All Chapters of ทัณฑ์รักเจ้าหญิงเชลย: Chapter 11 - Chapter 20

วินเซนต์เดินออกจากการประชุมตระกูลที่ชิคาโกและคลายเนกไทออก การเจรจาต่อรองเรื่องเส้นทางลักลอบค้าอาวุธที่ยาวนานสามวันเต็มในที่สุดก็สิ้นสุดลง อาณาเขตของตระกูลทอร์ริโนตกเป็นของเขาแล้วเขาเปิดโทรศัพท์ซึ่งปิดเครื่องมาตลอดเจ็ดสิบสองชั่วโมงข้อความที่ยังไม่ได้อ่านนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้ามาเต็มหน้าจอ เก้าสิบเก้าข้อความจากอิซาเบลลา และหนึ่งข้อความจากโซเฟียนิ้วโป้งของวินเซนต์ขยับไปเอง แตะที่ข้อความของโซเฟีย[ได้รับเงินโอน: 26 ล้าน][บันทึกช่วยจำ: ชำระค่ารักษาพยาบาล ที่พัก และค่าใช้จ่ายเบ็ดเตล็ด]ไม่มีอะไรอื่นอีกวินเซนต์ขมวดคิ้ว เขาเกือบจะหัวเราะออกมา เป็นเสียงหัวเราะแห้ง ๆ ที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด นิ้วยาว ๆ ของเขาพิมพ์ตอบกลับไป[เธอคิดว่าฉันอยากได้เงินเธอนักเหรอ เราต้องมาคิดบัญชีกันแบบนี้จริง ๆ เหรอ]เขาส่งข้อความไปแล้วจ้องหน้าจออยู่สิบนาทีปกติแล้ว โซเฟียจะตอบกลับทันทีที่เขาส่งข้อความไป บางครั้งก็แค่ส่งเครื่องหมายวรรคตอนที่แสดงความท้าทายมาเพียงตัวเดียวแต่ครั้งนี้ หน้าต่างแชตกลับเงียบสนิทวินเซนต์กดเบอร์โทรหาเธอ“ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...”เสียงอัตโ

อิซาเบลลายืนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อยในชุดสีขาวบริสุทธิ์ ดูเปราะบางและน่าทะนุถนอมไม่ใช่โซเฟียก่อนที่วินเซนต์จะได้ทันมีปฏิกิริยา อิซาเบลลาก็โผเข้าใส่เขา เขามองร่างในชุดสีขาวที่อยู่ในอ้อมแขน ร่างกายของเขาเกร็งขึ้นจนแทบสังเกตไม่เห็นวินเซนต์ค่อย ๆ ผลักเธอออกไปเบา ๆ น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยระยะห่างที่ผ่านการคิดคำนวณมาอย่างดี “เธอมาทำอะไรที่นี่”อิซาเบลลาเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความคาดหวัง “ฉันถามรายละเอียดเที่ยวบินของคุณจากมาร์โกค่ะ ตั้งใจมาเพื่อรับคุณโดยเฉพาะ” เธอเม้มริมฝีปาก สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นเจ็บปวด “วินเซนต์ คุณไม่ดีใจเหรอคะที่เจอฉัน”“ดีใจสิ” วินเซนต์พูดพลางจัดข้อมือเสื้อและหลีกเลี่ยงมือที่เธอยื่นออกมา “แต่ข้างนอกนี่ลมแรง เธอยังอ่อนแออยู่ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”“ต้องขอบคุณทีมแพทย์ที่คุณจัดหาให้ ตอนนี้ฉันหายดีแล้วค่ะ” อิซาเบลลาพูดพลางหมุนตัวจนกระโปรงสีขาวของเธอบานออกราวกับกลีบดอกไม้ ทันใดนั้นเธอก็จับแขนเสื้อของเขา “วินเซนต์คะ ถ้าคุณไม่รีบไปไหน คุณไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม ฉันมีบางอย่างอยากจะบอกค่ะ”วินเซนต์เหลือบมองนาฬิกาของเขาโซเฟียไม่ได้มา เธอคงจะกำลังงอนอยู

วินเซนต์ตัวแข็งทื่อราวกับถูกฟ้าผ่า นิ้วของเขากำโทรศัพท์แน่นขึ้น “คุณพูดว่าอะไรนะ!”ทันใดนั้น รถก็วิ่งเข้าสู่อุโมงค์ สัญญาณขาดหาย และสายก็ถูกตัดไป“กลับรถ! ไปที่คฤหาสน์โรมาโน! เดี๋ยวนี้!” น้ำเสียงของวินเซนต์เย็นเยียบจนน่ากลัว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยวอย่างที่ไม่เคยแสดงให้เห็นมาก่อนมาร์โกตกใจจนเกือบจะควบคุมพวงมาลัยไม่อยู่ รีบกลับรถอย่างรวดเร็ว เขาไม่เคยเห็นวินเซนต์เป็นแบบนี้มาก่อน… บอสผู้สุขุมเยือกเย็นเสมอ บัดนี้ดวงตาแดงก่ำและขบกรามแน่นจนดูเหมือนมันพร้อมจะแตกละเอียดขบวนรถมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์โรมาโนด้วยความเร็วสูง วินเซนต์ถีบประตูหน้าเข้าไปและบุกเข้าไปอย่างกราดเกรี้ยวดอน โรมาโนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาหนัง จิบวิสกี้ เขาตกใจมากจนเกือบทำแก้วหลุดมือ “วินเซนต์? นายมาทำอะไรที่นี่”“คุณส่งโซเฟียไปแต่งงานกับคนทางบอสตันเหรอ” วินเซนต์เค้นคำพูดออกมาทีละคำดอน โรมาโนชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วส่งรอยยิ้มประจบประแจงมาให้ “ใช่ เมื่อสามวันก่อน นายเคยบ่นอยู่เรื่อยไม่ใช่เหรอว่าหล่อนสร้างปัญหามากแค่ไหน แล้วทายาทขี้โรคของตระกูลสเตอร์ลิงก็เสนอเงิน 15,000 ล้านเพื่อสร้างพันธมิตร ฉันก็เลยส่งหล่อนไปแต่งงาน

