All Chapters of หลิงเฟิ่ง หญิงบ้าในหมู่บ้านหู่เซิง: Chapter 11 - Chapter 20

หากหลิงเฟิ่งนางเดินไปทางลำธารที่ท้ายหมู่บ้านจริง มิใช่ว่านางจะตกน้ำตายไปแล้วหรือ เมื่อได้ยินเช่นนั้น ต่างก็รีบเร่งฝีเท้าไปทางลำธารทันทีหลิงเฟิ่ง นางกำลังสำราญอยู่ภายในมิติ โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้ภายในหมู่บ้านวุ่นวายกันมากเพียงใด นางทั้งอาบน้ำขัดตัว กินอาหารจนอิ่มท้อง ก่อนจะหลับพักผ่อนอย่างสบายใจผ่านไปนับสองชั่วยาม ที่ไม่พบร่องรอยการหายตัวไปของหลิงเฟิ่ง ผู้นำหมู่บ้านจึงให้ทุกคนหยุดหาก่อน แล้วรอให้สองแม่ลูกตระกูลซ่งเดินทางกลับมาจากในเมือง ค่อยคิดหาทางกันอีกทีเมื่อจูซื่อและชุยหยุนลงมาจากเกวียนวัว ก็พบชาวบ้านที่รอสองแม่ลูกอย่างกระวนกระวายอยู่ที่หน้าทางเข้าหมู่บ้าน“อาจู อาหยุนเจ้ากลับมาเสียที” ป้าจินเอ่ยเรียกอย่างละอายใจ“มีเรื่องอันใดรึขอรับ ท่านป้า” ชุยหยุนเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เมื่อเห็นสีหน้าของป้าจินและป้าเหลียน“เฟิ่งเออร์ นางหายตัวไป ชาวบ้านออกตามหานางทั่วแล้ว แต่ก็ยังไม่พบนาง” ป้าเหลียนเป็นผู้ที่เอ่ยออกมา“สวรรค์” จูซื่อแทบจะล้มไปกองกับพื้น ความกังวลที่นางมีก่อนหน้ามิใช่ว่านางคิดไปเอง“นางจะหายไปได้อย่างไรกัน ท่านป้า ท่านหาดูดีแล้วใช่หรือไม่” ชุยหยุนใบหน้าแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีหลิ

หัวหน้าหมู่บ้านมองชุยหยุนอย่างชื่นชม รวมทั้งหันไปขอบใจอีกสามคนที่ตามขึ้นไปช่วยตามหาหลิงเฟิ่งด้วย ที่นำข่าวดีลงมาบอกแต่บุรุษอีกสามคนได้แต่ยิ้มออกมาแห้งๆ พวกเขาต่างก็แอบเก็บกันมาคนละหลายชั่งแล้ว เพียงแค่ไม่ได้พูดออกมาก็เท่านั้น หากคนอื่นขึ้นไปพร้อมพวกเขาก็จะได้กลับลงมาเช่นกัน จะกล่าวโทษกันก็ไม่ได้ชาวบ้านที่รู้ว่าหญ้าหนอนคือสิ่งใด ต่างก็รีบแยกตัวออกไปช่วยหัวหน้าหมู่บ้านส่งข่าว พวกเขาต่างรู้ดีว่าหากคนอื่นรู้เยอะ หญ้าหนอนที่ควรจะได้มากในตอนแรกก็ต้องถูกแบ่งให้คนที่ไม่ได้ทำอะไรไปด้วย จึงเข้าไปกระซิบบอกข่าวกัน แล้วต่างรีบพากันเดินมาที่เรือนตระกูลซ่ง“เจ้าพูดจริงรึ อาหยุนที่เจ้าจะบอกที่พบหญ้าหนอนให้พวกข้า” ชาวบ้านเอ่ยถามออกมาอย่างไม่เชื่อ เรื่องดีเช่นนี้จะนำมาบอกผู้อื่นเพื่ออันใด เก็บไว้ร่ำรวยเพียงผู้เดียวไม่ดีกว่ารึ“ขอรับ ข้าอยากตอบแทนที่พวกท่านทุกคนช่วยตามหาเฟิ่งเออร์ในครั้งนี้ ข้าจะพาพวกท่านไปเก็บและจะสอนว่าต้องเก็บเช่นใด เพื่อไม่ให้เกิดความเสียหาย แต่ข้าคิดว่า...ควรจะเก็บมารวมกันแล้วนำไปขายครั้งเดียว เงินที่ได้ก็แบ่งจำนวนเท่ากัน เช่นนี้จะได้ไม่เกิดปัญหาว่าใครได้มากได้น้อยขอรับ” ทุกคนพยั

