่อยากเปลี่ยน ขอใส่ชุดนี้ไม่ได้เหรอคุณ” เธอพยายามออดอ้อนวอนขอ ในขณะที่เขาก็ตอบกลับมาทันควัน“ไม่ได้”“งั้นบอกเหตุผลมาว่าทำไมฉันถึงใส่ชุดนี้ไม่ได้ ถ้าเหตุผลมากพอฉันจะยอมเปลี่ยนให้” เธอยื่นข้อเสนออย่างไม่ยอมแพ้ง่ายๆ“ข้อแรก มันน่าเกลียดเกินกว่าจะให้ใครมาเห็นด้วยได้”“เดี๋ยวนะ ฉันก็ส่องกระจกดูแล้ว แล้วฉันก็มั่นใจว่าตาฉันไม่ได้มีปัญหา ถึงจะไม่ได้สวยเหมือนนางแบบ แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียดอย่างที่คุณว่าแน่ๆ” เธอสวนกลับทันควัน

“นั่นสิมัด ปล่อยให้พวกผู้ชายจัดการกันเองเถอะ เราแค่คอยเป็นกองเสริมก็พอ” พริมรตาที่นั่งฟังมาพักใหญ่อดไม่ได้ที่จะออกความเห็นบ้าง“แต่หนูเป็นห่วงคุณเจตต์ ไม่อยากให้เขาต้องมาเดือดร้อนด้วย แค่ที่รบกวนเขาตอนนี้ หนูก็เกรงใจจะแย่แล้ว”“แล้วไม่คิดบ้างรึไงว่าการที่แกเอาตัวเองเข้าเสี่ยง จะยิ่งเป็นการสร้างปัญหาเขา ทำให้เขาลำบากมากกว่าเดิม เพราะยังไงเขาก็ต้องตามไปช่วยแกอยู่ดี” ศิศิราพูดขึ้นบ้าง หลังเห็นน้องสาวยังดื้อดึง“แต่เห็นทุกคนต้องมาลำบากเพราะหนู หนูไม่สบายใจเลยค่ะ” มีนายังคงทำหน้าเครียด“แล้วแกจะมีพวกพี่ไว้ทำไมหืม พวกพี่ไม่ได้อยู่เฉพาะเวลาที่แกมีความสุขเท่านั้นนะ แต่เวลาที่แกมีทุกข์ พวกพี่ก็อยากจะอยู่ช่วยกันแก้ปัญหาให้ เข้าใจไหมยัยเด็กโง่” แวววิวาห์บอกพลางยื่นมือมาขยี้หัวน้องเล็กเบาๆ“ทำใจให้สบายเถอะ อย่าเครียดไปก่อนล่วงหน้า จริงๆ ตอนนี้หลักฐานที่เรามีอยู่ก็มากพอจะโค่นพวกมันสองพ่อลูกได้ แต่ที่ยังไม่ทำอะไร เพราะอยากมั่นใจว่ามันจะดิ้นไม่หลุดจริงๆ ตอนนี้ปล่อยให้มันได้ใจไปก่อน เผื่อว่ามันะชะล่าใจทิ้งหลักฐานให้เราเก็บเพิ่มได้อีก อีกอย่างคนที่เราส่งเข้าไปเป็นหนอนก็เริ่มทยอยส่งข้อมูลกลับมาแล้วด้วย

