All Chapters of ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Chapter 161 - Chapter 170

เธอตะโกนใส่หน้าอย่างเหลืออด ครั้นพอจะหันหลังเดินออกจากห้อง กลับถูกเจ้าของห้องฉุดแขนจนเสียหลักล้มลงบนโซฟาตัวเขื่อง ล้มก็ไม่ล้มเปล่า แต่ดันมีเขาคร่อมอยู่ด้านบนด้วย“ไอ้บ้านี่ อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันนะ” เธอทั้งผลักทั้งดัน แต่คนที่ตัวโตอีกทั้งพละกำลังยังเยอะกว่าก็ไม่แม้แต่จะสะทกสะท้าน มิหนำซ้ำยังโน้มใบหน้าลงมาใกล้ขึ้นอีก ลมหายใจอุ่นๆ ที่กำลังรินรดต้นคอทำให้เธอสะท้านไปทั้งตัว แล้วก็ยิ่งสะท้านมากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายงาบงับลงมาเบาๆ“อื้อ…” เธอครางออกมาแล้วก็ต้องตกใจเสียงครางน่าอายนั่น ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ ทั้งสะเทิ้นสะท้าน เย็นยะเยือก แล้วก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้“ปล่อย” ความรู้สึกแปลกๆ ทำให้เธอพยายามผลักไสเขาออก แต่มันกลับทำให้เขาออกแรงรัดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม“ถ้าคิดว่าฉันจะยอมให้เธอเดินหายออกไปเหมือนอย่างวันนั้นอีกละก็ เธอประเมินฉันต่ำไป" เขาว่าพลางจงใจทิ้งน้ำหนักตัวทาบทับจนเธอแทบกระดิกกระเดี้ยไม่ได้“ขอร้องล่ะ วันนี้ฉันไม่พร้อมจะคุยอะไรกับนายจริงๆ เพื่อนฉันรออยู่ แล้วฉันก็รู้สึกไม่ค่อยสบายด้วย" อาการร้อนๆ หนาวๆ ที่เริ่มตีตื้นขึ้นมาทุกขณะ ทำให้เธอสะบัดร้อนสะบัดหนาวราวก

“อื้อ...” เสียงครางระงมดังขึ้นอีกครั้งทันทีที่ปากลิ้นของเขาสัมผัสลงมาอีกครั้ง ก็ไม่รู้ว่าระหว่างเสียงครางกับเสียงที่เขากำลังดูดเม้มเนินสาว เสียงไหนทำให้กระสันมากกว่ากัน แต่ไม่ว่าจะเป็นเสียงไหน ก็ล้วนแต่ปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวเขาให้ตื่นเพริดจนไม่สามารถทานทนได้อีกต่อไป“ถึงจะอดทนไม่เก่ง แต่ก็จะพยายาม” เขาผละออกมาบอกด้วยใบหน้าแดงก่ำ ถึงร่างกายจะรวดร้าวด้วยปรารถนาจะครอบครองเธอจนแทบคลั่ง แต่ก็ยังพยายามอดทนอย่างที่บอก ด้วยกลัวว่าเธอจะเข็ดขยาด หากว่าเขาผลีผลามทำอะไรตามอำเภอใจ อีกทั้งกายแกร่งที่กำลังแข็งขึงก็เหยียดขยายจนเกรงว่าเธอจะรับไม่ไหวชายหนุ่มจับดุ้นยักษ์ลำเขื่องที่กำลังไหวระริกมาถูไถทักทายเนินสาว ให้หยาดน้ำแสนหวานอาบชโลมไปทั่วความแข็งขึง กระทั่งปลายดุ้นถูกจับให้มาหยุดจดจ่อ ก่อนจะถูกกดให้ชำแรกแทรกผ่านเข้าไปในความนุ่มลึกร้อนผ่าว“อื้อ...ไม่” ความเจ็บที่แล่นปราดเข้ามาทำให้เธอขยับร่นถอยด้วยความตื่นตระหนก ในขณะที่บางอย่างที่ยังค้างๆ คาๆ ก็พยายามย่างกรายและรุกคืบเข้ามายึดครองพื้นที่ ให้เธอยิ่งอึดอัดจนต้องขยับต่อต้าน แต่ยิ่งเธอขยับ ความอดทนก็ยิ่งถดถอย ในที่สุดเขาก็ทนไม่ได้“...” หญิงสาวกรีดร้อ

“ไอ้...” ทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ เธอก็เตรียมจะพ่นคำด่า แต่คำพูดเหล่านั้นก็ถูกกลืนหายด้วยฝีมือเขาอีกครั้ง กระทั่งหนำใจชายหนุ่มจึงค่อยๆ ผละออกมา เพื่อจะก้มลงไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้รายนั้นกลับปิดปากแน่น มีเพียงสายตาอาฆาตพยาบาทเท่านั้นที่บ่งบอกความรู้สึกเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี“ฮ่าๆๆ” แทนที่จะกลัวแต่เขากลับหลุดขำ เมื่อได้เห็นสายตาที่ราวกับจะฆ่าคนได้ของเธอ “โอเคๆ อยากให้เรียกพี่ใช่ไหม ได้สิ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”“อะไร” เธอถามเสียงห้วนพลางมองสายตาเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่ายด้วยความระแวดระวัง“เลิกมองว่าผมเป็นเด็ก” สีหน้าเขาจริงจัง ในขณะที่คนปากไวก็ตอบกลับทันควัน“ก็นายเด็ก ไม่ให้มองว่าเป็นเด็ก แล้วจะให้มองเป็นอะไร”“เป็นผัวไง” เขาตอบกลับอย่างกำลังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน“ไอ้...” คนปากไวไม่ทันจะได้หลุดคำผรุสวาทออกมา อีกฝ่ายก็แทรกขึ้นทันควัน“เผื่อคุณจะลืมว่ามีแค่เมียเท่านั้นที่ผมยอมให้ด่า และถ้าคุณด่า นั่นก็แปลว่าคุณยอมรับว่าเราเป็นผัวเมียกัน ถ้าเป็นอย่างนั้นถึงผัวจะจูบจนเมียปากเปื่อยก็คงไม่เป็นไร” ว่าแล้วคนอยากจูบก็ยื่นหน้าลงไปหาอีก“นี่ อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันนะ” เธอเอามือยันหน้าอีกฝ่ายพร้อมกับเบี่ย

