All Chapters of ของตายดิ้นได้: Chapter 31 - Chapter 40

พชรก้าวออกมาจากห้อง ดวงตาคมเข้มยังมีแววคุกรุ่นไม่เปลี่ยน เขารู้จากชัยแล้วว่าเคยเป็นเพื่อนบ้านกับม่านบุษยามาตั้งแต่เด็ก แต่เขาปล่อยให้เรื่องแล้วกันไปไม่ได้ ชัยต้องได้รับบทเรียนที่มายุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงของเขา โดยเฉพาะม่านบุษยาถึงกับร้องไห้ตอนที่ชัยถูกเขาต่อยอยู่กันมา 6 ปี ไม่เคยเลยที่ม่านบุษยาจะร้องไห้ให้เห็น แต่วันนี้...กำปั้นหนักๆ กระแทกเข้ากับผนังลิฟต์ ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหและเขาก็รู้ว่าคนอย่างม่านบุษยาไม่หยุดแค่นี้แน่การนิ่งเงียบไม่ใช่ยอมจำนน แต่เป็นคลื่นใต้น้ำจากเด็กสาวมัธยมปลายที่ยอมแลกความสาวกับความอยู่รอดของครอบครัว และอยู่ร่วมกับเขามาถึง 6 ปีเต็ม โดยที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรเพิ่มเติม นอกจากสิ่งที่เขาให้ แต่หล่อนกลับกล้าเอาข้าวของแบรนด์เนมเหล่านั้นไปแปลงเป็นเงินสด และวางแผนจะเดินออกไปแบบตัวปลิวไม่มีอะไรที่ม่านบุษยาจะไม่กล้าอีกแล้ว คำขู่เท่านั้นที่จะยั้งหล่อนไว้ได้ พชรพ่นลมหายใจออกจากปากแรงๆ ปลายนิ้วแตะกลางหว่างคิ้วเพราะรู้ตัวดีกว่า ทั้งหมดของความยุ่งยากไม่ได้ขึ้นอยู่กับม่านบุษยา เป็นเขาต่างหากที่ยั้งไว้ไม่ได้ ยั้ง... ใจ ... ไม่ได้ “ฉันจะไม

พชรตวาดเสียงเครียด เขารู้สิ ทำไมจะไม่รู้ว่าม่านบุษยาตั้งใจหายไป ไม่อย่างนั้นภาพของหล่อนจะหายไปจากกล้องได้ยังไง แต่เพราะไม่มีอะไรที่ทำได้ดีไปกว่าค้นหา เพราะนั่นมันจะช่วยทำให้เขาไม่ฟุ้งซ่านมากไปกว่านี้ แต่ยังไม่ทันที่พนักงานจะพากันออกไป เสียงข้อความในโทรศัพท์ก็ดังเตือนเสียก่อนพชรกดเปิดข้อความ‘ไม่ต้องตามหา จะไม่กลับมาอีก’ข้อความสั้นๆ จากเบอร์ที่ไม่รู้จัก ทำให้พชรกัดฟันกรอด ดวงตาคมกร้าวตวัดมองหัวหน้าพนักงาน ก่อนจะตวัดมองภาพในกล้องวงจรปิดอีกครั้ง ตามทางเดินมีกล้องติดไว้ทุกชั้น ทำให้เห็นความเคลื่อนไหวของคนที่เข้าออกตลอดเวลา แม้กระทั่งแม่บ้านมาเอาผ้าไปซักก็เห็นทุกมุมมองแต่...“แม่บ้านมาเอาผ้าไปซักตอนตีห้าเหรอ”“ไม่นะครับคุณเพชร ปกติตอนหกโมงเช้าครับ”นั่นล่ะ ทุกคนตื่นตัวทันที โดยเฉพาะหัวหน้าคนงานรีบซูมดูหน้าแม่บ้านพชรกำมือแน่น พยายามผ่อนลมหายใจเบาๆ เพราะเขาใกล้จะระเบิดอยู่แล้ว แม้ว่าแม่บ้านคนนั้นจะปิดหน้าด้วยแมส แต่แค่เห็นช่วงหน้าผาก คิ้ว และดวงตา เขาก็จำได้“ไปหามา ว่าใครที่มันกล้าช่วยบัวออกไปจากที่นี่”“ครับ... ตามให้เดี๋ยวนี้ครับ”“ตามชัยด้วย มันอยู่ไหน หรือมันเป็นคนพาบัวไป”พนักงานรั

