All Chapters of ทัณฑ์รักสิงหราช (20+): Chapter 81 - Chapter 90

“คุมพ่อขา…” เสียงเรียกเจื้อยแจ้วจากเด็กน้อย“ขาลูก ของขวัญคิดถึงพ่อเหรอคะ” สิงหราชตอบลูกสาวด้วยเสียงสอง พูดจาคะขาจนหน้าหมั่นไส้จากนั้นสิงหราชจึงย้ายที่นั่งไปนั่งข้าง ๆ ของขวัญติดกับนี่นั่งลูกศรแล้วแย่งช้อนไปป้อนข้าวเอาใจลูกสาวจนโดนผู้เป็นแม่ตีมือเข้าให้ แต่สิงหราชกลับยิ้มรับที่แม่เริ่มแสดงออกกับเขาบ้างไม่หมางเมินใส่“แหน่ะ แต๊ะอั๋งเหรอครับคุณนาย” สิงหราชแกล้งเย้าแม่จนโดนขว้างค้อนใส่มองตาขวาง วาคิมถึงกับส่ายหน้าให้กับความหน้าด้านหน้าทนของลูกชายคนรองส่วนลูกศรขยับห่างไปจนร่างบอบบางแทบจะนั่งเกยหน้าตักของบอสอยู่แล้ว สิงหราชเห็นแล้วนึกไม่พอใจหากแต่ยังซ่ามากไม่ได้เลยหันไปสนใจลูกสาวแทน เก็บความขุนเคียงเอาไว้ก่อนดีกันเมื่อไหร่ไว้ค่อยคิดบัญชีทีเดียว!“คุมพ่อหายปายไหนมาคะ ขอนขวานกับบ้านกับลุนบอส ลุนบอสมาลับแล้วอุ้มขอนขวานด้วย”“คุณพ่อไปทำธุระมาค่ะ แต่พอเสร็จแล้วก็รีบมาหาของขวัญเลย อย่าโกรธคุณพ่อนะคะ” ความจริงอยากฟ้องลูกแทบแย่ว่าเขาโดนแม่ของลูกแจ้งความ ไหนจะมาหลอกกันอีกว่ากลับบ้านพรุ่งนี้!“ม่ายโกดค่า” เด็กน้อยยิ้มหวานสดใสจนตาหยีเหมือนแม่ไม่มีผิดหลังจบมื้ออาหารปลายฟ้าก็ขอตัวกลับบ้านไปจัดการธุระ

สิงหราชเดินฮัมเพลงเบาๆอย่างสบายใจเฉิบไปหยิบชุดนอนจากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ลูกศรก็ไม่รู้ว่าเขาไปเอามันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเอามันมาสวมใส่อยู่ตรงนั้น “เป็นบ้ารึไง ทำไมไม่ไปแต่งตัวในห้องน้ำ” ลูกศรถาม เธอไม่ได้เขินอายไม่หลบสายตาด้วยเพราะชินกับทุกส่วนของเขา และเธอเองก็ไม่ได้เป็นหญิงสาวพรหมจรรย์ที่ไม่เคยเห็นไอ้นั่นของผู้ชาย “มาครับ มานอนกันดีกว่า” สิงหราชเมินคำต่อว่าของลูกศรแล้วเดินไปจัดที่นอนตรงข้างเตียงของลูกสิงหราชเอาเบาะนอนปิกนิคมาปูข้างกันกับที่นอนของลูกศร ก่อนจะเอาหมอนข้างจากบนที่นอนของเธอออกไปก่อนจะแทนที่ด้วยหมอนนุ่ม ๆ ใบใหญ่ เขาจำได้ว่าลูกศรชอบนอนแบบไหน เมื่อก่อนเธอมีแค่เขาที่เป็นหมอนข้างให้ แล้วตอนนี้เขาคิดว่าไอ้หมอนข้างนี่มันเกะกะและไม่ได้จำเป็นกับเธออีกต่อไป คนตัวสูงไม่ได้นอนลงแต่เขาแค่จัดที่นอนเพื่อให้เธอนอนสบาย ก่อนที่เขาจะลุกไปหยิบเอกสารออกมาจากกล่อง วางบนโต๊ะที่ให้กินข้าวแล้วเอาโคมไฟสำหรับอ่านหนังสือเล็ก ๆ มาเปิดเพื่อให้แสงสว่างแทนที่จะเปิดไฟในบ้าน กลัวลูกศรและของขวัญจะหลับไม่สบายจัดทุกอย่างเสร็จสรรพสิงหราชก็เดินกลับมาโอบประคองร่างบางที่ยังคงย

