Semua Bab The Sinful Life of Rory Maximillian: Bab 31 - Bab 40

Umupo ako sa gilid ng kama at maingat na ipinakita kay Sadie kung paano i-restart ang cellphone. Ilang segundo lang, nagkaroon ng reaksyon ang screen.Pero sa halip na normal na menu, biglang lumitaw ang isang maliit na video. Kasabay ng malalakas na ungol na “ahh… ahh…” napatingin ako sa screen at halos mabilaukan sa gulat.Agad na inagaw ni Sadie ang cellphone mula sa kamay ko. Namula ang kanyang mukha, parang magdudugo sa sobrang hiya.Hindi ko inasahan na sa simpleng pag-aayos lang ng telepono, ganito pa ang mabubunyag. At sa isip-isip ko, matapos pala kaming umalis ni Ate, nanood pa rin si Sadie ng mga ganoong klase ng video.Ibig sabihin, kahit anong pilit niyang itago, may hinahanap talaga ang puso niya. At ngayon, si Sadie, namumula ang pisngi at halatang nahihiya, mahigpit na hinawakan ang kumot na parang sandalan at hindi makatingin sa akin.Nagpaliwanag siya nang may pagkabalisa, halos nauutal, “Rory, huwag kang magkamali… hindi akin ’yon. Ipinadala lang iyon sa akin ng Ate

“Oo,” mahinang sagot ni Sadie, sabay iwas ng tingin. Dagdag pa niya, halos pabulong, “Kapag tinanong ka ng Ate mo, sabihin mo na lang… masama ang pakiramdam ko at hindi ako makakapunta, ha?”Tumango ako nang mariin. “Sige, Ate. Huwag kang mag-alala.”Namula ang pisngi niya, pero hindi na niya tinakpan. Sa halip, dumaan ang tingin niya sa akin na may halong lambing at hiya. “Maaga pa bukas, umuwi ka na’t magpahinga,” aniya, mahina pero may init sa tinig.Ngumiti ako, tumalikod, at dahan-dahang naglakad papunta sa pinto. Ngunit nang marating ko na ito at akmang bubuksan, bigla akong natigilan. Hinugot ko ang aking bulsa—walang susi.Napakagat-labi ako. Teka lang… wala pala akong susi ng bahay nila Ate!Unti-unting sumilay ang kaba. Paano ako makakapasok? Magigising ko ba sila? O… kailangan ko bang bumalik kay Sadie?Kung tatawag ako kay Kuya o kay Ate ngayon, tiyak na magtatanong sila kung bakit. At hindi ko kayang sabihin ang nangyari kay Ate Sadie. Para sa akin, sekreto naming dalawa i

Ngunit hindi ko pa rin magawang gumawa ng unang hakbang. Natatakot ako na baka, sa isang maling galaw ko, tuluyan kong masira ang lahat. Kaya pinili kong maghintay. Gusto kong makita kung si Sadie mismo ang gagawa ng mas malinaw at matapang na hakbang.Kung siya ang mauna, kung siya mismo ang magpahiwatig, doon ko lang masasabing wala na akong dapat ikatakot dahil pareho na naming alam at gusto.At doon na nga nangyari. Ang susunod na ginawa ni Sadie ay halos nagpawala ng kontrol sa akin. Dahan-dahan siyang yumuko, marahang sumandal ang katawan niya sa dibdib ko. Hindi man tuluyang nakadikit, ramdam ko ang init mula sa pagitan naming halos wala nang agwat, isang pulgada lang, baka mas mababa pa.Parang nanginginig ang hininga niya, at malinaw na nagdadalawang-isip. Marahil ay natatakot siyang magising ako. Pero sa bawat segundo na dumidikit ang kanyang presensya sa akin, lalo namang umiinit ang dugo ko.Ngunit ang hindi niya alam, gising na ako mula pa kanina. Pinipigilan ko lang ang s

Hindi ko inasahan na hindi ako paaalisin ni Sadie. Sa halip, niyaya pa niya akong kumain ng almusal. Buong akala ko talaga ay matatapos na ang lahat kagabi, pero agad akong napa-igi ang pakiramdam. Mukhang hindi naman pala gano’n kalaki ang galit o pagkasuklam niya sa akin.Dali-dali akong umupo sa hapag-kainan, parang batang sabik sa pagkain. Lihim akong nagpasalamat na kahit papaano, may espasyo pa rin ako sa mundo niya.Tiningnan ako ni Sadie na namumula ang mukha at halatang naiilang—saka mahina niyang sabi, “Maghugas ka muna ng mukha.”Napakamot ako sa batok at ngumiti. “Ah, oo nga pala. Sige, sige, pupunta na ako.” Tumayo ako agad, nagmamadaling pumunta sa banyo, habang ramdam ko ang kakaibang gaan sa dibdib.***Habang nakatingin sa likuran ni Rory, hindi sinasadyang ngumiti si Sadie. Hindi rin niya alam kung tama ba ang ngiting iyon, pero sa huli, siya ang nagligtas sa kanya kagabi. At sa mata ni Sadie, iyon ay hindi basta simpleng tulong lang. Kundi isang utang na loob na

“Beth, matapos tulungan ako ni Rory kagabi, dapat sana ay uuwi na siya, pero hindi na makapasok. Kaya pinatuloy ko na lang siya. Huwag kang mag-isip ng kung ano-ano,” paliwanag ni Sadie, halatang kinakabahan.Ngumiti lang si Bethany at bahagyang umiling. “Wala naman akong iniisip. Bakit mo pa kailangang magpaliwanag?”Biglang namula ang mukha ni Sadie at napayuko. Kita ni Bethany ang balisa ng kaibigan, kaya hindi na niya ito binirong muli.“Hindi na ako kakain. Rory, since nandito ka na at kumain ka na rin dito, kain ka nang mabuti,” sabi ni Bethany bago siya tumayo.Mabilis namang sumingit si Sadie. “Pagkatapos kumain, maglakad-lakad tayo. Tapos sa tanghali, sabay tayong kakain sa labas.”“Sinabi ni Quinn na siya ang taya mamaya. Pwede raw tayong pumili ng kahit anong gusto natin,” dagdag pa ni Bethany.“Sige…” maikli at may ibang iniisip na sagot lang ni Sadie.Pagkatapos noon, umalis na si Bethany, at nanatili si Sadie na nakatulala sandali bago malalim na huminga, para bang pilit