All Chapters of ทัณฑ์รักสิงหราช (20+): Chapter 101 - Chapter 110

“ลูกแน่ใจแล้วใช่ไหมกรว่าจะไปดูแลฟาร์มกับไร่” เสียงแม่“นั่นสิ แน่ใจแล้วใช่ไหม” เสียงพ่อ“ผมแน่ใจแล้วครับ”“แล้วความฝันของลูกล่ะ ร่ำเรียนมาตั้งหลายปีเลยนะ” เสียงแม่ไม่ได้คิดจะขัดขวางแค่อยากจะถามเพื่อความแน่ใจว่ามังกรไม่ได้คิดทำอะไรเพียงเพราะแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น นี่ถึงขั้นเลือกหัวใจจนยอมทิ้งความฝัน หากผิดหวังขึ้นมาเกรงว่าลูกจะเสียดายภายหลังแต่ชายหนุ่มวัยยี่สิบสองปีก็ยังยืนยัน“ผมแน่ใจแล้วครับแม่” นัยน์ตาสีอำพันเต็มไปด้วยความแน่วแน่และมั่นใจ เขาทิ้งความฝันเสียเมื่อไหร่กันละ จะทำควบคู่กันไปยังได้ แต่หากให้ทิ้งหัวใจเขาคงทนไม่ไหว ขาดใจตายแน่ ๆ“เอาเถอะน่าคุณ ถ้าลูกมันเลือกแล้วก็ปล่อยไป โตแล้วก็ให้ใช้ชีวิตเอาเอง” ผู้เป็นพ่อเอ่ยปรามภรรยาคนเป็นพ่อแม่มีหน้าที่แค่ทำให้เขาเกิดมา ให้ความรัก ให้การเลี้ยงดูที่ดีให้การศึกษา แต่เมื่อโตขึ้นลูกก็ต้องมีชีวิตมีทางเดินเป็นของตัวเอง ในภายภาคหน้าลูกก็ต้องมีครอบครัวและเติบโตไปอยู่ดี พ่อและแม่มีหน้าที่แค่คอยซัปพอร์ตและให้กำลังใจ ส่วนลูกอยากจะเดินไปทางไหนก็ต้องเลือกเอาเองที่สำคัญเลือกไปแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาก็ต้องทำใจยอมรับผลของมันให้ได้เท่านั้นพอ“

เมื่อไม่ตอบข้อความ คนใจร้อนก็อดรนทนไม่ไหวต่อสายตรงโทรมา มัดหมี่กลอกตาเอือมระอาหนักกว่าเดิมแล้วเลือกที่จะไม่รับสาย ไม่ตอบข้อความไม่ทำอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวโดนดุแล้วจะหมดอารมณ์ทำงานเอาได้จะบงการชีวิตกันไปถึงไหน หากเขาจะควบคุมกันขนาดนี้ต่อไปเธอจะไม่ไหวแล้วนะ บงการเก่งยิ่งกว่าพ่ออีก คนเอาแต่ใจ! ซ้ำยังปากคอเราะรายพูดอะไรไม่เคยนึกถึงจิตใจเธอเลยมัดหมี่ได้แต่สูดเอาอากาศเข้าปอดไปลึก ๆ แล้วผ่อนลมหายใจ เลือกเก็บมือถือเข้ากระเป๋าสะพายแล้วตั้งหน้าตั้งตาศึกษางานที่ได้รับมอบหมายต่อถึงโมโหไปสุดท้ายเธอก็ทำอะไรไม่ได้ เขาเป็นถึงเจ้านายของพ่อเธอ และถึงจะไม่อยากอยู่ใต้เงาของเขาแต่ยังไงเธอก็ต้องทนฝึกงานต่อไปให้จบในอีกห้าเดือน เพราะหากเปลี่ยนสถานที่ฝึกงานใหม่ตอนนี้ก็คงไม่ได้ กลัวจบไม่พร้อมเพื่อนซ้ำโอกาสที่จะเข้าทำงานในที่แบบนี้ได้มันไม่ได้หามาง่าย ๆ เลยด้วย หวังว่าเขาคงไม่ให้คนในบริษัทมากลั่นแกล้งอะไรเธอหรอกนะ ได้แต่ภาวนาว่าจะฝึกงานได้อย่างราบรื่นและปลอดภัยเธอเรียนรู้และศึกษาการทำงานจากที่พี่เลี้ยงสอนให้จนหมดวัน จากนั้นเพื่อนสนิทอย่างดลก็มารับกลับบ้านตามที่ได้ตกลงกันไว้“ขอบใจ พรุ่งนี้จะทำอาหารเช้ามาให้นะ

