All Chapters of ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Chapter 121 - Chapter 130

“เธอยังมีฉันไง ฉันจะอยู่ตรงนี้ จะไม่ไปไหน จะอยู่ข้างๆ เธอ” เขาทรุดลงไปนั่งบนส้นเท้าตัวเองแล้วลูบหัวเธอเบาๆ“คุณเจตต์ คุณอย่าทิ้งฉันนะ ฉันไม่เหลือใครแล้วจริงๆ” คนหาที่พึ่งโผเข้าไปกอดในทันที ในขณะที่เขาก็กอดตอบอย่างพยายามจะปลอบประโลม กระทั่งเธอถูกอุ้มให้นั่งด้วยกันที่โซฟา“เรื่องงานไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะช่วยเธอเอง” เขาบอกพลางตรึงใบหน้าเธอเอาไว้“ไม่เอาอะ ฉันไม่อยากรบกวนคุณอีก แค่เรื่องที่พัก ฉันก็ติดหนี้บุญคุณคุณจนทดแทนไม่ไหวแล้ว ฉันจะสู้ด้วยตัวเองค่ะ ไม่ต้องห่วงนะ เมื่อกี้ฉันแค่อ่อนแอ แต่จากนี้ไปฉันจะเข้มแข็งค่ะ” เธอบอกเสียงสั่น พยายามไม่แสดงความอ่อนแอออกมาอีก“ก็บอกแล้วไงว่าอยู่กับฉัน เธอไม่จำเป็นต้องเข้มแข็ง เธอสามารถอ่อนแอเท่าที่คนคนหนึ่งจะอ่อนแอได้ เพราะยังไงฉันก็อยู่ข้างเธอ ฉันเป็นได้ทั้งคนที่คอยปกป้องและคนที่เช็ดน้ำตา อยู่ที่ว่าเธออยากให้เป็นอะไร” เขาพูดพลางซับน้ำตาให้ ทำเอาคนที่กำลังอ่อนแอถึงกับร้องไห้โฮ ก่อนโผเข้าไปกอดเขาอีกครั้งขณะที่กำลังปล่อยให้เธอร้องไห้ จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง แน่นอนว่าคนที่กำลังสะอึกสะอื้นอยู่ตอนนี้คงไม่พร้อมที่จะรับสายใคร เขาจึงถื

“แต่งงานไม่ใช่เล่นขายของ ที่จู่ๆ นึกอยากจะแต่งก็แต่งได้ มันต้องเริ่มจากความรักระหว่างคนสองคน เธอรู้จักความรักมากแค่ไหนมีนา รู้เหรอว่ารักคืออะไร” หลังจากตั้งสติได้ เขาก็เปิดฉากถามเป็นจริงเป็นจัง ครั้นพอเห็นเธอชะงักเพราะตอบไม่ได้ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที“เห็นไหม เธอไม่รู้จักความรัก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารู้สึกยังไงกับฉัน แล้วเราจะแต่งงานกันได้ยังไง เธอก็แค่เหงาและอยากได้ใครสักคนมาอยู่ข้างๆ เพราะสำหรับเธอแล้ว ฉันมันก็เป็นได้แค่ที่พึ่งในเวลาที่เธอรู้สึกโดดเดี่ยวเท่านั้นแหละมีนา” น้ำเสียงเขาประหนึ่งกำลังน้อยใจอยู่ในที“ฉันอาจจะไม่รู้จักความรัก แต่อย่างหนึ่งที่ฉันรู้คือ ฉันรู้สึกดีกับคุณอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน คุณทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆ คุณ ใช่! ฉันอาจจะเหงาแล้วก็โดดเดี่ยวอย่างที่คุณว่า แต่ก็ไม่ใช่ใครก็ได้ที่ฉันอยากให้มาอยู่ข้างๆ แต่คนเดียวที่ฉันต้องการและอยากอยู่ใกล้ๆ มีแค่คุณนะ” เธอพูดตามความรู้สึกโดยไม่คิดจะปิดบัง ทำเอาคนที่ทำหน้าบึ้งในทีแรกถึงกับต้องรีบหันไปลอบยิ้มอีกทาง ก่อนจะหันกลับมาทำเสียงขรึมดังเดิม“ฉันเหรอที่เธอต้องการ” ให้ตายสิ! เขาแทบ

“เฮ้อ! เบาหวานพอกัน เอาเป็นว่าหนูจะไม่ไปไหน หนูจะอยู่ที่นี่ค่ะ” คำตอบของเธอทำเอาเจ้าของสถานที่ถึงกับลอบยิ้ม แต่กลับทำให้สามสาวโพล่งออกมาพร้อมกัน“ที่นี่?”“ใช่ค่ะ ตอนนี้หนูพักที่นี่ ที่โรงแรมคุณเจตต์นี่แหละค่ะ” คำตอบของเธอทำให้ทุกคนหันขวับไปมองเจ้าของสถานที่เป็นตาเดียวอีกครั้ง“เปิดห้องในโรงแรมให้แกอยู่เนี่ยนะ” ศิศิราเลิกคิ้วด้วยความสงสัย“เปล่าค่ะ เขายกห้องของเขาให้หนูอยู่ชั่วคราวต่างหากค่ะ” ว่าแล้วทุกคนก็หันไปมองเจตต์อีก“ดูคุณจะใจดีกับน้องสาวฉันเป็นพิเศษนะคะคุณเจตต์” ศิศิราหรี่ตามอง ทำเอาคนถูกจับผิดออกอาการเลิ่กลั่กทันที“ก็คุณเจตต์เขาดูแลหนูในฐานะน้องของพี่นี่คะพี่ศิ” คำตอบพาซื่อของมีนาทำเอาคนเป็นพี่สาวถึงกับต้องขมวดคิ้ว“แกคิดอย่างนั้นจริงๆ เหรอมัด” ศิศิราพยายามหยั่งเชิง แต่คนถูกถามกลับทำหน้างงแล้วหันมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ที“อ่า…แล้วหนูต้องคิดยังไงอะ” สิ้นเสียงพี่สาวทั้งสามก็พากันหัวเราะร่วนทันที“ฮ่าๆๆ ก็คิดแบบที่แกคิดนั่นแหละ จริงไหมคะคุณเจตต์” แวว-วิวาห์หันไปยิ้มล้อเลียนให้เจตต์ ในขณะที่รายนั้นก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ ก่อนจะรีบเบือนหน้าไปอีกทาง ทำเอาสามสาวหันมายิ้มให้อย่างรู้กัน คงมีแค

