LOGINShare
บทที่ 17
Latest chapter
ทัณฑ์รักเจ้าหญิงเชลย บทที่ 22
ในวันที่ยี่สิบเจ็ดของการถูกจองจำ โซเฟียเรียนรู้ที่จะแสร้งทำเป็นเชื่อง เธอหยุดต่อสู้ หยุดประท้วงด้วยการอดอาหาร และบางครั้งก็ยังมอบรอยยิ้มจาง ๆ ให้วินเซนต์ด้วยซ้ำ ตอนแรกวินเซนต์ยังคงระแวดระวัง แต่แล้วเขาก็ค่อย ๆ เชื่อว่าเธอยอมจำนนต่อชะตากรรมของตนเองแล้ว“วันนี้อยากกินอะไร” เขาถามในเช้าวันหนึ่งขณะกำลังผูกเนกไทอยู่ข้างเตียงโซเฟียพิงหัวเตียง ปล่อยเรือนผมสยายลงบนบ่า น้ำเสียงของเธอสงบนิ่ง “อะไรก็ได้ที่คุณทำค่ะ”นิ้วมือของวินเซนต์ชะงักงัน ความประหลาดใจฉายวาบในดวงตาของเขา ก่อนจะตามมาด้วยรอยยิ้ม “ได้เลย” เขาหันหลังกลับและเดินไปยังห้องครัวด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายที่สุดในรอบหลายสัปดาห์ทันทีที่เขาจากไป โซเฟียก็สะบัดผ้าห่มออกแล้วดึงคอมพิวเตอร์ขนาดจิ๋วที่ซ่อนไว้ใต้ฟูกออกมา… เป็นของที่เธอขโมยมาจากห้องทำงานของเขาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เธอพิมพ์รหัสชุดหนึ่งอย่างรวดเร็ว นิ้วมือรัวไปบนแป้นพิมพ์ เธอเจาะระบบรักษาความปลอดภัยของเกาะได้สำเร็จ สัญญาณขอความช่วยเหลือที่เข้ารหัสไว้ถูกส่งออกไปสามคืนต่อมา โซเฟียยืนอยู่บนขอบหน้าผา ลมพัดกรรโชกแรง สะบัดชุดของเธอจนแนบลำตัว เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังมาจากด้านหลัง อเล็กซานเดอร
ทัณฑ์รักเจ้าหญิงเชลย บทที่ 21
วินเซนต์ต้องเดินทางกลับไปนิวยอร์กเพื่อจัดการธุรกิจของตระกูลมาร์เซลลี ในวันที่สามที่เขาจากไป โซเฟียยืนอยู่ที่ประตูกระจกบานคู่ของวิลล่าบนเกาะ มองลำแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าสาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ “คุณผู้หญิงคะ ดื่มนมสักหน่อยเถอะค่ะ”โซเฟียไม่ขยับเขยื้อน “เขาจะกลับมาเมื่อไหร่”“คุณวินเซนต์บอกว่าจะกลับมาให้เร็วที่สุดเท่าที่…”เพล้ง!แก้วน้ำกระแทกกำแพงจนแตกกระจาย “ฉันไม่ใช่ 'คุณผู้หญิง' ของพวกเธอ” โซเฟียแค่นเสียง “ออกไปให้พ้นหน้า”สาวใช้รีบวิ่งแจ้นออกไปด้วยความหวาดกลัว โซเฟียก้มตัวลงและหยิบเศษแก้วชิ้นที่คมที่สุดขึ้นมาในขณะเดียวกัน ที่สำนักงานใหญ่ของตระกูลมาร์เซลลีในนิวยอร์ก วินเซนต์นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะประชุม นิ้วโป้งของเขาลูบไล้โทรศัพท์อย่างไม่รู้ตัว หน้าจอแสดงภาพนิ่งจากกล้องวงจรปิด โซเฟียยืนอยู่บนชายหาด จ้องมองไปยังเส้นขอบฟ้า เงาร่างของเธอดูผอมบางเสียจนราวกับว่าสายลมทะเลอาจพัดเธอให้ปลิวหายไปได้“บอสครับ? เรื่องข้อตกลงค้าอาวุธ...”“เลื่อนออกไปก่อน” เขาพูดพลางลุกขึ้นพรวดพราด “ไปเตรียมรถ เราจะไปสนามบิน”มาร์โกอึ้งไป “แต่ว่าประชุมสภาตระกูล…”“เดี๋ยวนี้”
