All Chapters of ของตายดิ้นได้: Chapter 11 - Chapter 20

“คุณเพชรจะทานเลยไหมคะ”เสียงเรียบนิ่งของม่านบุษยาถามขึ้นเมื่อเขาเดินเข้ามาใบหน้าของหล่อนยังเหมือนเดิม แต่นัยน์ตาไม่มีแววหวังอีกต่อไปพชรเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า มองหล่อนครู่หนึ่งก่อนพูดเสียงเบา“จะไปจากฉันจริงๆ เหรอ”หล่อนพยักหน้าช้าๆ“ค่ะ”“แล้วถ้าฉันไม่ให้ไปล่ะ”“คุณเพชรขังบัวไว้ตลอดชีวิตไม่ได้หรอกค่ะ”ใช่ เขาขังม่านบุษยาไว้ไม่ได้ตลอดชีวิต แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เขายังไม่อยากให้หล่อนไป ยังไม่พร้อมให้หล่อนหายไปจากชีวิต“กินข้าวก่อนเถอะ ต้มยำหอมจัง”เขาเปลี่ยนเรื่องพูดทั้งที่ทั่วทั้งร่างร้อนผ่าว ฝืนยิ้มให้กับเจ้าของใบหน้าเรียบเฉยที่หันกลับไปเตรียมจานใส่ข้าวให้กับเขา ไม่เคยสักครั้งที่คนอย่างพชรจะหนีปัญหา แต่เวลานี้ เขาขอทำสักครั้งเถอะ ขอให้ได้คิดให้รอบคอบกว่านี้สักหน่อย เชื่อว่าเขาจะได้คำตอบดวงตาคมเข้มทอดมองต้นคอระหงที่เส้นผมยาวถูกขมวดไว้และลูกผมหลุดลุ่ยประปราย ผิวบอบบางและหอมกรุ่นนั้นที่เขาพรมจูบไปทั่วแล้วทุกตารางนิ้ว แล้วจู่ๆ จะไม่ให้เห็นกันอีก จะไม่ให้สัมผัสกันอีก เขาไม่คุ้นชินเลยจริงๆหลังจากกินข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ม่านบุษยาเลี่ยงไปทำธุระส่วนตัว ส่วนเขาก็ออกมายืนฟังเสียงฝนอยู่บริเ

“คุณเพชรกำลังเข้าใจผิดค่ะ”“เข้าใจผิด?”“ค่ะ บัวยืนยันว่าบัวไม่ได้ต้องการอะไรเพิ่มจากคุณเพชรเลย เมื่อก่อนบัวรับข้อเสนอของคุณเพชร เพราะคุณเพชรช่วยแม่กับน้องบัว และเหนือสิ่งอื่นใด คือคุณเพชรโสดค่ะ และสัญญาที่เราทำร่วมกันมันแฟร์… แฟร์มาก”หล่อนสบตาเขานิ่งและแน่วแน่ ทั้งที่เจ็บไปทั้งมือเพราะถูกอีกฝ่ายบีบแน่น“คุณเพชรจะมีบัวได้ ตราบที่คุณเพชรยังไม่แต่งงาน ดังนั้นตอนนี้ บัวจะไปค่ะ ยืนยันอีกครั้งว่าบัวไม่ได้เรียกร้องความสนใจหรือต้องการอะไรเพิ่มเลย ไม่ได้ต้องอะไร นอกจากไปจากคุณเพชร”พชรทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอและขยับเข้ามาใกล้อย่างคุกคาม แต่ม่านบุษยาไม่ได้ขยับหนี“ก็แค่อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ไม่ได้หรือไงบัว! มันจะยากแค่ไหนกัน ต่างคนต่างอยู่ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปสิ เธอต้องการอะไรกันแน่ที่ทำแบบนี้ เราก็แค่อยู่กันเหมือนเดิม เหมือนตอนที่ไม่มีลูกแก้ว ในเมื่อที่นี่ก็มีแค่เรา ไม่เคยมีคนอื่นอยู่แล้ว”“เราอยู่กันเหมือนเดิมไม่ได้ค่ะ เพราะตอนนี้บัวเป็นเมียเก็บ แต่นับจากวินาทีที่คุณเพชรแต่งงาน บัวจะกลายเป็นเมียน้อยทันที ซึ่งบัวจะไม่มีวันเป็น”“มันก็แค่ชื่อเรียกไหมบัว! เราก็แค่อยู่กันเหมือนเดิม มีเธอ มีฉัน”“แค่

