All Chapters of ชายาชังของว่าที่ทรราช: Chapter 11 - Chapter 20

“ไม่คิดว่าคุณชายสี่จะเชี่ยวชาญเรื่องการค้า”“น้องชายของกระหม่อมผู้นี้มีความรู้มาก แต่กลับไม่ยอมรับราชการ เอาแต่เที่ยวเล่นไปวันวัน” เต๋อคุนพูดถึงน้องชายร่วมมารดา“เพราะข้าเบื่อท่านแม่ ที่คอยบอกให้ข้าแข่งขันกับพวกท่านอย่างไรเล่า เลยไม่คิดจะทำสิ่งใด เห็นหรือไม่ว่าช่วงนี้ท่านแม่ไม่สนใจข้าแล้ว คึๆ”มุมปากผู้สูงศักดิ์กระตุกยิ้มขำ เขารู้มาว่าแม่ทัพเกามีภรรยามาก มีฮูหยินรองที่มักใหญ่ใฝ่สูง แต่ไม่คิดว่าพี่น้องจะกลมเกลียวกันถึงเพียงนี้ ต่างจากบรรดาพี่น้องของเขาลิบลับองค์ฮ่องเต้หวงต้าหลงที่มีโอรสธิดาหลายพระองค์ แต่เหล่าองค์ชายองค์หญิงที่มีบทบาทในราชสำนักมีอยู่ไม่มาก เพราะเรื่องเช่นนี้ขึ้นอยู่กับอำนาจของสกุลเดิมมารดาในปัจจุบันก็คงมีฮองเฮาหลิงจื้อเจิน ประสูติองค์ชายสามหวงไท่ฉาง และองค์ชายสี่หวงอู๋เฉินต่อมาก็เป็นสนมขั้นหวงกุ้ยเฟย สนมหม่าเจียวมิ่ง ประสูติองค์ชายห้าหวงฮุ่ยอินและคนสุดท้ายคงหนีไม่พ้นสนมรักของฝ่าบาท สนมขั้นกุ้ยเฟย กงลี่จิน พระนางมีโอรสธิดาถึงสามพระองค์ องค์หญิงใหญ่หวงเหิงเยว่ องค์หญิงเล็กหวงเจียหลิง และองค์ชายรองหวงลู่จิว ที่สิ้นพระชนม์ไป“วันนี้คงจะได้เพียงความรู้พื้นฐานเท่านั้น วั

กว่าสองเดือนมานี้ จวนองค์ชายใหญ่ไม่สุขสงบเลยสักวัน ในทุกเช้าจะมีสตรีปากมากมาวุ่นวายในจวน สั่งจัดนั่นบ้าง รื้อนี่บ้าง ยิ่งตอนนี้เข้ากันได้ดีกับเข่อชิง ก็ยิ่งได้ใจใหญ่ พอเขาจะตักเตือนก็มีขันทีเฒ่าคอยปกป้อง“องค์ชาย อย่าได้ดุพระชายานักเลยพ่ะย่ะค่ะ นางจะเสียใจเอาได้” และนั่นก็เป็นประโยคคุ้นหูที่หยางจิ้งได้ยินทุกครั้ง ขันทีคนสนิทของเขาถือข้างเกาเยี่ยนฟางอย่างไม่ต้องสงสัย เอ่ยปากเรียกพระชายา พระชายาได้ทั้งวันคงลืมสิ้นแล้วกระมัง ที่เอ่ยว่าจะช่วยเขาระแวดระวังสกุลเกาแต่หากลองตัดทิฐิออก เยี่ยนฟางก็ช่วยให้จวนกลายเป็นจวนได้จริงๆ มองไปทางใดก็ดูสดชื่น สดใสขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ซึ่งหยางจิ้งเองก็มิได้นิ่งนอนใจ เขาเองก็ใช้เงินที่สะสมมาคืนให้คุณหนูเกาไปหลายส่วน และคิดว่าจะหามาคืนให้ครบทุกตำลึงทว่าคงต้องใช้เวลาเสียหน่อย เพราะช่วงนี้เขาแทบไม่มีเวลาวาดภาพ เนื่องจากถูกบรรดาคุณชายรั้งตัวเอาไว้ ให้เล่าเรียนศาสตร์แขนงต่างๆ พอเสร็จจากเรียนตำรา แม่ทัพเกาก็มาสอนการต่อสู้ให้นึกถึงเรื่องนี้แล้ว ก็ยังขำแม่ทัพเกาไม่หาย แม่ทัพใหญ่ของแคว้นถึงขั้นเตรียมสุรามาให้หยางจิ้งคำนับเป็นอาจารย์ ในแผ่นดินนี้คงมิมีผู้ใดเขาทำกัน

