Semua Bab หลิงเฟิ่ง หญิงบ้าในหมู่บ้านหู่เซิง: Bab 41 - Bab 50

หลิงเฟิ่งนางกระอักกระอ่วนอยู่ไม่น้อย แม้รู้ดีว่าอวี้หลินเป็นว่าที่พระชายาของจิ้นอ๋อง แต่เมื่ออยู่ต่อผู้อื่นเช่นนี้ นางก็ควรจะไว้หน้าเขาเสียหน่อย จึงได้เอ่ยขออภัยออกมาแทน“หลินหลิน ท่านอ๋อง หม่อมฉันขออภัยเพคะ เมื่อครู่หม่อมฉันยังมิรู้ฐานะที่แท้จริงของพระองค์” หลิงเฟิ่งย่อกายอย่างนอบน้อม“เอาเถิด เปิ่นหวางจะเอาเรื่องเจ้าได้หรือไร” จิ้นอ๋องถอนหายใจออกมาด้วยรู้ดีว่าหากเป็นเรื่องของน้องสาวของอวี้หลิน นางไม่มีทางยอมถอยให้ผู้ใด เรื่องนี้บุรุษและสตรีในรุ่นราวคราวเดียวกันย่อมรู้ดี พวกเขาต่างถูกอวี้หลินทุบตีจนบาดเจ็บไม่น้อย เมื่อหัวเราะเยาะนางที่นางเพ้อฝันถึงน้องสาวที่ตายไปแล้วว่ายังมีชีวิตอยู่ทุกคนที่อยู่ภายในเรือนต่างตกใจไม่น้อย ยิ่งได้รู้จากปากของชุยหยุนว่าผู้ที่มาเยือน เป็นจิ้นอ๋องพระอนุชาร่วมอุทรของฮ่องเต้ และอีกคนเป็นรองตุลาการศาลต้าเยี่ย สตรีที่เห็นว่ามีใบหน้าเหมือนหลิงเฟิ่งคือบุตรสาวแม่ทัพใหญ่โจว หากนางเรียกหลิงเฟิ่งว่าน้องสาว มิใช่ว่าหลิงเฟิ่งก็เป็นบุตรสาวท่านแม่ทัพด้วยรึ“จะเป็นไปได้อย่างไร ข้าเห็นเฟิ่งเออร์มาตั้งแต่นางยังเป็นเพียงทารก” ป้าเหลียนเอ่ยออกมา แม้เสียที่นางพึมพำกับตนเองจ

สุดท้ายก็มีเพียงสตรีทั้งสองคนที่เข้าไปอยู่ภายในมิติ ก่อนเข้าไปหลิงเฟิ่งนางนำของออกมาจัดเตรียมไว้ให้พวกเขาทั้งสามห้อง โจวชิงฮั่วที่นัดแนะกับชุยหยุนอย่างดี ที่จะไปอ่านตำราในห้องตำราของหลิงเฟิ่ง ได้แต่เดินเข้าไปพักอย่างไม่สบอารมณ์ชุยหยุนที่ข้างกายมีหลิงเฟิ่งให้นอนกอดทุกคืน แต่คืนนี้เขาต้องนอนเพียงลำพังอยู่ภายในห้องเรือนหลังใหม่ ผิดกับสตรีทั้งสองคนที่กำลังสนุกสนานโดยไม่ต้องสนใจสายตาของผู้ใด“สระน้ำของเจ้าช่างวิเศษสมชื่อ ดูสิ...ใบหน้าข้ากลับมางดงามเช่นเดิมแล้ว” อวี้หลินจับใบหน้าของนางอย่างดีใจ ระหว่างที่เดินทางมาที่เมืองตงเฉิง นางล้วนแต่เร่งขี่ม้า ทำให้ใบหน้าและผิวกายหมองลงไปไม่น้อยเลย“ตอนนี้ใบหน้าของเจ้ากับข้าเหมือนกันยิ่งนักหลินหลิน” ทั้งสองก้มมองเงาสะท้อนของตนเองที่อยู่ในน้ำ แล้วหัวเราะเสียงใสออกมาหากจะหาสิ่งที่ต่างกันบนใบหน้าของทั้งสองเห็นจะเป็นดวงตาที่ไม่เหมือนกันเลยสักนิด ดวงตาของหลิงเฟิ่งกลมโตกระจ่างใส่ดั่งลูกกวางน้อย ของอวี้หลินดวงตาหงส์ของนางยามที่ปรายตาราวกับจิ้งจอกน้อยที่กำลังล่อลวงบุรุษสตรีทั้งสองนอนคุยกันอยู่ภายในห้องนอน โดยไม่สนใจว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด อวี้หลินเล่าเรื่อง

