บททั้งหมดของ สตรีหลังจวนของท่านแม่ทัพ: บทที่ 21 - บทที่ 30

ลู่อันสะดุ้งตัวตกใจเมื่อหันหลังกลับจู่ ๆ ก็พบเข้ากับ หลีหลงเว่ย จากนั้นจึงเหลียวกลับไปมองบานประตูครั้งก่อนจะพบว่ายังคงปิดสนิทคงกลอนหนาแน่นจึงหันขวับมามองด้วยความโมโห “ท่านบุกรุกห้องข้า!”เดิมทีนางคิดว่าหลีกหนีพ้นแล้วจะได้นอนบนเตียงกว้างแต่เพียงผู้เดียวแต่ไหนเลยจะยังพบบุรุษผู้นี้ในห้องออกหลีหลงเว่ยยักไหล่ไม่ใส่ใจ“เจ้าจวนหลีของข้า” น้ำเสียงนิ่ง ๆ พูดขึ้น ไม่ว่าเขาจะย่างกรายไปที่ใดหรืออยากอยู่ตรงไหนก็ย่อมได้ จวนหลีนี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่เป็นกฏ “ที่แห่งนี้ก็เป็นของข้าเช่นกัน”ห้องของนางก็เสมือนห้องของเขานางยืนเท้าสะเอวหรี่ตามองทันที กำมือแน่นไม่พอใจ บุรุษผู้นี้หากต้องการอันใดล้วนหาเหตุผลให้ผู้คนคล้อยตามเสมอแต่นางไม่ได้โง่งมจนดูไม่ออก“ท่านปืนหน้าต่างเข้ามาหรือ”มองดูแล้วในหากจะแอบลักลอบเข้ามาในห้องก่อนนางย่อมเป็นไปไม่ได้ นางทึ่มทื่อจนลืมปิดหน้าต่างเองลู่อันหัวเราะเยาะ “มีผู้ใดเห็นท่านกำลังปืนหน้าต่างเช่นนี้หรือไม่” หากเป็นเช่นนั้นจริงคงตลกไม่น้อยใบหน้าหล่อคมคายขมวดคิ้วมุ่นไม่พอใจเมื่อถูกเยาะเย้ย หลีหลงเว่ยไม่คิดว่าสตรีผู้นี้นับวันยิ่งไร้ความเกรงกลัวเขา มุมปากหนาหยักยิ้มร้าย “เจ้าระว

เพียงพริบตาเดียวเหมียวหนิงจึงพุ่งตรงไปข้างหน้าออกแรงกระชากสตรีบนเตียงหมายจะทำร้ายร่างกายให้สมกับความเจ็บปวดเคียดแค้นใจและหาได้เกรงกลัวว่าจะมีผู้มาพบเข้าเหนียวหนิงนางเป็นถึงหลานของแม่บ้านอิ๋นยังจะมีผู้ใดกล้าห้ามปรามมิหนำซ้ำนางยังเป็นสตรีรับใช้ข้างกายของหลีหลงเว่ยช่วงเวลาหนึ่ง บ่าวไพร่ที่พบเห็นก็ต่างคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าไม่แน่เหนียวหนิงคิดปืนป่ายที่สูงแล้วสมหวังจริง แต่สถาการณ์การกับพลิกผันไปเมื่อจู่ ๆ นายท่านหลีกับจากสนามรบพร้อมกับสตรีผู้งดงามผู้หนึ่ง…เรื่องราวของสตรีแก่นแย่งบุรุษหาใช่เรื่องแปลกในเมืองหลวงไม่ว่าจะเดินไปที่ใดล้วนพบเห็นเสียงร้องเอะอะโวยวายของสตรีดังขึ้นหลายครั้งต่อหลายคราและไม่ว่าจะฟังอย่างไรคงไม่มีทางสงบลงโดยง่ายแน่ พวกบ่าวไพร่ที่ใคร่รู้ต่างมามุ่งดูสถาการณ์ด้วยความระทึกใจแบ่งพรรคแบ่งพวกออกเป็นสองส่วน“ข้าว่าอย่างไรเหนียวหนิงนางชนะแน่”“เหอะ! เหนียวหนิงหรือจะสู้ลู่อันได้ เจ้าไม่เห็นสายตาของนางหรือไรกัน” พูดพลางทำท่าขนลุกซู่“ใช่ ๆ เหนียวหนิงแย่แน่” บางคนก็อดสงสารไม่ได้“ข้าว่าเหนียวหนิงคิดผิดแล้ว!”เหนียวหนิงได้ยินเช่นนี้จึงใบหน้าเขียวคล้ำกลำกลืนความโกรธยิ่งความเดียว

