All Chapters of คนแรกของใจ ( NC 18+ ): Chapter 51 - Chapter 60

ผมพาปลายเดินชมบ้านอย่างที่แม่ต้องการ จากนั้นเราก็กลับมานั่งคุยกับแม่ สักพักพ่อก็กลับมาจากตลาด เรากินข้าวเที่ยงกันด้วยเมนูอาหารสุดโปรดของปลาย คือขนมจีนน้ำเงี้ยว ปลายชอบกินน้ำเงี้ยวมาก บอกว่ากินได้ทุกวันไม่เบื่อ ส่วนผมกินได้แต่ไม่ทุกวัน แม่ผมทำน้ำเงี้ยวอร่อย ผมจึงให้แม่ทำไว้รอปลาย พ่อกับแม่เอ็นดูปลายอย่างที่ผมคิดไว้วันนี้งานที่แม่ให้ปลายไปช่วยคือ จ่ายตลาด ซึ่งนั่นเป็นข้ออ้างของแม่อยู่แล้ว จริง ๆ ท่านอยากพาว่าที่ลูกสะใภ้ไปอวดเสียมากกว่า“วันนี้พาใครมาตวย[1]เจ้า”“แฟนตาผาน่ะจ้า” คนถามก็ยิ้ม คนตอบก็ยิ้ม คนอายม้วนแก้มแดงยืนอยู่ข้าง ๆ ผมนี่แหละ อายจริงอายจังจนผมอดขำไม่ได้“ผารู้อยู่แล้วใช่ไหม”“แม่ผาขี้อวดเนอะ”“ไม่ต้องมาเนอะเลย” ปลายแหวแบบกระซิบ ๆ ใส่ผมเพราะกลัวแม่ได้ยิน“น่ารักกันจังนะเจ้า กะหนุงกะหนิง เห็นหมอผาตั้งแต่เป๋นละอ่อน[2] บ่ากึด[3]ว่าวันนี้จะเอาเมียแล้ว” เสียงยายขายผักร้องทักเสียงดัง คนหน้าแดงยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม“ทำไมเขารู้นะว่าเอากันแล้ว”“ผา เดี๋ยวเถอะ เอาเมีย ภาษาเหนือหมายถึงแต่งงาน” ปลายรีบพูด ปลายคงลืมไปว่าผมเข้าใจอย่างดี ในเมื่อผมเป็นลูกหลานคนเหนือแท้ ๆ ปลายเสียอีกที่เป็น

เสียงปิดประตูของฉันทำให้คนนั่งข้าง ๆ ตกใจจนทำหน้าไม่ถูก“เอ่อ ปลายโกรธผาเหรอ”“ใช่ โกรธ”“ผาไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ นะ แค่โพสต์ไอจีเฉย ๆ ผาไม่คิดว่านักสืบของโรงพยาบาลจะเก่งขนาดนี้” “หึ” ฉันส่งเสียงในลำคออย่างหมั่นไส้“ปลาย ผาตั้งใจเก็บเป็นความลับจริง ๆ นะ แต่ใครจะคิดว่าคนในโรงพยาบาลจะติดตามผาในไอจี” การละครสุด ๆ“ยิ้ม!”ผาทำตามที่ฉันบอก ฉันกดถ่ายรูปรัว ๆ ก่อนจะกดโพสต์ลงในไอจีวันนี้เหนื่อยมากเลย แค่รอยยิ้มนี้ก็ทำให้หายเหนื่อย @Pha_phu #แฟนหมอผา#อิจฉาได้ตามสบายค่ะไม่ถือ “ปลาย” เจอคนเสียงสั่นแล้วหนึ่งคน “อะไร ไม่ให้โพสต์เหรอ” ฉันทำเสียงไม่สบอารมณ์ รู้หรอกว่ารอยยิ้มนั้นของเขาคือรอยยิ้มของความดีใจ“ผา รู้แล้วใช่ไหมว่าหมอฝ้ายมาทำงานที่แผนกปลาย”“อือ เพิ่งรู้เมื่อตอนก่อนจะเลิกงาน หมอเอกบอก” หมอเอกนี่รู้ทุกเรื่องในโรงพยาบาลจริง ๆ“เขาเรียกปลายเข้าไปคุย”“เฮ้ย! คุยอะไรกัน เขาทำอะไรปลายไหม” ผาจับฉันพลิกซ้ายพลิกขวาเหมือนหาอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่เจอ“เขาไม่ได้ทำอะไร เขาว่าปลายด้วย” ฉันเบ้ปากออดอ้อนผา ใครใช้ให้เธอมาว่าฉัน ฉันจะฟ้องผาให้หมดเลย“เขาว่าอะไรปลาย” ผาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ“เขาว่าปลายมาไกลมา

