Lahat ng Kabanata ng ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Kabanata 151 - Kabanata 160

“มองขนาดนี้แกก็ไม่ต้องห่วงน้องมันแล้วล่ะ” แวววิวาห์หันมาตบไหล่ศิศิรา ก่อนจะหันไปทางมีนาอีกครั้ง“ว่าแต่เมื่อกี้ก่อนที่เราจะเข้ามา แกกับคุณเจตต์ทำอะไรกันอยู่เหรอ คุณเจตต์คงไม่ได้ดำนาผืนน้อยของแกอยู่ใช่ไหม”“นี่แน่ะไอ้วา แกชักจะทะลึ่งใหญ่แล้วนะ ไปพูดจาแบบนั้นกับน้องมันได้ยังไง” พริมรตาตีแขนเพื่อนเบาๆ“เอ้า! หรือไม่จริงล่ะ เรื่องไอ้ตฤณกับพ่อเป็นข่าวออกครึกโครม แต่ยัยมัดกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถ้าไม่ใช่เพราะถูกคุณเจตต์ดำนาผืนน้อยอยู่แล้วจะเพราะอะไรล่ะ อีกอย่างพวกแกเองก็ผ่านการดำนาในห้องทำงานกันมาแล้วทั้งนั้น จะต้องอายทำไม หรือฉันพูดไม่จริง” แน่นอนว่าสิ่งที่แวววิวาห์พูดล้วนแต่เป็นเรื่องจริงที่ไม่มีใครกล้าเถียง และนั่นก็ทำให้มีนาถึงกับเผลอครางออกมา“โอว! หนูไม่ใช่คนแรกสินะที่ทำเรื่องแบบนั้นในห้อง” สิ้นเสียงแวววิวาห์ก็โพล่งออกมาเสียงดัง“นั่นปะไร ในที่สุดก็ยอมรับออกมาจนได้ แกให้คุณเจตต์ดำนาผืนน้อยของแกจริงๆ ด้วย” แล้วเสียงของแวววิวาห์ก็ทำให้หนุ่มๆ ต้องหันมามองด้วยความสนใจ ครั้นเมื่อทุกสายตาพากันจับจ้องมองมา มีนาก็อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี“โอ๊ย! หนูไม่คุยกับพวกพี่แล้ว” สิ้นเสียงเธอก็รีบปลีกตัวอ

“พี่เองก็ว่าจะกลับด้วยเหมือนกันนะ” น้องเล็กถึงกับหันขวับไปมองพี่สาวทันที นี่ก็คงเป็นอีกเรื่องที่กะทันหันสำหรับเธอ“อะไรเนี่ย ทุกคนจะทิ้งหนูอีกแล้วเหรอ” คนที่เพิ่งรู้เรื่องทำท่างอแง“พี่ก็ไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อย ถ้าอยากเจอ แกก็ไปหาได้ตลอดแหละ” เมษาบอกพลางลูบหัวน้องสาว“แล้วพี่จะไปไหน ไม่ได้กลับบ้านกับแม่เหรอ”“พี่มันกิเลสหนา ชอบอยู่กับแสงสีมากกว่าชนบท ถึงกลับไปพี่ก็ฟุ้งซ่านอยู่ดี สู้อยู่ใช้เงินที่นี่ยังดีกว่า อย่าลืมสิว่าก่อนแต่งงาน ไอ้สารเลวนั่นมันใช้ชื่อพี่ซื้อบ้านซื้อรถ แล้วไหนจะเงินสดอีกเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ที่อยู่ในบัญชี คอยดูเถอะ พี่จะผลาญเงินมันให้หมด ชดเชยที่มันทำให้ชีวิตพี่ต้องเจอเรื่องบัดซบแบบนี้” พูดถึงอดีตสามี เมษาก็แค้นขึ้นมาอีก คิดไปถึงสมัยก่อนแต่งงาน เห็นรายนั้นซื้อโน่นซื้อนี่ให้ก็หลงนึกว่าจริงใจ ที่ไหนได้มันทำเพื่อหลบเลี่ยงการตรวจสอบเส้นทางการเงินเท่านั้น“นี่…ไม่ต้องทำหน้าสงสารฉันขนาดนั้นเลย ฉันไม่ได้สิ้นไร้ถึงขนาดต้องจมปลักอยู่กับผู้ชายเลวๆ เพียงคนเดียวหรอกนะ เพราะถึงฉันจะผิดหวัง แต่ฉันก็ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองย่ะ ดีซะอีกได้กลับมาโสดอีกครั้ง จะได้เปลี่ยนผู้ชายไปเรื่อยๆ แล้วถ

