All Chapters of ของตายดิ้นได้: Chapter 41 - Chapter 50

“คุณเพชร! คุณกล้าดียังไง ถึงพาตำรวจไปบุกรุกบ้านผม!”เสียงโวยวายวางอำนาจของชายสูงวัยกระแทกใส่หูของทุกคน ก่อนที่ร่างสันทัดของท่านวรุตจะก้าวออกมาจากรถ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเดือดดาล ดวงตาวาววับตวัดมองนายตำรวจนอกเครื่องแบบ ก่อนจะจ้องเขม็งไปที่พชรพชรเองก็จ้องตอบไม่ลดละ ไม่มีความเกรงใจใดๆ ที่ต้องรักษาอีก“ผมแค่มาตามคนของผมกลับ”“แล้วเจอไหมล่ะ ไอ้คนที่คุณว่านั่นน่ะ”“ถึงไม่เจอ ผมก็เอาเรื่องท่านกับลูกแก้วได้”“ก็เอาสิ! คุณไม่มีหลักฐานแล้วมากล่าวหาผม มาบุกรุกบ้านผม ผมก็จะฟ้องพวกคุณทุกคน คุณ! คุณ! และก็คุณด้วย คิดว่าบ้านเมืองไม่มีขื่อมีแปหรือไง เป็นตำรวจ จู่ๆ จะมาค้นบ้านประชาชนก็มา เตรียมรอหมายศาลได้เลย”“คนที่ต้องรอคงจะเป็นท่านมากกว่า”“คุณจะเอาอะไรมาฟ้องผม คุณเพชร หลักฐานสักนิดก็ไม่มี ผมนี่สิ มีหลักฐานของคุณทุกอย่าง”วรุตมองไปที่กล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ตามจุดต่างๆ ของหน้าบ้าน แต่นั่นไม่ได้ทำให้พชรสลดเลย ใบหน้าหล่อแค่นยิ้มหยัน มองชายสูงวัยตรงหน้าไม่วางตา“ท่านรู้ว่าผมทำให้มีได้ และผมก็ทำให้หลักฐานของท่านหายไปได้”“อ้อ... นี่คุณจะสร้างหลักฐานเท็จมาเล่นผมใช่ไหม คุณคิดว่าเงินซื้อได้ทุกอย่างหรือไง!”

พชรมองผ่านรั้วบ้านเข้าไป ขณะที่สายลมเย็นพัดโชยมาเบาๆ แต่หัวใจเขากลับเย็นยะเยือก ดวงตาคมเข้มแต่แฝงไปด้วยความเหงา ทอดมองโทรศัพท์มือถือของหล่อน ที่เขาพกติดตัวเสมอ ชาร์จแบตไม่เคยขาด เพื่อว่าวันหนึ่งหากหล่อนโทร.เข้ามา เขาจะรับสายได้ทันทีแต่ไม่มีเลย... ไม่มีอะไรเคลื่อนไหวเฟสบุ๊ค ไลน์ และแอปพลิเคชันต่างๆ ไม่มีการเคลื่อนไหวแม้เขาจะทักไปในไลน์ที่แม่ของหล่อนเคยส่งข้อความมา ก็ไม่มีใครอ่านข้อความของเขาเช่นกันและเรื่องตลกที่บาดลึกหัวใจก็คือตลอดระยะเวลา 6 ปี ที่ม่านบุษยาอยู่กับเขา เขาไม่เคยมีเบอร์โทรศัพท์ของแม่หรือน้องสาวของหล่อนเลยเขาเป็นคนที่น่าสมเพช‘จากกล้องวงจรปิดที่โรงจอดรถ เห็นมีคนพาคุณบัวออกจากประตูด้านข้าง เป็นทางลงเชื่อมไปที่ชายหาด ฉันเรียกดูกล้องตามหน้าบ้าน หรือรีสอร์ตแถวนั้นแล้ว เป็นผู้ชายตัวไม่สูงมาก ช่วยประคองคุณบัวหนี จากประสบการณ์ของฉัน มันคือการช่วยว่ะ คุณบัวต้องรู้จักคนนี้แน่นอน ไม่งั้นไม่น่าจะไปด้วยง่ายๆ และเรื่องของนายชัยที่แกให้เช็ก เขาลาออกจาก รปภ. ไปแล้วนะ และไม่มีข้อมูลเข้าทำงานที่ไหนอีก’นั่นคือข้อมูลที่เอราวัณไปหามาได้ และจากการตรวจสอบตามโรงพยาบาลหรือคลินิกก็ไม่ปรากฏ