หลิงเฟิ่งเห็นว่าไม่มีเรื่องใดแล้ว นางจึงเดินไปที่ห้องนอน เพื่อดูว่าอวี้หลินเป็นเช่นใด“หลินหลิน!!! เจ้า” หลิงเฟิ่งยกมือขึ้นปิดปากเอาไว้ได้ทัน เมื่อเห็นร่องรอยที่จิ้นอ๋องทิ้งไว้บนเรือนร่างของอวี้หลินหลายจุด“มิใช่เช่นที่เจ้าคิด” อวี้หลินก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ก่อนจะเล่าให้หลิงเฟิ่งฟัง เยื่อพรหมจรรย์ของนางยังอยู่ดี เขาทำได้เพียงรังแกนางภายนอกเท่านั้น“ข้าจะพาเจ้าไปแช่ตัวเสียก่อน หากออกไปให้พี่ใหญ่เห็นเช่นนี้ สิ่งที่ท่านอ๋องพูดไว้ คงได้ถูกจับได้แน่”หลิงเฟิ่งรีบพาอวี้หลินไปแช่ตัวภายในสระน้ำวิเศษ รอยแดงบนเรือนร่างงามค่อยๆ เลือนหายไป พิษสุราในร่างกายก็ไม่หลงเหลืออยู่แล้ว ข้อมือที่ปวดเมื่อยก่อนหน้านี้ก็หายไปแล้วเช่นกันระหว่างรับมื้อเช้า สายตาของจิ้นอ๋องจ้องมองอวี้หลินอย่างปรารถนาจนโจวชิงฮั่วต้องกระแอมเตือนเขาอยู่หลายหน“อะแฮ่ม...ท่านอ๋อง พระองค์อิ่มแล้วรึพ่ะย่ะค่ะ”“ยัง อาหารที่เรือนตระกูลซ่งรสชาติหวานล้ำนัก โอ๊ยยย”“เป็นอันใดไปพ่ะย่ะค่ะ” โจวชิงฮั่วจะลุกขึ้นไปดูว่าจิ้นอ๋องได้รับบาดเจ็บที่ใด แต่ถูกจิ้นอ๋องยกมือห้ามเอาไว้เสียก่อน“คงถูกตัวแมลงกัด” เขาอมยิ้มมองอวี้หลินอย่างหยอกล้อคำพูดที่ออกม

