All Chapters of คนแรกของใจ ( NC 18+ ): Chapter 31 - Chapter 40

“ผา อย่าทำรอย” ฉันบอกเขาเสียงพร่าเพราะความไหวหวาม“อยากอีกแล้ว” เขาพึมพำ มือลูบไล้เนื้อตัวฉันไปถึงข้างในร่มผ้า ลูบไล้เนื้อแท้อย่างแผ่วเบา แต่ถึงมือของคุณหมอจะเรียวสวย ก็ยังมีความสากจากการออกกำลังกายหรือกิจกรรมอย่างอื่น ลมหายใจของฉันติดขัดแล้วติดขัดอีกเมื่อตะขอบราถูกปลดออก มือที่ลูบคลำแผ่นหลังกลับมาลูบไล้ ขยำเต้าอวบ เขาดึงเสื้อของฉันให้พ้นกาย พลิกกายให้ฉันนอนลงบนเตียงนุ่ม ตัวเขายังอยู่ข้างเตียง เท้าฉันเหยียบบนขอบเตียงทั้งสองข้างผายังคงซุกหน้ากับอกนุ่มของฉัน ความชื้นแฉะบนยอดอก แรงดูดดึงบางจังหวะยิ่งสร้างแรงสยิว กระโปรงสั้นอันตรายอย่างนี้นี่เอง ตอนนี้เจ้ากระโปรงแสนน่ารักกำลังกองอยู่ที่หน้าท้องเปิดเผยเนินสาวที่ปกปิดเพียงแพนตี้ตัวน้อย“ผา...อื้อ”เสียงของฉันแหบกระเส่า แอ่นหน้าอกตามแรงดึงดูดของริมฝีปากเขา เสียงหัวเข็มขัดกระทบลงพื้น แค่เสียงนั้นทำให้ท้องน้อยฉันวูบโหวง รับรู้ว่าอีกไม่นานจะเกิดอะไรขึ้น“อื้อ...ผา”เขาถูไถส่วนแข็งขึงกับเนินเนื้อที่มีแพนตี้บางแสนเปียกชื้นอย่างกลั่นแกล้ง ฉันหูตาพร่ามัวเพราะความใคร่ที่โลมเล้า สองมือแกร่งจับเอวฉันแน่นจงใจบดเบียดของร้อนของเขาเข้าหาความแฉะฉ่ำกลางก

“ทำไมกลัวปลายไม่กินเหรอ ไม่ต้องกลัว ปลายก็ไม่อยากท้องเหมือนกัน” ฉันปิดประตูห้องแรงที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้จะทำได้ อารมณ์ตอนนี้คือโกรธและโมโหมาก ไม่อยากเห็นหน้าเขาเพราะกลัวจะทะเลาะกันหนักกว่าเดิมเขาไม่ได้เคาะเรียก ฉันก็ไม่ได้สนใจ ข้าวเที่ยงที่จะกินตอนบ่ายเป็นอันต้องงดไป เท่ากับตอนนี้ท้องฉันว่างมาก นอนพักความโมโหไปแค่เกือบ ๆ ชั่วโมง รู้สึกว่าท้องไส้ปั่นป่วน ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพราะรู้สึกอยากอาเจียนทันทีที่เจอคอห่าน ฉันก็วิ่งเข้าไปกอดพร้อมทั้งอาเจียน ร่างกายฉันไม่มีอะไรให้อาเจียนมากนัก เพราะตั้งแต่เช้าจนถึงเวลานี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง“ปลาย ๆ” เสียงเรียกจากนอกห้อง แต่ตอนนี้ฉันยังไม่มีแรงเดินไปเปิดประตู ฉันล็อกประตูไว้ ผาเลยเข้ามาไม่ได้“ผา...ฮือ...ผา” ฉันร้องไห้ พยายามลุกขึ้นจากชักโครก เพียงไม่นานประตูก็เปิดออก เขาน่าจะโทร.หาพ่อเลยรู้ว่าที่เก็บกุญแจสำรองอยู่ไหน“ปลายเป็นอะไรอ้วก”“แพ้ยาคุมเหรอ แน่เลย เราไม่น่าให้ปลายกินเลย” เขาลุกออกไป กลับเข้ามาพร้อมกับน้ำดื่มและยาดมเพื่อให้อาการดีขึ้น ฉันอ่อนเพลียจนเผลอหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีตอนเย็นของวันแล้ว ข้าวต้มร้อน ๆ ที่ผายกมาทำให้ฉันหิวจนท้องร้อ

“รู้ แต่ก็ทำไปแล้วไง ถึงได้มาเจ็บอยู่แบบนี้” ฉันถอนหายใจออกมาไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไรของวัน เขาว่ากันว่าถอนหายใจจะทำให้อายุสั้น ไม่รู้ว่าแบบนี้อายุฉันจะสั้นลงแค่ไหนกัน“ทำไม ผามันไม่รักแกเหรอ”“ถ้ารัก ฉันจะมานั่งเสียใจอยู่นี่เหรอ วันนี้แกก็เห็นว่าผาอยู่กับแฟนเก่า” ฉันถอนหายใจอีกครั้ง“แฟนเก่าผาเหรอ”“อือ ไปกินข้าวด้วยกันด้วย แกดูนี่สิ มีแท็กผาตรงหัวใจด้วย” ฉันยื่นมือถือให้เพื่อนดูหน้าไอจีที่ผาโดนแท็ก“แกนี่ก็มโนใช้ได้นะ” แนนส่ายหัวกับท่าทีมโนของฉัน ก็มันจริงนี่นา เห็นแท็กตรงหัวใจเลย“แก ทำยังไงจะทำใจได้วะ” ฉันถามเพื่อนอย่างโง่งมงาย ถ้าทำได้จริงคงตัดใจไปนานแล้ว แต่เพราะไม่เคยทำได้ ไม่เคยตัดใจได้เลยสักครั้ง“หน้าแกไม่ได้บอกเลยว่าอยากตัดใจ”“ก็ฉันรักเขา ทำไมผาไม่รักฉันบ้าง ฉันไม่ดีเหรอแก” เป็นคำถามโง่เง่าอีกนั่นแหละ แต่ก็อยากถาม“คนเราจะรักกันมันไม่ใช่แค่ความดีหรอกแก ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีคำพูดว่า ‘เธอดีเกินไป’ หรอกแก” คำพูดของแนนทำให้ฉันพยักหน้าตาม ถ้าเรารักคนที่ดีกับเรา ป่านนี้ฉันคงรักคนอื่นที่ไม่ใช่ผาไปแล้ว มีคนมาจีบ มีคนมาทำดีกับฉันมากมาย แต่ฉันไม่เคยรักไม่เคยมอง เพราะให้พวกเขาได้แค่

