Semua Bab หลิงเฟิ่ง หญิงบ้าในหมู่บ้านหู่เซิง: Bab 1 - Bab 6

หลิงเฟิ่ง ลืมตาขึ้นมามองเพดานห้องอย่างไม่อยากเชื่อว่าตัวนางจะได้ย้อนเวลากลับมาอีกครั้งก่อนที่คนในตระกูลหลี่ จะรู้เรื่องว่านางหายจากอาการเสียสติแล้วนางเป็นวิญญาณหญิงสาวจากยุคปัจจุบัน เป็นเจ้าของสวนผักออร์แกนิกขนาดใหญ่ที่ส่งขายให้ห้างสรรพสินค้าไปทั่วประเทศจีน หลิงเฟิ่งไม่มีพี่น้อง ทั้งยังไร้บิดามารดา นางจึงต่อสู้ทุกสิ่งมาด้วยตนเอง จนมีวันนี้ได้ตอนที่นางกำลังเดินตรวจผลผลิต ที่คนงานในสวนเตรียมจะจัดส่งออกไปให้ห้างสรรพสินค้าอยู่นั่น นางได้เป็นลมหมดสติไป อาจจะเป็นที่หลิงเฟิ่งพักผ่อนน้อย แต่ไม่คิดว่า เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง วิญญาณของนางจะทะลุมิติไปอยู่ในร่างของหลี่หลิงเฟิ่ง หญิงสาวที่ไม่สมประกอบตั้งแต่เกิดตระกูลหลี่ อาศัยอยู่ในหมู่บ้านหู่เซิง เมืองตงเฉิง อยู่ทางทิศตะวันออกของแคว้นต้าเยี่ย จากหมู่บ้านเดินทางเข้าเมืองด้วยเกวียนวัวต้องใช้เวลานานถึงสองชั่วยาม หากต้องเดินก็แทบจะไม่ต้องพูดถึง ต้องเดินถึงสี่ชั่วยาม จะเข้าเมืองแต่ละครั้งต้องเสียเวลาค้างคืนอยู่ที่วัดร้างนอกเมืองหนึ่งคืน หากต้องเดินเท้าเข้าไปตระกูลหลี่ มีความเป็นอยู่ไม่ต่างชาวบ้านในหมู่บ้านหู่เซิง คือยากจน เรียกได้ว่า ข้าวสารที่จะ

หลิงเฟิ่งยังมิทันได้หันไปมองเลยว่า สองพี่น้องคิดจะทำอันใดกับนาง ความเจ็บปวดบริเวณหน้าอกของนาง ก็ทำให้นางต้องก้มลงไปมองว่าเกิดอะไรขึ้นเลือดค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากอกของนางอย่างช้าๆ ดวงตาของหลิงเฟิ่งพร่ามัว มองใบหน้าของทั้งสามไม่ชัด“เป็นเช่นนี้ก็ดี นับจากนี้ข้าให้พวกท่านมีความสุขกับสิ่งที่เลือก แต่คงไม่อาจจะสมหวังได้” เสียงที่หลุดออกมาจากปากของหลิงเฟิ่งแผ่วเบาก็ทั้งสามก็ได้ยินอย่างชัดเจนคนพวกนี้คิดว่ามิติมันจะเปลี่ยนผู้ครอบครองได้ง่ายๆ เลยรึ ต่อให้นางมอบกำไลให้พวกเขา ก็มิใช่ว่าจะเป็นผู้เปิดมิติได้ ในเมื่อมีเพียงแค่นางเท่านั้นที่เข้าออกได้เพียงผู้เดียวหลี่กวนตกใจไม่น้อย ที่บุตรชายทั้งสองสังหารหลิงเฟิ่ง แต่เขามิได้เข้ามาดูนางที่กำลังค่อยๆ หมดลมหายใจอย่างช้าๆ แต่เข้ามาถอดกำไลในมือไปแทน“เอามาให้ข้า” หลี่เฉียงแย่งกำไลมาจากมือของหลี่กวน ก่อนจะสวมใส่เอาไว้“เหตุใดเข้าไม่ได้” เขากำหนดจิตเช่นที่เคยเห็นหลิงเฟิ่งนางทำ แต่ก็มิอาจเข้าไปภายในมิติได้“ให้ข้าลองดู” หลี่ซวงแย่งมาจากมือพี่ชาย ก่อนจะทำตามเช่นเดียวกัน“ไม่ได้!!!” สองพี่น้องเริ่มจะเกิดความกังวลหลิงเฟิ่งที่มองทั้งสามเปลี่ยนกันสวมใส่กำไล ก็

ชุยหยุนเอง เมื่อเห็นว่าหลิงเฟิ่งนางไม่ได้เขย่าประตูห้องแล้ว เขาก็หลับตาลงเพื่อพักผ่อน“อย่าหลับ” หลิงเฟิ่งตะโกนออกมา นางลืมไปว่านางไม่ควรพูดสิ่งใดทั้งนั้น แต่นางกลัวว่าเขาจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว“หื้ม...ไม่หลับ ข้าเพียงแค่หลับตาเท่านั้น” เขามองมาที่นางอย่างแปลกใจ เมื่อครู่นางดูเหมือนไม่ใช่คนเสียสติสักนิดหลิงเฟิ่งได้แต่หันหน้าหนีไปทางอื่น ด้วยกลัวว่าเขาจะจับพิรุธของนางได้ แต่หูของนางก็ยังฟังอยู่ว่าเขาพูดเช่นใดไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด หลิงเฟิ่งหันหน้าไปมองชุยหยุนอีกครั้ง ก็เห็นเขานอนนิ่งอยู่บนเตียง นางรีบคลานเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว“อาหยุน อาหยุน” หลิงเฟิ่งเขย่าเรียกเขาเบาๆ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ“สวรรค์ ทำเช่นใดดี” นางเริ่มจะสติแตกแล้ว จะร้องเรียกคนข้างนอกก็ไม่ได้หากว่าเขาหยุดหายใจไปแล้วจริงๆ มิใช่ว่านางจะต้องตายตามไปด้วยเลยรึ“น้ำ น้ำ ชะ ใช่ ใช่แล้ว น้ำ” หลิงเฟิ่งเรียกน้ำออกมาใส่แก้วชาที่อยู่ข้างเตียงก่อนจะค่อยๆ ประคองชุยหยุน แล้วเทน้ำลงในปากของเขาช้าๆ“กลืน กลืนเร็วเข้า” หลิงเฟิ่งร้อนใจไม่น้อย เมื่อน้ำที่นางเทใส่ปากของเขา มันไหลออกมาเสียเป็นส่วนมาก“อืม...เจ้าทำ...แค่ก แค่ก” ชุยห