All Chapters of หลิงเฟิ่ง หญิงบ้าในหมู่บ้านหู่เซิง: Chapter 51 - Chapter 60

ลู่เหวินที่เพิ่งจะกลับมาจากวังหลวง วันนี้เขาเข้าไปหารือกับฮ่องเต้เรื่องเสบียงอาหารที่จะส่งไปชายแดนเหนือ ด้วยหาหนทางได้แล้ว พอกลับมาถึงจวนก็เห็นบุตรสาวฝาแฝดทั้งสองนั่งรอพบอยู่ภายในห้องโถง“คุณหนูจ้าวนางพูดเช่นนี้จริงรึ” ลู่เหวินลูบเคราอย่างใช้ความคิดไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่ตระกูลจ้าว จะมีส่วนรู้เห็นเรื่องที่ตนถูกพิษเมื่อเกือบสิบเจ็ดปีที่แล้ว ด้วยตอนนั้นมีข้อกังขาเรื่องเสบียงอาหารที่ถูกส่งมาจากเมืองหลวงล่าช้า ทั้งเรื่องดินทรายที่ปนมากับเสบียงอาหารอีกด้วยแต่พอตนเองถูกพิษและรู้ข่าวเรื่องที่ต้องสูญเสียบุตรสาวฝาแฝดไปหนึ่งคน ลู่เหวินก็หมดกำลังใจที่จะสืบหาตัวการที่อยู่เบื้องหลังต่อ จึงได้ปล่อยให้เรื่องราวล่วงเลยมาเป็นเวลานานอีกทั้งตระกูลจ้าวก็ยังต้องการให้ สุ่ยเทียนน้องชายภรรยาของตนขึ้นมาเป็นใหญ่ในกองทัพต่อจากเขา แต่ความสามารถของสุ่ยเทียนไม่อาจเทียบได้กับ โจวเฉิงเหว่ย เขาจึงได้แต่ยอมถอยอย่างเลี่ยงไม่ได้“ผู้ใดในห้องรับรองที่โรงน้ำชาก็ได้ยิน แล้วท่านพ่อจะทำเช่นใดต่อไป ตอนนี้เรื่องที่ท่านต้องพิษจนสูญเสียวรยุทธ์คงได้ถูกลือออกไปแล้ว”“ไม่ต้องทำสิ่งใด หากฝ่าบาทสงสัยในวรยุทธ์ของข้าก็คงจะเรียกตัว

นางขอเพียงแค่ทุกคนรักนางจากใจจริง ไม่คิดจะหักหลังนาง เช่นที่นางต้องพบเจอเมื่อชีวิตก่อนก็พอ เงินทองนางสามารถหาหนทางที่จะเพิ่มมันขึ้นมาได้“เฟิ่งเออร์” พานซีเยว่เอ่ยเรียกอย่างปวดใจ“พอเลย ประเดี๋ยวก็ร้องไห้กันอีก อาหยุนพรุ่งนี้เจ้าจะเข้าสนามสอบแล้วใช่หรือไม่ เตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยัง” ลู่เหวินโบกมือห้ามภรรยาตนเอง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปพูดเรื่องการสอบซิ่วไฉของชุยหยุนแทน“ข้าน้อยทบทวนตำราหลายหนแล้วขอรับ”“สอบซิ่วไฉอย่างไรก็มีเปิดสอบทุกปี แต่ปีนี้จะพิเศษหน่อย หากเจ้าสอบผ่านซิ่วไฉก็สามารถเข้าร่วมสอบจวี่เหรินในอีกสองเดือนข้างหน้าได้เลย” โจวชิงฮั่วมั่นใจว่าชุยหยุนจะต้องเข้าร่วมสอบจวี่เหรินได้แน่“ขอรับ”“เอาเถิด เจ้าก็ไปพักให้เร็วขึ้นหน่อย พรุ่งนี้จะต้องไปที่สนามสอบแต่เช้า” ทั้งหมดพูดคุยเล่นต่ออีกเพียงครู่ก็แยกย้ายกันกลับเรือนหลิงเฟิ่งกลับมาถึงเรือนก็หัวหมุนทันที นางเตรียมของที่จำเป็นสำหรับชุยหยุนที่จะใช้เข้าสนามสอบในวันพรุ่งนี้“พอแล้ว ข้าเอาเข้าไปในสนามสอบมากเพียงนี้มิได้หรอก” ชุยหยุนเดินเข้ามาสวมกอดนางจากด้านหลัง“เช่นนั้นรึ ข้าก็ลืมถามว่าท่านนำสิ่งใดเข้าสนามสอบได้บ้าง”“ข้าจัดการเอง” ชุยห