อาการร้อนใจท่วมท้นอก จะบอกว่าม่านบุษยาไม่ได้ติดต่อกับชัยเลยเหรอ เขาเชื่อไม่ลงจริงๆ แม้ใจหนึ่งจะค้านว่าทั้งคู่จะไปติดต่อกันตอนไหนก็ตาม เพราะโทรศัพท์อยู่กับเขา แต่เขาก็ไม่อาจปล่อยผ่านทุกความสงสัย “คุณเพชรต้องการให้ผมตามสืบจากชัยไหมครับ” พชรยังไม่ทันตอบ โทรศัพท์ในมือเขาก็สั่น‘โทรศัพท์ของม่านบุษยา’ มีข้อความใหม่เข้ามา จากแม่ของหล่อนพชรยกมือให้เจ้าหน้าที่รอ ก่อนจะเดินออกมานอกห้องร่างสูงยืนพิงผนังห้องในทางเดินแคบๆ นิ้วมือเคลื่อนกดดูข้อความ เพราะโทรศัพท์ของม่านบุษยาอยู่กับเขาตั้งแต่วันที่หล่อนคิดหนี ดังนั้นแม่ของหล่อนไม่น่าจะรู้ว่าโทรศัพท์อยู่กับเขา นี่อาจเป็นช่องทางให้เขาตามตัวหล่อนพบ[บัวจะกลับบ้านวันไหนเหรอลูก แม่กับน้องมีเรื่องจะคุยด้วย]เขาอ่านแต่ไม่ได้คิดจะตอบกลับ แต่แล้วคนทางโน้นก็เหมือนจะรอไม่ได้ มีสัญญาณกำลังพิมพ์ขึ้นที่หน้าจอ ก่อนที่จะมีรูปภาพแนบมากับข้อความ คิ้วเข้มขมวดมุ่น เพราะเป็นรูปของวิกัญญายืนอยู่หน้าฉากงานอีเวนต์ใหญ่ กับรูปในกรอบเล็กเป็นคนหน้าคล้ายวิกัญญา แต่น่าจะเป็นรูปเมื่อหลายปีก่อนเพราะดูจากทรงผมเป็นที่นิยมในช่วงหนึ่งหัวข้อคือ ‘เปิดภาพพัฒนาการควา

แต่พ่อก็สอนเสมอว่า จะคิดทำอะไรต้องชั่งใจและรอบคอบเสมอ ทุกอย่างผิดพลาดได้ตลอด ดังนั้นต้องมีแผนสำรอง นั่นล่ะหล่อนถึงคิดได้ว่าหากทำอะไรหนักมือไปจนม่านบุษยาหมดลมหายใจ หล่อนก็ควรจะต้องรู้ว่าจะจัดการอย่างไร กับใคร เรื่องถึงจะจบ ไม่ให้สาวมาถึงตัวได้“โทษฉันไม่ได้นะ แกอยากมายุ่งกับของของฉันเอง”วิกัญญาดูข้อมูลของม่านบุษยาที่ได้มาเพิ่มเติมซึ่งเป็นข้อมูลของครอบครัว ภาพของแม่กับน้องสาวของม่านบุษยาทำให้คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน“พิการ น้องสาวนังนี่พิการเหรอ”ภาพหญิงสาวที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ คุ้นตาจนวิกัญญาต้องยกแก้วไวน์กรอกรวดเดียวใส่ลำคอจนหมด แต่ยังไม่พอ เมื่อมือที่จับแก้วจับโทรศัพท์ราวจะสั่นจนไร้แรง หล่อนรีบวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ คว้าขวดไวน์มากรอกใส่ปากหลายอึกใหญ่ เพื่อให้ตัวเองมีสติ เพื่อบอกตัวเองให้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูข้อมูลให้ชัดเจนอีกครั้งและสิ่งที่เห็นเมื่อขยายให้ชัด ก็ทำให้มือไม้อ่อนจนถือโทรศัพท์ไม่อยู่เจ้าเครื่องมือสื่อสารตกลงพื้น พร้อมๆ กับร่างแบบบางของนางเอกสาวก็ลู่ลงสู่พื้นเช่นกัน ก่อนจะตะเกียกตะกายเอื้อมมือคว้าขวดไวน์บนโต๊ะมากรอกใส่ปาก ดื่มหลายอึกติดต่ออย่างไม่กลัวเมา เพราะหล่อนอยากให

“ไอ้ช้างค้น!”เอราวัณชะงักไปนิดเพราะไม่มีหมายค้น แต่สัญชาตญาณของตำรวจกับข้อมูลที่ได้มา ก็แน่ใจว่าต้องมีความผิดปกติอยู่ในบ้านแน่ เขาหันไปพยักหน้าให้ลูกน้อง คิดว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้น เขาจะรับผิดไว้เอง แต่ยังไม่ทันได้ขยับ“หยุดนะ!”เสียงแผดลั่นของวิกัญญาก็ดังขึ้นเสียก่อน“ไม่มีหมายค้น จู่ๆ จะมาค้นได้ยังไง”“ไม่ต้องมีหมายค้นหรอกครับ ผมค้นได้หากพิจารณาแล้วว่ามีสิ่งผิดปกติ ไป!”ประโยคหลังนั้นเอราวัณสั่งลูกน้องและพยักหน้าให้พชร “ถ้าบัวเป็นอะไรไป เธอได้เจอกับนรกแน่” พชรพูดทิ้งท้ายก่อนจะพากันวิ่งกรูเข้าไปวิกัญญายืนกำมือแน่น ดวงตาที่เคยทอดมองพชรแบบเว้าวอนอ่อนหวานทุกเวลา บัดนี้เปลี่ยนเป็นกราดเกรี้ยวและแค้น ก่อนที่รอยยิ้มจะค่อยๆ ระบายขึ้นบนใบหน้า ยกโทรศัพท์แนบใบหู“พี่เพชรมาแล้วค่ะพ่อ มีตำรวจมาด้วย พ่อเข้ามาได้เลยค่ะ”เสียงที่กรอกลงไปราบเรียบและออกจะรื่นเริงเสียด้วยซ้ำ แม้ว่ามันแทบจะกระอักความแค้นออกมา แต่นางเอกละครสาวสวยอย่างหล่อนก็ต้องปั้นหน้าเป็นนางเอกเข้าไว้วิกัญญานึกไปถึงที่โทรศัพท์บอกพ่อว่าม่านบุษยากับนังเด็กที่หล่อนขับรถชนเมื่อ 6 ปีก่อน เป็นพี่น้องกัน ดังนั้นคงต้องกำจัดให้หมดทุกค