All Chapters of หลิงเฟิ่ง หญิงบ้าในหมู่บ้านหู่เซิง: Chapter 31 - Chapter 40

ชุยหยุนที่เพิ่งจะเลิกเรียน ก็พบลุงจินที่รออยู่หน้าสำนักศึกษา“อาหยุน เจ้ารีบกลับเรือนเถิด อากู้กับหัวหน้าหมู่บ้านยังไม่ลงมาจากภูเขาเลย ตอนที่ข้าพาชาวบ้านที่บาดเจ็บมาส่งโรงหมอ” ลุงจินก็ร้อนใจเช่นกัน แต่จะกลับไปที่หมู่บ้านโดยทิ้งชาวบ้านที่บาดเจ็บเอาไว้ในเมืองทั้งหมดก็เห็นจะไม่ได้“เกิดอันใดขึ้นขอรับ”“ข้ารู้เพียงว่า ชาวบ้านไม่เชื่อในคำเตือนของอากู้กับอาหู่ รุกล้ำเข้าไปในเขตของหมีควาย แต่ไม่รู้ว่าพวกเขาตอนนี้เป็นเช่นใดบ้าง”“ขอรับ”ชุยหยุนรีบไปเอาม้าของตนที่โรงเลี้ยงด้านข้างสำนักศึกษา ก่อนจะควบม้ากลับหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว พอมาถึงเรือนก็พบลุงกู้กับลุงหู่กำลังนั่งอยู่ภายในห้องโถง“ไม่เป็นอันใดก็ดีแล้ว” เขาถอนหายใจออกมา หากลุงกู้เป็นอันใดไป มารดาเขาคงจะเสียใจไม่น้อยเลย“ไม่เป็นอันใดได้อย่างไร” ป้าเหลียนกัดฟันแน่นอย่างแค้นใจก่อนหน้าที่ชุยหยุนจะเดินทางมาถึงเรือน ลุงกู้และลุงหู่ได้เอ่ยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนภูเขาให้คนทั้งหมดได้ฟังแล้ว ชาวบ้านเมื่อเห็นว่าตำแหน่งของหญ้าหนอนที่ลุงกู้และลุงหู่พามามีหญ้าหนอนหลงเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้นหากจะแบ่งคนละต้น ยังไม่พอกับจำนวนคนที่ขึ้นมาหาเลย บางคนจึง

โจวชิงฮั่ว เล่าเรื่องที่หลิงเฟิ่ง ถูกท่านเจ้าเมืองเสิ่นจับตัวไว้ ทั้งเรื่องที่นางมีของวิเศษอยู่กับตัวให้ผู้เป็นบิดารับรู้“ท่านพ่อมีความเห็นเช่นใด”“หากนางเป็นบุตรสาวของข้าจริง ข้าต้องปกป้องนาง หากนางมิใช่ เรื่องที่เจ้ารู้ความลับของนางก็อย่าได้แพร่งพรายออกไป แต่ว่า...นางเหมือนหลินหลินมากเลยรึ”“ราวกับคนเดียวกันเลยท่านพ่อ ข้าเห็นในตอนแรกยังตกใจไม่หาย คิดว่าหลินหลินหนีเที่ยวอีกแล้ว แต่พอมองใกล้ๆ ถึงได้แยกออกว่านางไม่ใช่หลินหลิน อีกอย่าง...ดวงตาของนางเหมือนท่านพ่อยิ่งนัก”อวี้หลินได้ดวงตาหงส์มาจากผู้เป็นมารดา หากมองดูให้ดี สตรีสองคนนี้ยังสามารถแยกออกได้อย่างชัดเจน“มันเกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร” ลู่เหวินนั่งพิงเก้าอี้อย่างหมดแรงยามนั้นเขาเร่งทำศึก พอรู้ว่าพานซีเยว่คลอดระหว่างทาง ต้องสูญเสียบุตรไปหนึ่งก็ช้ำใจยิ่งนัก แต่ไม่มีรายงานจากคนของตน ว่าพบเห็นความผิดปกติใดเกิดขึ้น จึงไม่ได้สนใจที่จะตรวจสอบเรื่องที่ทารกคลอดออกมาแล้วสิ้นใจลู่เหวินเรียกองครักษ์ที่คุ้มครองพานซีเยว่เดินทางกลับเมืองหลวงในครั้งนั้น ให้ไปตรวจสอบสถานที่ ที่พานซีเยว่นางคลอด เพื่อหาดูว่า ในวันเดียวกันมีสตรีใดมาคลอดพร้อมนาง

สองพี่น้องตระกูลหลี่ หาทางที่จะเข้าเรือนตระกูลซ่งอย่างที่ชุยหยุนคิดเอาไว้จริงๆ แต่เพราะว่ามีลุงกู้คอยเป็นหูเป็นตาอยู่ พวกเขาจึงไม่อาจเข้ามาได้“เจ้าเข้าเมืองไปตามสหายมาให้หมด หากยังไม่ได้ตัวนังบ้าไปในสองสามวันนี้ คุณชายเสิ่นได้จัดการเจ้ากับข้าจนตายแน่”“พี่ใหญ่ ข้าว่าเราถอนตัวดีหรือไม่ ตอนนี้ท่านพ่อก็มีเงินอยู่ไม่น้อยแล้ว ดูท่าแล้วเรื่องนี้จะไม่ง่ายเช่นที่เราคิด ท่านจำไม่ได้รึ ใต้เท้าจากเมืองหลวงผู้นั้นพูดเอาไว้ว่าอย่างไร” หลี่ซวงเริ่มจะเกิดความกลัวขึ้นในใจตอนที่เขาถูกเจ้าเมืองเสิ่นและเสิ่นฉงหานทุบตี เกือบจะรักษาชีวิตเอาไว้ไม่ได้ ก็ไม่ได้อยากจะทำงานให้ทั้งคู่อีกแล้ว“เจ้าลืมไปแล้วรึ ว่ารับเงินคุณชายเสิ่นมาแล้ว จะมาเปลี่ยนใจตอนนี้เจ้าคิดว่ามันทันรึ”“ท่านไม่กลัวตายรึ เห็นสายตาของคุณชายเสิ่นหรือไม่ หากครั้งนี้ไม่ได้ตัวนังบ้ากลับไป ท่านว่าคุณชายเสิ่นจะให้โอกาสพวกเราอีกครั้งรึไม่”“หากไม่สำเร็จ ข้าจะพาเจ้าหนีเอง” หลี่เฉียงไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว“เช่นนั้น...หนีตอนนี้ไม่ดีรึพี่ใหญ่”“ไม่ได้ หากได้ตัวนังบ้ามา เจ้ากับข้าจะได้เงินหนึ่งร้อยตำลึงทอง ชั่วชีวิตนี้เจ้าคิดว่าจะหาเงินมากเพียงนี้ได