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านสีอ่อนเข้ามาในบ้าน บวกกับกลิ่นสมุนไพรไทยที่หอมคละคลุ้งไปทั่วทำให้ม่านบุษยาที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนมีรอยยิ้มกว้าง เพราะที่บ้านมีกลิ่นเครื่องสมุนไพรมากมายแบบนี้ก็มาจากธุรกิจออนไลน์ของหล่อนนั่นเองแรกเริ่มที่อยากขายสินค้าออนไลน์ เพราะคิดว่าเป็นอาชีพที่ลงมือทำได้เร็วที่สุด ไม่ต้องลงทุนมาก อาจเป็นแบบรับมาขายไป แต่พอคิดถึงสินค้าที่จะขาย หล่อนก็มองจากสิ่งใกล้ตัวก่อน ที่หมู่บ้านนี้มีทำประมงหลายบ้าน และก็มีศูนย์จำหน่ายอาหารทะเลที่ชุมชนนำมารวมกัน หล่อนสามารถไปเลือกซื้อสินค้าและมาแพคขายได้เลยแต่ปัญหาก็คือสินค้าอาจจะไม่ได้มีทุกวัน และอาจจะไม่ได้คุณภาพเท่าร้านขายอาหารทะเลใหญ่ๆ อีกทั้งถ้าเป็นของสด เนื่องจากจำนวนการจัดส่งไม่แน่นอนต่อวัน ระยะเริ่มต้น ต้องเป็นหล่อนเองที่นำสินค้าไปส่งขึ้นรถห้องเย็นในอำเภอ ซึ่งเมื่อคำนวณต้นทุนแล้วไม่คุ้ม หล่อนจึงต้องหาสินค้าใหม่โชคดีที่เห็นคุณป้าท่านหนึ่งในหมู่บ้านตัดใบมะกรูดแล้วนำมาล้างให้สะอาด ผึ่งลมให้แห้ง แพคใส่ถุง จากนั้นก็บรรจุใส่กล่องส่งไปรษณีย์ คุณป้าบอกว่าร้านยาสมุนไพรที่กรุงเทพฯ สั่งซื้อ มีเท่าไรก็รับหมด หรือจะเป็นพวกข่า ตะไคร้

ที่หน้าห้องนอนของม่านบุษยา แม่ยกมือจะเคาะเรียก แต่แล้วก็เปลี่ยนใจเป็นบิดลูกบิด เมื่อพบว่าไม่ได้ล็อก จึงค่อยๆ เปิดออก และเยี่ยมหน้าเข้าไปมอง สิ่งที่เห็นก็คือลูกสาวคนโตนั่งนิ่งอยู่บนเตียงแบบคนใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหล่อนก้าวเข้ามาในห้อง “บัว” “จ๊ะ! เอ่อ... แม่มีอะไรเหรอจ๊ะ” แม่นั่งลงข้างๆ ลูกสาว ประคองฝ่ามือเล็กแต่โอบอุ้มคนทั้งบ้านเอาไว้แน่น ราวกับจะถ่ายทอดความรักและความอบอุ่นลงไปให้ “บัวเป็นอะไรหรือเปล่าลูก มีอะไรบอกแม่ได้นะ แม่ยินดีรับฟังบัวทุกอย่าง แม้แม่จะช่วยอะไรบัวไม่ได้มาก แต่แม่ก็รับฟังบัวได้ และไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แม่จะอยู่ข้างบัวเสมอ บอกแม่...” ม่านบุษยาสะอื้นฮึกฮัก หล่อนโผเข้ากอดแม่และร้องไห้มากมาย ราวกับระเบิดสิ่งที่ท่วมท้นใจออกมาทั้งหมด เนิ่นนานทีเดียวกว่าหล่อนจะบอกเล่าสิ่งที่เกิดขึ้น “ถ้าผลเลือดออกมาว่าบัวเป็นพาหะฯ แล้วบัวจะไปพาคุณเพชรมาตรวจเลือดได้ยังไงจ้ะแม่ บัว... บัวไม่อยากเจอเขา ถ้าเขารู้ว่าบัวมีลูก เขาอาจจะ... อาจจะไม่อยากได้ลูก หรือเขาอาจจะพรากลูกไปจากบัวก

บนหน้าสื่อสังคมออนไลน์[บริษัทในเครือธาราธร กรุ๊ป บริจาคเงินหนึ่งล้านบาทช่วยเหลือเด็กผู้ด้อยโอกาสในสามจังหวัดชายแดนใต้][มูลนิธิสุขใจ เผยรายชื่อผู้บริจาคนิรนาม ที่บริจาคเงินจำนวนมากให้กับเด็กด้อยโอกาส ซึ่งหนึ่งในนั้นคือ ‘คุณพชร’ เจ้าของธาราธรฯ][บริษัท ธาราธร เอ็กซ์ปอร์ต จำกัด จัดรถห้องเย็นเพื่อขนส่งอาหารทะเลสดๆ ให้กับศูนย์บัญชาการทหารประจำชายแดนฯ และศูนย์ผู้อพยพ ณ บ้าน...][บริษัทในเครือธาราธร กรุ๊ป บริจาคเงินเพื่อจัดทำห้องปลอดเชื้อของโรงพยาบาลฯ]และอื่นๆ อีกมากมาย ที่พชรไม่รีรอที่จะให้ความช่วยเหลือ และไม่อยากออกนาม แต่ในรูปบริษัทก็จำเป็นต้องมีหลักฐานเงินเข้าออก ทำให้หลายครั้งที่เลี่ยงไม่ได้จนเป็นข่าวเมื่อได้ทำครั้งแล้วครั้งเล่า พชรก็ได้ค้นพบว่าเมื่อเริ่มให้จากใจจริง เริ่มทำอะไรให้คนอื่นโดยไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทน ผลที่ได้รับตอบกลับมากลับเป็นความรู้สึกที่หัวใจอิ่มฟู นั่นทำให้ชีวิตที่เดียวดายเหมือนมีความหมายแบบไม่รู้ตัว..ยามค่ำคืน ณ บ้านบัวสุขใจม่านบุษยานั่งอิงกายอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ในมือมีไอแพดเครื่องกะทัดรัด ดวงตาสุกสกาวมองภาพของพชรที่กำลังตรวจดูการผลิตเข่งไม้ไผ่สำหรับใส่ปล