Lahat ng Kabanata ng อลวนกวนเลิฟ: Kabanata 11 - Kabanata 20

หลังจากวันที่เกิดเรื่อง น่านฟ้าก็ได้เจอกับโจ้รุ่นพี่ที่รู้จัก เขาถูกขอร้องให้มาช่วยทำงานแทน เนื่องจากโจ้ต้องกลับไปดูยายที่ต่างจังหวัดกะทันหัน เถ้าแก่เนี้ยจึงให้เขาหาคนช่วยทำแทนสักระยะ นั่นจึงเป็นสาเหตุทำให้โจ้รีบบึ่งมาหาน่านฟ้าถึงไร่ เพราะรู้จักกันมานานคนตัวเล็กจึงตกปากรับคำขอนั้น ทำให้ตอนนี้เจ้าตัวอยู่ในสภาพเด็กส่งของดี ๆ นี่เองแล้วไหนบอกให้มาแพ็คของ นี่หลอกมาส่งของชัด ๆ!“มาพอดีเลย ไปส่งของที่ร้านเจ๊หมวยให้หน่อยดิ” เจมส์กวักมือเรียกรุ่นน้องให้เข้ามาหา พร้อมกับเต๊ะท่าใส่ ทั้งที่ความจริงแล้วไม่ใช่หน้าที่ของอีกคนด้วยซ้ำ“ผมไม่ว่าง”“ไม่ว่างอะไร กูยังไม่เห็นมึงทำอะไรเลย”น่านฟ้ามองหน้าอีกคนแล้วลอบถอนหายใจ เขาไม่เคยทำนิสัยแบบนี้ใส่ใครก่อนสักหน่อย แต่ทำไมช่วงนี้ดวงซวยเจอแต่คนนิสัยแบบนี้บ่อยก็ไม่รู้“คิดว่าเป็นน้องไอ้โจ้แล้วจะทำหรือไม่ทำก็ได้งั้นดิ ถุย!” ไม่เพียงแค่พูดเปล่า แต่เจมส์ยังถุยน้ำลายเฉียดเท้าคนเด็กกว่าอีกด้วย คิ้วเข้มยกขึ้นอย่างสะใจ“ก็ไปทำเองสิครับ กินค่าแรงเหมือนกัน ไม่เห็นออกแรงเท่าคนอื่นเขาเลย”น่านฟ้ายักคิ้วถามกลับอย่างไม่กลัว แล้วทำไมต้องกลัวด้วยล่ะ มีมือมีเท้าเหมือนกัน ข

แสงอรุณส่องสว่างทั่วท้องนภา เข้าสู่เช้าวันใหม่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว รตีรีบตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อจะไปใส่บาตรในตลาด และเตรียมซื้อของมาไว้ทำแจกจ่ายให้กับคนงานช่วงมื้อเที่ยง ขณะกำลังจัดเตรียมอาหารก็มีแขนคู่หนึ่งยื่นมากอดเธอเอาไว้ ตามด้วยริมฝีปากทาบลงแก้มทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบา“เรียบร้อยรึยังครับแม่”“เรียบร้อยแล้วจ้ะ แล้วน้ำตื่นรึยังลูก?”“รายนั้นกำลังแต่งตัวอยู่ครับ ดีที่ปลุกแล้วลุก” น่านฟ้าตอบกลับผู้เป็นแม่“แล้วนี่ลูกหิวไหม อยากกินอะไรรองท้องก่อนรึเปล่า?”“ไม่เป็นไรครับ ฟ้าว่าจะไปกินก๋วยเตี๋ยวในตลาดสักชาม”“เอาแบบนั้นก็ได้จ้ะ” เธอพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของลูกชายจังหวะที่สองแม่ลูกกำลังยืนสนทนากันอยู่ ทันใดนั้นเสียงตึงตังก็ดังขึ้นมาจากชั้นบนของบ้าน คนอายุน้อยสุดวิ่งลงบันไดมาด้วยความเร็ว สภาพผมเผ้ายังไม่ทันจะได้หวีให้เป็นระเบียบ ซ้ำยังมีหยดน้ำเกาะบริเวณกรอบหน้า“มาแล้ว ๆ พร้อมออกเดินทาง!”“น่านน้ำอย่าวิ่งลงบันได แม่บอกหลายรอบแล้วนะ”รตีหันไปเอ็ดลูกชายคนเล็กของบ้านด้วยเสียงจริงจัง“ขอโทษครับแม่ ทีหลังจะไม่ทำอีกแล้วครับ” น่านน้ำเดินเข้าไปแทรกกลางระหว่างแม่และพี่ชาย เด็กหนุ่มใช้ลูกอ้อนกอดซบเ