“ฉัน...ก็รัก...คุณ” เธอบอกเสียงกระท่อนกระแท่นขณะที่ยังไม่หยุดขยับสะโพก แต่ยิ่งขยับความแข็งขึงก็ราวกับยิ่งเหยียดขยายให้เธออึดอัดมากขึ้น กระทั่งความอึดอัดก็กระตุ้นให้สะโพกผายยิ่งเร่งจังหวะขยับขย่มหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม กระทั่งคนถูกสวมครอบทนไม่ไหวอีกต่อไปกายสาวถูกผลักให้เป็นฝ่ายเอนนอนลงบนฟูกหนาๆ ขณะที่ดุ้นยักษ์ลำใหญ่ก็ถูกถอนออกมาจนสุดตัว แน่นอนว่าเธอย่อมไม่พอใจ และกำลังครางประท้วง แต่เขาก็เปลี่ยนเสียงครางประท้วงนั้นให้กลายเป็นเสียงครางหวีดหวิวได้ด้วยการก้มลงไปซุกไซ้ละเลงเลียเนินสวาทนั่นอีกครั้งหนึ่ง“......” แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เธอหวีดร้อง เมื่อไม่ใช่แค่ลิ้นที่กำลังฟอนฟัดกระหวัดเลีย แต่ยังมีนิ้วเรียวที่กำลังสอดลึกพลางขยับปลุกปั่นให้กายสาวดีดดิ้นทุรนทุรายทุกจังหวะที่นิ้วเรียวยาวขยับเข้าออกสอดประสานกับเรียวลิ้นที่กำลังกระหวัดปัดปาด ทำเอาคนถูกจู่โจมรอบด้านถึงกับดิ้นพราดๆ โดยเฉพาะเมื่อติ่งสยิวถูกดูดดึงอย่างไม่ปรานี พร้อมกับนิ้วเรียวยาวที่กระหน่ำสอดลึกเป็นจังหวะหนักหน่วงรัวเร็ว ถาโถมให้เธอกระสันซ่านจนไม่อาจทานทน“......” เธอกรีดร้องเสียงดังพร้อมกับกายสาวที่เกร็งกระตุกแรงๆ กระทั่งหยาดน้ำหวาน

“อื้อ…!” อีกครั้งที่เธอเอามือปิดปากกั้นเสียงกรี๊ด หลังพบว่าตัวเองเปลือยเปล่า ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว มาถึงตอนนี้ต่อให้พยายามมองในแง่ดี แต่หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ จะให้คิดเป็นอื่นก็คงเป็นการหลอกตัวเอง แต่เพื่อยืนยันว่าเธอเองก็ไม่ใช่คนที่มองโลกในแง่ร้ายจนเกินไป เจติยาจึงค่อยๆ ยื่นมือไปแง้มผ้าห่มของฝั่งโน้นบ้าง‘ “…” แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เธอต้องเอามืออุดปากตัวเองไว้ ก็ไม่รู้ว่าระหว่างเสียตัวกับการเห็นร่างเปลือยๆ ของผู้ชาย อย่างไหนที่ทำให้ตกใจมากกว่ากันยังไม่ทันจะหายตกใจ เจติยาถึงกับชะงักนิ่งตัวแข็งทื่อ เมื่อชายที่นอนอยู่ข้างๆ จู่ๆ ก็ขยับพลิกตัวหันหน้ามาทางเธอ ความตกใจแกมตื่นเต้น ทำเอาหัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอกจนต้องหลับตาปี๋ แต่ทุกอย่างกลับดูเงียบจนผิดปกติ หญิงสาวจึงค่อยๆ ลืมตา แล้วก็พบว่ารายนั้นยังคงอยู่ในห้วงนิทรา ตอนนี้เองที่เธอมีโอกาสได้สังเกตใบหน้าชายข้างๆ ชัดๆ และพยายามนึกทบทวนว่าอะไรทำให้เธอมานอนอยู่บนเตียงกับผู้ชายคนนี้ ทันใดนั้นสิ่งที่ฉายชัดขึ้นมาในความรู้สึกเธอคือ…“หล่อ" ถึงแม้จะมีเพียงแสงรำไร แต่ใบหน้าคมเข้มกลับเด่นชัดจนเธอเผลอครางออกมา และก่อนที่เธอจะหลงมัวเมาไ

‘ไม่มีทาง ฉันจะไม่ยอมเจียดเงินเดือนอันน้อยนิดของตัวเองไปเปย์ผู้ชายคนนี้เป็นอันขาด เจติยา…เธอไม่ได้สิ้นไร้ถึงขนาดต้องซื้อผู้ชายกินสักหน่อย ถึงผู้ชายจะน่ากิน…’ เธอคิดในใจด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะเผลอโพล่งออกมาอย่างลืมตัว“แต่ฉันไม่หิว" เห็นนทีขมวดคิ้วมองมา คนพูดถึงเพิ่งรู้ตัวจึงรีบแก้ต่างทันที“เอ่อ…ฉันหมายถึงข้าวน่ะ ฉันจะบอกว่าฉันอิ่มแล้ว ไม่หิวเลย ฮ่าๆๆ ไม่เกี่ยวเลยจริงๆ เอ้อ ฉันหมายถึงไม่หิวเลยจริงๆ” เธอได้แต่หัวเราะเสียงจืดเจื่อนให้กับคำแก้ต่างของตัวเองที่ยิ่งพูดก็ยิ่งดูแย่ แต่เขากลับไม่ได้สนใจฟังเพราะมีบางอย่างที่น่าสนใจกว่า“คิดว่าฉันอยากได้เงินจากเธอ?” อีกครั้งที่เขาเลิกคิ้ว“ก็ถ้าไม่ใช่ นายก็คงทำเป็นลืม ทำเหมือนว่าเราไม่เคยรู้จักกัน หรือไม่ก็ทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ไม่ใช่มาตามตอแยฉันอยู่แบบนี้สิ” นทียังคงขมวดคิ้ว ไม่นึกว่าผู้หญิงตรงหน้าจะทำให้เขาแปลกใจมากขึ้นเรื่อยๆ ใช่! มันคือครั้งแรก และคงเป็นครั้งเดียวที่เขาถูกมองต่างออกไป ให้ตายสิ! ความรู้สึกของการเป็นฝ่ายถูกซื้อ มันเป็นแบบนี้เองสินะ“คือ…มันก็ไม่แปลกหรอกนะถ้าเด็กอย่างนายจะแค่รักสนุกแบบ one night stand ฉันเข้าใจคนวัย