All Chapters of ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Chapter 181 - Chapter 190

“ผมจะถือว่าที่คุณพูดไปทั้งหมด เพราะอยากเบี่ยงเบนเรื่องความสัมพันธ์ของเราจากสองคนนั้น” ทันทีที่ออกมาจากห้อง ชายหนุ่มก็พูดด้วยเสียงแข็งๆ แน่นอนเขาไม่พอใจ เรียกว่าน้อยใจเลยก็ได้ที่ถูกเธอต่อว่าสารพัด“ก็ไม่นี่ ฉันพูดจากใจล้วนๆ” เธอหันมายักไหล่ให้“ก็ดี ผมจะได้เข้าไปป่าวประกาศเรื่องของเราให้สองคนนั้นรู้ จะกลั่นทุกคำพูดออกมาจากใจเลยคอยดู” ไม่พูดเปล่า แต่คนใจน้อยยังหันกลับไปทางประตูที่เพิ่งเดินออกมา ทำให้เธอต้องรีบกระโจนไปรั้งแขนเขาเอาไว้“เฮ้ย! เดี๋ยวสิ ฉันก็แค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง อย่างอนเลยนะ” เธอทำเสียงเล็กเสียงน้อยพลางเขย่าแขนที่จับอยู่เบาๆ“งั้นก็ง้อมาสิ” เขาแสร้งเบือนหน้าหนีด้วยท่าทางกระเง้ากระงอด“ก็กำลังง้ออยู่นี่ไง จะเอาอะไรอีกเล่า” เธอเผลอลืมตัวเสียงแข็งขึ้นมาอีก กระทั่งเห็นอีกฝ่ายชะงักนิ่งไป ก่อนจะใช้สายตาตัดพ้อ ราวกับว่าเธอเพิ่งทำผิดร้ายแรง น้ำเสียงเธอจึงเปลี่ยนเป็นเบาลง ด้วยไม่อยากต่อความให้มันยืดยาว“โอเค ต้องการอะไรว่ามา”“ไปส่งผมที่มหา’ลัย” เขาตอบรวดเร็ว ราวกับว่าเตรียมการเอาไว้แล้วล่วงหน้า“จะบ้าเหรอ ทำไมต้องไปส่ง นายไม่ใช่เด็กๆ นะ อีกอย่างฉันจำได้ว่านายมีรถ แม้แต่คนขับนายก

“เฮ้ย! เมื่อกี้มีคนเห็นรึเปล่าวะ” เธอทำสีหน้าตื่นตระหนก ด้วยเกรงว่าจะมีใครผ่านมาเห็นเหตุการณ์ชวนสยิวก่อนหน้า แต่พอหันไปมองรอบๆ ก็ค่อยโล่งใจ“เฮ้อ! ดีนะที่จอดรถตรงนี้ ไม่งั้นเป็นข่าวดังไปทั่วทั้งมหา’ลัยแน่ แล้วนี่เราต้องรอหมอนั่นตรงนี้จริงๆ เหรอ ให้ตายสิ! รู้สึกเหมือนแม่มารอรับลูกหน้าโรงเรียนยังไงก็ไม่รู้ เฮ้ย! แล้วทำไมต้องรอ ฉันไม่ใช่แม่เขานี่ เชิญกลับเองคนเดียวเถอะย่ะ”คนที่ตั้งปณิธานเอาไว้แน่วแน่ว่าไม่รอ แต่สุดท้ายกลับมานั่งหง่าวอยู่ในร้านกาแฟที่เขาชี้ให้ดูตั้งแต่ทีแรก“เฮ้อ! อะไรดลใจให้ฉันมานั่งอยู่ตรงนี้เนี่ย” เธอนั่งมองแก้วกาแฟกับขนมเค้กหนึ่งชิ้นบนโต๊ะด้วยสีหน้าสุดเซ็ง ครั้นพอหันไปมองนอกกระจกก็ต้องครางออกมาอีก“นี่มันมหา’ลัยหรือว่ารันเวย์กันแน่วะ มีแต่คนหน้าตาดีเดินกันให้ควั่ก เด็กสมัยนี้ทำไมหน้าตาดีกันจัง สมัยเรายังเดินหน้าเมือกกันอยู่เลย เอ๊ะ! หรือว่าเป็นเราที่เมือกอยู่คนเดียว” ขณะที่กำลังนั่งมองนักศึกษาเดินผ่านไปผ่านมาพร้อมกับตักขนมเข้าปากเพลินๆ พลันความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว“แสดงว่าหมอนั่นอยู่ท่ามกลางสาวๆ สวยๆ แบบนี้มาตลอดเลยน่ะสิ หึ! คงมีความสุขมากสินะ” แค่คิดว่าอีกฝ่ายมี

