All Chapters of ของตายดิ้นได้: Chapter 51 - Chapter 60

ม่านบุษยาชอบทำกับข้าว หล่อนอาจเปิดร้านอาหาร แต่... ถ้าอยากหนีจากเขา จนเปลี่ยนเบอร์มือถือ และปิดช่องทางสื่อสารทุกอย่าง ก็ไม่น่าจะทำอะไรที่ต้องเปิดเผยตัวเอง หรือจะเปิดร้านกาแฟ ร้านเบเกอรี่ ชัยก็ไม่น่าจะไปเยือนได้บ่อยครั้ง หรือตลอดระยะเวลา 6 เดือนที่ผ่านมา ม่านบุษยาอาจจะยังไม่ได้ทำอะไรเลย นั่นก็ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะถึงแม้เขาจะดูแลหล่อนไม่ต่างจากนกในกรงทอง แต่ม่านบุษยาไม่เคยอยู่นิ่ง ในแต่ละวันหล่อนดูแลจัดเตรียมเสื้อผ้าข้าวของที่เขาต้องใช้ ทำอาหารกินเอง ไปเรียนทำขนม เรียนงานประดิษฐ์ จนทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยของกระจุ๋มกระจิ๋มที่หล่อนทำ พชรทอดมองสิ่งของเล็กๆ น้อยๆ เช่น ผ้าคลุมโต๊ะ ผ้าม่านปักลาย ปลอกหมอน แม้แต่ผ้าเช็ดมือที่แขวนอยู่หน้าห้องน้ำ ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่ม่านบุษยาทำ แต่เขาไม่เคยเห็นค่า คิดว่านั่นก็แค่ของเล่นค่าเวลาของผู้หญิง แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันบ่งบอกว่าในแต่ละวันม่านบุษยาทำอะไรบ้าง นิ้วมือคีย์คำว่า ‘ปราณบุรี ร้านค้า ของฝาก อาหาร’ แค่คลิกข้อมูลมากมายก็ขึ้นมาทันที ดวงตาคมเข้มจ้องมองข้อมูลของแฟนเพจร้านค้า, ข้อมูลแหล่งท่องเที่

ภาพที่เขาเห็นจากแสงนวลยามเช้า นั่นคือ ม่านบุษยาในชุดผ้าฝ้ายสีฟ้าอ่อนตัวยาวจนถึงข้อเท้า ใบหน้าเปลือยเปล่าไร้เครื่องสำอาง และเส้นผมที่เคยปล่อยยาวก็รวบขมวดไว้แบบลวกๆไม่มีความพิถีพิถัน ไม่มีสิ่งใดมีราคา ไม่เป็นแบรนด์เนม ไม่เป็นของลัคชู แต่สิ่งเรียบง่ายบนร่างกายเพียงชิ้นเดียว กลับส่งให้ม่านบุษยางดงามเหลือเกินโดยเฉพาะดวงตาสุกใส และรอยยิ้มละไมยามที่หล่อนเดินถือตะกร้าเข้ามาเก็บดอกไม้อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้ พชรปล่อยตัวเองให้มองภาพตรงหน้าไปตามที่หัวใจสั่งการ บอกตัวเองว่าเขากำลังเห็นภาพความสุขอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในขณะที่ม่านบุษยาอยู่กับเขา ไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบสุขใจนี้มาก่อน ไม่เคยรู้เลยว่าม่านบุษยาจะมีรอยยิ้มที่งดงามได้ถึงเพียงนี้ เขา... ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับม่านบุษยาเลย ทุกอย่างมีเพียงเขาอยากให้หล่อนเป็น อยากให้หล่อนใส่ อยากให้หล่อนมี เขาแทบจะเห็นภาพของม่านบุษยารางเลือนเพราะหยาดน้ำที่เข้ามากบจนทั่ว ฝ่ามือปิดปากกลั้นก้อนสะอื้นที่มันบังอาจรุกล้ำกล้ำกรายเขาไม่หยุด ตลอดชีวิตคนอย่างพชรไม่เคยอ่อนแอแบบนี้มาก่อน แต่ตอนนี้เขาทนไม่ไหวแล้ว อยากจะถลาเข้าไปกอ

ในคลิปคนชนออกมายืนดูร่างผู้บาดเจ็บที่ติดอยู่บนกระโปรงหน้ารถ จากนั้นก็โทรศัพท์แบบคนสติแตก ไม่นานก็มีผู้ชาย 2 คนขับรถมอเตอร์ไซค์มาจอด ดูจากท่าทางน่าจะเป็นคนในเครื่องแบบทั้งคู่ช่วยกันลากผู้บาดเจ็บลงมาจากกระโปรงรถ จากนั้นผู้ชายคนหนึ่งก็พาผู้หญิงสติแตกขึ้นรถ แล้วขับจากไปส่วนผู้ชายอีกคนหนึ่งตรวจดูอาการผู้บาดเจ็บเบื้องต้นยังหายใจหรือไม่ จากนั้นก็เดินไปมองกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ตามจุดต่างๆ ของเสาสัญญาณจราจร เหมือนจะนับว่ามีกี่ตัว จากนั้นก็โทรศัพท์หาใครบางคน ก่อนจะขับมอเตอร์ไซค์จากไปในกระทู้มีการแคปหน้าตาของผู้หญิงในคลิป มาเปรียบเทียบกับใบหน้าของวิกัญญาก่อนทำศัลยกรรมแน่นอนว่าพริบตากระทู้นี้ก็ดังข้ามคืน นักข่าวหลายสำนักติดต่อขอสัมภาษณ์วิกัญญา แต่ค่ายบอกว่าหล่อนไม่สะดวก นั่นยิ่งทำให้ข่าวถูกขุดคุ้ยและก็มีผู้ใช้กระทู้นิรนามมาตอบโพสต์ว่าตนเองเป็นเด็กนักเรียน ม.ปลาย คนนั้น เหตุการณ์นี้เป็นการชนแล้วหนี เพราะหาตัวผู้กระทำผิดไม่ได้ และบังเอิญที่กล้องวงจรปิดบริเวณนั้นเสียทั้งหมด จากอุบัติเหตุทำให้ตนเองได้รับบาดเจ็บที่ไขสันหลังและขาหักทั้งสองข้าง ต้องรักษาตัวอยู่หลายปี ปัจจุบันแม้ว่าจะรักษาขาไว้แต่ตน