ฝ่ามือหนาก็เริ่มเล้าโลมรูปไล้ไปตามเรือนร่างเล็กที่ไม่ได้ผอมบางเช่นครั้งแรกที่พบเจออีกแล้ว มือของหลิงเฟิ่งจิกอยู่ที่หัวไหล่ของเขาเพื่อระบายความเสียวซ่าน“อื้อออ” นางประท้วงออกมาเบาๆ เมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน เขายอมถอนริมฝีปากออกห่างเพียงครู่ ก่อนจะกดจูบลงไปใหม่ อย่างเร่าร้อน“อาหยุน เจ้าตื่นหรือยัง ประเดี๋ยวจะไปสาย” เสียงเคาะห้องของจูซื่อ ทำให้ร่างของทั้งคู่ที่กอดก่ายกันอยู่แยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว“ตื่นแล้วขอรับ” ชุยหยุนปากร้องบอกมารดา แต่สายตายังจ้องมองอยู่ที่ริมฝีปากของหลิงเฟิ่งไม่ละสายตาหลิงเฟิ่งได้แต่ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงปากของนางไว้ สายตาของนางหันไปมองที่หน้าต่างอย่างเขินอาย“ไปได้แล้ว” หลิงเฟิ่งเอ่ยไล่เขา เมื่อชุยหยุนจะโน้มตัวลงมาหานางอีกรอบ“ประเดี๋ยวข้าจะรีบกลับมา” เขาลูบริมฝีปากของนางอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะยอมออกไปล้างหน้าหลิงเฟิ่งได้แต่นอนลืมตามองเพดานห้องที่กระดำกระด่าง หัวใจของนางเต้นระรัวราวกับว่าจะหลุดออกมาด้านนอกเสียให้ได้ชุยหยุนล้างหน้าเสร็จ ฟ้าด้านนอกก็เริ่มจะสว่างแล้ว เขาจำต้องรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปพบหัวหน้าหมู่บ้านที่รออยู่ที่ชายป่า“อาหยุนเจ้ามาแล้ว ข้าบอกหัวหน้า

ทั้งสองที่รอให้เสี่ยวเอ้อไปชั่งหญ้าหนอน จึงสอบถามว่าหมอถานยังรับเพิ่มอีกหรือไม่ ตอนนี้ชาวบ้านกำลังเก็บอยู่ พรุ่งนี้คงจะนำมาขายให้อีกรอบได้“หมู่บ้านหู่เซิง มีหญ้าหนอนมากเพียงนี้เลยรึ” เขาเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัยด้วยที่ผ่านมาไม่เคยมีชาวบ้านเก็บมาขายเลย หรือว่าจะไม่รู้จักก็เห็นจะไม่ใช่ ราคาที่สูงของโสม เห็ดหลินจือ หญ้าหนอน ทำให้ชาวบ้านที่ขึ้นเขาได้แต่หวังว่าจะโชคดีพบเจอสักเล็กน้อย“ขอรับ อาจจะเป็นความโชคดี ที่พวกข้าได้บังเอิญไปพบบนภูเขาที่ชาวบ้านไม่ได้เข้าไปหาของป่า”“เป็นเช่นนี้เอง” หมอถานพยักหน้าอย่างเข้าใจครั้งนี้เขาคงไม่ให้หลงจู๊เดินทางไปส่งของที่เมืองหลวงแล้ว คงจะเดินทางไปด้วยตนเองแทนเสี่ยวเอ้อเดินเข้ามาแจ้งเรื่องจำนวนหญ้าหนอนที่ชั่งได้ ของพวกลุงกู้เก้าชั่ง เป็นเงินสองพันเจ็ดร้อยตำลึงทอง ของหลิงเฟิ่งยี่สิบห้าชั่ง เป็นเงินมากถึงหนึ่งหมื่นสองพันห้าร้อยตำลึงทองค่าเงิน1 อิแปะ, เหวิน = 1 เหรียญทองแดง1 ก้วน = 1,000 อิแปะ /เหวิน/เหรียญทองแดง1 ตำลึงเงิน = 1ก้วน (พวง)1 ตำลึงทอง = 10 ตำลึงเงินแม้แต่หลิงเฟิ่งเองก็ตกใจกับน้ำหนักหญ้าหนอนหนึ่งตะกร้า ดูจะมากกว่าที่นางขายผักเมื่อชีวิตที่แล้

หากเขาได้รู้ตั้งแต่แรก คงยอมให้มารดาแต่งกับลุงกู้ไปนานแล้ว ตอนที่คิดว่าจะจบชีวิตลง ยังเป็นห่วงมารดาว่านางจะอยู่เพียงผู้เดียว“แม่...แม่” นางจูซื่อทั้งเขินอาย ทั้งไม่รู้จะหาคำใดมาพูดกับลูกชายดี นางจึงได้แต่อ้าปากและหุบปากลง“หากพวกท่านต้องการที่จะใช้ชีวิตด้วยกัน ข้าเองก็ไม่มีสิ่งใดที่จะขัด ข้าขอท่านลุงเพียงเรื่องเดียว...อย่าทำให้ท่านแม่ข้าเสียใจก็พอ” ชุยหยุนเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง“ได้ๆ ข้าไม่มีทางทำให้จูจูนางเสียใจเป็นอันขาด” ลุงกู้พยักหน้าอย่างรวดเร็วหลิงเฟิ่งได้แต่เบิกตากว้าง ถึงขั้นเรียกนามกันอย่างสนิทสนมเช่นนี้ คงดูใจกันมานานมากแล้วแน่ๆ“ข้าบอกพวกเจ้าแล้ว อาหยุนมิใช่คนไม่รู้ความหากพวกเจ้าบอกตั้งนาน ป่านนี้ก็มีลูกน้อยมาวิ่งเล่นแล้ว” ป้าจินเอ่ยเย้าออกมาหลิงเฟิ่งก็พยักหน้าน้อยๆ อย่างเห็นด้วย แม่สามีของนางยังไม่ถึงสี่สิบหนาว หากนางแข็งแรงมากพอเรื่องมีบุตรไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้“พวกข้ากลับก่อนดีกว่า พวกเจ้าก็ค่อยๆ คุยกันไป จะจัดงานมงคลเมื่อใดก็บอกข้าด้วยเล่า” ป้าเหลียนโบกมือลา ก่อนจะลากอาไฉที่มองคนนั้นทีคนนี้ทีกลับไปด้วยกันนางยังได้ยินเสียงอาไฉ ร้องตะโกนให้ป้าเหลียนไปหาสตรีมาแต่งเป็น