All Chapters of เฟิงหลี่เฉียง ยอดเสนาบดีแห่งหมิง: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 22 เมื่อนำเด็กไปนอนที่เตียงแล้ว เฟิงหลี่เฉียงบอกให้แม่ของเด็ก ช่วยถอดเสื้อผ้าของเด็กออก จากนั้น เขาก็เริ่มต้นตรวจหาร่องรอยตามตัว จนในที่สุด ก็พบรอยบางอย่างที่ข้อเท้าด้านหลังของเด็ก เป็นรอยเขี้ยวสีแดงสองจุด และบริเวณนั้นกำลังเริ่มบวมแดงขึ้นมา“รอยเหมือนถูกตัวอะไรกัด” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วหญิงเจ้าของร้านตกใจเมื่อเห็นรอยแดง นางพูดด้วยความเสียใจและเจ็บใจว่า “ข้านี่ช่างเป็นแม่ที่แย่มาก ทำไมถึงไม่เห็นรอยนี้บ้างนะ!”เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมา เขามองนางและลูกชายด้วยแววตาสงสาร สองแม่ลูกนี้ ทำให้เขานึกถึงแม่และพวกเขาสองพี่น้อง เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว แม่ของเขาต้องทำงานหนัก แทบจะไม่มีเวลาใส่ใจดูแลพวกเขา และยังเป็นเขาเองด้วยซ้ำ ที่ต้องรับผิดชอบดูแลครอบครัว ในช่วงที่แม่ของเขาล้มป่วยเด็กหนุ่มจึงปลอบใจว่า “ท่านทำงานหนัก บางครั้งก็ผิดพลาดได้ อย่ากังวลไปเลย ข้าคิดว่าน่าจะเป็นแมลงบางอย่างที่ไม่มีพิษร้ายแรง ท่านพาเขาไปหาหมอเถอะ เดี๋ยวข้าจะเขียนใบสั่งยาให้”นางดีใจมาก แต่จากนั้นก็ละล้าละลัง เพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ถ้านางพาลูกไป

ตอนที่ 24 ในที่สุด เรื่องราวเกี่ยวกับสิทธิของผู้หญิงและเด็กที่เฟิงหลี่เฉียงสนใจก็มาอยู่ตรงหน้า ที่จริงแล้ว เขาสนใจกฎหมายนี้ก็เพราะเรื่องของแม่ตนเองที่ถูกสามีทิ้งไป และเมื่อเห็นสองแม่ลูกที่ร้านเฟอร์นิเจอร์ในวันนั้น เขาก็ยิ่งสงสารนางมากขึ้น แต่เขาทำอะไรออกนอกหน้าไม่ได้มากทางเดียวที่เขาคิดได้ในตอนนี้ คือ การช่วยให้คำแนะนำด้านกฎหมายและการต่อสู้คดีกับนาง เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงสอบถามข้อมูลของคดีนี้จากอินเฉินให้ได้มากที่สุด เมื่อกินข้าวและปรึกษากันจบแล้วอินเฉินไปส่งเขาที่บ้านในคืนนั้น เฟิงหลี่เฉียงใช้เวลาในการค้นหาข้อมูลด้านกฎหมาย และสรุปประเด็นในการต่อสู้เอาไว้ คือ ข้าราชการผู้นี้ทอดทิ้งพ่อแม่ของตนเอง ทอดทิ้งภรรยาและลูก ประเด็นต่อมาคือ สามีกับภรรยาใหม่เป็นชู้กัน ตามกฎหมายต้าหมิงลี่ว์ ข้าราชการที่ทำผิดจะมีโทษมากกว่าคนทั่วไป  เมื่อได้ประเด็นต่อสู้แล้ว เขาจึงสรุปประเด็นข้อกฎหมายที่เอาผิดข้าราชการและภรรยาใหม่เอาไว้ รวมไปถึงการเรียกร้องค่าเสียหาย ซึ่งขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาจะตกลงกันอย่างไร เช่น หย่าร้างกัน และให้ฝ่ายชายนำพ่อแม่กลับไปเล

บทที่ 26 เฟิงหลี่เฉียงแสยะปาก เขาหันไปพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ก็จริงอยู่ว่า กฎหมายต้าหมิงหลี่ว์มีบทบัญญัติเกี่ยวกับการทำร้ายร่างกายทาสว่า หากถูกทำร้าย ทาสไม่มีสิทธิฟ้องร้องเจ้าของ และเจ้านายยังได้รับโทษน้อยกว่าการทำร้ายบุคคลทั่วไป” ทุกคนในที่นั้นยืนฟังเขาพูดด้วยความสนใจ แล้วเขาก็มองไปที่ชายวัยกลางคนด้วยดวงตาดุดัน “แต่กฎหมายต้าหมิงหลี่ว์ก็ยังบัญญัติเอาไว้ด้วยว่า ชาวบ้านทั่วไปที่ทำร้ายข้าราชการ โดยเฉพาะข้า ที่เป็นบัณฑิตขั้น 6 ถือเป็นความผิดร้ายแรง  ถึงแม้จะบาดเจ็บเล็กน้อยก็ตาม จะต้องได้รับโทษจำคุกและโทษสถานหนัก ไปจนถึงการประหารชีวิตได้!”ทุกคนที่ยืนดูส่งเสียงด้วยความตกใจ ในขณะที่ชายวัยกลางคนหน้าซีด อ้าปากค้าง เขามองไปที่ตำรวจจากอำเภอ ที่ยืนนิ่งฟังคำพูดของบัณฑิตหนุ่มโดยไม่คัดค้านอะไรเมื่อเห็นเช่นนี้ ชายวัยกลางคนรีบคุกเข่าร้องขอความเมตตาเฟิงหลี่เฉียงทันที “ใต้เท้าขอรับ! ใต้เท้า! ข้าผิดไปแล้วขอรับ! ข้าไม่รู้ว่าท่านเป็นบัณฑิตขั้น 6 ท่านปล่อยข้าไปเถอะขอรับ จะให้ข้าชดใช้เป็นเงินเป็นทองก็ได้ขอรับ! อย่าตัดห