“มานี่สิ” ศักดิ์ชัยกระดิกนิ้วเรียกลูกชายพายุลอบถอนหายใจแล้วเข้าไปหาผู้กุมบังเหียนของบ้าน บุคคลที่เขาไม่เคยต่อต้านได้เลยสักครั้ง เมื่อเดินไปถึงชายหนุ่มก็ถูกกดตัวลงกับพื้นจากด้านหลัง เขานั่งนิ่งไม่ไหวติง ราวกับเป็นรูปปั้น เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนกระทำแบบนี้“แกบอกว่าฉันขังแกเหมือนกับนกในกรงงั้นหรอ”“ฉันจะบอกอะไรให้นะ” เขาพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าลูกชายตนเอง ไม่ได้แยแสหรือสนใจสักนิด ว่าอีกคนจะทำหน้าตายังไง “นกที่โดนขังไว้ในกรง ถ้ามันไม่ตายมันก็ออกไปจากกรงไม่ได้ หรือถ้าเจ้าของมันตาย มันก็ออกไปไหนไม่ได้อยู่ดี”“เพราะชีวิตของมันถูกกำหนดมาแล้ว... ว่าต้องตายอยู่ในกรงเท่านั้น”“เข้าใจที่พ่อพูดไหมพายุ?”นัยน์ตาคมแดงก่ำ สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความรู้สึกสิ้นหวังอย่างที่สุด ความรู้สึกในใจพังยับเยินไม่เป็นชิ้นดี“ไปแต่งตัวให้มันดีกว่านี้ ได้เวลาทำหน้าที่ในฐานะลูกชายของฉันแล้ว”“ครับพ่อ...” เขาเค้นเสียงพูดผ่านไรฟันชายหนุ่มร่างแบบบางยืนมองโรงสีขนาดใหญ่ตรงหน้า รถคันใหญ่เทียวเข้าเทียวออกวนเวียนไปมา เขายืนอยู่หน้าทางเข้าได้สักพักหนึ่ง จู่ ๆ ก็เกิดความรู้สึกลังเล ราวกับถ้าก้าวขาข้างใดข้างหนึ่งไป จะมีเรื่อ

ภาพของไร่องุ่นขนาดใหญ่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า เฟยหลงและหงส์หยกเดินตามหลังหญิงวัยกลางคนเข้าไปด้านในไร่ สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นองุ่นเรียงรายกันเป็นแถว ผลองุ่นสีเขียวอ่อนตัดกับสีม่วงเข้ม ประกอบกับบนท้องฟ้าประดับด้วยเมฆก้อนเล็ก ๆ สีขาวนวล สภาพอากาศปลอดโปร่งทำให้มองเห็นวิวภูเขาชัดเจน เจ้าของเรือนร่างอรชรกวาดสายตามองทิวทัศน์โดยรอบ ใบหน้านวลฉีกยิ้มกว้าง นัยน์ตาของเธอดูสดใสมีชีวิตชีวาเฟยหลงลอบสูดอากาศบริสุทธิ์ นัยน์ตาคมดุจเหยี่ยวหันมองซ้ายขวาด้วยความสนใจ เจ้าของไร่มองทุกอย่างได้อย่างเฉียบขาด ไม่ได้ดีแค่ทำเลโดยรอบ แต่พื้นผิวของดินก็ยังดีอีกด้วย องุ่นทุกต้นนอกจากจะผ่านวิธีการดูแลเบื้องต้นแล้ว ดินก็เป็นอีกปัจจัยสำคัญของมัน ก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดไว้“เสี่ย” เฉียบเอ่ยเรียกเจ้านายเสียงเบา“เสี่ยดูองุ่นพวกนี้สิ น่ากินทั้งนั้นเลย” ชายหนุ่มผิวแทนว่าแล้วก็จ้องพวงองุ่นที่ย้อยลงมาอย่างไม่วางตา มีแต่ลูกใหญ่ ๆ น่ากินทั้งนั้น คิดแล้วก็อยากเด็ดกินสักลูก ถ้าเป็นองุ่นดองก็ยิ่งน่ากิน จิ้มกับพริกเกลือทีนึงถอดจิตขึ้นสวรรค์ได้เลย“อยากกินก็ซื้อ” เฟยหลงตอบแบบขอไปที ทั้งไม่ได้หันไปมองอีกคนด้วยซ้ำ“แหม เสี่ยจะจ่ายให้เฉี

“เอาน่า รอบหน้าถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงนะลูก แม่ไม่อยากให้ฟ้ามีปัญหา ดูท่าแล้วคงเป็นลูกคนมีสตางค์แน่นอน” รตีทำหน้าเป็นกังวลอยู่กลาย ๆ เธอเพียงเป็นห่วงลูกชายว่าจะโดนทำร้าย ทุกวันนี้เงินมันมีค่ามากกว่าความเป็นคนเสียอีก“ครับแม่ ฟ้าเองก็ไม่อยากมีปัญหาหรอกครับ” ยิ่งคนมีสตางค์แต่ไม่มีสติแบบหมอนั่น ไม่รู้ว่ารอดมาถึงทุกวันนี้แบบครบ32ประการได้ยังไงข้าวจ้าวมองเพื่อนสนิทแล้วก็พูดขึ้นมาแทบจะทันควัน นาน ๆ ทีจะได้พูดแซวกลับบ้าง เพราะส่วนมากเป็นเขาที่โดนแซวเสียมากกว่า จังหวะดี ๆ แบบนี้ข้าวจ้าวจะพลาดได้อย่างไรเล่า “โบราณว่าเกลียดอะไรระวังได้แบบนั้นนะเว้ย”“อ๋อหรออออ เหมือนแกกับวินใช่ไหมล่ะ”“เหมือนนรกกับสวรรค์อะบอกเลย” ยิ่งคิดภาพว่าจากที่ตีกันมาจู๋จี๋กันมันไม่ได้! ไม่ได้แบบขีดเส้นผ่าชัด ๆ “กูยอมเป็นโสดจนตายดีกว่าได้กับมัน”“จ้า จำคำนี้ไว้แล้วกัน อย่าให้เห็นว่าลับหลังแอบไปนอนกอดกันบนเถียงนาน้อย” น่านฟ้าพูดแซวอีกคนกลับ ขณะเดียวกันก็กอดซบแม่ของตนด้วยท่าทางออดอ้อนน่าเอ็นดู“เรานี่นะ แกล้งน้องไม่พอยังจะแกล้งเพื่อนอีก ดูหน้าหนูจ้าวซินั่น”ใบหน้ายับยู่ยี่ของชายหนุ่มผมแดงเบื้องหน้า สร้างรอยยิ้มให้กับสองแม่ลูกไ