กว่าฮูหยินเอกและฮูหยินรอง จะช่วยกันกล่อมพ่อลูกสกุลเกาให้หายโมโหได้ ก็ใช้เวลานานพอตัวทั้งที่เป็นขุนนางใหญ่ แต่พอเป็นเรื่องของคนในครอบครัว กลับไม่มีผู้ใดห้ามกัน จ้องแต่จะหาคนผิดมารับโทษให้ได้ แม่ทัพใหญ่ของแคว้นถึงขั้นจะจับสาวใช้ผู้นั้นไปสอบสวนเบื้องลึกเบื้องหลังจนหมอหลวงมา ทุกคนจึงหันมาสนใจอาการบาดเจ็บขององค์ชายแทน เพราะดูจากตาเปล่าแล้ว ก็รู้ได้ทันทีว่าบาดแผลฉกรรจ์“เป็นอย่างไรบ้างท่านหมอหลวง”“เพราะน้ำชาร้อนมาก จึงเกิดแผลพุพองขอรับท่านแม่ทัพ”“แล้วต้องทำอย่างไรจึงจะหายดีเจ้าคะ”“ต้องใช้ยาทาและยาทานควบคู่กันไป ที่สำคัญคืออย่าให้แผลโดนน้ำเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ พระชายา” หมอหลวงตอบคำถามคนพ่อยังไม่ทันจบ ก็ต้องหันมาตอบคำถามบุตรสาวต่อ เป็นเช่นนี้อยู่เกือบเค่อ (15 นาที) ท่านหมอจึงได้หันมาจัดยาให้กับคนเจ็บหลังจากเหตุการณ์นั้น สกุลเกาก็ไม่ได้อยู่ร่วมงานต่อ พาองค์ชายกลับจวนไปพักผ่อนทันที ส่วนสาวใช้ผู้นั้นก็ถูกเจ้ากรมพิธีการนำตัวไปลงโทษ สกุลเกาจึงได้ยอมรามือ“ฟางเอ๋อร์ ทำอันใดหรือลูก” ฮูหยินเอกเอ่ยถามบุตรสาวที่หอบสัมภาระออกมาจากห้องนอน คล้ายกับคนจะออกไปข้างนอก ทั้งที่พึ่งกลับเข้ามาเพียงเค่อเดียว (

“อย่าทรงดื้อได้หรือไม่ แรงจะไม่มีอยู่แล้ว แขนก็ยังบาดเจ็บ” เยี่ยนฟางว่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ หากไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะจมดิ่งไปกับความฝัน นางจะไม่ปลุกให้ตื่นขึ้นมาวุ่นวายเช่นนี้“เจ้าต่างหากที่ดื้อ มิใช่เรื่องของเจ้าสักนิด ยังยื่นมือเข้ามาสอด สตรีดีๆ ที่ใดเขาถอดเสื้อผ้าบุรุษเช่นนี้ มีแต่สตรีหน้าไม่อายเช่นเจ้า”“เพคะ ก็คงมีแต่สตรีหน้าไม่อายเช่นหม่อมฉัน ที่เป็นห่วงพระองค์” เยี่ยนฟางโกรธ แต่ความรู้สึกที่มากกว่านั้นคือความน้อยใจ ทั้งที่นางทำดีกับเขา แต่อีกฝ่ายกลับเอาแต่บอกว่านางจุ้นจ้านทว่าถึงจะรู้สึกแย่เพียงใด แต่หญิงสาวก็ตั้งหน้าตั้งตาเช็ดตัวให้หยางจิ้งต่อ โดยไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงให้บรรยากาศในห้องมันแย่ไปกว่านี้“อะฮึ่ม!” ตาคมเหล่มองชายาที่กำลังเช็ดตัวให้ ทั้งสีหน้าเรียบเฉย และอาการไม่พูดไม่จาของเยี่ยนฟาง ทำเอาองค์ชายหนุ่มคิดหนักหรือเมื่อครู่เขาพูดกับนางรุนแรงเกินไป แต่เขาแค่พูดไปอย่างนั้นเอง มิได้คิดจริงจัง ก่อนหน้าเขาก็เอ่ยกับนางเช่นนี้หลายครา นางก็ตอบโต้กลับทันทีแล้วเหตุใดครานี้ถึงโกรธเล่า“เยี่ยนฟาง เอ่อ”“…”“ข้าหนาวแล้ว” หวงหยางจิ้งได้รับเสียงถอนหายใจตอบกลับมา ก่อนที่มือเรียวจะนำผ้าไป

“เจ้าแต่งชายาแล้วหรือ ดียิ่งนัก ชายาเจ้างามเหลือเกิน”“นางเป็นบุตรสาวคนเล็กของแม่ทัพเกาพ่ะย่ะค่ะ ครั้งนี้ก็ได้สกุลเกาช่วย ลูกจึงมาพบเสด็จแม่ได้”“ขอบใจมากนะฟางเอ๋อร์” มือผอมยื่นมาจับมือลูกสะใภ้“มิเป็นไรเพคะ สะ เสด็จแม่” สองแม่ลูกกับอีกหนึ่งสะใภ้ สนทนากันอย่างลื่นไหล กระทั่งท่านหมอตรวจอาการเสร็จ ทุกคนจึงหันมาสนใจเรื่องอาการป่วย“เป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ”“เป็นอาการของคนต้องไอเย็นมาเป็นเวลานานพ่ะย่ะค่ะองค์ชาย ทำให้จ้าวฮองเฮามีอาการไออยู่ตลอดเวลา บางคราก็อ่อนเพลียและหายใจติดขัด” คงเป็นเพราะคุกแห่งนี้อยู่ใต้ดิน อากาศจึงค่อนข้างชื้นและเย็น“รักษาได้หรือไม่เจ้าคะท่านหมอ”“รักษาได้ เพียงแต่ต้องทานยาเป็นประจำ สมุนไพรพวกนี้มิต้องอาศัยการเคี่ยว ดังนั้นแต่ละมื้ออาหารให้จ้าวฮองเฮาเด็ดมาเคี้ยวสองสามใบ ไม่กี่เดือนก็จะหายดี แต่อาจจะมีรสขมเสียหน่อย” สมุนไพรรักษาโรคถูกนำออกมาในปริมาณมาก เนื่องจากไม่รู้ว่าเมื่อใดจะได้เข้ามาที่นี่อีก“ท่านหมออย่าได้ห่วง ขมเพียงใดข้าก็ทานได้ ขอเพียงหายจากอาการป่วยก็พอ ข้าอยากอยู่จนได้เห็นหน้าหลาน” จ้าวหนิงจินหันมายิ้มเย้าบุตรชายและสะใภ้ จนเยี่ยนฟางปั้นหน้าไม่ถูก“ท่านแม่ต