“เอ่อ... เดี๋ยวหมี่ให้พี่พินเอามาให้นะคะ” สุดท้ายมัดหมี่บอกออกไปอย่างขัดไม่ได้ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปบอกพี่พินที่เป็นแม่บ้านให้ช่วยเอาของที่แขกต้องการไปเสิร์ฟแทนให้หน่อยเพราะตอนนี้เธอก็สายมากแล้ววันนี้เธอนัดเพื่อนเอาไว้ว่าจะไปเที่ยวส่งท้ายหลังสอบเสร็จก่อนจะถึงเวลาฝึกงานสัปดาห์หน้า ไม่เช่นนั้นกว่าจะได้รวมตัวสังสรรค์กันอีกครั้งก็คงนาน เพราะต่างคนต่างก็ต้องแยกย้ายกันไปฝึกงานคนละทิศละทาง บางคนไปฝึกต่างจังหวัดบางคนไปเมืองหลวง ในกลุ่มคุยกันว่าในช่วงที่ต้องไปฝึกงานแบบสหกิจศึกษาเป็นเวลาห้าเดือนกว่าพวกเธอจะไม่แตะของมึนเมาจนเสียงาน ฝึกจบเมื่อไหร่ค่อยเลี้ยงฉลองกันอีกที วันนี้ขอส่งท้ายก่อนและเวลานี้เพื่อนก็ขับรถมารอที่หน้าประตูทางเข้าไร่แล้วด้วย เมื่อครู่มัวแต่บริการแขกคนสำคัญที่เอาแต่สั่งนี่สั่งนั่นไม่ขาด กว่าจะปลีกตัวออกมาได้ก็เลยเวลานัดเพื่อนไปสิบกว่านาทีแล้วมัดหมี่เดินเข้ามาในครัวหลังบ้านวานพี่พินเสร็จสรรพแม่บ้านวัยกลางคนก็พยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มตามปกติอย่างไม่ถือสา แล้วเดินถือถังน้ำแข็งออกไปให้พร้อมกับแกล้มอีกหนึ่งอย่างในถาดใบใหญ่ มัดหมี่ก็เลยหยิบกระเป๋าสะพายตั้งใจจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทางเพราะ

เสียงกรีดร้องลั่นของเมญ่าดึงความสนใจแขกหลายคนที่อยู่ข้างนอกให้วิ่งกรูกันเข้ามาดู ก่อนที่ทุกคนจะเห็นหมอสาวนั่งกอดตัวเองสะอื้นไห้อยู่กลางห้อง โดยที่มีมัดหมี่ยังยืนเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่องอยู่แบบนั้น“นี่มันเรื่องอะไรกัน!” เสียงทุ้มห้าวของเจ้าของงานตะคอกออกมาดังลั่น เล่นเอาคนทั้งงานชะงักเพราะรู้กันดีว่าหากคนเงียบ ๆ และไม่ชอบความวุ่นวายอย่างมังกรเดือดดาลเมื่อไหร่ อะไรก็ฉุดไม่อยู่เพื่อนสนิทสองสามคนของมังกรช่วยกันต้อนเพื่อน ๆ ที่เตรียมตัวเป็นเหล่าไทยมุงกลับออกไปสังสรรค์กันต่อ เหลือไว้แค่เจ้าของบ้านและสองสาวเจ้าของเรื่องและเพื่อนสนิทอีกคนของชายหนุ่มที่ชื่อปอเอาไว้ มังกรจะได้เคลียร์กันให้เรียบร้อยว่ามันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น“ฮึก! ฮืออ.. พะ พี่กร ฮืออ” เมญ่าสะอื้นไห้เมื่อยิ่งเห็นมังกรเดินเข้ามาช่วยประคองเธอให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะรับผ้าขนหนูที่ให้แม่บ้านอย่างพินไปเอามาให้ ห่มร่างเล็กเปียกซ่กที่ยืนสั่นเทาราวกับลูกนกเอาไว้“เป็นอะไรมากไหมครับน้องเม”“อึก! ไม่เป็นอะไรค่ะ แต่เมไม่เข้าใจเลยค่ะ ว่าน้องมัดหมี่เกลียดอะไรเมนักหนา แค่ขอให้ตักน้ำแข็งเพิ่มให้ ถึงขั้นต้องทำขนาดนี้เลยเหรอคะ” พอได้ทีเมญ่าก็พูดจา

“ไม่เป็นไร ๆ”[แน่ใจนะ?]“อื้ม แน่ใจสิ”[ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แต่หากหมี่มีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือต้องรีบบอกดลเป็นคนแรกเลยนะ อย่าเกรงใจ] “ขอบใจนะดล แต่ตอนนี้ไม่ต้องรอเราแล้ว ไปกันก่อนเลย”[คือหมี่ไม่ไปแล้วใช่ไหมคืนนี้]“น่าจะใช่” มัดหมี่ตอบเสียงเบาหวิว ถึงจะอยากไปสนุกกับเพื่อนมากแต่ดูจากสถานการณ์ไม่น่าจะดีเท่าไหร่[อืม ไม่เป็นไร แต่ถ้าเปลี่ยนใจหมี่โทรมาบอกดลได้นะ เดี๋ยวดลมารับเอง]“โอเค งั้นเราวางสายก่อนนะ เที่ยวให้สนุกล่ะดล”หลังจากวางสายสาวน้อยก็เงยมามองผู้ชายตรงหน้าที่ดูเหมือนว่าตอนนี้ความไม่พอใจโหมทวีกว่าเดิมเป็นเท่าตัวตลอดการสนทนาของหญิงสาว มังกรมองอย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่นัก เขาชักไม่ชอบใจที่เห็นเธอพูดจาออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานกับคนปลายสายซึ่งเขาได้ยินว่ามันเป็นเสียงผู้ชายชัดเจน เพราะเสียงที่ออกจากลำโพงมันดังพอ “ใครมารอรับ?” กล้าดียังไงให้ผู้ชายมารับถึงหน้าไร่ แล้วถ้าเดาไม่ผิดคือไอ้คนที่เคยมารับเธอไปเรียนสองสามครั้งใช่ไหม“เพื่อนค่ะ”“ชื่อ?”“ถามทำไมคะ?”“แค่ตอบมา”มัดหมี่กลอกตา เธอบอกไปแล้วเขาจะรู้จักไหมล่ะ ถามละเอียดขนาดนี้ไปเพื่ออะไร แต่ถึงจะไม่เข้าใจ เธอก็ยอมตอบออกไ