Semua Bab ทัณฑ์รักเจ้าหญิงเชลย: Bab 1 - Bab 10

อิซาเบลลายืนอยู่ที่ปลายบันไดในชุดเดรสสีขาวเรียบง่าย เป็นภาพลักษณ์ของความบริสุทธิ์ที่แสนเปราะบางเธอเห็นฉัน และรอยยิ้มสดใสก็ปรากฏขึ้นทั่วใบหน้า "คุณคงจะเป็นโซเฟียสินะคะ ฉันอิซาเบลลาค่ะ ยินดีที่ได้พบคุณเสียที"ฉันไม่ตอบ เพียงแค่จ้องมองเธอดอน โรมาโนเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น พอเห็นอิซาเบลลา สีหน้าของเขาก็ฉายแววความรักใคร่ฉันพ่อลูกซึ่งหาได้ยากยิ่ง"อิซาเบลลา เดินทางมาคงจะเหนื่อยแย่ ให้โซเฟียพาไปที่ห้องพักสิ""ขอบคุณค่ะ คุณอาโรมาโน" อิซาเบลลาตอบอย่างหวานหยดย้อย"ไปใช้ห้องของโซเฟียเลยนะ ห้องนั้นรับแสงดีที่สุด เหมาะกับการพักฟื้นของหนู" ดอน โรมาโนประกาศฉันหันไปหาเขา "ห้องของหนูเหรอ""จากนี้ไป มันคือห้องของอิซาเบลลา ส่วนแกย้ายขึ้นไปชั้นสาม มีห้องพักแขกว่างอยู่บนนั้น"เสียงหัวเราะเย็นเยียบเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของฉัน "ไม่ล่ะค่ะ ขอบคุณ"ฉันเดินกลับขึ้นไปชั้นบนและเริ่มเก็บของสามสิบนาทีต่อมา ฉันก็ลากกระเป๋าเดินทางลงบันไดดอน โรมาโนเห็นกระเป๋าของฉันและขมวดคิ้ว "แกจะไปไหน""หนูจะไปแล้วค่ะ" ฉันพูดโดยไม่หันกลับไปมอง "ในเมื่อหนูไม่ใช่คนของตระกูลโรมาโนอีกแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่หนูจะต้องอ

พอปาร์ตี้เริ่มต้นขึ้น ฉันก็เพิ่งตระหนักว่าวินเซนต์ใส่ใจอิซาเบลลามากแค่ไหนเขาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอ ไปหาเครื่องดื่มมาให้ หรือแม้กระทั่งจัดสายชุดเดรสของเธอให้เข้าที่ตอนที่มันลื่นหลุด มือของเขาสัมผัสไหล่ของเธออย่างคุ้นเคยและเป็นธรรมชาติฉันไม่เคยได้รับสิ่งเหล่านี้เลยตลอดสองปีที่ฉันอยู่กับวินเซนต์ เขาไม่เคยทำสิ่งเหล่านี้ให้ฉันเลย ฉันเคยคิดว่ามันเป็นเพราะนิสัยของเขา… เย็นชาและสงวนท่าที ไม่สนใจการแสดงความรักเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนั้นฉันคิดผิดเขาแค่ไม่เต็มใจที่จะทำเรื่องพวกนี้เพื่อฉันฉันค่อย ๆ จิบแชมเปญของตัวเอง ฟังเสียงอิซาเบลลาหัวเราะและพูดคุยกับแขกคนอื่น ๆ เธอเล่าเรื่องการพักฟื้นในยุโรป และเล่าว่าเธอคิดถึงนิวยอร์กมากแค่ไหน ทุกถ้อยคำของเธอช่างสง่างามและเหมาะสม"อิซาเบลลาเป็นผู้หญิงที่น่ารักจริง ๆ นะ" ผู้หญิงข้าง ๆ ฉันกระซิบกับเพื่อนของเธอ "ดูวิธีที่วินเซนต์ดูแลเธอสิ พวกเขาสองคนต้องลงเอยกันแน่ ๆ"มือของฉันกำรอบก้านแก้วแน่นขึ้น"เอาล่ะครับทุกคน เรามาเล่นเกมกันดีกว่า!" พิธีกรประกาศ ทำให้บรรยากาศในห้องคึกคักขึ้น "เกมนี้ชื่อว่า จริงหรือเลือก!"หน้าจอขนาดใหญ่สว่างขึ้นขณะที่พิธีกรอธิบายกติก

ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ด้วยความเจ็บแปลบที่แขนเมื่อก้มลงมอง ฉันก็เห็นว่าสายน้ำเกลือมีเลือดไหลย้อนกลับเข้ามา เป็นเส้นสีแดงเลือดค่อย ๆ ไหลย้อนขึ้นมาตามท่อใสอย่างต่อเนื่องฉันกดปุ่มเรียกพยาบาลพยาบาลคนหนึ่งรีบร้อนเข้ามาและขมวดคิ้วเมื่อเห็นสายน้ำเกลือ “ทำไมไม่มีใครเฝ้าคุณเลยคะ แฟนคุณไปไหน”“เขาไม่ใช่แฟนฉันค่ะ” ฉันพูดอย่างใจเย็น “เขาต้องไปทำธุระสำคัญ”“ไปนานแค่ไหนแล้วคะ” พยาบาลถามพลางเปลี่ยนเข็มให้อย่างชำนาญฉันเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง ตอนนี้เป็นเวลาตีสอง วินเซนต์ออกไปตอนหนึ่งทุ่ม เจ็ดชั่วโมงที่แล้ว“นานมากแล้วค่ะ”พยาบาลส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ “ก็เป็นแบบนี้แหละพวกคนรวยน่ะ พวกเขาก็แค่สร้างภาพเก่ง แต่ไม่เคยอยู่เคียงข้างในเวลาที่สำคัญจริง ๆ หรอก”หลังจากเธอออกไป ฉันก็ข่มตาหลับต่อไม่ลงเมื่อรุ่งเช้ามาถึง ฉันตัดสินใจออกไปเดินเล่นขณะที่ลากเสาน้ำเกลือออกไปที่โถงทางเดิน ฉันก็ได้ยินพยาบาลสองคนคุยกันเงียบ ๆ“ผู้หญิงที่อยู่ปีกวีไอพีนั่นโชคดีจัง แฟนของเธอจองทั้งชั้นให้เลยนะ”“ได้ยินมาว่าเขาถึงกับจ้างผู้เชี่ยวชาญจากต่างประเทศมาดูแลแบบยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยล่ะ”“ทายาทตระกูลมาร์เซลลีดีกับเธอมากเ

เสียงกรีดร้องของอิซาเบลลาดังก้องไปทั่วบริเวณหลังเวทีทีมงานแข็งทื่อด้วยความตกตะลึง บางคนเริ่มกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก คนอื่น ๆ งก ๆ เงิ่น ๆ หาโทรศัพท์เพื่อเรียกรถพยาบาลฉันดึงมีดออกมาแล้วยืนขึ้นตัวตรง“คนตระกูลโรมาโนชดใช้หนี้แค้นเสมอ” ฉันพูดพลางก้มลงมองอิซาเบลลาที่กำลังนอนบิดตัวด้วยความเจ็บปวดอยู่บนพื้น กุมมือที่อาบเลือดของตัวเองและร้องไห้สะอึกสะอื้น “จำไว้”ฉันหันหลังและเดินจากไป เสียงแห่งความโกลาหลค่อย ๆ จางหายไปข้างหลังฝีเท้าของฉันมั่นคงขณะมุ่งหน้าไปยังทางออก ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทันทีที่ฉันไปถึงประตู วินเซนต์ก็เข้ามาขวางทางไว้เขากำลังถือผ้าห่มและกระติกน้ำร้อน เห็นได้ชัดว่าเพิ่งกลับมาพอเห็นฉัน ใบหน้าของวินเซนต์ก็แข็งทื่อราวกับหิน“เธอทำอะไรลงไป” เขาเอ่ยถามฉันเหลือบมองกระติกน้ำร้อนในมือของเขาแล้วยิ้มอย่างขมขื่นและไร้ความขบขัน “คุณไปหายามาให้เธอเหรอคะ”“ฉันถามว่าเธอทำอะไรลงไป!” น้ำเสียงของวินเซนต์เย็นเยียบและเฉียบคมขึ้น“เธอเอาสร้อยคอของแม่ฉันไปสวมให้หมาจรจัด แล้วก็เรียกแม่ฉันว่านังสารเลว” ฉันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา สายตาของฉันเองก็ไม่ไหวหวั่น “ฉันก็เลยแทงเธอไง

ฉันคุกเข่าอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ จ้องมองไฟล์วิดีโอที่เป็นหลักฐานมัดตัวเขา หยิบโทรศัพท์ออกมาและกดเบอร์ของดอน โรมาโน“คุณพ่อคะ” ฉันพูด น้ำเสียงของฉันอู้อี้ไปด้วยน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้“มีอะไร ฉันนึกว่าแกจะตัดขาดกับฉันแล้วเสียอีก” น้ำเสียงของเขาเย็นชาและประหลาดใจ“หนูมีคำถามแค่ข้อเดียวค่ะ เมื่อสามปีก่อน วินเซนต์เป็นคนเสนอตัวว่าจะสั่งสอนหนูเอง ใช่ไหมคะ”เกิดความเงียบที่บ่งบอกทุกอย่างอยู่ครู่หนึ่งจากปลายสาย“แกรู้ได้ยังไง”ฉันหลับตาลง “แสดงว่าเป็นความจริง”“วินเซนต์เสนองานโครงการท่าเรือมูลค่า 6,000 ล้านให้ฉัน เพื่อแลกกับโอกาสที่จะรับแกไปดูแล” น้ำเสียงของดอน โรมาโนใช้เหตุผลเชิงปฏิบัติอย่างเลือดเย็น “ฉันไม่รู้ว่าแกไปทำอะไรให้เขาโกรธ แต่ฉันคิดว่าการอบรมเล็ก ๆ น้อย ๆ คงไม่เสียหายอะไร ก็เลยตกลง”ฉันวางสายเศษเสี้ยวแห่งความหวังสุดท้ายที่ฉันไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ายังคงยึดถืออยู่ได้มลายหายไปแล้ววินเซนต์เข้ามาใกล้ชิดฉัน นอนกับฉัน ควบคุมฉัน ทั้งหมดก็เพื่อแก้แค้น... เพื่ออิซาเบลลาฉันเริ่มหัวเราะอีกครั้ง ตอนแรกก็หัวเราะเบา ๆ จากนั้นก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ เป็นเสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งดังก้องไปทั่วห้องลับ