ตั้งแต่วันนั้นที่สิงหราชตัดสินใจเดินจากมา ไม่ใช่ว่าเขาจะทิ้งลูกทิ้งคนรักแล้วหนีหายไปไหนไกล เขาเพียงแค่ต้องการออกมาทำใจแล้วปล่อยตัวเองให้ร้องไห้แบบไม่ต้องมีใครเห็นก็เท่านั้นถึงสุดท้ายแล้วสิงหราชจะหมดหวังว่าชาตินี้ทั้งชาติเขากับลูกศรคงไม่มีทางกลับมารักกัน เธอคงไม่มีวันให้อภัย แต่เขาไม่โกรธไม่โทษที่เธอจะไม่สามารถกลับมารักและเชื่อใจเขาได้ เพราะเขาเองที่เป็นคนทำลายทุกอย่างให้พังลงไปกับมือตัวเองแต่ถึงในฐานะคนรักจะไปต่อไม่ได้สิงหราชก็ยังคงตั้งปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่าชีวิตตั้งแต่นี้ต่อไปเขาจะคอยดูแลทั้งของขวัญและลูกศรอยู่ไกลๆ คอยเฝ้ามองเธอกับลูกสาวอยู่ห่าง ๆ คอยซัพพอร์ททุกอย่างเท่าที่จะทำได้ หากวันไหนที่เธอกับลูกเจอปัญหาและต้องการความช่วยเหลืออะไร อย่างน้อยเขาก็ต้องเป็นคนแรกๆที่พร้อมจะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเธอ แต่เธอจะต้องการไหมก็อีกเรื่องสิงหราชเลือกที่จะเว้นระยะห่างระหว่างตัวเองและลูกศรมากขึ้นเพียงเพื่อไม่ต้องการให้เธอรู้สึกอึดอัดใจ ทุกๆวันรอยยิ้มของเธอและลูกสาวมันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เขายิ้มได้ แม้จะได้เพียงแอบเฝ้ามองอยู่ไกล ๆ มองเห็นเธอมีชีวิตที่ดีมีรอยยิ้มสดใส สนุกกับการเริ่มต้นชีว

ในขณะที่สิงหราชกำลังจะเบี่ยงตัวเดินออกจากบ้านไปเงียบๆโดยไม่คิดจะรบกวนหรือขัดจังหวะใคร กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นจนสิงหราชต้องชะงักเท้าแล้วหันกลับไปสนใจหญิงสาวจนได้“อ้วกก แหวะ แค่ก ๆ ๆ อ้วกกกก!!” ร่างบอบบางโก่งคออาเจียรทันทีที่รีบวิ่งเข้ามาในห้องน้ำ สองแขนเรียวแทบจะโอบรอบชักโครกเอาไว้ โดยมีบอสคอยรวบผมยาวสลวยให้“ไหวไหม?” เสียงบอสเอ่ยถาม“หวะ ไหว อ้วกก!!” ปากบอกไหว แต่ร่างกายไม่เป็นใจลูกศรอ้วกต่อจนของที่กินลงท้องไปวันนี้ออกมาจนเกลี้ยงไส้ ช่วงนี้ทานได้น้อยลงมาสักพักใหญ่แล้ว บอสช่วยลูบหลังให้ คอยเป็นห่วงคอยดูแล แต่ลูกศรบอกไม่เป็นอะไร สักพักชายหนุ่มจึงช่วยประคองเธอมานั่ง“วันนี้กินยารึยัง?” บอสถามด้วยความห่วงใย พลางยื่นส่งแก้วน้ำมาให้ดื่มล้างคอ“ลืม” ลูกศรเอ่ยตอบหลังจากที่เงียบไปพักใหญ่“เก็บยาไว้ไหน เดี๋ยวเราไปเอามาให้”“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจัดการเอง” แต่ถึงลูกศรจะตอบไปแบบนั้น บอสก็ยังไม่สนใจ เขาเดินไปยังลิ้นชักที่คาดว่าจะเป็นจุดที่ลูกศรใช้เก็บยาต่างๆไว้ เพราะบ่อยครั้งที่เขามาอยู่ที่นี่เลยรู้ดีที่บ้านหลังนี้อะไรเก็บไว้ตรงส่วนไหน สักพักชายหนุ่มก็เดินกลับมาพร้อมกับยาที่หมดจัดให้ส่วนสิงหราชที

“เดี๋ยวสระผมให้” ลูกศรตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะหันไปจัดการอุปกรณ์ที่ต้องใช้ซึ่งประกอบไปด้วย แชมพู ครีมนวด แผนมาร์กหน้าและครีมบำรุงต่างๆเธอเอามาวางเรียงราย มากมายเต็มไปหมด “ถ้างั้นก็สระเองไปแล้วกัน” เรียกให้มานั่งในอ่างแต่ก็ยังลีลาอยู่ได้ เขาขี้อีดออดขี้สงสัยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดว่าเธอจะหลอกมาฆ่า จับกดน้ำให้ขาดอากาศหายใจตายหรือไงพรึ่บ!“ไม่ครับไม่ สระให้หน่อยนะครับ” สิงหราชรีบคว้าข้อมือบางเอาไว้ก่อนที่ลูกศรจะเปลี่ยนใจ เสียงทุ้มออดอ้อนอ่อนหวานนั้นไม่ค่อยเหมาะกับหน้าร้าย ๆ ของเขาสักเท่าไหร่“สระเองเถอะ อ้วกเลอะถึงหลังแล้ว น่าจะต้องอาบน้ำทีเดียว”“งั้นอาบให้หน่อยได้ไหม”“เยอะไป”“กะ ก็ได้ครับ...” สิงหราชปล่อยแขนบอบบางแล้วเดินคอตกหันหลังกลับไป ล่าสุดสวมบทเป็นลูกหมาน้อยใจเจ้านายแล้วตัวอย่างกับควาย ผมก็ยังหนาแม้นว่าอายุอานามจะปาเข้าไปวัยสามสิบกว่า แต่ว่าชอบทำเป็นคนแก่หัวล้านขี้น้อยใจไปได้“จิ๊! นั่งลง” สิ้นคำสั่งจากเสียงหวานร่างสูงใหญ่ก็แทบจะทิ้งตัวให้ล้มทั้งยืนไปทันใดเพราะกลัวลูกศรจะเปลี่ยนใจไม่ทำให้เขาอีกทีสิงหราชนั่งแช่น้ำอยู่ในอ่างนิ่งนานด้วยดวงตาเปล่งประกาย ใบหน้าชื่นบานพร้อมก