All Chapters of หลิงเฟิ่ง หญิงบ้าในหมู่บ้านหู่เซิง: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อก่อนตอนเสียสติ นางก็ไม่เคยนึกรังเกียจที่มีหลิงเฟิ่งเป็นลูกสะใภ้ แต่พอนางหายดี ความสามารถของนาง ทั้งสิ่งของที่นางสามารถนำออกมาจากความว่างเปล่าได้ ยิ่งทำให้นางอยากจะขอบคุณสวรรค์วันละสามเวลาหลังอาหาร“หื้ม...แบบร่างของข้าน่าสนใจเพียงนั้นเลยรึเจ้าคะ”นางมิได้ร่างแบบที่แปลกประหลาดแต่อย่างใด นางเพียงแค่เพิ่มระเบียงหลังห้องที่สามารถนั่งอ่านตำรา หรือนั่งพูดคุยกันได้เพิ่มขึ้นมา ทั้งเรื่องห้องน้ำที่แบ่งพื้นที่เปียกกับพื้นที่แห้งชัดเจน จวนใหญ่ก็คงมีเช่นนี้ นางคิดว่าไม่ใช่เรื่องประหลาด“ใช่แล้ว นายช่างกวนไม่เคยเห็นเรือนที่เจ้าร่างมาก่อน ทั้งประตูที่ทำเป็นแบบเลื่อนได้ ข้าก็พูดไม่รู้เรื่อง เจ้าออกไปพูดเองดีกว่า หากอาหยุนจะตำหนิเจ้า ข้าจะจัดการเอง” จูซื่อดึงมือหลิงเฟิ่งออกไปพบนายช่างทันที“ประเดี๋ยวท่านแม่...ท่านลืมไปแล้วรึ ว่าชาวบ้านยังไม่มีผู้ใดรู้เรื่องที่ข้าหายดีแล้ว”“ตายจริง ข้าเกือบลืมไป ข้าจะออกไปพูดใหม่ ว่าอาหยุนเป็นคนร่าง เจ้ากลับเข้าไปอยู่ในห้องเถิด” จูซื่อนึกอยากจะตบปากตัวเองเสียหลายๆ ที นางจำต้องเดินไปพบนายช่างกวนเพื่อบอกให้เขามาพบชุยหยุนอีกครั้งในตอนเย็นชุยหยุนที่เข้าเมืองไปพร้อม

“อาหยุน เจ้าว่าข้าทำนาดีหรือไม่” ลุงกู้เอ่ยขอความเห็นจากชุยหยุนตัวเขาเป็นนายพรานมาทั้งชีวิต หากจะเลิกอาชีพนายพรานหลังจากแต่งกับจูซื่อ จะให้อยู่ที่เรือนเฉยๆ ก็เห็นจะน่าเบื่อเกินไป“หากท่านอยากทำข้าเองก็ไม่ขัดขอรับ”ลุงกู้จึงได้ขอซื้อที่นาเพิ่มอีกยี่สิบหมู่ ที่นาราคาสิบตำลึงเงิน เงินส่วนนี้ลุงกู้เป็นผู้จ่ายเอง หากต่อไปมีบุตรจะได้ยกให้เป็นมรดกของเขาต่อไป แต่หากไม่มีอย่างไรก็ต้องเป็นของชุยหยุน ในเมื่อรักแม่ก็ต้องรักลูกด้วย ข้อนี้ลุงกู้เข้าใจดีที่เรือนของหัวหน้าหมู่บ้านมิได้ครึกครื้นแค่เรือนเดียว ค่ำนี้คนตระกูลหลี่ทั้งสามกำลังฉลองงานใหม่ของหลี่เฉียงและหลี่ซวงอยู่“เพียงแค่สอบถามเรื่องนังบ้า คุณชายเสิ่นก็มอบเงินให้เจ้าสิบตำลึงเงินแล้วรึ” หลี่กวนไม่อยากจะเชื่อ ว่าเสิ่นฉงหานจะยอมจ่ายเพียงแค่อยากรู้เรื่องราวของหลิงเฟิ่ง“ใช่แล้ว พอรู้ว่าข้าเป็นพี่ชายของนังบ้า ก็พูดดีกับข้าเลยท่านพ่อ” หลี่ซวงกัดเนื้อไก่คำโต พร้อมทั้งหัวเราะออกมาอย่างพอใจ“แล้วบอกหรือไม่ ว่าสนใจนางเรื่องใด”“ไม่ แต่ดูเหมือนคุณชายเสิ่นไม่เชื่อว่านังบ้าเสียสติจริง”เรื่องนี้ทำให้สองพี่น้องตระกูลหลี่แปลกใจไม่น้อย เมื่อเสิ่นฉงหาน

