Semua Bab สตรีหลังจวนของท่านแม่ทัพ: Bab 1 - Bab 10

แผ่นดินทางตอนใต้ของแคว้นที่เงียบสงบมานานทว่าเมื่อหลายเดือนก่อนกลับถูกรุกรานด้วยเหล่าทหารกบฏที่ร่วมมือกับพวกชนเผ่าเพื่อต้องการมีอำนาจเป็นใหญ่ จนก่อเกิดสงครามและความวุ่นวายที่ยืดเยื้อขัดแย้งกันเนิ่นนานทำให้บ้านเมืองเกิดความโกลาหลบัลลังก์มังกรเกิดความกระสับกระส่ายเหล่าขุนนางต่างแตกแยกไร้ความปองดองสงครามที่รุกรานกินพื้นที่ของแคว้นเมื่อนานวันเข้าจึงเป็นกระจายวงกว้างส่งผลให้ผู้คนบริสุทธิ์ล้มตายเกลื่อนไม่ว่าจะตั้งแต่เด็กเล็กตัวแดงตลอดจนไปถึงวัยชราต่างต้องลุกขึ้นมาจับดาบฆ่าฟันเพื่อเอาตัวรอด เพราะหากไม่เป็นฝ่ายฆ่ากลับต้องเป็นฝ่ายถูกฆ่าซะเองส่วนเหล่าสตรีตั้งแต่เด็กสาวไปจนถึงหญิงชราจะรอดพ้นจากการเป็นเครื่องมือบำเรอความสุขให้เหล่าเดนทหารได้อย่างไรสตรีนั้นมีค่ายิ่งกว่าทองคำชะตาที่ชีวิตที่หากไม่เป็นร่างไร้บมหายใจก็กลายเป็นร่างที่ไร้วิญญาณสมรภูมิรบที่ลุกโชนแผดเผาผู้คนทุกหย่อมหญ้าจนมอดไหม้ เสียงหวีดร้องโหยหวนร้องขอชีวิตอย่างน่าสมเพชเวทนาแต่สิ่งที่ตอบรับมานั้นคือคมดาบที่เฉียดแทงทะลุจนกลายเป็นร่างที่ไร้วิญญาณพร้อมเสียงคำรามด้วยความสะใจอย่างไรค่าในขณะเดียวกันนั้นภายในราชสำนักพลันเกิดการทะเยอทะยา

ถึงสภาพของนางจะใบหน้าจะเปรอะเปื้อนสกปรกมากเพียงใดหรืออาภรณ์ขาดรุ่ยร่ายมีคราบเลือดติดแห้งจนส่งกลิ่นเหม็นแสบจมูก ทว่าเฟิ่งหมิงกับไม่แตะต้องหรืออยู่เกี่ยวกับร่างกายของสตรีผู้นี้แม้แต่ปลายนิ้วเขาเป็นแพทย์ทหารหน้าที่ของเขาคือรักษาผู้บาดเจ็บให้หายเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นหาใช่หน้าที่ที่ต้องทำขณะเดียวกันนั้นภายในกระโจมหลังนี้กำลังมีบุรุษผู้นี้ยืนกอดอกขมวดคิ้วมุ่นสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย ตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้จินหัวเอาแต่ขบคิดว่าสตรีผู้นี้สำคัญจริง ๆ หรือ…เหตุใดถึงนำพากลับมาแล้วทว่ายังไม่ทันข้ามวันก็ทิ้งไว้ข้างหลังส่วนผู้นำกลับมาโดยหายไปทันที“เจ้าว่านางเป็นเมียกบฏจริงหรือไม่เฟิ่งหมิง” องครักษ์หนุ่มตามด้วยความสงสัยหากสังเกตดูแล้วถึงใบหน้าของสตรีบนเตียงแม้ในยามนี้จะไม่น่ามองเท่าไหร่นัก แต่กับมีความงามให้เห็นอยู่เจ็ดส่วนเท่านั้น ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้ม คิ้วโก่งดั่งภูเขา ริมฝีปากที่ถึงแม้จะซีดเซียวราวกับซากศพทว่ากับอวบอิ่มเฟิ่งหมิงหรี่ตามอง “หาใช่เรื่องของข้าที่ต้องอยากรู้”ไม่ว่าสตรีผู้นี้จะมีฐานะเป็นอะไรหรือมีความสำคัญมากเพียงใด หน้าที่ของเขาคือต้องรักษานางให้ฟื้นคืนเท่านั้น!เพียงนึกถึงนัยน์แ

หลีหลงเว่ยเป็นบุรุษหล่อคมคายผู้หนึ่งซ้ำยังเป็นแม่ทัพกล้า มีร่างกายแข็งแกร่งประดุจเหล็กกล้าและยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่าจิตใจล้วนต้องสงบนิ่งตามด้วย ทว่าในยามนี้เองสุรารสหวานที่ได้ดูดดื่มจากสตรีตรงหน้ากับทำให้ร่างกายเขาร้อนรุ่มหลงใหลจนไม่อยากผละตัวออกห่างเห็นได้ชัดแล้วว่านางกำลังเคลิบเคลิ้มไม่ปฏิเสธถึงแม้ในคราแรกลู่อันจะตกใจที่เขาฉกฉวยโอกาสแต่หากสังเกตจากนัยน์คมกริบคู่นั้นแล้ว นางจึงค่อย ๆ ดึงตัวออกห่างทันทีซ้ำยังหลยสายตาไม่กล้ามอง“ท่าน…ท่านเมาแล้ว” น้ำเสียงแผ่วเบาพูดขึ้นสำหรับหลีหลงเว่ยแล้วไม่ว่าจะฟังอย่างไรน้ำเสียงแหบพร่านี้จงใจยั่วเย้าชัด ๆรสหวานจากนางยังคละคลุ้งส่งกลิ่นหอมในปากของเขามุมปากหนาหยักยิ้มเยาะ หลีหลงเว่ยไม่ได้พูดอันใด เขาเอาแต่จดจ้องใบหน้าคนงามที่ขึ้นสีแดงจนเข้มด้วยสุราแรงที่หน้าดื่มไปหมดไหก่อนหน้านี้มิหนำซ้ำตอนนี้ยังคงดื่มต่ออีกไห“ข้าคงเมามายไปแล้วจริง” หลีหลงเว่ยช้อนสายตามองเมื่อเห็นว่าแม่ทัพหนุ่มตั้งท่าลุกขึ้นจะเดินจากไป นางจึงคว้ามือเอาไว้ “อยู่เป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่”‘ระวังตัวเจ้าไว้ให้ดี คนพวกนี้ไม่สนว่าเจ้าจะเป็นคุณหนูจากบ้านไหน’ ถ้อยคำพูดนั้นยังคงดังก้องในหั