“สิบปีก่อน ที่งานเลี้ยงบนเรือยอชต์ในแฮมป์ตันส์...”“คุณลืมไปแล้วหรือว่าเคยช่วยใครไว้”โซเฟียตัวแข็งทื่อ ความทรงจำของเธอย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน ที่งานเลี้ยงนั้น เธอกำลังอยู่บนดาดฟ้าเรือตอนที่ได้ยินเสียงน้ำกระจาย เด็กหนุ่มคนหนึ่งพลัดตกลงไปในทะเล ก่อนที่ใครจะทันได้ทำอะไร เธอก็พุ่งตัวลงไปช่วยเขาทันทีน้ำเย็นเฉียบ แต่เธอก็ว่ายน้ำอย่างสุดชีวิตไปยังร่างที่กำลังตะเกียกตะกาย หลังจากสำลักน้ำทะเลไปหลายอึก ในที่สุดเธอก็ลากเขากลับขึ้นมาบนดาดฟ้าได้สำเร็จ“นายโอเคไหม” เธอถาม ทั้งตัวเปียกโชกแต่ก็ไม่สนใจตัวเองขณะคุกเข่าลงปฐมพยาบาลให้เขาเด็กน้อยสำลักน้ำออกมาและลืมตาขึ้น ขนตาของเขาเกาะพราวไปด้วยหยดน้ำ เธอถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองออกแล้วห่อรอบร่างกายที่สั่นเทาของเขา “นี่หนุ่มน้อย คราวหลังระวังตัวให้มากกว่านี้นะ”เด็กชายกำเสื้อแจ็คเก็ตของเธอไว้แน่น ดวงตาของเขาเปล่งประกายราวกับดวงดาว...โซเฟียดึงสติกลับมาสู่ปัจจุบัน จ้องมองอเล็กซานเดอร์อย่างไม่อยากจะเชื่อ “หนุ่มน้อยที่ตกลงไปในน้ำคนนั้น… คือคุณเหรอ!”ปลายหูของอเล็กซานเดอร์แดงก่ำ “ครับ”“ผมตามหาคุณมาตลอดสิบปี”ทันใดนั้นโซเฟียก็หัวเราะออกมา “แต่ต

วันก่อนงานแต่งงาน โซเฟียนั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งในห้องชุดสำหรับเจ้าสาว ปลายนิ้วของเธอลูบไล้เพชรบนชุดแต่งงาน แสงแดดสาดส่อง และพนักงานก็กำลังวุ่นวายอยู่ข้างนอกเพื่อเตรียมงานพิธี ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบเสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น“เจ้าหญิง” อเล็กซานเดอร์เข้ามาพร้อมกับถ้วยชาสมุนไพรอุ่น ๆ และกล่องกำมะหยี่เล็ก ๆ ที่ดูหรูหราเข้ามา เขาสวมชุดสูทสีดำที่ตัดเย็บอย่างดี ดวงตาของเขาอ่อนโยนเหลือเกิน“คุณแทบไม่ได้แตะอาหารเช้าเลย” เขาพูดพลางวางถ้วยชาลงข้าง ๆ เธอโซเฟียเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนริมฝีปาก “นี่เป็นวิธีสั่งสอนฉันในแบบของอเล็กซานเดอร์เหรอคะ”“ผมไม่กล้าหรอกครับ” เขาโน้มตัวลงและยื่นกล่องให้เธอ “ผมแค่กังวลว่าคุณจะหิว”โซเฟียเปิดกล่องออก ข้างในเป็นช็อกโกแลตอิตาเลียนที่ประณีตงดงาม“ผมได้ยินมาว่าคุณชอบช็อกโกแลตจากร้านนี้มาก” อเล็กซานเดอร์พูดเบา ๆ “เลยให้คนบินไปซื้อมาจากมิลานเลยครับ”โซเฟียชะงักไปอย่างประหลาดใจ เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วสัญญาณเตือนภัยของคฤหาสน์ก็เริ่มส่งเสียงดังลั่น“เกิดอะไรขึ้น” อเล็กซานเดอร์ขมวดคิ้ว กดหูฟังของเขาทันที “หน่วยรักษาความปลอดภัย รายงานสถานการณ์