Lahat ng Kabanata ng ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Kabanata 171 - Kabanata 180

“ก็เพราะแกเป็นแบบนี้ไง หัวดื้อก็เท่านั้น อวดเก่งไม่เคยฟังใคร แล้วจะให้ฉันอยู่ข้างแกได้ยังไง”“ก็ไม่แปลก แต่ไหนแต่ไรพ่อก็ไม่เคยอยู่ข้างหนูอยู่แล้ว เชิญพ่ออยู่ข้างคนโปรดของพ่อให้พอใจเถอะ รายนั้นเขาขยันเลียอยู่แล้วนี่” คนถูกเปรียบให้เป็นสุนัขอย่างดาวประดับตั้งท่าจะอ้าปากต่อว่า เจนจบจึงรีบขัดขึ้น“เอาเถอะ เถียงกับคนหัวดื้ออย่างแกไปก็ปวดหัวเปล่าๆ ที่ฉันมาวันนี้จะมาคุยกับแกให้รู้เรื่อง แก...ต้องกลับไปแต่งงานกับตาณพ ลูกชายเพื่อนพ่อ”“หนูไม่แต่ง นี่มันสมัยไหนแล้ว หมดยุคคลุมถุงชนแล้วค่ะ ชีวิตหนู ต่อให้จะถูกหรือผิด หนูควรมีสิทธิ์ได้เลือกเอง” เจติยาสวนกลับทันควัน“ทำไมถึงชอบต่อต้าน เมื่อไหร่แกจะเข้าใจว่าที่ฉันทำไปทั้งหมดเป็นเพราะฉันหวังดีกับแก อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับแก”“ถ้าความหวังดีของพ่อหมายรวมถึงการเอาผู้หญิงหน้าเงินคนนี้มาแทนที่แม่แล้วละก็ หนูไม่ต้องการค่ะ อีกอย่างหนูไม่เชื่อหรอกนะว่าพ่อจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับหนู เพราะขนาดกับตัวพ่อเอง พ่อยังไม่เลือกเลย” ความเกลียดที่เรียกว่าเกลียดเข้ากระดูกดำ ทำให้เธอทุ่มเถียงโดยไม่ยอมลดละ“เจติยา” การเรียกชื่อเต็มบ่งบอกถึงอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นของ

“ผิดแล้วค่ะ อย่างหนูเขาเรียกไม่เคยอยู่สบายเลยต่างหาก ตั้งแต่มียัยสองแม่ลูกนี่เข้ามา ชีวิตหนูก็เหมือนอยู่ในนรกทุกวัน หลังจากวันนี้ต่างหากที่หนูจะได้อยู่อย่างสบาย พ่อคอยดูก็แล้วกัน” คำพูดถือดีของลูกสาวทำผู้เป็นพ่อโกรธจนตัวสั่นเทิ้ม เช่นเดียวกับคนที่ถูกพาดพิงถึงครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างดาวประดับก็กำลังเดือดดาลจนแทบอยากจะกรีดร้องออกมา แต่เพราะถูกผู้เป็นแม่คอยบีบแขนปราม เธอจึงทำได้แค่ยืนกำหมัดแน่นอยู่อย่างนั้น“อวดเก่ง เก่งให้ตลอดรอดฝั่ง อย่าซมซานกลับมาแบมือขอเงินฉันอีกก็แล้วกัน” แน่นอนเธอเจ็บปวดกับคำพูดคล้ายตัดสัมพันธ์กลายๆ ของผู้เป็นพ่อ จึงตอบโต้กลับไปด้วยคำพูดที่ร้ายยิ่งกว่า เพื่อปิดบังความอ่อนแอของตัวเอง“ไม่ต้องห่วง ต่อให้อดตาย หนูก็ไม่ทำแบบนั้นแน่ สิ่งไหนที่พ่อต้องการหรืออยากเห็น หนูจะไม่ทำมันเด็ดขาด”“แก” เจนจบกุมที่หน้าอกตัวเองด้วยความเจ็บใจ ในขณะที่มืออีกข้างก็ชี้ไปที่หน้าลูกสาวด้วยความโกรธเคือง“ใจเย็นนะคะคุณ โมโหมากๆ เดี๋ยวก็หน้ามืดหรอก” ดวงเดือนรีบเข้ามาประคอง หวังเพิ่มคะแนนความดีความชอบให้ตัวเอง โดยไม่ลืมส่งสัญญาณให้ลูกสาวเข้ามาประจบด้วยอีกคน“คุณลุงขา ไม่ต้องเสียใจนะคะ ถ้าใครไม