ในที่สุดยามนี้ก็มาถึง…ภายในวังหลวงตอนนี้ล้วนประดับประดาตกแต่งไปด้วยโคมไฟสีทองและผ้าสีแดงที่สื่อถึงความมงคลฮ่องเต้หนุ่มนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรอย่างสง่าผ่าซ้ำมุมปากยังยกยิ้มเยาะ สงครามที่ยืดเยื้อมาเนิ่นนานหลายปีได้จบลงเสียทีพร้อมชัยชนะที่ได้นำกลับมา เกรงว่าต่อจากนี้คงไม่มีผู้ใดกล้าครหาหรือดูหมิ่นต่อต้านขัดขืนในอำนาจที่เขาได้รับมาโดยไม่ยุติธรรมอีกแววตาคมกริบเปี่ยมด้วยอำนาจน่าหวั่นเกรงกวาดสายตาทั่วท้องพระโรงมองเห็นเหล่าทหารองครักษ์ยืนเรียงรายเป็นแถวสงบนิ่ง เหล่าพวกขุนนางบนล่างนั่งสงบเสงี่ยมฉีฮ่องเต้หัวเราะเสียงเย็น ริมสุราแรงลงจอกก่อนจะยกดื่ม“ยังจะมีผู้ใดบังอาจกล้าข่มขู่ขัดข้าอีกหรือไม่” ฉีฮ่องเต้พึมพำกับขันทีและเหล่าองครักษ์ข้างกายการผลัดเปลี่ยนที่นั่งบัลลังก์อย่างรวดเร็ว ฮ่องเต้หนุ่มต้องเผชิญหน้ากับคำดูถูกและสายตาที่ดูแคลนเหยียดหยามมากมายเพียงเพราะหาใช่รัชทายาทโดยชอบธรรมแต่ตลอดเวลาที่นั่ง บัลลัลก์มา ฉีฮ่องเต้กลับไม่เคยหวั่นเกรงกลัวผู้ใดแม้แต่สักคน และชัยชนะที่ได้จากสงครามครานี้กับยิ่งเพิ่มความแข็งแกร่งทั้งยังเสริมอำนาจในมือที

นางกำลังนั่งมองถ้วยน้ำแกงสมุนไพรบนโต๊ะที่ก่อนหน้าถูกเคี่ยวร้อน ๆ จนตอนนี้เย็นชืดหมดแล้ว มิหนำซ้ำยังส่งกลิ่นเหม็นจนมีความรู้สึกขมคอแทบจะอ้วกออกมา สิ่งแรกหลังจากตื่นนอนสมควรจะเป็นน้ำดื่มเย็นชื้นใจแต่ไหนเลยกับต้องเป็นยาต้มขม ๆ นี้“อ้าปาก!” น้ำเสียงทุ้มออกคำสั่งลู่อันหันไปถลึงตาใส่บุรุษข้างกายด้วยความโมโหทันที “ยานี้ขมปี๋เกรงว่าแม้แต่ยามผายลมออกมาล้วนเหม็นไปถึงหน้า โรงหมอของท่าน”“ไร้มารยาท!” เฟิ่งหมิงกระแทกเสียง คาดว่าสตรีทั่วทั้งคนมีคนตรงหน้านี้ที่นิสัยแปลกประหลาด “อ้าปากแล้วกลืนลงไปบัดเดี๋ยวนี้ก่อนที่ข้าจะหมดความอดทนกับเจ้า!”น้ำเสียงของเขาไม่ได้ข่มขู่สักนิดแต่เฟิ่งหมิงจะทำเช่นนั้นจริง ๆ หากยังคงดื้อดึง“ไม่!” นางปฏิเสธ“เจ้าเป็นเด็กสามขวบหรือไร!”แน่นอนย่อมใม่ใช่! ลู่อันส่ายหน้าปฏิเสธเฟิ่งหมิงกัดฟันกรอด ตั้งท่าจะจับน้ำแกงกรอดปาก!!!!“ข้าดื่มแล้ว! ดื่มแล้ว!”“…..”“ท่านมีก้อนน้ำตาหวานหรือไม่?” ถึงแบบนั้นก็ช่วยเห็นใจนางหน่อยไม่ได้หรือ ลู่อันกะพริบตาปริบ ๆ ประหนึ่งลูกกระต่ายน้อยที่กำลังออดอ้อนขอขนมเฟิ่งหมิงเพื่อปรายสายตามอง“ข้าต้องฝืนกินยาขม ๆ นี้ไปอีกตั้งหลายวัน” นางยังคงยกหาข้ออ้