“พี่เชื่อว่าคุณเพชรเขาสำนึกผิดแล้วจริงๆ นะ ไม่งั้นเขาคงไม่มาทำอะไรแบบนี้หรอก บัวจะไม่ลองให้อภัยเขา” “บัวไม่ได้โกรธคุณเพชรเลยพี่ ไม่โกรธสักนิด เพราะทุกสิ่งที่บัวมีตอนนี้” หล่อนมองเข้าไปในบ้านเห็นแม่กับน้องกำลังพูดคุยกันอย่างมีความสุข ก่อนจะก้มมองหน้าท้องที่ยื่นใหญ่ของตัวเอง “ทั้งหมดนี่ เป็นเพราะคุณเพชรช่วยเหลือ แต่บัวไม่อยากกลับไปมีสถานะแบบนั้นอีกแล้ว บัวเป็นคนนะพี่ เป็นสิ่งมีชีวิต บัวไม่ใช่สิ่งของ ไม่ใช่ของตาย ที่จะรอเขากลับมากิน บัวแค่พยายามมีชีวิตของตัวเอง พี่เข้าใจบัวนะ” “พี่เข้าใจบัวทุกอย่าง บัวว่าอย่างไรพี่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ” “ขอบคุณจ้ะพี่” ม่านบุษยายิ้มให้กับสีหน้าที่ยังคงหนักใจของชัย ก่อนที่รอยยิ้มจะค้าง เพราะใครบางคนที่ยืนอยู่ริมรั้ว ใครบางคนที่แตกต่างจากวันวานเหลือเกิน .. ช่วงสายของวันที่อากาศสดใส ท้องฟ้าปลอดโปร่ง และลมทะเลอ่อนๆ พัดเอากลิ่นเกลือและอายแดดเข้ามาบริเวณบ้าน เสียงรองเท้าผ้าใบที่ก้าวเดินผ่านพื้นที่โรยหินเกล็ดเล็กๆ เอาไว้ เรียกสายตาของม่านบุษยาให้สำรวจเขาทั้งเนื้อทั้งตัวพชรซูบไป แม้ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังคงเดิมแต่ก

“เป็นอะไรเหรอบัว แน่นท้องเหรอลูก” “ไม่เป็นไรจ้ะแม่” “เห็นทำหน้าคิ้วขมวด แม่คิดว่าแน่นท้องเสียอีก” “ก็... อึดอัดนิดหน่อยจ้ะ” หล่อนเอนหลังจะพิงเบาะ และแม่ก็รีบลุกขึ้นมา เอาหมอนมารองที่ใต้แผ่นหลังให้ “ขอบคุณจ้ะแม่” “ใกล้จะคลอดแล้ว จะลุกจะนั่งต้องระวังนะลูก ช่วงนี้ก็อาจจะอึดอัดหน่อย”“ถ้านอนตะแคงไม่ไหวก็เอาหมอนเทินหลังให้กึ่งนั่งกึ่งนอนเอานะลูก กลางวันก็งีบบ่อยๆ หน่อย จะได้ไม่เพลีย อืม... เดี๋ยวแม่นอนเป็นเพื่อนดีกว่า ถ้ามีอะไรจะได้เรียกได้” “ไม่เป็นไรจ้ะแม่ กว่าจะคลอดอีกตั้งสองอาทิตย์” “ว่าได้เหรอ บางคนก็คลอดก่อน เผื่อบัวเจ็บท้องตอนกลางคืน แม่จะได้โทร.บอกชัยได้ กระเป๋าเตรียมคลอดจัดเสร็จแล้วใช่ไหม พอเจ็บปุ๊บ แม่ก็หิ้วขึ้นรถปั๊บ” “เตรียมไว้หมดแล้วจ้ะแม่” หล่อนตอบแม่ แต่สายตามองไปยังบ้านข้างเคียง เพราะเห็นแสงไฟจากด้านใน และแม่ก็มองตาม “แปลกนะ เขาชอบมาค่ำๆ รถราก็ไม่รู้จอดตรงไหน ไม่เห็นเอาเข้าบ้าน” “เอ่อ... เขามาบ่อยเหรอจ๊ะ” “ก็เห็นมาทุกวันนะตั้งแต่บ้านเสร