ของตายดิ้นได้

ที่ด้านหน้าโรงพยาบาลรัฐบาลแห่งหนึ่งในเขตจังหวัดแถบภาคตะวันตก ‘พชร’ นั่งรอเพื่อนอยู่ในรถแบบไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก เพราะเขานัดกับเพื่อนว่าจะไปแฮงค์เอ้าท์กัน นานๆ ทีเขาจะมีวันหยุดได้มาพักผ่อนที่ชายทะเล แต่กลายเป็นว่าเพื่อนติดเคสผ่าตัดด่วน!

ใช่ เพื่อนของเขาเป็นนายแพทย์ประจำโรงพยาบาลแห่งนี้ แล้วเรื่องเจ็บป่วยฉุกเฉินมันก็ไม่มีใครรู้ล่วงหน้าได้ สุดท้ายเขาก็ต้องมานั่งรอเพื่อน เพราะมาแล้วก็ต้องรอ อีกอย่างไม่อยากทำให้เพื่อนไม่สบายใจด้วย เขารู้ว่าอาชีพหมอต้องเสียสละความสุขส่วนตัวแค่ไหน

แต่ก็ขอหงุดหงิดคนเดียวหน่อยเถอะ

พชรเป่าลมออกจากปากเบาๆ ทว่าความหงุดหงิดก็ต้องจางหายไป เมื่อสุดสายตานั้นเขาเห็นหญิงสาวรูปร่างแบบบางในชุดนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย กำลังเดินก้าวข้ามถนนเล็กๆ ที่เชื่อมต่อแต่ละตึกในโรงพยาบาล ตรงมายังตึกที่เขาจอดรถอยู่ด้านข้าง

เวลาเย็นจนเกือบค่ำแบบนี้ แต่หล่อนก็ยังเหน็บชายเสื้อไว้ในกระโปรง ต้องเป็นคนที่เรียบร้อยมากๆ แน่ แต่ท่าทางเร่งรีบช่างสวนทางกับใบหน้าที่ดูอิดโรยนั้นเหลือเกิน เด็กสาวก้าวเดินแบบรีบเร่งจนเส้นผมยาวสยายที่มัดรวบไว้เป็นหางม้า กวัดแกว่งไปมา แต่ก็ยังดูรู้ว่านั่นชื้นไปด้วยเหงื่อ

พชรสะดุ้งน้อยๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ เขาละสายตาจากร่างแบบบางที่เดินใกล้เข้ามา ก้มมองมือถือ และเมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนหมอ ก็กดรับ

[เสร็จแล้วว่ะเพชร รอแป๊บหนึ่งนะโว้ย! เดี๋ยวกูลงไป]

“เออ กูรอมาได้ตั้งชั่วโมง กูก็ต้องรอต่อนั่นแหละ”

[เออน่า เดี๋ยวกูพามึงไปที่เด็ดๆ]

“เออแค่นี้แหละ กูรอ”

พชรบอกเพื่อนก่อนจะกดตัดสายเพราะเขากำลังติดพันมองตามเด็กสาวคนนั้นอยู่ ทว่าแค่เงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง ร่างแบบนั้นก็หายไปแล้ว

ความหงุดหงิดคล้ายจะวนเข้ามาอีกรอบ คราวนี้ล่ะเขาหงุดหงิดเพื่อนของจริง ที่โทร.มาไม่ดูเวล่ำเวลา

ไม่ดูเวล่ำเวลาที่ไหนกันล่ะ เขานั่นแหละที่เอาใจไปจดจ่อกับสิ่งอื่น

พชรถอนใจอีกครั้ง

รอไม่นานเพื่อนก็เดินออกมา แม้จะอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงสแล็ค แต่มาดของคุณหมอก็ยังดูเป็นคุณหมออยู่วันยังค่ำ เพราะเมื่อเพื่อนเดินผ่านก็จะมีพยาบาลหรือไม่ก็คนไข้ทักทายและยกมือไหว้มาตลอดทาง

พชรมองภาพนั้นแล้วส่ายหน้าน้อยๆ แต่แล้วก็มีสิ่งที่ทำให้เขาต้องจ้องเขม็ง เพราะเด็กสาวคนนั้นวิ่งตามเพื่อนเขาออกมา

เขาจ้องเขม็งไปที่การพูดคุยของคนทั้งคู่ เด็กสาวนักเรียน ม.ปลาย มีสีหน้าร้อนรนเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็กลั้นเอาไว้จนตาแดง เพื่อนของเขาก็เหมือนปลอบใจและพยักหน้ารับเหมือนตกปากรับคำอะไรบางอย่าง ก่อนที่เด็กสาวจะยกมือไหว้และเดินกลับเข้าไปในตึกเหมือนเดิม

“เด็กนั่นเป็นอะไรเหรอ”

แค่เพื่อนก้าวขึ้นมาบนรถพชรอดไม่ได้ที่จะถาม

“ก็เคสผ่าตัดด่วน! วันนี้ไง เป็นของน้องสาวเธอนั่นแหละ”

แวบหนึ่งภาพของใบหน้าเหมือนจะร้องไห้นั้นก็ฉายซ้ำๆ ในความคิด  

“อาการไม่ดีเหรอ”

“ไม่ดีเลยมึง กระดูกสันหลังกระทบกระเทือน ขาหักสองข้างเลยด้วย นี่กูผ่าตัดเสร็จแล้วก็ต้องรอดูอาการต่ออีก ถ้าไม่ดีขึ้นต้องส่งตัวไปโรงพยาบาลใหญ่ในกรุงเทพฯ ล่ะ”

“โดนอะไรมา ทำไมเยอะขนาดนั้น”

“ถูกรถชนน่ะสิ ชนแล้วหนีด้วย แม่ง! ทำไมสังคมไทยแม่งเป็นแบบนี้วะ ถ้ากูมีเงินร้อยล้านพันล้าน หรือกูถูกรางวัลที่หนึ่งสักสามสิบใบ กูจะสงเคราะห์ให้หมดเลย”

“เด็กไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา?”

“ไม่มีหรอกมึง แม่เด็กก็เป็นแค่แม่ค้าขายข้าวแกงข้างทาง เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เลี้ยงลูกสองคน ผู้หญิงทั้งคู่ คนเล็กที่โดนชนนั่นแค่มอห้า ส่วนคนพี่น่ะมอหกกำลังจะเรียนต่อมหาลัย แต่เกิดแบบนี้ กูว่าน้องเขาไม่ได้เรียนต่อแล้วล่ะ”

“โรงพยาบาลรัฐไม่ต้องเสียตังค์ไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ เด็กนักเรียนน่ะรักษาฟรี แต่บางอย่างมันต้องรอคิวว่ะมึง ถ้าสมมุติมีตังค์นะมันก็พาร์ทคิวได้เลย หรือไม่ก็ย้ายไปโรงพยาบาลอื่นที่มันพร้อมมากกว่านี้ กูเห็นใจน้องเขานะโว้ย! แต่กูก็ทำอะไรไม่ได้มากหรอก กูทำได้ดีสุดเท่านี้แหละ”

พชรพยักหน้าเข้าใจ แต่ดวงตาคมเข้มกลับมองตรงไปยังประตูทางเข้าตึก