องครักษ์ตระกูลโจว พาตัวสองพี่น้องตระกูลหลี่ที่ถูกคุมขังอยู่ที่คุกที่ว่าการกลับมาขังไว้รวมกับหลี่กวนเรียบร้อยแล้ว“ท่านพ่อ ห้องนอนของเฟิ่งเออร์ขอรับ” โจวชิงฮั่วไปมองเข้าไปด้านใน แต่เขาเปิดให้ผู้เป็นบิดาได้เห็น“เดรัจฉาน!!!” ลู่เหวินคำรามออกมาเสียงดัง จนบุรุษทั้งสามที่ถูกขังเอาไว้ในห้องเก็บฟืนสะดุ้งสุดตัวถึงแม้หลิงเฟิ่งนางจะถูกอุ้มกลับมาที่เรือน อย่างไรคนเป็นบิดาก็ต้องเลี้ยงดูนางสักเล็กน้อย แต่ที่ลู่เหวินเห็นสภาพความเป็นอยู่ของหลิงเฟิ่งนางแล้ว หลี่กวนแทบไม่ให้การเลี้ยงดูนางเช่นผู้บิดาควรจะทำ“ไปลากมันออกมา!!!” องครักษ์รีบไปลากตัวทั้งสามคนออกมาตรงลานเรือนประตูเรือนที่เปิดออกกว้างทำให้ชาวบ้านที่พากันมามุงดูเห็นทุกสิ่งที่เกินขึ้นภายในเรือน“เจ้าหลี่กวนใช่หรือไม่ ตอนที่ภรรยาเจ้าอุ้มเด็กทารกกลับมาที่เรือน นางบอกเจ้าเช่นใด"“นะ นาง นางไม่ได้บอกอันใดขอรับ บะ บอก...บอกเพียงว่า...นางคลอดบุตรสาวให้ข้าระหว่างทางกลับหมู่บ้าน” เสียงของเขาสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัวยิ่งได้เห็นดวงตาของลู่เหวินที่คล้ายกับดวงตาของหลิงเฟิ่งไม่มีผิด หลี่กวนก็พอจะรับรู้ได้แล้วว่าเขาเป็นผู้ใด“ขะ ข้า ข้าน้อยไม่รู้เรื่องมาก

“หึ อีกเรื่องที่เจ้าควรจะรู้ เมื่อต้องมาเป็นบุตรเขยตระกูลโจว ต่อไปเจ้าจะรับอนุหรือสตรีใดเข้าจวนอีกไม่ได้ หากทำไม่ได้ก็หย่ากับเฟิ่งเออร์นางตั้งแต่ตอนนี้เสีย”“ก่อนที่ข้าน้อยจะลงนามในใบรับรองสามีภรรยา ข้าน้อยได้ให้คำมั่นสัญญากับเฟิ่งเออร์ไปแล้วขอรับ ชั่วชีวิตนี้จะมีเพียงนางผู้เดียวที่อยู่ในเรือนหลัง” เขามองสบตาลู่เหวินอย่างจริงจัง“ดี เฟิ่งเออร์บุตรสาวข้า นางรับเคราะห์มาหลายปีนัก ข้าไม่ต้องการเห็นนางช้ำใจอีก หากวันใดที่เจ้าผิดคำที่ให้ไว้ ไม่ต้องรอให้ฟ้าดินลงโทษ ข้าจะเป็นผู้สังหารเจ้าเอง” ลู่เหวินเอ่ยเสียงเย็นออกมา“ขอรับ” แม้ภายในใจจะเกรงกลัวอำนาจที่แผ่ออกมาจากตัวของลู่เหวิน แต่ชุยหยุนก็ยังไม่คิดจะหลบสายตาของเขา แล้วรับปากอย่างดีคืนนั้นทุกคนนอนพักอยู่ภายในมิติ หลิงเฟิ่งนางจะไปนอนที่ห้องของอวี้หลิน จึงได้กลับมาล้างตัวที่ห้องนอนของนางก่อน“เฟิ่งเออร์ ข้าอยากนอนกอดเจ้า” ชุยหยุนสวมกอดหลิงเฟิ่งจากด้านหลัง ใบหน้าของเขาซุกอยู่ที่ซอกคอของนางอย่างออดอ้อน“แต่ข้ารับปากหลินหลินนางไว้แล้ว”“เจ้าดูตาข้า ข้านอนไม่หลับเสียหลายคืนแล้ว”หลิงเฟิ่งประคองใบหน้าของเขาเอาไว้อย่างขบขัน แต่ไม่เห็นว่าใต้ตาของเ