ขบวนรถม้ากลายคันรถเร่งเดินทางโดยไม่หยุดพัก ผ่านภูเขาสูงชันและหุบเขาสูงชันที่เต็มไปด้วยสายหมอก การเดินทางไปกลับตลอดหลายพันลี้ล้วนมีอุปสรรคและเป็นไปด้วยความยากลำบากด้วยสภาพอากาศที่มีฝนโหมกระหน่ำตกลงมาหยุดทำให้ถนนบางเส้นทางกายเป็นดินโคลนเหนียวแน่นไม่สามารถข้ามผ่านทางตรงไปได้ทว่าหลีหลงเว่ยไม่คิดจะหยุดพักยืนยันซ้ำจะเร่งเดินทางกว่าเดิมอ้อมไปเส้นทางให้แทนเพื่อที่จะกลับถึงแคว้นภายในเร็ววันใบหน้าหล่อคมคายเต็มไปด้วยหนวดเคราและความ เหน็ดเหนื่อยซ้ำหยาดน้ำตามตามใบหน้าและลำตัวชุ่มมองดูแล้วช่างสมกับคำขนานนามว่ามัจจุราชจริง ๆหลีหลงเว่ยจับบังเหี่ยนควบม้าท่าทางมั่นคงสตรีที่ได้รับขนานนามว่าเป็นสตรีบรรณาการกำลังนั่งสงบนิ่งภายในรถม้าโยกเยกไปมาตามความต่างระดับของพื้นที่ หลายวันที่ผ่านนี้เดิกความเบื่อหน่ายเอาแต่อุดอู้เร่งเดินทางทั้งวันทั้งคืน นางถอนหายใจซ้ำแล้วจนนางอดที่จะแอบเลิกผ้าม่านขึ้นลอบมองดูไม่ได้ว่า บุรุษผู้นั้นที่แข็งแกร่งดุจหินผามีลักษณะเป็นเช่นไรภาพที่ปรากฏให้เห็นคือบุรุษท่าทางน่าเกรงขามอยู่บน หลังม้า แม้จะมองเห็นแต่เพียงแผ่นหลังทว่านางกลับรับรู้ได้ว่าคนผู้นั้นเป็นแม่ทัพกล้าที่หล่อเหล่าผู้ห

ลู่อันปิดประตูลงก่อนจะเดินมานั่งที่เตียงท่าทางไม่ค่อยสบายใจนัก พลันนึกถึงคำพูดของเฟิ่งหมิงและฉีฮ่องเต้เมื่อหลายวันที่ผ่านมา อำนาจจวนหลีอยู่ในมือนางแล้วแม้แต่หลีหลงเว่ยยัง ไม่กล้ายุ่งจริงเท็จอย่างไรนางไม่อาจแน่ใจได้“เจ้าอยากมีบิดาหรือไม่” มือน้อย ๆ ยกขึ้นลูบท้องของตนเอง พักหลังมานี้นางพูดพร่ำคนเดียวเช่นนี้อยู่บ่อยครั้งไม่ว่าผู้ใดพบเห็นล้วนซุบซิบว่านางนั้นสตรีฟั่นเฟือนเพราะโดนตีหัวครานั้นหาได้รู้ความจริงว่าในยามนี้นางกำลังตั้ครรภ์ทายาทสกุลหลีนางพลันถอนหายใจเฮือกใหญ่อาหารมื้อเที่ยงที่กินเข้าไปมากมายยังไม่ทันย่อยแต่กลับรู้สึกหิวอีกแล้ว ซ้ำยังมีความรู้สึกเหนื่อยล้าง่วงงุนแทบปรือตาไม่ขึ้น“เช่นนั้นพวกเรานอนกันเถอะ!”นางยกมือปิดปากพลางห้าว “เอาไว้ค่อยคิดถึงวันข้างหน้า ยามนี้มารดาต้องจะนอนแล้ว”หากฝืนไปก็รั้งแต่จะเหนื่อยล้าซ้ำยังคิดอันใดไม่ออก มิสู้นางนอนเอาพักผ่อนให้เต็มที่ยามตื่นมาค่อยว่ากันไม่ดีกว่าหรือ อีกทั้งหากวันไหนนางไม่ได้งีบนั้นพลันรู้สึกได้ว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรงไม่ว่าขยับทำอย่างไรก็เกียจคร้านไปหมดทุกส่วน“ว่าให้ง่ายเช่นนี้ตลอดไป”นางยังพึมพำไม่หยุดอดคิดไม่ได้ส่าหากบุตรออกมาไม

หลีหลงเว่ยคิดว่าถ้อยคำเมื่อครู่เป็นการยั่วยวนแต่ไฉนเลยพอกลับเข้ามาในห้องแล้ว นางถึงเอาแต่นั่งบนเตียงสายตากำลังจ้องมองเขาอย่างไม่วาง“ถอดอาภารณ์ของเจ้าออก” เขาออกคำสั่งในขณะที่ลู่อันยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ราวกับประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่เป็นเพียงแค่ลมปากเท่านั้นพอเห็นว่านางยังคงนิ่งเฉย หลีหลงเว่ยจึงกระจ่างแจ้งในใจทันทีคิดว่านางยังคงเป็นห่วง สายตาคมกริบก้มมองบาดแผลก็จะเงยหน้าคิด“ข้าแผลนี้ช่างประไรหาได้สำคัญกับข้า”นางหรี่ตามอง “เฟิ่งหมิงบอกว่าท่านจงใจให้ตนเองถูกแทงงั้นหรือ” ความรู้สึกเป็นห่วงวันนั้นนางรู้สึกเสียดายจริง ๆ “ทึ่มทื่อ!” ก่อที่จะโยคหลังจากด่าทออีกฝ่ายความง่วงงุ่นยังคงไม่สาง ลู่อันยกมือปิดปากห้าวก่อนจะล้มตัวนอนราบบนเตียงมันทีหลีหลงเว่ยพลันทำตัวไม่ถูกราวกับว่าเขากำลังถูกภรรยาจับได้หลีหลงเว่ยยกยิ้มมุมปาก “เช่นนั้นข้าจะรู้ได้อย่างได้ว่าผู้ใดหวังหรือต่อข้าหรือต้องการสังหารข้าทิ้ง” เขาพูดพลางถอนอาภรณ์ออกจนเผยท่อนบนเปลือยเปล่านเห็นได้ว่านางเชิญชวนเขาแท้ ๆ แต่กลับเป็นฝ่ายถอยหนีด้วยความใจร้อน หลีหลงเว่ยกระโดดขึ้นเตียงก่อนจะคร่อมร่างของนางไว้ใต้เรือนร่างด้วยความรวดเร็วลู่