All Chapters of ชายาชังของว่าที่ทรราช: Chapter 21 - Chapter 30

ขาเรียวเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องนอน ตั้งแต่ที่นางและหยางจิ้งไปเยี่ยมอดีตฮองเฮาวันนั้น ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ดีขึ้นอย่างก้าวกระโดด แม้จะเถียงกันทุกวันเช่นเคยก็ตามจากที่มีสัมภาระเพียงหยิบมือ บัดนี้ในห้องของหยางจิ้งแทบจะกลายเป็นห้องเก็บของของเยี่ยนฟาง หน้ากระจกส่องมีเครื่องประทินผิววางไว้ ในตู้ก็มีอาภรณ์ของสตรีเต็มไปหมด“พระชายา อาเป่าเวียนหัวแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ” กระทั่งเด็กชายวัยห้าหนาวยังรู้คิด เปลี่ยนสรรพนามเสียจนคุ้นปาก“ก็ข้ากังวล”“พระชายาอย่ากังวลใจไปเลยเพคะ ท่านแม่ทัพเอ่ยปากชมองค์ชายว่าทรงปรีชาสามารถ อย่างไรเสียก็ต้องได้รับชัยชนะกลับมา”เยี่ยนฟางถอนหายใจเมื่อได้ยินคำของลี่จู นางกังวลเรื่องความปลอดภัยของสามีก็จริง แต่เรื่องที่นางหนักใจที่สุดไม่ใช่เรื่องนั้น เพราะที่ผ่านมาเหตุการณ์ต่างๆ เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม เยี่ยนฟางจึงกะเกณฑ์ไม่ได้ว่าเมื่อใดหยางจิ้งจะได้พบกับชินอ๋องจางปี้ซวนยามที่อยู่เมืองหลวงนางไม่ค่อยห่วงนัก เนื่องจากพวกเขาทั้งคู่อยู่ติดกันตลอดเวลา แต่ห่างไกลกันครานี้ น่ากังวลใจนัก“ไม่ได้การ หากปล่อยให้ทั้งคู่ได้เจอกัน ต้องแย่แน่ๆ”“ท่านพ่อ”“ไม่ได้” เกากั๋วเฉียงตอบกลับบุตรสาว โดยไ

เป็นเวลากว่าสัปดาห์ที่ทหารแคว้นหวงถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม และหวงหยางจิ้งไม่ได้นิ่งนอนใจในเรื่องนี้เขาให้ทหารแทรกซึมเข้าไปสืบเรื่องภายในของชนเผ่ากูหลู่ เน้นหนักในเรื่องพฤติกรรมของหัวหน้าชนเผ่า เพราะหยางจิ้งเคยได้ยินมาจากเกาเกิงชุน ว่าคนผู้นี้เจ้าชู้ประตูดิน ไม่สนว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ยินยอมหรือไม่ ขอแค่เป็นสตรีก็กดขี่ขืนใจไม่เลือกที่คนเขาว่าศัตรูของศัตรูย่อมเป็นมิตร หยางจิ้งจึงคิดจะใช้แผนการนี้“เรื่องที่ให้สืบเป็นอย่างไรบ้าง”“มีเรื่องอย่างที่องค์ชายบอกอยู่จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ บางคนก็ถูกแย่งภรรยา บางคนก็ถูกฉุดบุตรสาว แต่กระหม่อมคิดว่ามีอยู่คนหนึ่งที่พอจะเป็นประโยชน์กับเรา”“ผู้ใด”“เป็นหนึ่งในองครักษ์ข้างกายของผู้นำชนเผ่าพ่ะย่ะค่ะ เหล่าทหารและองครักษ์ทั้งหลายล้วนเชื่อฟังคำของหรูเปียว”“…”“เห็นว่าองครักษ์ผู้นี้ถูกยื้อแย่งภรรยาไปต่อหน้าต่อตา ทั้งที่พวกเขามีบุตรชายด้วยกันแล้ว เคอซิ่งหม่ายังไม่ละเว้นภรรยาลูกน้อง กระหม่อมคิดว่าองครักษ์หรูเปียวคงโกรธแค้นไม่น้อย เพราะหลังจากที่ได้ภรรยาของหรูเปียวไปแล้ว เคอซิ่งหม่าก็ไม่ดูแล ทั้งยังทุบตีนางทุกครั้งที่ลอบมองสามีเก่าและลูก” แม่ทัพนายกองในกระโจ

“อ๊าก!” เคอซิ่งหม่ากู่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อหยางจิ้งปักมีดลงบนมือหยาบกระด้างจนทะลุลงบนโต๊ะ แม่ทัพแดนประจิมชักดาบออกมาป้องกันนายเหนือหัว ส่วนเยี่ยนฟางก็ทำหน้าที่ของตนนั่นคือการสาดผงพริกใส่หน้าฝ่ายตรงข้ามเปิดโอกาสให้หยางจิ้งปักมีดอีกเล่มบนคอของเคอซิ่งหม่า ชนิดที่ว่ากดเข้าไปอีกนิดก็ถึงแก่ชีวิต“พวกท่าน!”“แน่ใจหรือว่าจะสู้” เยี่ยนฟางตะโกนออกมา“…”“ชายคนนี้เป็นผู้นำที่ดี พอจะให้พวกท่านเสียเลือดเสียเนื้อเพื่อเขาหรือ หากเทียบกันแล้วแคว้นของข้ามีกำลังมากพอจะทลายชนเผ่าของท่านให้ราบเป็นหน้ากลอง”“…”“แต่พวกข้าไม่อยากให้ฝ่ายใดเสียเลือดเนื้อทั้งนั้น องครักษ์หรูเปียวคิดให้ดีเถิด ว่าจะให้จบเพียงเท่านี้หรือไม่ หรือจะดื้อรั้นช่วยชายชั่วผู้นี้” บุตรสาวแม่ทัพเอ่ยหว่านล้อมฝ่ายตรงข้าม จนหรูเปียวหลุบตามองต่ำ ส่วนองครักษ์อีกคนก็ถือดาบ ตั้งท่ารอรับคำสั่งจากคนที่กำลังลังเล“คิดให้ดีเถิด หากไม่มีเคอซิ่งหม่า ข้าว่าชนเผ่ากูหลู่คงสงบสุขมากกว่านี้”“ระ หรูเปียว ฆ่ามัน อึก!” คำสั่งเสียของหัวหน้าชนเผ่าสิ้นสุดลง เมื่อองครักษ์หนุ่มกดมีดที่ปีกบนคอให้ลงด้วยมือของตนเอง“ท่านจะเจรจาอย่างไรก็ว่ามา”เพียงเท่านั้