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ณาไม่ใช่ผู้หญิงงี่เง่าที่จะหลงเชื่อคำพูดใครง่ายๆ” จู่ๆ ตีรณาก็เปลี่ยนท่าทีราวกับเป็นอีกคน“เอ้า! อยู่ๆ ก็เปลี่ยนอารมณ์ซะงั้น ไบโพลาร์ไหมเนี่ย” เธอมองคนที่เปลี่ยนอารมณ์ปุบปับด้วยใบหน้าเหลอหลา ก่อนจะงงเป็นไก่ตาแตกเมื่อรายนั้นทำประหนึ่งว่าเธอไม่มีตัวตน“พี่เจตต์คะ พอดีณาให้ช่างเข้าไปซ่อมที่คอนโดอะค่ะ ยังไงช่วงนี้คงต้องขอพักที่นี่ไปก่อน พี่คงไม่ว่าอะไรนะ” ตีรณาหันไปพูดกับเจ้าของบ้านเสียงอ่อนเสียงหวานต่างกับตอนก่อนหน้าโดยสิ้นเชิง เห็นแบบนี้คนที่ถูกมองข้ามถึงกับอดรนทนไม่ไหว“คุณเจตต์ขา พอดีที่ห้องมัดส้วมก็ตัน แอร์ก็มีปัญหา อ่างล้างหน้ายังมาเสียอีก คืนนี้ขอมัดนอนด้วยคนได้ไหมคะ” เธอแสร้งทำท่าประชด-ประชันด้วยการหันไปออดอ้อนเขาเสียงหวานบ้าง แต่พ่อคุณก็ดันบ้าจี้ตอบกลับมา“ได้สิ” คนตอบมองเธอตาปรอยพลางยิ้มเล็กยิ้มน้อย ทำเอาคนที่ไม่ได้ตั้งใจจะถามถึงกับหน้าเหลอทันที แน่นอนว่าเธอไม่ได้มีความคิดอย่างที่พูดด้วยซ้ำ ครั้นจะบอกเขาไปแบบนั้นก็คงไม่ได้ เพราะสายตาของตีรณาที่กำลังจ้องเขม็งมา กระทั่งรายนั้นเชิดหน้าคอตั้งเดินปึงปังออกไป เธอจึงตั้งใจจะหันมาแก้ความเข้าใจผิดกับทุกคน แต่ดูเหมือนจะไม่

“ไหนบอกจะรีบไปเฝ้าพระอินทร์ แล้วกลับมาทำไม” เขาเงยหน้าถามคนที่เพิ่งเดินเข้ามา“ก็กลับมาเฝ้าคุณไง ยัยนั่นดูหิวขนาดนั้น ขืนไม่เฝ้าคุณก็ถูกงาบไปกินจนไม่เหลือซากน่ะสิ บอกตามตรงว่าฉันไม่ไว้ใจ” เธอทำหน้ายุ่งๆ ขณะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา“ถึงเธอไม่ไว้ใจเขา แต่ก็ควรจะไว้ใจฉันไม่ใช่เหรอ เพราะถ้าฉันไม่เล่นด้วย ทุกอย่างที่เธอกลัวก็ไม่มีวันเกิดขึ้น” เขาพูดให้เธอได้คิด“เออ…ก็จริง ถ้าคุณชอบยัยนั่น ต่อให้เขาไม่มา คุณก็ต้องไปหาเขาอยู่ดี งั้นสู้ฉันกลับไปเฝ้าพระอินทร์ดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลา” เธอยักไหล่ทำท่าจะเดินออกจากห้อง ทำเอาเจ้าของห้องต้องรีบรั้งไว้“เดี๋ยวสิ”“คะ?” เธอหันมาเลิกคิ้วให้“ง่วงแล้วเหรอ อยู่คุยเป็นเพื่อนก่อนสิ” เขาทำสีหน้ากระอัก-กระอ่วนเมื่อต้องเป็นฝ่ายชวนแบบนี้“เอ้า! ก็คุณบอกเองว่าต้องทำงาน ถ้าฉันอยู่คุยก็รบกวนคุณน่ะสิ”“แต่ฉันอยากอยู่กับเธอ อยู่คุยกันก่อนสิ ฉันมีบางอย่างอยากคุยด้วย แต่ขอเคลียร์งานต่ออีกนิดหนึ่ง” สีหน้าจริงจังของเขาทำให้เธอต้องพยักหน้ารับ ก่อนชี้ไปยังโซฟาปรับนอนขนาดพอดีตัว“งั้นฉันนั่งรอตรงนั้นนะคุณ” เธอว่าพลางหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา กระทั่งผ่านไปพักห