“ก็แค่หาน้ำยามาล้างตา” เขายักไหล่หน้าตาเฉย“คุณ!” เห็นสีหน้ายียวนของพ่อคุณแล้ว เธอได้แต่ยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ตรงนั้น พลันสองคนก็จ้องกันเขม็งอย่างไม่มีใครยอมใคร กระทั่งเสียงเล็กๆ ของเด็กน้อยดังขึ้น“มัวแต่เถียงกัน แล้ววันนี้หนูจะได้ไปไหมคะงานกีฬาสี”“เอ่อ…ไปค่ะไป งั้นขอพี่มัดอาบน้ำแต่งตัวแป๊บหนึ่งนะคะ” เด็กน้อยรีบพยักหน้าตามคำขอ“เอ่อ…พี่มัดจะอาบน้ำค่ะ” เธอจำเป็นต้องย้ำอีกครั้ง เมื่อพบว่าสองพ่อลูกยังคงยืนเฉย ไม่ขยับออกไปสักที“ก็ไปอาบสิ นั่งอยู่แบบนี้ตัวเธอจะเปียกรึไงล่ะ” คนถูกยอกย้อนถึงกับกัดฟันกรอด ถ้าไม่ติดว่าสภาพเธอตอนนี้ดูไม่เหมาะสักเท่าไร หากต้องลุกขึ้นมาเถียงกับเขาอย่างจริงจัง ลำพังแค่หน้าซีดๆ ตอนตื่นนอนก็ว่าแย่แล้ว ชุดนอนเปื่อยๆ เก่าๆ ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ นี่ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าพ่อคุณจะโผล่มา เธอคงเตรียมทุกอย่างไว้พร้อม อย่างน้อยก็คงเลือกชุดนอนที่ดีกว่านี้ ที่สำคัญเธอคงหาชั้นในมาใส่ให้เรียบร้อย ไม่ปล่อยให้อะไรๆ มันโล่งโจ้งอย่างตอนนี้ อา…ก็ได้แต่หวังว่าหมอนที่กอดอยู่จะช่วยอำพรางอะไรต่อมิอะไรได้บ้าง“คุณก็ช่วยออกไปก่อนสิ คุณอยู่ด้วยแล้วฉันจะลุกไปอาบน้ำได้ยังไงเล่า” เธอเค้นเสียงลอดไร

“ก็เรื่องความสามัคคีของทีมเราไงคะ พี่มัดกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่า…ทีมเราเป็นทีมเวิร์กที่สุดยอดมาก ทุกคนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี โดยเฉพาะหนู ไม่ว่าผลมันจะออกมายังไง สำหรับพี่มัด…หนูเก่งที่สุดเลยค่ะ” เธอบอกพลางลูบหัวเด็กน้อยอย่างให้กำลังใจ“เธอเองก็เก่ง เก่งกันทั้งคู่นั่นแหละ” เขาบอกพลางลูบหัวทั้งคู่“ชอบเวลาที่คุณลูบหัวแบบนี้จัง” เธอมองเขานัยน์ตาออดอ้อน“เพ้อเจ้อ แล้วดูหน้าซิ มีแต่แป้งเต็มไปหมด ไม่อายเขาบ้างรึไง” เขาแก้เก้อด้วยการบ่นงึมงำ พร้อมกันนั้นก็ช่วยเช็ดแป้งที่ติดอยู่ที่หน้าที่ผมให้ เด็กน้อยเห็นแบบนั้นก็ช่วยด้วยอีกแรง“อบอุ่นจัง” เธอมองสองพ่อลูกด้วยความซาบซึ้ง กระทั่งเสียงประกาศดังขึ้น“เอาละครับ ในที่สุดผลการแข่งขันกีฬาสานสัมพันธ์ครอบครัวก็อยู่ในมือผมแล้ว” เสียงประกาศทำให้ทุกคนลุกขึ้นยืนด้วยความลุ้นระทึก“และทีมที่ชนะได้แก่ทีม…จันทร์เจ้าขาครับ เชิญผู้ชนะมารับรางวัลที่หน้าเวทีด้วยครับ” สิ้นเสียงเธอก็กระโดดกอดคอเขาด้วยความดีใจ ในขณะที่เขาก็รับเธอไว้ด้วยความเอ็นดู“ทีมเราชนะ ได้ยินไหมคุณ…ทีมเราชนะ” น้ำเสียงและสีหน้าท่าทางลิงโลดของเธอ ทำเอาเขาอดยิ้มตามไม่ได้“ต้องดีใจขนาดนั้นเลย?” เ