ระหว่างที่กินอาหาร ลุงกู้กับนางจูซื่อก็เหลือบมองใบหน้าของหลิงเฟิ่งอยู่บ่อยครั้ง นางที่รู้ดีว่าทั้งสองคงได้สงสัยความเปลี่ยนแปลงของนางแน่ แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา“เฟิ่งเออร์ ข้าว่าใบหน้าของเจ้างดงามขึ้นไม่น้อยเลย เจ้าไปทำสิ่งใดมา” จูซื่อเก็บความสงสัยเอาไว้ต่อไปไม่ไหว“ไม่นะเจ้าคะ ข้าไม่ได้ทำอันใด หรือเป็นที่ข้าอยู่แต่ภายในเรือน ไม่ได้ออกไปจากเรือนเช่นเมื่อก่อน”“คงจะใช่ เมื่อก่อนนางเสียสติ วิ่งไปทั่วหมู่บ้านจะเหมือนตอนนี้ได้อย่างไร เอ่อ...ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะพูดเรื่องเก่าเจ้า” ลุงกู้เอ่ยออกมาอย่างเสียใจ ที่เผลอพูดเรื่องในอดีตที่ไม่น่าจดจำของหลิงเฟิ่ง“ไม่เป็นอันเจ้าค่ะ เมื่อก่อนข้าก็เป็นเช่นที่ท่านว่าจริงๆ” หลิงเฟิ่งฉีกยิ้มกว้าง นางไม่โกรธเคืองสิ่งที่ลุงกู้พูดออกมา“เอาเถิด ท่านก็อย่าได้พูดถึงลูกสะใภ้ข้าเช่นนี้อีก เฟิ่งเออร์ เจ้ากินเสร็จแล้วเข้าไปอยู่ในห้องเถิด อาเฉียงกับอาซวง คงกำลังวางแผนทำสิ่งใดอยู่ ถึงได้เดินวนเวียนอยู่หน้าเรือนวันหนึ่งหลายหน” นางจูซื่อเองก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องกับหลิงเฟิ่งเช่นตอนที่อยู่ในเมืองตงเฉิงลุงกู้ ไม่กล้าจะออกจากเรือนตระกูลซ่งไปที่อื่นเลย เขาแทบจะนั่งเฝ้าอ

หมอถาน รู้เรื่องที่จิ้นอ๋องเดินทางมาเมืองตงเฉิงแล้ว ทั้งยังจัดการกับคนตระกูลเสิ่นจนสิ้นชื่อภายในวันเดียว แต่เขาจะวางใจยอมมอบตั๋วเงินให้ผู้อื่นไป โดยที่ไม่มีหลักฐานยืนยันมาจากชุยหยุนได้อย่างไร“เอ่อ...ของอาหยุน ตั๋วเงินขอรับ”“เหอะ เพียงแค่ตั๋วเงิน จะมากเพียงใดกัน” จิ้นอ๋องปรายตามองหมอถานอย่างหงุดหงิด ที่ต้องให้เขามาออกหน้าเองเพียงแค่เรื่องตั๋วเงิน“หนึ่งหมื่นตำลึงทองขอรับ” หมอถานให้หลงจู๊ไปหยิบหีบที่เตรียมไว้ให้ชุยหยุนออกมา“ห๊ะ/ห๊ะ” จิ้นอ๋องกับโจวชิงฮั่วร้องออกมาอย่างตกใจ“เอาสิ่งใดมาขายกันแน่” โจวชิงฮั่วเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว“หญ้าหนอนขอรับ ที่ส่งเข้าเมืองหลวงเมื่อครั้งที่แล้ว ก็มาจากอาหยุนกับภรรยาของเขา”“หญ้าหนอนชั่งละหนึ่งพันตำลึงทอง ก็ไม่แปลกที่จะได้เงินมากเพียงนี้” จิ้นอ๋องพยักหน้าอย่างเข้าใจหมอถานก็ทำถูกแล้ว ที่ไม่มอบตั๋วเงินมูลค่ามหาศาลเช่นนี้ให้บุคคลอื่นที่ไม่ใช่เจ้าของ“ดูท่า น้องสาวของหลินหลิน นางจะร่ำรวยกว่าจวนตระกูลโจวอีกกระมัง” จิ้นอ๋องเอ่ยถามโจวชิงฮั่ว“กระหม่อมไม่สงสัยเลย เหตุใดเสิ่นฉงหานถึงต้องการตัวนางมากเพียงนี้”จิ้นอ๋องและโจวชิงฮั่วเร่งเดินทางไปพบอวี้หลินที่หมู่บ้า