Semua Bab สตรีหลังจวนของท่านแม่ทัพ: Bab 11 - Bab 20

ท่ามกลางบรรยากาศความเงียบสงบของศาลากลางน้ำ ฮ่องเต้หนุ่มนั่งอย่างสง่าผ่าเผย สายลมที่พักดโชยมาเบา ๆ พร้อมกับแสงแดดยามบ่ายที่สาดส่องกระทบใบหน้าของฉีฮ่องเต้ เมื่อมองดูจากระยะไกลแล้วความหล่อเหล่านั้นไม่ต่างจากเทพเซียนผู้หนึ่งม้วนกระดาษหลายม้วนถูกวางเรียงรายจนเต็มโต๊ะ ภายในนั้นมีคำกล่าวรายงานเต็มหนากระดาษด้วยตัวอักษรเล็ก ๆ ฉีฮ่องเต้มีใบหน้าตึงเตรียดหม่นหมองสามส่วนสายตาของฮ่องเต้หนุ่มกำลังจดจ้องอ่านแต่ระบรรทัดอย่างละเอียดถีถ้วน ภายในใจเกิดความเบื่อหน่ายในขณะเดียวกันนั้นฉีฮ่องเต้กำลังจดจ้องมองม้วนกระดาษอย่างไม่ลดละสายตา เสียงฝีเท้าของผู้หนึ่งเดินเข้ามาอย่างแผ่วเบาและมั่นคงสายตาแข็งกร้าวของหลีหลงเว่ยยังคงจับจ้องที่คนผู้นั้น“ข้าตาบอดอยู่หรือไร” น้ำเสียงทุ้มพูดขึ้นดวงตาคมกริบของฮ่องเต้หนุ่มยังคงจับจ้องกีฏาไม่วางตาแต่ทว่ากับรับรู้และสัมผัสได้ว่าคนผู้นั้นหรือหลีหลงเว่ยสหายใน วัยเยาว์ “ไฉนข้าถึงได้กลิ่นสตรีกัน”หลีหลงเว่ยนิ่งเงียบไม่ปริปาก เขาก้มศีรีษะเคารพเล็กน้อยก่อนจะนั่งตรงหน้ากับฮ่องเต้หนุ่ม“…..”“ขันทีเสี่ยวมีสตรีย่างกายเข้ามาในตำหนักของข้างหรือ” ฉีฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นปรายสายตาไปตามขันที

ข่าวลือเรื่องถูกโจรบุกปล้นระหว่างทางค้าขายสินค้ามีมายาวนานก่อนจะเกิดสงครามด้วยจนกระทั่งช่วงหนึ่งเดือนก่อนหน้านั้นกลับย่ำแย่ลงไปอีก ไม่ว่าจะกีฏาที่ส่งมาอยู่บ่อยครั้งจนเริ่มเกิดความรำคาญใจฉีฮ่องเต้จึงมอบหมายให้แม่ทัพกล้าอย่างหลีหลงเว่ย ลงมาปราบปรามให้สิ้นซากไม่มีที่ไปที่มาอย่างแน่ชัดมีเพียงข่าวลือเท่านั้น ซ้ำยังไม่พบรายละเอียดมากนัก นี่ไม่ต่างหาเข็มเล่มหนึ่งในทะเลหลีหลงเว่ยใช้เวลาเดินทางขึ้นไปตอนเหนือของแคว้นอยู่หลายวันแต่กลับไม่พบความผิดปกติใด ๆ ระหว่างทางทว่ายิ่งสถานการณ์ยิ่งปกติมากเท่าไหร่กับยิ่งเห็นหางที่โผล่ออกจนปิดไม่มิด ในเมื่อครั้งนี้เงียบเชียบเกินไปมิสู้แสดงตัวอย่างโจ้งแจ้งให้เป็นที่น่าจับตามองไม่ดีกว่าหรือภายหลังส่งจินหัวองครักษ์ข้างกายไปพบนายอำเภอของตำบลคราแรกไม่ยอมเปิดปากเอาแต่ข่มขู่บ่ายเบี่ยงเรื่องความอดทนเช่นนี้ไม่ยากเกินความสามารถของจินหัว บุรุษหนุ่มนำพักอยู่จวนนายอำเภอพูดจาหว่านล้อมอยู่นานถึงสองสามวันก่อนจะได้ความกลับมารายงานผู้เป็นนายนายอำเภอผู้นี้รับสินบนจากโจรป่าตัดสินโทษส่งเมืองหลวงตามคำบอกเล่าของนายอำเภอผู้นั้นแล้วโจรป่ามักดักรอปล้นอยู่บริเวณนี้ หลีหลงเว่ยซุ่