“ตอนนี้ผมพอจะน่าสนใจในสายตาคุณขึ้นมาบ้างรึยัง” ชายหนุ่มผละจากความหอมหวานแล้วเงยหน้าขึ้นมาถาม แต่ก็ไม่ได้รอฟังคำตอบ ก้มลงไปดูดเม้มเล็มเลียริมฝีปากอวบอิ่มอย่างย่ามใจอีกครั้ง แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เธอไม่ได้ต่อต้าน ก็ไม่รู้ว่ายังจับต้นชนปลายไม่ถูก หรือจริงๆ แล้วลึกๆ เธอเองก็ต้องการ“อืม...” เสียงหวานที่ครางแผ่วๆ ดูเหมือนจะแทนคำตอบได้เป็นอย่างดี กระทั่งริมฝีปากหยักค่อยๆ ผละจากริมฝีปากอวบอิ่ม แล้วเลื่อนลงมาจูบสัมผัสตั้งแต่ลำคอระหง ผ่านแอ่งชีพจร เรื่อยมาจนถึงปมผ้าขนหนูที่เธอนุ่งอยู่“อื้อ...” หญิงสาวแอ่นอกพลางครางสะท้าน ทันทีที่ถูกขบเม้มเบาๆ บนเนินเนื้อเหนือปมผ้าเช็ดตัว ก่อนจะยิ่งสะท้านมากขึ้นเมื่อริมฝีปากหยักเลื่อนลงมางาบงับปมผ้าผืนนั้น กระทั่งมันหลุดร่นเปิดเปลือยอกอวบให้ดีดเด้งท้าทายสายตา และเขาก็ไม่รอช้าที่จะสัมผัสมัน“อ๊ะ” หญิงสาวครางพลางทำหน้าเหยเก เมื่ออีกฝ่ายมิได้แค่สัมผัสกระหวัดเลีย แต่ยังอ้าปากงาบงับสลับดูดเม้มเป็นเสียงจ๊วบจ๊าบแข่งกับเสียงร้องครวญครางที่ดังกระชั้นขึ้นเรื่อยๆ ไม่ต่างจากไฟปรารถนาของพวกเขาที่กำลังโหมกระพือมากขึ้นทุกทีๆ ก็ได้แต่หวังว่าเธอจะไม่มอดไหม้เพราะไฟสวาทของเขาไปเส

“ฮัลโหล! พราวแกอยู่ไหน ฮัลโหล! แกได้ยินฉันไหมเนี่ย” ไม่ใช่แค่เสียงที่ดังทะลุขึ้นมากลางปล้อง แต่คุณเธอยังเดินผ่ากลางวง ทำเอาบรรดาสาวขาเมาท์มองตามกันเลิ่กลั่ก ประหนึ่งว่าเพิ่งรู้ตัวว่าในห้องนี้ไม่ได้มีแค่พวกเธอ“อืม! ได้ยิน แกมีอะไรรึเปล่า ฉันกำลังทำงาน แค่นี้ก่อนนะ” คำตอบสั้นๆ คล้ายกับจะรีบวางสายของเพื่อน ทำคนที่กระวนกระวายเป็นทุนเดิมรีบโพล่งออกมา“เดี๋ยวสิ ฉันมีเรื่องจะบอก เรื่องสำคัญมาก โดยเฉพาะกับแกไอ้พราว” ถ้าเรื่องความอยากรู้อยากเห็นเป็นจุดอ่อนของสาวๆ ละก็ หนึ่งในนั้นก็คงไม่พ้นเพื่อนของเธอ“อื้ม! เรื่องอะไรเหรอ” เจติยาถึงกับหยักยิ้มมุมปากหลังเพื่อนติดกับดักเข้าให้แล้ว“ก็เรื่องท่านประธานของแกไง” คนที่ได้โอกาสรีบโพล่งออกมาทันควัน เพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะต้องยิ่งอยากรู้มากขึ้น แต่ผิดคาด“เจ ไว้ค่อยคุยกันวันหลังนะ วันนี้ฉันไม่สะดวก”“ไม่พราว มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย ยังไงวันนี้แกก็ต้องฟังฉัน แกรู้ไหมคนเขาลือกันให้แซ่ดว่า…ท่านประธานเป็นมาเฟีย” เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะวางสาย เธอจึงรวบรัดตัดความ โยนหัวข้อสนทนาหวังกระตุ้นความอยากรู้ให้เพื่อนอยากรู้มากขึ้น แต่ก็ยังไม่เป็นผล“เจ แค่นี้ก่อนนะ ฉันก