ชาวบ้านต่างหันไปมองที่หลิงเฟิ่งอย่างสนใจ เมื่อเห็นนางเอาแต่เหม่อมองท้องฟ้า ไม่ได้สนใจเจ้าหน้าที่ที่คุมตัวของนางเอาไว้ ต่างมองเจ้าหน้าที่อย่างแคลงใจ ว่าสตรีเช่นนี้จะไปทำสิ่งใดที่เป็นความผิดได้“ข้าได้รับคำสั่งมาเช่นนี้ เจ้าไปถามท่านเจ้าเมืองก็แล้วกัน”เจ้าหน้าที่ต่างเร่งมือ ลากตัวของหลิงเฟิ่งให้เดินไปที่ว่าการ ด้วยพวกตนก็เกิดความละอายใจเช่นกันที่ต้องคุมตัวหญิงบ้า ในเมื่อเป็นคำสั่งของท่านเจ้าเมืองก็ไม่อาจที่จะปฏิเสธได้หลิงเฟิ่งทำได้เพียงแค่ส่งสายตาให้ลุงจินไปบอกกล่าวแม่สามีของนางให้ตามไปดูที่ที่ว่าการ นางก็อยากจะรู้เหตุผลของท่านเจ้าเมืองเช่นกันที่จับตัวนางมาเช่นนี้มีชาวบ้านอีกไม่น้อยที่เดินตามไป ด้วยต้องการรู้ว่าหญิงเสียสติผู้นี้ทำสิ่งใดผิดกันแน่เมื่อเข้ามาอยู่ในที่ว่าการ หลิงเฟิ่งนางยังเหม่อมองทุกสิ่งอย่างเลื่อนลอย ทั้งยังแสร้งร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัวที่เห็นเจ้าหน้าที่ถือไม้ชี้มาทางนาง“เฟิ่งเออร์ ฮึก....นายท่านลูกสะใภ้ข้าทำสิ่งใดผิดกัน” นางจูซื่อคุกเข่าลงตรงหน้าเจ้าหน้าที่ ทั้งยังร้องคร่ำครวญด้วยไม่รู้ว่าหลิงเฟิ่งนางทำสิ่งใดผิด“รอท่านเจ้าเมือง ประเดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง” ไม่มีผู้

เรื่องที่เกิดขึ้นกับหลิงเฟิ่งในเมืองเมื่อวาน คนในหมู่บ้านหู่เซิงรู้กันอย่างรวดเร็ว ทำให้หัวหน้าหมู่บ้านหู่รีบร้อนเดินมาที่เรือนตระกูลซ่งหลังจากที่ชุยหยุนออกไปได้ไม่นาน“เหตุใดเฟิ่งเออร์ นางถึงได้ถูกทางการจับกุมได้เล่า แล้วรถม้าที่มาส่งนางเมื่อวาน ข้าได้ยินว่าเป็นขุนนางจากเมืองหลวงใช่หรือไม่” หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยถามความจากนางจูซื่อ“ใช่เจ้าค่ะ คงเป็นเรื่องเข้าใจผิด หลังจากที่ท่านเจ้าเมืองเข้าไปพูดคุยกับใต้เท้าจากเมืองหลวง ข้าก็ไม่เห็นจะนำความสิ่งใดออกมาบอก เพียงปล่อยตัวเฟิ่งเออร์นางทันที”“เรื่องเก่ายังไม่ทันได้ตัดสิน ข้าก็หวังว่ากับท่านเจ้าเมือง จะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน”หากไม่มีเรื่องใดที่ต้องไปที่ว่าการ หัวหน้าหมู่บ้านก็เป็นเช่นชาวบ้านทุกคน ไม่ต้องการจะข้องเกี่ยวกับขุนนางให้มากนัก“แต่ข้าได้ยินใต้เท้าจากเมืองหลวงพูดไว้ หากท่านเจ้าเมืองหรือผู้ใดกล้ารังแกเฟิ่งเออร์ เขาจะให้คนที่ยังอยู่ที่ตงเฉิงจัดการเจ้าค่ะ”“มีเรื่องดีเช่นนี้ด้วยรึ” หัวหน้าหมู่บ้านยังไม่อยากจะเชื่อ ว่าหญิงบ้าเช่นหลิงเฟิ่ง จะมีขุนนางตำแหน่งใหญ่โตเมตตานางมากขนาดนี้“ข้าก็หวังว่าจะเป็นเรื่องดี”หัวหน้าหมู่บ้านหู่เอ่ยถามน

หลิงเฟิ่งนางเรียกน้ำวิเศษที่อยู่ภายในมิติออกมาผสมกับน้ำด้านนอกอย่างละหนึ่งส่วน น้ำที่ใช้กินภายในเรือน นางยังใช้น้ำวิเศษเพียงไม่กี่หยด อย่างไรก็รอบคอบเอาไว้ก่อนดีกว่า“ลุงกู้ ท่านจำเอาไว้ว่าน้ำในกระบอกนี้ ท่านต้องดื่มเพียงผู้เดียว หากเกิดเรื่องไม่คาดฝันกับผู้อื่น ท่านก็อย่าได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เข้าใจใช่หรือไม่เจ้าคะ” เมื่อเห็นสายตาที่จริงจังของหลิงเฟิ่งลุงกู้ก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ“เจ้าบอกได้หรือไม่ว่าเป็นน้ำอันใด” จูซื่อกับลุงกู้มองมาทางหลิงเฟิ่งอย่างสงสัย“ไว้ท่านกลับมาอย่างปลอดภัยข้าจะบอกท่านเจ้าค่ะ”“ขอบใจเจ้ามากเฟิ่งเออร์”ลุงกู้ร่ำลาจูซื่ออยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะยอมออกจากเรือนตระกูลซ่งไปที่ภูเขาด้านหลังเรือน“ท่านแม่ ท่านอย่าได้กังวล ลุงกู้มีน้ำของเฟิ่งเออร์ไปด้วย ต่อให้เกิดเรื่องร้ายขึ้น เขาก็จะไม่เป็นอันใด”“เจ้าบอกแม่เลยไม่ได้รึเฟิ่งเออร์ มันคือน้ำอันใดกัน”“น้ำวิเศษที่ข้าได้มาจากท่านเทพเจ้าค่ะ หากมิใช่ลุงกู้ข้าก็ไม่คิดที่จะเอาออกมา”“ขอบใจเจ้ามาก” สีหน้าของจูซื่อดีขึ้นไม่น้อย นางมองหลิงเฟิ่งอย่างซาบซึ้งใจ หากเป็นผู้อื่นไม่รู้ว่ามีน้ำวิเศษที่ได้มาจากท่านเทพเช่นนี้จะยอมแบ่งให้ผ