ยามเว่ย (13.00-15.00)หลีหลงเว่ยนั่งอยู่ศาลากลางน้ำบรรยากาศเงียบสงบมีสายลมโชยพัดผ่านมาเบา ๆ เย็นสบาย แม้สายตากำลังจับจ้องม้วนกระดาษในมือแต่จิตใจกับล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว“ว่าอย่างไรหลงเว่ย”“สตรีบรรณาการ” เขาเลิกคิ้วถามพร้อมกับเงยหน้ามองบุรุษตรงหน้าเชิงคำถามว่านี้คงไม่ผิดเพี้ยนกระมัง“เจ้าคิดจะทำอะไรฉีเซียว”ฮ่องเต้หนุ่มรู้สึกทำตัวไม่ถูกนัก “ใช่! สตรีต่างแคว้นบรรณาการสงบศึกทางสงคราม” ว่ากันตามตรงแล้วเขาเผยออกไปไม่หมดเมื่อหลายวันก่อนมีกีฎาฉบับหนึ่งถูกส่งมาทางตอนเหนือของแคว้น ฉีฮ่องเต้เพียงแค่เห็นภาพวาดหนึ่งส่งมาพอคลี่ออกมาดูแล้วสตรีผู้นั้นงดงามดังเทพธิดาใบหน้ารอยยิ้มเคลิ้มเคลิบเพ้อฝันไม่รู้ตัวมุมปากเหยียดยิ้ม “บัลลังก์ของเจ้าสั่นคลอนหรือไรกัน ฉีเซียวแต่นั่นช่างประไรไม่ว่าอย่างไรย่อมมีข้าแบกรับไว้” หลีหลงเว่ยเลือกหนทางนี้ตั้งแต่ช่วยเหลือซู่กั๋วกงฉีเซียวสังหารฮ่องเต้องค์ก่อนออกศึกทำสงครามปกป้องความมั่นคง“คิดว่าข้าปกป้องเจ้าไม่ได้แล้วหรือฉีเซียว”ประโยคของบุรุษตรงหน้าทำให้ฮ่องเต้หนุ่มทำตัวไม่ถูกนักเขาปรึกษาเพื่อชั่งน้ำหนักในใจแต่ไหนเลยจะเคว้งคว้างสับสนแทน สายตาเยือกเย็นจ้องมองส

เสี่ยวขันทีจากวังหลวงผู้เป็นตัวเสมือนฮ่องเต้ถือม้วนกระดาษทองอร่ามพุ่งตรงเข้ามายังจวนหลีใจความสำคัญกล่าวว่าทั้งลู่อันและหลีหลงเว่ยได้รับ ราชโองการให้เดินทางเข้าสู้วังหลวงภายในสามวันข้างหน้านี้ เพื่อเฉลิมฉลองงานเลี้ยงบริเวณสวนบุปผาที่ออกดอกเบ่งบานงดงาม บรรยาดี ๆ เช่นนี้จะพลาดการชิมชาชมดอกไม้ของเหล่าขุนนาง ..ได้อย่างไรคราแรกลู่อันหวั่นในอกเกรงว่าตนเองท่านจะถูกประทานโทษสังหารแขวนหน้าประตูเมืองไฉนเลยใจความคือเพื่อต้องการเฉลิมฉลองเท่านั้นนางถอนหายใจโล่งอกทันที คิดว่าจะอายุสั้นเสียแล้วแม้หลีหลงเว่ยจะขัดขืนไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมไป ทว่าท้ายม้วนกระดาษแผ่นนั้นยังมีคำข่มขู่กล่าวว่าหากหลีหลงเว่ยฝ่าฝืนเห็นคำพูดเจิ้นเป็นเพียงแค่ลมปากลงโทษปลดต่ำแหน่งและมอบสมรสพระราชทานสมรสตบแต่งกับสตรีบรรณาการต่างแคว้นทันทีไม่ว่าจะฟังอยากไรกลับไม่เหมือนการลงโทษกลับกันแล้วหลีหลงเว่ยกลับมองว่าฮ่องเต้ผู้นั้นจงใจจะ ไล่ต้อนให้เขาจนหมุมพอผ่านพ้นวันนั้นมาลู่อันตื่นเต้นพลันไม่เป็นทำอะไร กินไม่ได้และไม่อาจข่มตาหลับ สตรีที่อาศัยอยู่ในชนบทไฉนเลยจะคุ้นเคยกับร่วมงานเลี้ยงใหญ่โตเพียงนี้นางเกรงว่าจะอับอายขายหน้า“จัดการให้

หลังจากลู่อันเดินหนีออกมาจากบุรุษผู้นั้นได้แล้วในตอนนี้เองนางกำลังร่วมโต๊ะดื่มสุราดอกท้อกับฉีฮ่องเต้พร้อมกับเหล่าผู้คนอีกมากมายเสียงกระซิบดังก้องขึ้นเรื่อย ๆ สายตาของผู้คนล้วนจับจ้องมาที่คนทั้งคู่อย่างไม่อาจละสายตาได้ บ้างก็ว่าสตรีข้างกายฮ่องเต้ ผู้นั้นเป็นลูกหลานตระกูลใดกันเหมาะสมเป็นหงส์เคียงข้างมังกรหรือไม่ก็ต่างกล่าวหาว่าสตรีงามมักปืนป่ายที่สูงหาคนเหมาะสมกับตนเอง สุดท้ายก็ตกลงมากลายเป็นเพียงสตรีบำเรอถ้อยคำกล่าวหามากมายลู่อันล้วนได้ยินทว่ายังไม่น่าเจ็บใจเท่าคำกล่าวหาว่าเป็นได้เพียงสตรีบำเรอเท่านั้นความรู้สึกต่าง ๆ ถาโถมเข้ามาจนนางเอาแต่ยกสุราดื่มจ อกแล้วจอกเล่า จนกระทั่งตอนนี้ใบหน้าคนงามขึ้นสีระเรื่องแดง ก่ำแล้วนัยน์ตาหวานเยิ้ม“งดงงามยิ่งนัก” บุรุษผู้หนึ่งหันไปผู้กับฮ่องเต้หนุ่มแต่ ไม่อาจละสายตาจากสตรีงามตรงหน้าได้ เขาหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ความงามเช่นนี้หากเป็นลูกสาวบ้านใดคงเสียดายแย่ คุณหนูมีพี่น้องบ้างหรือไม่”สตรีที่งดงามไม่ควรมีผู้เดียวจริง ๆนคำพูดหวานเยิ้มพร้อมกับส่งสายตามองอย่างกระหายมองสตรีข้างกายฮ่องเต้หนุ่มโดยไร้ความเกรงกลัวแต่พอลู่อันได้ยินเช่นนี้กับเ