หลังจากที่ส่งชุยหยุนเรียบร้อยแล้ว หลิงเฟิ่งนางไปช่วยอวี้หลินจัดเตรียมงานมงคลของนาง ด้วยวันพรุ่งนี้พี่สาวฝาแฝดของนางจะต้องออกเรือนแล้ววันนี้มีสหายของอวี้หลินมาช่วยเติมสินเดิมให้นางไม่น้อยเลย หลิงเฟิ่งจึงต้องช่วยแม่นมพานทำหน้าที่นับจำนวนและบอกสาวใช้ให้จดลงในใบรายการสินเดิมให้อวี้หลินจวบจนตอนเย็น นางจึงได้พาอวี้หลินเข้าไปในมิติเพื่อแช่น้ำวิเศษ“หลินหลิน วันเข้าหอข้าจะเตรียมน้ำวิเศษให้เจ้า หลังจากที่เจ้าเข้าหอ มันจะช่วยให้เจ้าบรรเทาความเจ็บปวดที่ได้รับ”“ทรมานเช่นนั้นเลยรึ” อวี้หลินเอ่ยถามหลิงเฟิ่งอย่างไม่เข้าใจ“ไม่หรอก แต่ข้ากลัวว่าท่านอ๋องจะเอ็นดูเจ้าจนไม่อาจลุกขึ้นจากเตียงได้” หลิงเฟิ่งอมยิ้มมองอวี้หลินอย่างหยอกล้อ“เจ้าก็พูดเสียจนข้าหวาดกลัว”ชุยหยุนเป็นผู้นำน้ำวิเศษไปส่งให้จิ้นอ๋องที่ตำหนักอ๋อง บุรุษทั้งสองพูดคุยกันอยู่นานถึงสาเหตุที่หลิงเฟิ่งนางส่งน้ำมาให้ใช้ในคืนเข้าหอ“หึหึ อาหยุนนับว่าเจ้ายังรู้ความ เรื่องที่เจ้าเคยยั่วโทสะเปิ่นหวางเอาไว้ เมื่อครั้งที่เจ้าเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน เปิ่นหวางจะไม่เอาความกับเจ้าก็แล้วกัน” จิ้นอ๋องยิ้มกริ่มมองชุยหยุนอย่างพอใจเพียงแค่ชุยหยุนบอกผลลัพธ

หลิงเฟิ่ง นางไม่ได้ก่อไฟทำอาหาร แต่อาหารที่ทำออกมาล้วนแต่อุ่นร้อน ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว ทั้งยังไม่เห็นเสบียงอาหารที่นางจะจัดเตรียมเอามาด้วยเลยแม้แต่นิดเดียว พอมีสายตาของผู้เป็นนายมองมาอย่างกดดัน ทั้งหมดก็ก้มหน้าลงกินอาหารในส่วนของตนโดยไม่คิดจะสงสัยสิ่งใดอีก“อร่อยนัก”“เป็นบุญปากของข้าแล้ว” องครักษ์ต่างส่งเสียงพูดคุยกันอย่างออกรสชาติ ไม่ต่างจากอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าเลยเดิมที การเดินทางของพวกเขาที่ผ่านมา ก็มีแป้งอาหารแห้งที่ติดกาย และสะดวกต่อการกิน ไม่มีอาหารที่ทำออกมาสดใหม่เช่นที่หลิงเฟิ่งนางทำให้เช่นนี้ ทั้งรสชาติของอาหารก็ทำให้พวกตนแทบจะกลืนลิ้นลงไปด้วย“ไม่ต้องล้าง พวกท่านเก็บมารวมกันไว้ให้ข้าก็พอ” นางมีเครื่องล้างจาน จะต้องให้พวกเขาไปล้างให้นางอีกทำไม“แต่ว่า...”“ทำตามที่บุตรีของข้าบอก พวกเจ้าไปจัดการกิจส่วนตัวให้เรียบร้อย จะได้เร่งเดินทางต่อ” พอมีคำสั่งจากนายของตน ทุกคนต่างก็นำจานชามที่ถูกกวาดลงท้องจนแทบจะเกลี้ยงแล้วมาวางกองอยู่ที่ข้างรถม้าของหลิงเฟิ่งหลิงเฟิ่งนางเก็บของทั้งหมดเข้ามิติ ทั้งยังให้ชุยหยุนและลู่เหวินเข้าไปทำธุระส่วนตัวภายในมิติด้วย“ท่านพ่อ ท่านให้ม้ากินน้ำวิเศษเถิดเ

ความจริงหลิงเฟิ่ง นางอยากจะรั้งอยู่ เพื่อเดินทางกลับพร้อมบิดาและพี่ชาย เพื่อว่ามีสิ่งใดที่นางพอจะช่วยเหลือได้บ้าง แต่หากว่านางตั้งครรภ์ขึ้นมาจริงก็ควรจะเร่งเดินทางออกจากเมือง เพื่อไม่ให้พวกเขาเป็นกังวลทั้งสี่พูดคุยเรื่องเสบียงอาหารต่ออีกเพียงไม่นาน ท่านหมอก็เดินเข้ามาภายในห้องพัก บุรุษทั้งสามจึงได้เดินไปนั่งรอที่โต๊ะตรงกลางห้อง แต่สายตาของพวกเขาก็ยังจ้องมองมาที่หมออย่างกดดัน“บุตรีข้าเป็นเช่นใด”“น้องสาวข้า อาการร้ายแรงหรือไม่”หมอยังมิทันจะได้จับชีพจร บุรุษตระกูลโจวก็เอ่ยถามออกมาอย่างกดดันเสียแล้ว น้ำเสียงของพวกเขาราวกับเอ่ยถามทหาร ว่าวันนี้พวกเจ้าตั้งใจฝึกซ้อมกันหรือไม่ หมอจะมีสมาธิตรวจได้อย่างไร“ท่านแม่ทัพใหญ่โจว ท่านแม่ทัพโจว ขอเวลาข้าน้อยสักครู่เถิด พวกท่านกดดันเช่นนี้ ข้าน้อยจะตรวจได้อย่างไร”ลู่เหวินกับโจวเฉิงเหว่ยจึงนั่งดื่มชาอย่างเงียบๆ แต่สายตาของเขาก็ยังคงไม่ละไปจากนิ้วมือของท่านหมอที่กำลังจับชีพจรของหลิงเฟิ่งอยู่“ยินดีด้วยขอรับ ฮูหยินนางตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว”“ห๊ะ/ห๊ะ ตั้งครรภ์” สองพ่อลูกตระกูลโจวลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว“เจ้าตรวจให้ดี หลานข้าเป็นเช่นใดบ้าง ครรภ์ของนา