ก๊อกๆๆ หลังจากปล่อยให้เธอเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องของตัวเองพักใหญ่ เขาก็มาเคาะประตู แต่คนในห้องเพียงแค่แง้มประตูแล้วเยี่ยมหน้าออกมา“เป็นอะไรรึเปล่า” ท่าทางแปลกๆ ของคุณเธอทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้จนต้องถาม แต่รายนั้นก็ยังส่ายหน้าปฏิเสธ“งั้นไปกินข้าวกัน ผมสั่งของอร่อยเอาไว้เพียบ ยังร้อนๆ อยู่เลย รีบออกมากินเถอะ” แน่นอนเธอได้กลิ่นความอร่อยนั้น แต่ก็พยายามยับยั้งชั่งใจ ตรึงขาตัวเองเอาไว้ไม่ให้ก้าวออกไป“นายกินเหอะ ฉันยังไม่หิว” เธอปดคำโต ทั้งที่ท้องกำลังประท้วงรุนแรง อีกทั้งยังส่งเสียงดังโครกคราก“แต่เมื่อกี้ผมว่า...ผมได้ยินเสียงท้องคุณร้องนะ ดังมากด้วย” คนถูกล้อถึงกับเม้มปากด้วยความกระดาก แต่ก็เลือกที่จะปฏิเสธต่อ เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอตอนนี้มีแค่เสื้อยืดย้วยๆ บางๆ กับบ็อกเซอร์ที่มีสภาพไม่ต่างกันของเขา แน่นอนเธอไม่ยอมออกไปในสภาพนี้แน่“ฉันลดความอ้วน จบนะ” เธอตัดบทด้วยเสียงกระแทกกระทั้น ก่อนดันประตูปิดใส่หน้า แต่รายนั้นก็ไวกว่าใช้เท้ายันเอาไว้ได้ทัน“หุ่นแบบนี้เอาอะไรมาอ้วน บอกมาตามตรงดีกว่าว่าทำไม ไม่งั้นผมจะเข้าไปอุ้มคุณออกมาเดี๋ยวนี้นี่แหละ” ไม่ใช่แค่ขู่ แต่พ่อคุณร่ำร่ำจะดันป

“แน่นอนคุณอร่อยกว่านั้น เพราะถ้าให้เลือกระหว่างอาหารพวกนั้น กับอาหารจานนี้ ผมอยากกินคุณมากกว่า และก่อนกินก็คงต้องอุ่นให้ร้อนซะก่อน” ขณะที่ใบหน้ากำลังซุกไซ้ที่ซอกคอหอมกรุ่น มือไม้ซุกซนก็สอดเข้าไปใต้ชายเสื้อ สัมผัสผิวนุ่มลื่นอย่างย่ามใจ กระทั่งเสื้อตัวนั้นถูกเลิกขึ้นและถอดออกไปในที่สุด“ไม่มีอะไรน่ากินไปกว่านี้อีกแล้ว” เสียงเขาแหบพร่าขณะมองอกอวบที่ถูกเปิดเปลือยด้วยสายตาโลมเลียมราวกับอยากจะกลืนกินเธอจริงๆ ทำเอาคนที่กลายเป็นอาหารจานโปรดถึงกับผ่าวร้อนไปทั้งตัว และถ้าเธอเป็นอาหารจริงๆ เธอก็คงจะเป็นอาหารที่อุ่นร้อนพร้อมทาน เหลือแค่รอเขาฉีกซองออกให้หมดเท่านั้นเอง“งั้นจะรออะไรล่ะ กินฉันเลยสิ” หลังจากพูดออกไป เธอก็ก่นด่าตัวเองในใจ‘โอ๊ย! พูดบ้าอะไรออกไปวะเนี่ย ให้ท่าไม่พอ ยังจะเชื้อเชิญเขาอีก ไม่กลายเป็นผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายในสายตาหมอนี่ไปแล้วรึไง แรดเลย กลายเป็นแรดชัดๆ เลย’ ทันใดนั้นความคิดอีกด้านก็ค้านขึ้นมาในหัว‘แล้วไง แรดบ้างก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ขืนไม่แรดสิ ได้นอนอดอยากปากแห้งอยู่บนคานกันพอดี สมัยนี้เรื่องแบบนี้ธรรมดาจะตาย ก็แค่เซ็กซ์ ไม่เห็นต้องคิดมาก คิดซะว่าได้กินเด็กฟรีๆ ฟินๆ แล้วเด็

‘ผีเจาะปากแกมาพูดรึไงวะไอ้เจ นี่ถ้าโดนอุ้มฆ่าหมกป่าจะไม่แปลกใจเลย เอาไงต่อดีวะ’ ขณะที่เธอกำลังคิดอย่างว้าวุ่น จู่ๆ เสียงของเพื่อนก็ดังขึ้นราวกับระฆังช่วยชีวิต“อะ...เอ่อ…ฉันว่าเราขึ้นไปคุยกันต่อบนห้องดีไหมคะ ไปด้วยกันนะเจ” พริบพราวว่าพลางกึ่งลากกึ่งจูงเธอให้เดินนำไปก่อน“ท่านประธานคะ ขอพูดตรงๆ เลยแล้วกัน ฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันไปทำงานที่ห้องของคุณค่ะ จะทำงานก็ควรทำที่บริษัท ไม่ใช่ลากเพื่อนฉันไปขลุกอยู่ในห้องสองต่อสองแบบนั้น ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ แต่ฉันคิดว่ามันไม่เหมาะจริงๆ” ทันทีที่เข้ามาในห้อง เจติยาก็เปิดฉากเปิดประเด็นอย่างตรงไปตรงมา ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเผลอปากพล่อยออกไปอีกแล้ว กระทั่งได้ยินคำตอบจากท่านประธาน“แล้วเธอรู้ได้ไงว่าเราแค่ทำงาน” คำพูดสองแง่สองง่าม อีกทั้งรอยยิ้มมุมปากของคนพูด ทำเอาเจติยาถึงกับถามเสียงเข้ม“หมายความว่าอะไร หรือคุณรังแกเพื่อนฉันเหรอ”“ก็หมายความถึงงานที่นอกเหนือจากงานในบริษัทนี้ไง คิดว่าฉันหมายถึงอะไรล่ะ จริงๆ เธอน่าจะพอเดาออกนะว่ามาเฟียอย่างฉันทำธุรกิจอะไรมาก่อน หรือเธอไม่รู้ แต่เท่าที่ฉันจำได้ เธอน่าจะรู้อยู่พอสมควร…จริงไหม” คนถูกถามถึงกับลอบกลืนน้ำลา