ตอนที่ 28 “ตอนนี้พวกเรามีปัญหาที่ยังแก้ไขไม่ได้ เรากำลังหาหลักฐานเกี่ยวกับพรรคบัวขาว เราพบเบาะแสว่ากำลังมีการเคลื่อนไหวอยู่ในเมืองหลวง แต่ยังไม่สามารถหาหลักฐานได้ว่า กลุ่มคนเหล่านี้มาจากพรรคบัวขาวนี้จริงหรือไม่ และทำไปเพื่ออะไร” เว่ยจงตัดสินใจเล่า เขาเชื่อใจเพื่อนรุ่นพี่ของเขา และเชื่อใจลูกศิษย์ของรุ่นพี่ด้วย และที่สำคัญ เขาตรวจสอบประวัติของเฟิงหลี่เฉียงมาแล้ว“ท่านจะให้ข้าช่วยอย่างไรขอรับ” บัณฑิตหนุ่มถามโดยไม่สะทกสะท้านใดๆ“เจ้าไม่กลัวรึ” ผู้กองเว่ยถามตรงๆ เด็กหนุ่มส่ายหน้า และไม่ตอบอะไรต้าหวงเหลียนหัวเราะหึหึ “เจ้าเด็กคนนี้มันเสือซ่อนเล็บ เจ้าอย่าประมาทไป”เมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ เว่ยจงเลิกคิ้วสูง แต่ก็โล่งใจขึ้น เพราะท่าทางภายนอกของบัณฑิตคนนี้ดูสุภาพ สง่างาม เหมือนบัณฑิตคงแก่เรียนทั่วไป แต่ถ้ามีจิตใจกล้าหาญด้วย ก็ยิ่งดีกับงานของเขาเว่ยจงจึงเล่าเรื่องให้ฟังว่า ในตอนนี้ พวกเขาเฝ้าติดตามสมาชิกของพรรคบัวขาวมานาน และล่าสุดพบการเคลื่อนไหวที่บ้านหลังหนึ่งบริเวณชานเมือง พวกเขาจึงปลอมตัวและซุ่มดูอยู

ตอนที่ 30 เมื่อหันไปมอง ก็พบว่าเป็นต้วนเหวินเจี่ย ลูกชายของต้วนเจี่ยซิน ซึ่งนั่งรถลากผ่านมาเฟิงหลี่เฉียงรีบก้มลงคำนับ “ท่านลุงต้วน”“เจ้าจะไปไหนรึ” อีกฝ่ายถาม“กลับบ้านขอรับ วันนี้เลิกงานเร็ว”ต้วนเหวินเจี่ยพยักหน้า เขาแทบจะไม่ได้พบกับเด็กหนุ่มที่เป็นลูกศิษย์ของพ่อเลย เพราะตัวเขาก็ยุ่ง และตัวของเฟิงหลี่เฉียงก็ชอบพเนจรไปตามสถานที่ต่างๆในตอนนี้เขาเองก็กำลังรีบ จึงบอกว่า “ท่านพ่อจะมาที่เมืองหลวงนะ น่าจะสักอาทิตย์หน้า เจ้าอย่าลืมแวะไปกินข้าวที่บ้านด้วยกัน”เด็กหนุ่มยิ้มด้วยความดีใจ “ข้ากำลังคิดถึงอาจารย์เลย แล้วข้าจะไปเยี่ยมที่บ้านแน่นอน!”จากนั้นทั้งสองก็แยกกันไป เฟิงหลี่เฉียงเดาว่า อาจารย์ต้วนของเขาคงมีธุระที่นี่ อาจจะมารักษาโรคให้ขุนนางหรือเชื้อพระวงศ์บางคน หลายครั้งที่มีคนจากเมืองหลวง เชิญให้อาจารย์เดินทางมารักษาโรคที่นี่แต่สำหรับอาจารย์โม่ชิงเฉิง ระยะหลังนี้ อาจารย์ไม่ค่อยเดินทางมาเมืองหลวงมากนัก และหลังจากที่เฟิงหลี่เฉียงสอบเป็นบัณฑิตได้แล้ว เขาก็ออกเดินทางไปตามสถานที่