Semua Bab The Sinful Life of Rory Maximillian: Bab 21 - Bab 30

"Ate, salamat sa pagbabahagi mo ng napakaraming bagay ngayong gabi," mahina kong sambit, ramdam ang bigat ng aking puso. "Hindi na ako magpapadala sa bugso ng damdamin. Sisikapin kong ligawan si Ate Sadie nang buong puso."Bahagyang ngumiti si Ate, ngunit ang mga mata niya’y nagtaglay ng kakaibang kislap."Mm, basta alam mo sa iyong sarili," sagot niya, sabay ibinaba ang tingin na tila may iniwasang ipakitang emosyon.Habang sinasabi ito ni ate, bumaba ang kanyang tingin sa aking bandang ibaba. "Hinuhulaan kong mahirap para sa iyo na maabot ang aking kaibigan sa sandaling panahon. Pero hindi maganda na patuloy na naghihirap ang iyong kasangkapan na ito."Ako rin ay napaitan, "Ate, may paraan ka bang makatulong sa akin? Huwag kang magkamali, ang tinutukoy ko ay seryosong tulong. Sobrang hirap talaga ako, at hindi ko alam kung ano ang gagawin." Dahil wala akong karanasan sa ganitong bagay, at hindi ko alam kung ano ang gagawin, wala akong choice kundi humingi ng tulong kay ate. Napansin

Natatakot siyang banggitin ko ang bagay na iyon, kaya agad niyang pinutol ang aking pagsasalita."Ate Sadie, pinatawad mo na ba ako?" maingat kong tanong.Mahinang umungol si Sadie, "Ang pangyayaring iyon ay pwedeng masabing hindi sinasadya, pero nung nasa supermarket?""Bakit mo sinabi sa akin ang mga salitang iyon? Para bang iniisip mong isa lang akong babaeng madaling makuha?”Ito talaga ang pinakagalit na punto ni Sadie.Ilang beses pa lang kami nagkikita ni Sadie, pero sinabi ko sa kanya ang mga ganoong bagay. Sa palagay niya ay sa iniisip ko na isa siyang babae na madaling makuha. At ang lahat ng ito ay nag-ugat nang masahiin ko siya.Nang masahiin ko siya ay naramdaman niyang ang mga kamay ko ay medyo presko, ngunit hindi niya agad ito pinigilan o ano. Sa tingin ko ay naisip niya na siya mismo ang nagbigay ng maling signal, kaya nasabi ko ang mga ganoong salita.Habang tinitignan ko si Sadie ay namumuo ang kanyang mga luha sa kanyang mata.Agad akong kinabahan sa rekasyon

Wala na sa ‘kin ngayon ang atensyon ni Ate. Kundi nasa matalik na niyang kaibigan na si Sadie. Pinagmamasdan ni Ate ang mukha ni Sadie. Namula ito na parang mansanas, at halatang kinakabahan. Hindi siya makatingin sa akin, para bang natatakot na mabuko ang iniisip niya.Habang pinagmamasdan ko siya, lalo kong nakikita na sa puso niya ay may tinatagong pagnanasa. Kilala ko ang mga babaeng tulad ni Sadie—kahit gaano sila kasabik o kagusto, pipilitin pa rin nilang itago ito at huwag ipahalata.Kung gusto kong malaman ang iniisip ng isang tao, kailangan kong obserbahan ang maliliit nilang ekspresyon—mga pilit na ngiti, pag-iwas ng tingin, o bahagyang pamumula. At doon, bihasang-bihasa si Ate; pakiramdam ko kaya niyang basahin ang mga sikreto na pilit kong tinatago.Parang sa ilang sulyap pa lang niya kay Sadie, alam na niya ang lahat ng nangyari.“Sadie, magpahinga ka na nang maaga. Mauuna na kami ni Rory. Bukas ng umaga, huwag mong kalimutang dumaan sa bahay namin para maipagpatuloy ni R

Narinig kong nagsalita si kuya, kapal pa rin ng mukha at matigas ang tono.“Huwag kang palusot! Hindi lang isang araw o dalawang araw na pagod ka. Bakit dati, hindi ka ganyan?” galit na sabi ni ate. “Noong bagong kasal tayo, kaya mong walong beses sa isang araw! At kadalasan, hanggang alas-dos o alas-tres ka ng madaling-araw nasa labas. Pag-uwi mo, parang may demonyo ka pa, hahanap ka pa ng isa bago makatulog.”Lalo pang tumaas ang boses niya. “Pero tingnan mo ngayon—lahat ng paraan ginawa ko, pero parang lubid pa rin ‘yang sa’yo. Ayaw mo pa ring aminin na may problema ka!”Habang nagsasalita si ate, ramdam kong mas lalo siyang nadadala ng emosyon. Hanggang sa sa huli, narinig ko na lang siyang umiiyak.Habang nakikinig ako, biglang pumasok sa isip ko ang mga nakaraan nila. Noong bagong kasal sila, gusto na agad ni ate na magkaanak. Pero si kuya, palusot na hindi pa raw stable ang kumpanya. Nakinig si ate, kaya ilang taon siyang umiinom ng pills. Ngayon, unti-unti nang naging maayos an

Napahawak ako sa kamay ni Ate, mahigpit pero nanginginig. Ramdam ko ang init ng balat niya, at lalo lang sumiksik sa dibdib ko ang bigat ng konsensya. Sa boses kong puno ng pagsisisi, nasabi ko, “Sinabi kong hayop si Paolo… pero sa totoo lang, pakiramdam ko mas masahol pa ako kaysa sa kanya ngayon.”Pagkasabi ko niyon, bigla akong natigilan. Parang bumigat ang paligid at naramdaman kong nanlamig ang mga daliri ko. Ngunit nang tumingin ako kay Ate, nakita kong ngumiti siya, banayad lang, parang hindi na siya nagulat, parang inaasahan na niya ang magiging reaksyon ko mula pa kanina.“Desidido ka na ba?” Lubos ang aking pagdududa at pagtatalo sa sarili. Sa isang banda, ang kuya kong itinuring akong tunay na kapatid. Sa kabilang banda, ang matinding pagnanasa ko sa babaeng asawa niya. Pagkatapos ng masusing pag-iisip, pinili ko ang una. Hindi ko masisira ang tiwala ni Kuya para sa sandaling kasiyahan. Mariin akong tumango, "Oo, ate. Umalis ka na."“Alam kong magdedesisyon ka ng ganyan, R