“ปลาย พ่อรู้ว่าปลายอยากให้พ่อกับแม่คืนดีกัน แต่เวลาที่ผ่านมันนานเกินไปแล้วปลาย พ่อกับแม่แยกทางกันนานแล้ว มันนานเกินกว่าที่เราจะกลับมาเริ่มต้นใหม่ได้อีก”“พ่อ ปลายขอโทษ”“ไม่เป็นไรปลาย พ่อรู้ว่าปลายรักพ่อกับแม่ อยากให้พ่อกับแม่กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้เราทั้งคู่ชินกับสิ่งที่เป็นอยู่แล้วลูก” พ่อลูบผมฉันอย่างรักใคร่ ไม่ว่าเวลาไหน พ่อคือคนที่รักฉันที่สุดเสมอ“ค่ะพ่อ ปลายเคารพการตัดสินใจของพ่อกับแม่ค่ะ”“ปลาย พ่อไม่อยากให้ปลายกลัวว่าความรักหรือชีวิตคู่จะจบลงเหมือนพ่อกับแม่ ถึงเราจะเลิกรากัน แต่เราสองคนไม่เคยเสียใจเลยนะที่ได้รักกัน ความรักยังคงสวยงามเสมอสำหรับเราทั้งสองคน”เมื่อตอนฉันยังเด็ก ฉันชอบที่ท่านทั้งสองเล่าถึงความรักที่ท่านมีให้กัน เจอกันได้อย่างไร แต่งงานกันได้อย่างไร เรื่องราวน่ารัก ๆ ของท่านทั้งสองยังอยู่ในใจฉันเสมอ และก็ยังคงสวยงามมาจนถึงทุกวันนี้“ปลายรู้ค่ะพ่อ ปลายขอบคุณเสมอที่เกิดมาจากความรักของพ่อกับแม่ ไม่มีสักวันที่ปลายคิดว่าตัวเองเป็นเด็กที่ไม่มีใครรัก ทั้งพ่อกับแม่ทำให้ปลายเป็นคนที่โชคดี”“เราสองคนรักปลาย รักปลายเสมอนะลูก”“ค่ะพ่อ” นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ฉันได้เ

“ได้สิคะ พี่ผาขา”“โอ๊ย! ตาย ไม่น่าเล่นกับปลายเลย ผาไม่อยากทำไรปลายในบ้านปลาย”เชื่อตายแหละเขาน่ะ เคยพักเรื่องหื่นบ้างหรือเปล่าเถอะ เดือนหนึ่งเว้นแค่ช่วงนั้น“พี่ผาขา น้องปลายอยากได้เหมือนแม่อรสักใบ ซื้อให้น้องปลายหน่อยสิคะ” ฉันอ้อนจะเอากระเป๋าเหมือนแม่ คนตรงหน้าขมวดคิ้วเหมือนคิดหนัก“จริง ๆ ถ้าขอแม่ก็คงไม่ยาก แต่พี่ผาอยากซื้อให้น้องปลายเอง ติดที่เงินเดือนหมอใหม่ยังไม่เยอะ เดี๋ยวพี่ผาซื้อให้ตอนคลอดลูกคนแรกได้ไหม เก็บเงินก่อน”“โห ไรเนี่ย ไหนใครบอกว่าหมอรวยไง” ฉันแกล้งโวยวายกับความเล่นใหญ่ของเขาและของตัวเอง“เพิ่งทำงานจริงจังปีนี้เอง ก่อนหน้านี้ก็ใช้ทุน จะเอาอะไรมารวยฮึ” เขาดึงฉันไปนั่งบนตัก“น้องปลายอุตส่าห์คิดว่าได้แฟนหมอ จะลาออกมาอยู่บ้านให้ผาเลี้ยงสักหน่อย” ฉันซุกหน้ากับอกเขา“มีอะไรหรือเปล่า”“ก็เรื่องเดิม แฟนเก่าใครบางคน” ฉันค้อนให้คนเสน่ห์แรงแล้วลำบากมาถึงฉัน“หมอฝ้ายยังไม่หยุดเหรอ”“เขาหาเรื่องตลอดเลย ปลายไม่ชอบ คนเราโตกันแล้วไหม แล้วเรื่องของเธอกับผาก็ไม่ได้มีอะไร ทำไมยังไม่ยอมเลิกยุ่ง”“เดี๋ยวผาจะลองคุยกับเขาดู”“คุยทำไม เรื่องนี้เป็นเรื่องของปลายกับเขา” ฉันไม่ยอมให้ผาไปคุยกั

“แม่จ๋า ปลายว่าจะลาออก แม่ว่าดีไหม” “ดี/ดี/ดี” สามเสียงของคนในครอบครัวปลายดังเป็นเอกฉันท์ ดูแล้วทุกคนคงอยากให้ปลายลาออกมาตั้งนานแล้ว หรือเผลอ ๆ อาจจะไม่อยากให้ปลายเรียนสายนี้เลยด้วยซ้ำ “หาอย่างอื่นที่ปลายชอบทำลูก”ใช่ คนเราไม่จำเป็นต้องทำงานตามสายที่เรียนมาก็ได้ ถ้าปลายอยากทำอะไรผมก็สนับสนุน “แม่เห็นปลายเข้ากะดึกดื่น บอกตามตรงรู้สึกผิดทุกที อีกหน่อยแต่งงานมีลูกจะเข้ากะแบบนั้นได้อย่างไรกัน” แม่ปลายยังบ่นสำทับเพิ่มไปอีก “หมอผาว่าไงลูก” “จริง ๆ ผมกับปลายก็คุยกันเรื่องนี้ครับ ถ้าปลายอยากทำผมก็ไม่ห้าม ถ้าปลายอยากทำอย่างอื่นผมก็สนับสนุน แล้วแต่ปลายเลยครับ” ผมพูดอย่างที่ใจคิด ไม่ใช่แค่พูดเพื่อเอาใจว่าที่แม่ยาย “หนักละหมอ หลงหนักแล้ว ระวังจะโดนมันหลอก” “ไม่เป็นไรครับ ถ้าเป็นปลายผมเต็มใจ” ผมยิ้มหวาน หันไปมองคนที่อายม้วนจะเป็นเลขแปดอยู่แล้ว “เฮ้อ! หนักทั้งคู่” เสียงถอนหายใจและบ่นออกมาของต้นกล้าผมกับปลายไม่ได้สนใจ เรายังตักกับข้าวให้กันและกันอย่างเอาใจ ไม่เกรงใจสายตาของคนทั้งสาม “กินเบียร์กันหมอ” หลังจากมื้อเย็นต้น