“มาถึงแล้วหรือ เข้ามานั่งด้านในก่อน เหล่าสนมและชายาขององค์ชายต่างก็กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน”“ขอบพระทัยเพคะฮองเฮา” เยี่ยนฟางเดินเข้าไปนั่ง พลางคิดในใจว่าบรรยากาศที่เห็นอยู่ตรงหน้าไม่ใกล้เคียงกับคำว่าสนุกสนานเลยสักนิดสตรีแต่ละนางมีใบหน้ายิ้มแย้มก็จริง แต่รอยยิ้มเหล่านั้นกลับไปไม่ถึงดวงตา ยิ่งกับสนมกงลี่จิน มีใบหน้าอมทุกข์อย่างเปิดเผย ซึ่งก็ไม่น่าแปลกเท่าใด เพราะพระนางต้องสูญเสียโอรส อีกทั้งธิดาสองพระองค์ก็ถูกส่งไปแต่งเชื่อมสัมพันธ์กับต่างแคว้น“ทุกคนคงรู้จักแล้วกระมัง ชายาของหยางจิ้ง”“เพคะ ผู้ใดไม่รู้จักคุณหนูน้อยสกุลเกา คงไม่มี ชื่อเสียงฉาวโฉ่ อ๊ะ! ข้าหมายถึงชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วเมืองหลวง” แม่ผัวยก สะใภ้ตบ ช่างเหมาะสมกันจริงๆ“ชายาองค์ชายสามเอ่ยชมเกินไปแล้ว เรื่องนี้คงต้องเอ่ยขอบพระคุณบิดาและพี่ชายที่สร้างความมั่งคั่งให้กับสกุลเกา มาวันนี้องค์ชายยังชนะศึกกลับมาอีก ผู้คนเลยพูดถึงข้ากันมาก คิๆ” เยี่ยนฟางยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะอย่างเหนียมอาย แต่คนฟังย่อมรู้ว่าบุตรีแม่ทัพต้องการว่ากระทบชายาองค์ชายสาม“หึๆ หยางจิ้งช่างโชคดีนักที่ได้ชายางดงามถึงเพียงนี้ ไหนจะมีอำนาจจากสกุลเกาที่คอยช่วย

หยางจิ้งตื่นนอนมาด้วยพลังเต็มเปี่ยม เขาไม่ได้รู้สึกนอนหลับเต็มอิ่มขนาดนี้มาก่อน อย่างที่เขาว่านอนที่ใดก็ไม่หลับสนิทเท่านอนที่เรือนของตน“เยี่ยนฟางตื่นแล้วหรือ น่าแปลก” ทุกทีเป็นเขาที่ตื่นก่อน จึงต้องคอยปลุกนางอยู่เสมอ คิดถึงเรื่องนี้ปากหยักก็กระตุกยิ้ม นึกถึงท่านอนแสนประหลาดของชายา ไม่รู้ว่านางจะรู้ตัวบ้างหรือไม่“อะ องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย”“เกิดอันใดขึ้นเข่อชิง เหตุใดจึงทำหน้าจะร้องไห้เช่นนี้” จิตใจที่ชื่นบานเมื่อครู่ ตกลงไปอยู่ตาตุ่ม เมื่อเห็นสีหน้าของคนสนิท“พระชายาเอ่ยว่าจะกลับสกุลเกาพ่ะย่ะค่ะ กำลังให้บ่าวช่วยกันเก็บข้าวของขึ้นรถม้าพ่ะย่ะค่ะ”“จะเป็นไปได้อย่างไร ก็นาง-” หยางจิ้งฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าเหตุผลที่เยี่ยนฟางมาอยู่ร่วมชายคากับเขา เป็นเพราะนางต้องการมาดูแลเขายามป่วย แล้วนานวันเข้าทุกอย่างกลับกลายเป็นความเคยชิน จนลืมไปว่าพวกเขาไม่เคยพูดคุยเรื่องนี้อย่างเป็นกิจจะลักษณะ“องค์ชาย”“ขะ ข้าจะออกไปดูเอง เจ้าอย่าห่วงไปเลย”“พ่ะย่ะค่ะ องค์ชายทำสิ่งใดให้พระชายาโกรธ อย่าลืมเอ่ยขอโทษนะพ่ะย่ะค่ะ” เข่อชิงตะโกนไล่หลัง ทั้งที่เขาหลังจะได้อุ้มท่านชายท่านหญิงตัวน้อยแล้วแท้ๆ เหตุใดเป็นเช่นนี้