ทัณฑ์รักเจ้าหญิงเชลย บทที่ 20
เฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนเกาะส่วนตัวแห่งหนึ่งในยามรุ่งอรุณ เสียงกึกก้องของใบพัดแผ่วลง มีเพียงเสียงคลื่นที่ซัดสาดกระทบโขดหินเข้ามาแทนที่วินเซนต์อุ้มโซเฟียลงจากเฮลิคอปเตอร์ ทันทีที่เท้าของเธอแตะพื้น เธอก็ผลักไสเขาออกไป“กักขังหน่วงเหนี่ยวแบบผิดกฎหมายงั้นเหรอ” เธอแค่นเสียง ชุดแต่งงานของเธอสะบัดพริ้วตามลมทะเล “วินเซนต์ มาร์เซลลี ลดตัวลงไปใช้วิธีชั้นต่ำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”วินเซนต์ไม่ได้โกรธ เขายิ้มบาง ๆ “แล้วจะทำไมล่ะ” เขาเอื้อมมือไปลูบแก้มของเธอ ปลายนิ้วเย็นเยียบ ทว่าสายตากลับร้อนแรงดั่งจะแผดเผา “โซเฟีย เธอเป็นของฉัน อย่าแม้แต่จะคิดแต่งงานกับคนอื่น”ภายในวิลล่าหลังใหญ่ วินเซนต์พาเธอเดินชมรอบ ๆ “ทุกอย่างที่นี่เป็นของเธอ” เขาพูดพลางเปิดประตูบานคู่ที่ทอดยาวจากพื้นจรดเพดานออก “สวน สระว่ายน้ำ ห้องสมุด... แม้กระทั่งทะเลนั่น”โซเฟียไม่สะทกสะท้าน “ฉันอยากกลับ”“โซเฟีย เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ” วินเซนต์พูดพลางสวมกอดเธอจากด้านหลัง เขาเกยคางไว้บนศีรษะของเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำและแหบพร่า “คิดซะว่าเรื่องทั้งหมดนั้นไม่เคยเกิดขึ้น”โซเฟียสะบัดตัวหลุดจากอ้อมกอดแล้วหันมาเผชิญหน้ากับเขาพร้อมรอยยิ้มเย็นชา
ทัณฑ์รักเจ้าหญิงเชลย บทที่ 19
วันก่อนงานแต่งงาน โซเฟียนั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งในห้องชุดสำหรับเจ้าสาว ปลายนิ้วของเธอลูบไล้เพชรบนชุดแต่งงาน แสงแดดสาดส่อง และพนักงานก็กำลังวุ่นวายอยู่ข้างนอกเพื่อเตรียมงานพิธี ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบเสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น“เจ้าหญิง” อเล็กซานเดอร์เข้ามาพร้อมกับถ้วยชาสมุนไพรอุ่น ๆ และกล่องกำมะหยี่เล็ก ๆ ที่ดูหรูหราเข้ามา เขาสวมชุดสูทสีดำที่ตัดเย็บอย่างดี ดวงตาของเขาอ่อนโยนเหลือเกิน“คุณแทบไม่ได้แตะอาหารเช้าเลย” เขาพูดพลางวางถ้วยชาลงข้าง ๆ เธอโซเฟียเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนริมฝีปาก “นี่เป็นวิธีสั่งสอนฉันในแบบของอเล็กซานเดอร์เหรอคะ”“ผมไม่กล้าหรอกครับ” เขาโน้มตัวลงและยื่นกล่องให้เธอ “ผมแค่กังวลว่าคุณจะหิว”โซเฟียเปิดกล่องออก ข้างในเป็นช็อกโกแลตอิตาเลียนที่ประณีตงดงาม“ผมได้ยินมาว่าคุณชอบช็อกโกแลตจากร้านนี้มาก” อเล็กซานเดอร์พูดเบา ๆ “เลยให้คนบินไปซื้อมาจากมิลานเลยครับ”โซเฟียชะงักไปอย่างประหลาดใจ เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วสัญญาณเตือนภัยของคฤหาสน์ก็เริ่มส่งเสียงดังลั่น“เกิดอะไรขึ้น” อเล็กซานเดอร์ขมวดคิ้ว กดหูฟังของเขาทันที “หน่วยรักษาความปลอดภัย รายงานสถานการณ์