“ปลายฟังนะ ฉันว่าแกกับผาลองคุยกันดี ๆ สักครั้งไหม คิดยังไงก็บอกเขาไป ถ้าใจตรงกันจะได้ไปต่อ ถ้าไม่ใช่จะได้แยกย้าย” คำพูดของแนนเหมือนเป็นคำพูดของตัวฉันเองที่พูดกับตัวเองไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ฉันไม่กล้าบอกผาหรอก และไม่กล้าคบเขาด้วย เขาคบใครไม่เกินปีสักคน แล้วเขายังฝังใจกับรักแรกของเขาอีก ฉันไม่อยากเจ็บกว่านี้ ถ้าคบกันแล้วเลิกรายิ่งจะเจ็บกว่านี้อีกไหม แค่นี้ก็เจ็บมากแล้ว “เรากลัวอะแนน เราไม่กล้า ผาไม่รักเราหรอก”ฉันกับแนนตัดสินใจมานั่งชิลร้านของพี่พก เพราะวันนี้แกส่งข้อความมาชวนหลายครั้งแล้ว วันนี้ฉันกับแนนเลยตัดสินใจลองมาดูสักครั้ง “น้องปลาย ดีใจจังครับ ไม่คิดว่าจะมาได้” เสียงของพี่พกเอ่ยทักฉันทันทีที่พวกเราเดินเข้ามาในร้านอาหารกึ่งผับ“สวัสดีค่ะพี่พก นี่แนนเพื่อนปลายค่ะ” ฉันแนะนำพี่พกกับแนนให้รู้จักกัน จากนั้นเจ้าของร้านก็พาเราทั้งสองไปนั่งโซนด้านใน บรรยากาศในร้านค่อนข้างสบาย ๆร้านของพี่พกคนค่อนข้างแน่น ถ้าเขาไม่เก็บโต๊ะด้านบนโซนวีไอพีไว้ให้ฉันกับแนนคงไม่มีที่นั่ง วิวนอกหน้าต่างบรรยากาศสบายด้วยสวนของทางร้านโซนนี้เป็นโซนโอเพนแอร์ เปิดรับอากาศเย็นค่อนข้างหนาวข

‘นัดกันใหม่’ เดี๋ยวนะ พี่บอมทิ้งบอมบ์ไว้จริง ๆ ไปโน่นแล้ว คุณหมอข้างกายบีบมือฉันแน่นกว่าเดิม“ไม่ได้นัดนะ” ฉันรีบหันไปแก้ตัว แต่ดูแล้วเขาน่าจะไม่เชื่อที่ฉันพูด“เออ ปลาย แกนั่งกับผาก่อนนะ เดี๋ยวฉันขอไปดูห้องทำงานพี่พกหน่อย”มีอะไรน่าดูกันที่ห้องทำงานพี่พก นังแนน นังแรด นังไวไฟ นังทิ้งเพื่อน ฉันได้แต่ด่าเพื่อนในใจ“จ้ะ” คำที่พูดออกไปของฉัน“ผา ฝากปลายหน่อยนะ”“ครับ”แต่ก็ถือว่านังแนนเป็นเพื่อนน่าคบ เปิดโอกาสให้เพื่อน จะหาเพื่อนที่ดีแบบนี้ได้ที่ไหน จริงไหม“นัดผู้ชายไว้ ผาโทร.มาเลยไม่รับ” พอแนนเดินออกไปเท่านั้นแหละ คำต่อว่าก็มาเลยนะ“ไม่ได้นัด ผาเถอะออกไปกินข้าวกับใครก็ไม่เห็นบอก”“ก็บอกว่าลืมมือถือ จำได้แต่เบอร์โทร. โทร.มาก็ไม่ยอมรับสาย” เขาจะโทร.มาบอกฉันเรื่องนี้หรอกเหรอ“...”“งอนว่างั้น เลยแต่งตัวแบบนี้” เขาลูบแผ่นหลังฉันที่มีเพียงสายเล็กของเสื้อเท่านั้น“ผาอย่า แต่งแบบนี้ก็สวยดีออก คนมองทั้งร้าน”เขาดึงฉันให้นั่งใกล้ชิดกว่าเดิม มือสากเพราะการออกกำลังกายลูบไล้ผิวกายฉันอย่างเบามือ“โคตรหวง”“ผา” ฉันมองหน้าเขาอย่างจริงจัง สิ่งที่เขาพูดไม่ใช่เพราะเมาใช่ไหม“เมาหรือเปล่า”“ไม่ได้ดื่ม คิ