“นั่นสิ คนอะไรหล่อจนใจเจ็บ หล่อจนอยากโอนกรรมสิทธิ์บ้านให้ แต่ก็ดันเช่าเขาอยู่ อยากยกรถให้ แต่ทุกวันนี้ก็ยังนั่งรถเมล์ อยากจ่ายค่าเทอมให้ แต่เงินในบัญชีดันมีแค่พอซื้อข้าวกินไปวันๆ เอ่อ...น้องคะ มีให้พี่ยืมสักสองร้อยไหม พอดีอยากลองเปลี่ยนจากรถเมล์ไปนั่งแท็กซี่ดูบ้างอะค่ะ” สิ้นเสียงพนักงานคนนี้ เสียงหัวเราะของพวกเพื่อนๆ ก็ดังครืน ทำให้คนสร้างเสียงฮาได้ใจรีบพูดต่อ“อุ๊ย! โทษทีนะ ตั้งใจจะเต๊าะผู้แท้ๆ แต่ดันเป็นคนติดตลก ไม่ว่ากันเนาะ ว่าแต่สองหนุ่มชื่ออะไรกันบ้างจ๊ะ”“ขุนเขาครับ” ขุนเขาแนะนำตัวพลางทำหน้าแหย ก่อนสะกิดให้คนข้างๆ ทำตามบ้าง“นที...ครับ” คนที่ไม่ได้อยู่ในอารมณ์อยากพบปะใครตอบแบบขอไปที แต่สายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกนี้กลับดูกร้าวใจในสายตาของสาวๆ จนมองข้ามเรื่องมารยาทไป“ภูเขากับสายน้ำ อ่า...พี่ชอบขึ้นเขานะแต่ก็ชอบดำน้ำด้วย โดยเฉพาะน้ำขาวๆ ล่ำๆ แบบนี้ เห็นแล้วอยากกระโจนเข้าใส่” ไม่พูดเปล่าสาวอารมณ์ดียังหันไปขยิบตาให้ทีหนึ่ง ท่ามกลางเสียงโห่ฮิ้วชอบใจของพวกเพื่อนๆ ทำให้คนพูดยิ่งได้ใจหันไปพูดต่อ“อุ๊ย! คุยกันตั้งนานพี่ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย พี่ชื่อแตงอ่อนนะจ๊ะ เรียกสั้นๆ ว่าพี่แตงก็ได้ แต่

“ขออนุญาตกลับไปให้อาหารแมวที่บ้านครับ” สิ้นเสียงคนพูดก็เผ่นแน่บทันควัน“มึงไม่เคยเลี้ยงแมวไอ้ขุน” เห็นอีกฝ่ายวิ่งโดยไม่เหลียวหลัง นทีจึงได้แต่คำรามเสียงลอดไรฟัน เช่นเดียวกับเจติยาที่กำลังทำปากขมุบขมิบบ่นพึมพำ กระทั่งเสียงจากทางด้านหลังดึงดูดคนทั้งคู่ให้หันขวับไปมองพร้อมกัน“นี่มันเรื่องอะไรกันเจ ผู้ชายคนนี้เป็น...” กวินถามไม่ทันจบประโยค นทีก็แทรกขึ้นเสียงดัง“บอกไปสิว่าผมเป็นผะ...” ยังไม่ทันจะได้ประกาศออกไป เจติยาก็พุ่งเข้ามาเอาปิดปากไว้เสียก่อน“เป็นหลานของเจ้านายเจเองค่ะ” เจติยาหันไปบอกพี่ชาย ก่อนจะหันกลับมากระซิบบอกคนที่ตัวเองกำลังล็อกคอปิดปากอยู่“นั่นพี่ชายฉัน ถ้านายพูดพล่อยๆ ออกมา ฉันเอานายตายแน่” เธอขู่เสียงเขียว แน่นอนว่ามันทำให้คนหัวร้อนก่อนหน้าสงบลงได้ ไม่ใช่เพราะกลัว แต่กำลังตกใจระคนแปลกใจมากกว่า“หลานเจ้านาย?” กวินเลิกคิ้วพลางหันไปมองหน้านที และแน่นอนว่าเขาก็หัวไวพอที่จะรีบแก้สถานการณ์“ครับ ผมเป็นหลานเจ้านายคุณ เอ่อ...พี่เจครับ” ท่าทีที่เปลี่ยนไปราวกับหน้ามือเป็นหลังมือของเขาทำเจติยาเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ แต่นั่นก็ยังไม่น่าสนใจเท่ากับสรรพนามที่เขาใช้เรียกเธอ“หลานเจ้านาย

“อืม...นี่ไง ไม่ให้ไบโพลาร์ยังไงไหว จิตแพทย์ต้องเข้าแล้วมั้งกู” ขุนเขาพึมพำพลางนวดที่ขมับ ก่อนจะกลอกตามองบน เพราะประโยคต่อมาของเจ้านาย“แต่ผมเป็นผู้ชายของคุณนะ ถ้าวันหนึ่งมีใครหรืออะไรทำให้คุณรู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึก คุณจะเข้าใจว่าผมรู้สึกยังไง” สิ้นเสียงเขาก็คลายมือออก ทำเอาเจ้าของมือถึงกับใจหายจนต้องรีบพูดขึ้น“ที่บอกว่าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราอยู่ด้วยกัน ฉันหมายถึงน้าของนายต่างหากไม่ใช่คนอื่น แล้วที่ไม่อยากกลับกับนาย ฉันมีเหตุผลของฉัน เหมือนกับที่นายก็มีเหตุผลของนายที่เลือกที่จะเข้ามาที่นี่ในฐานะเด็กฝึกงานนั่นแหละ ที่พูดไม่ใช่เพราะแคร์นะ แค่ไม่อยากให้อะไรมันค้างคาหรอก อย่าเข้าใจผิดล่ะ” ท้ายประโยคเสียงเธอดังขึ้น ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น โดยไม่ยอมสบตา แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คนที่เพิ่งประกาศว่าเป็นผู้ชายของเธอยิ้มกว้างออกมา“เข้าใจแล้วครับ” สิ้นเสียงเขาก็ลุกขึ้น แต่ไม่วายก้มลงไปหอมแก้มเธอเร็วๆ ก่อนทีหนึ่ง“นี่!” คนถูกขโมยหอมแก้มโวยลั่น แต่ก็ไม่วายหันไปอมยิ้มอีกทาง แล้วก็ดันเป็นทางที่ขุนเขานั่งมองอยู่ ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะกลอกกลิ้งไปมาราวกับว่าระอาเต็มที ทำเอาคนแอบยิ้มรีบหุบยิ้มทัน