ทัณฑ์รักเจ้าหญิงเชลย บทที่ 18
“ตระกูลสเตอร์ลิงกับมาเฟียนิวยอร์กต่างคนต่างอยู่มาตลอด วินเซนต์ มาร์เซลลี มาทำอะไรที่นี่”แขกเหรื่อเริ่มกระซิบกระซาบ เสียงของพวกเขาดังไปทั่วห้องบอลรูม ทุกสายตาจับจ้องไปที่ร่างสูงสง่าตรงประตู“ทำไมเขามองคุณโซเฟียแบบนั้น อย่าบอกนะว่าเขาจะมาป่วนงานแต่ง”แทบจะในทันที อเล็กซานเดอร์ก็ดึงโซเฟียเข้ามาในอ้อมแขน ใช้ร่างกายของเขาเป็นเกราะกำบังให้เธอ แต่โซเฟียกลับสงบนิ่งอย่างน่าประหลาดใจเธอมองไปยังวินเซนต์แล้วยิ้ม “คุณมาร์เซลลี ลมอะไรหอบคุณมาถึงที่นี่เหรอคะ มามอบของขวัญแต่งงานเหรอ”คำพูดของเธอเป็นดั่งมีดที่กรีดลึกลงไปในอกของวินเซนต์เขาขบกรามแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนขึ้นที่ลำคอ น้ำเสียงของเขาแหบพร่า “โซเฟีย กลับไปกับฉัน”รอยยิ้มของโซเฟียกว้างขึ้น “กลับไปทำไมเหรอคะ กลับไปดูคุณดูแลอิซาเบลลางั้นเหรอ”“ฉันไม่ได้รักอิซาเบลลา!”น้ำเสียงของวินเซนต์เกือบจะเป็นเสียงคำราม ทำให้ฝูงชนตกตะลึงจนเงียบกริบ“ฉันรักเธอ!”แขกเหรื่อสูดปากด้วยความตกใจ และเสียงกระซิบก็ดังระงมขึ้นมาอีกครั้ง“เขามาป่วนงานแต่งจริง ๆ ด้วย!”“นึกว่าเขามีภูมิต้านทานต่อผู้หญิงเสียอีก แต่กลับมาตกหลุมรักผู้หญิงคนเดียวกับทายาทสเตอร์ลิงเ
ทัณฑ์รักเจ้าหญิงเชลย บทที่ 17
“สิบปีก่อน ที่งานเลี้ยงบนเรือยอชต์ในแฮมป์ตันส์...”“คุณลืมไปแล้วหรือว่าเคยช่วยใครไว้”โซเฟียตัวแข็งทื่อ ความทรงจำของเธอย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน ที่งานเลี้ยงนั้น เธอกำลังอยู่บนดาดฟ้าเรือตอนที่ได้ยินเสียงน้ำกระจาย เด็กหนุ่มคนหนึ่งพลัดตกลงไปในทะเล ก่อนที่ใครจะทันได้ทำอะไร เธอก็พุ่งตัวลงไปช่วยเขาทันทีน้ำเย็นเฉียบ แต่เธอก็ว่ายน้ำอย่างสุดชีวิตไปยังร่างที่กำลังตะเกียกตะกาย หลังจากสำลักน้ำทะเลไปหลายอึก ในที่สุดเธอก็ลากเขากลับขึ้นมาบนดาดฟ้าได้สำเร็จ“นายโอเคไหม” เธอถาม ทั้งตัวเปียกโชกแต่ก็ไม่สนใจตัวเองขณะคุกเข่าลงปฐมพยาบาลให้เขาเด็กน้อยสำลักน้ำออกมาและลืมตาขึ้น ขนตาของเขาเกาะพราวไปด้วยหยดน้ำ เธอถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองออกแล้วห่อรอบร่างกายที่สั่นเทาของเขา “นี่หนุ่มน้อย คราวหลังระวังตัวให้มากกว่านี้นะ”เด็กชายกำเสื้อแจ็คเก็ตของเธอไว้แน่น ดวงตาของเขาเปล่งประกายราวกับดวงดาว...โซเฟียดึงสติกลับมาสู่ปัจจุบัน จ้องมองอเล็กซานเดอร์อย่างไม่อยากจะเชื่อ “หนุ่มน้อยที่ตกลงไปในน้ำคนนั้น… คือคุณเหรอ!”ปลายหูของอเล็กซานเดอร์แดงก่ำ “ครับ”“ผมตามหาคุณมาตลอดสิบปี”ทันใดนั้นโซเฟียก็หัวเราะออกมา “แต่ต