ม่านบุษยาขับรถไปยังบ้านหลังเล็กย่านชานเมืองบ้านที่พชรซื้อให้แม่กับน้องหล่อนได้อาศัยอยู่ ที่หล่อนเลือกบ้านหลังนี้ เพราะต้องการพื้นที่ใช้สอยให้แม่กับน้องอยู่อย่างสะดวก ต้องการทำเลที่ใกล้โรงพยาบาล แต่ยังคงความเป็นธรรมชาติ ไม่แออัดเหมือนในเมืองแม้พชรจะเสนอบ้านในโครงการอื่นที่ให้ความสะดวกสบายกว่า หลังใหญ่กว่า อยู่ในเมือง หล่อนจะได้ไปมาหาสู่แม่กับน้องได้ตลอด แต่หล่อนก็ปฏิเสธไป ด้วยเหตุผลที่ว่าแม่กับน้องอยู่กันแค่สองคน ถ้าหลังใหญ่เกินกำลัง แม่ก็จะทำความสะอาดไม่ไหวและน้องเองก็อาจจะไม่สะดวกเท่าที่ควรด้วย อีกอย่างแม่กับหล่อนเห็นตรงกันว่าจะไม่จ้างแม่บ้าน เพราะถึงแม้พชรจะดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายทุกอย่าง แต่แม่กับหล่อนก็เกรงใจ และแม้หล่อนจะเกรงใจเขามาก แต่เป็นเขาเองที่บอกว่า ‘ฉันรวยมาก เธอไม่รู้เหรอ ฉันซื้อบ้านให้เธอหลังใหญ่กว่านี้ได้สบาย แม่บ้าน แม่ครัว คนรับใช้ เธอก็จ้างได้เต็มที่ แม่กับน้องเธอจะได้สบายไง’ ที่เขาพูดมาทั้งหมดมันถูกต้อง แม่กับน้องจะได้สบาย แต่แม่กลับสอนหล่อนว่า คนที่พึ่งพาตัวเองมาตลอดชีวิต หากต้องเปลี่ยนตัวเองให้สบายเกินไป อาจจะกลายเป็นอึดอัดได้และเมื่

ในคลิปปรากฏภาพหญิงสาวรูปร่างแบบบาง ผมตรงยาวสลวย ใบหน้าที่แม้จะเห็นจากระยะไกลก็ยังดูรู้ว่าสวยมาก เธอคนนั้นใส่ชุดเดรสยาวกรอมเท้า สะพายกระเป๋าใบจิ๋ว และสวมรองเท้าส้นเตี้ย การแต่งตัวที่น้อยแต่มาก เพราะมองปราดเดียวหล่อนยังรู้ว่านั่นแบรนด์เนมทั้งชุด และแมทกันอย่างลงตัวโดยเฉพาะกระเป๋าที่ผู้หญิงคนนั้นใช้ สี แบบ และขนาด ถึงจะเห็นไม่ชัด ก็พอจะเดาไว้ว่าเป็นรุ่นลิมิเต็ดที่หล่อนอยากได้ แต่กระเป๋ายังมาไม่ถึงร้านที่ไทย แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้มี“ชื่อม่านบุษยา อายุยี่สิบสี่ เรียนจบมาสองปีแล้ว แต่อยู่ที่คอนโดฯ นี้มาหกปี”เสียงของบิดาดังขึ้นพร้อมกับเลื่อนแฟ้มข้อมูลของม่านบุษยามาตรงหน้า วิกัญญาปรายตามองกระดาษสีขาวในแฟ้มนิดหน่อยก่อนจะหันไปสนใจคลิปวิดีโอต่อ“แสดงว่าพี่เพชรเลี้ยงนังนี่ไว้ที่คอนโดฯ ตั้งแต่อายุสิบแปดเหรอคะ”น้ำเสียงถามเหมือนจะเยาะ แต่เยาะใครล่ะ วิกัญญาหันกลับไปเผชิญหน้ากับผู้เป็นพ่อ“หกปี ตั้งหกปี... นี่คุณพ่อไม่รู้เลยเหรอคะ ว่าพี่เพชรทำแบบนี้ใต้จมูกลูกแก้วอะ”“แต่หกปีก่อน พ่อกับฝั่งคุณเพชรยังไม่ได้คุยเรื่องแต่งงานกันนะ”“ก็นั่นแหละค่ะ แต่คุณพ่อก็น่าจะตรวจสอบบ้าง”วรุตซึ่งเป็นข้าราชการเกษ

เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะคิกคักของวิกัญญากับเจ้าของร้านยังดังมาเข้าหูอยู่ตลอดเวลา พวกเขาคุยกันเรื่องแหวนเพชรเม็ดเป้งที่วิกัญญาสวมอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้าย“พี่เพชรไม่อยากให้ทำงานในวงการค่ะ อยากให้ลูกแก้วเป็นแม่บ้าน คอยดูแลพี่เพชรอย่างเดียว แต่ลูกแก้วเซย์โนค่ะ ลูกแก้วไม่ถนัดหรอก อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะคะพี่กุ้ง ลูกแก้วว่าคนเราควรทำงานที่ตัวเองถนัดนะคะ ถ้าลูกแก้วไปแย่งงานแม่บ้านทำ แล้วคุณแม่บ้านจะทำยังไงล่ะคะ สู้ลูกแก้วใช้คนทำงานให้เหมาะสมดีกว่า คุณแม่บ้านก็จะได้มีอาชีพด้วย พี่เพชรก็เลยแย้งไม่ได้ค่ะ ต้องตามใจลูกแก้วเหมือนเคย”“เนี่ย! กุ้งอิจฉาคุณลูกแก้วอีกแล้ว คุณเพชรนี่ช่างเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ เลยนะคะ ทั้งหล่อ รวย อบอุ่น และก็ตามใจคุณลูกแก้วดี๊ดี! คุณลูกแก้วเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่งร้อยชุดเลยนะคะ” “ลูกแก้วรู้ตัวค่ะว่าโชคดี แต่ชมให้พี่เพชรฟังไม่ได้นะคะ เดี๋ยวจะเหลิงค่ะ เพราะเกเรไว้เยอะเหมือนกัน” “อุ๊ย! คุณเพชรมีเกเรด้วยเหรอคะ” น้ำเสียงใส่จริตของพี่กุ้ง ฟังรู้ว่า ‘เกเร’ นั้นคือเรื่องผู้หญิง นั่นทำให้ม่านบุษยาหูผึ่ง ไม่อยากฟังเรื่องแสลงใจ แต่ก็จำต้องฟังเพรา