All Chapters of ชายาชังของว่าที่ทรราช: Chapter 1 - Chapter 10

“ท่านพ่อไปทำงานเถิดเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว” เกาเยี่ยนฟางส่งยิ้มหวานเป็นหลักฐานให้บิดาและมารดาดู“แน่ใจหรือ ให้พ่ออยู่เป็นเพื่อนเจ้าอีกสักวันดีหรือไม่”“นั่นสิลูก พี่รองกับพี่สี่ของเจ้าก็กำลังเร่งกลับเรือน ประเดี๋ยวแม่จะทำขนมมาให้พวกเจ้าพี่น้องได้ทานเล่นกัน”“ข้าจะรบกวนเวลารับใช้แผ่นดินของพวกท่านได้อย่างไรเจ้าคะ บอกให้พี่ๆ ทำงานให้แล้วเสร็จก่อน ค่อยกลับมาเถิดเจ้าค่ะ ให้ลี่จูกับอาเป่าอยู่เป็นเพื่อนข้าก็พอแล้ว”ลี่จู เป็นบ่าวคนสนิทที่ดูแลเยี่ยนฟางมาตั้งแต่เล็ก ส่วนอาเป่าเป็นลูกชายของลี่จูกับอาเหมา อายุได้เพียงห้าหนาว กำลังน่ารักน่าชังทีเดียวครอบครัวนี้เป็นบ่าวสกุลเกามาหลายชั่วอายุคน พวกเขาจึงจงรักภักดีต่อสกุลนักรบ โดยเฉพาะลี่จูและอาเป่าที่ไม่เคยถือโทษเกาเยี่ยนฟางเลย แม้ว่านางจะเจ้าอารมณ์เพียงใด“เอาเช่นนั้นหรือ”“เจ้าค่ะ”“พ่อเข้าใจแล้ว เจ้าพักผ่อนให้มาก อย่าพึ่งลุกไปเที่ยวเล่นที่ใดเล่า” คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เพราะสงสัยในพฤติกรรมที่ผิดแปลกของบุตรสาวปกตินางมักจะชอบเป็นที่สนใจ ยิ่งเวลาที่ป่วยหรือมีเรื่องขัดใจ ยิ่งอยากให้พ่อ แม่ และพี่ชายอยู่ห้อมล้อม เอาอกเอาใจ“เจ้าค่ะ ขอให้ง

สามนายบ่าวสวมผ้าคลุมหน้าคลุมหัว จนเห็นเพียงดวงตา พวกเขาแอบย่องออกจากเรือนมายังจวนนอกวังขององค์ชายหวงหยางจิ้งพอมาถึง เกาเยี่ยนฟางก็พาสองบ่าวปีนขึ้นไปเกาะกำแพง แอบมองคนที่อาศัยอยู่ด้านใน“คะ คุณหนูเจ้าคะ เราจะไม่ถูกจับได้หรือ”“มิต้องเป็นห่วงไป ที่นี่มิมีผู้ใดเฝ้ายาม องค์ชายอยู่กับขันทีเพียงสองคนเท่านั้น”“เจ้าค่ะ” แม้จะแปลกใจว่าคุณหนูรู้ได้อย่างไร แต่ลี่จูก็ไม่กล้าเอ่ยปากถาม กลัวจะทำให้อีกฝ่ายอารมณ์เสีย“โอ๊ะ! องค์ชายไร้ค่าอยู่ตรงนั้นขอรับ”“อาเป่า เหตุใดจึงเรียกองค์ชายเช่นนั้น” เยี่ยนฟางหันมาดุเด็กชายตัวอ้วน“กะ ก็คุณหนูบอกให้บ่าวเรียกเช่นนั้นนะขอรับ”“…ต่อไปห้ามเรียกอีก ข้าไม่อนุญาตแล้ว”“ขอรับ” อาเป่าตอบรับเสียงอ่อย จนเยี่ยนฟางต้องหันไปลูบหลังปลอบเด็กน้อย“ข้าขอโทษที่ดุเจ้า เอาเป็นว่าจากนี้อย่าเรียกเขาเช่นนั้นอีก หากใครมาได้ยินเข้า เขาจะว่าเจ้าเป็นเด็กไม่ดี”“บ่าวเข้าใจแล้วขอรับคุณหนู” สองแม่ลูกตกใจอยู่พอควร เพราะก่อนหน้าคุณหนูไม่เคยมีท่าทีเช่นนี้เมื่อก่อนหากไม่ได้ดั่งใจ พวกเขาแม่ลูกเป็นอันต้องถูกด่าทอรุนแรง บางคราก็ถูกทุบตี จนชาชินไปเสียแล้ว แต่เหตุใดวันนี้คุณหนูจึงเปลี่ยนไปอย่าง

น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคอ ปากเล็กเป่าลมออกจากปาก ยืนทำใจอยู่หน้าประตูจวนหลังเก่า แม้ยามนี้หยางจิ้งจะเป็นเจ้าหมาโง่อยู่ แต่ภาพความโหดเหี้ยมของเขายังติดตานางไม่หาย“ให้บ่าวเคาะประตูเลยหรือไม่เจ้าคะ”“เอาเลย ข้าพร้อมแล้ว” เยี่ยนฟางกระชับปิ่นโตที่เอามาด้วยไว้แน่น รอให้ขันทีคนสนิทขององค์ชายออกมาเปิดประตูสามนายบ่าวยืนรอไม่นาน ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออก เมื่อขันทีเฒ่าเห็นว่าผู้ใดมา ก็แสดงสีหน้าไม่พอใจทันที“คำนับท่านขันทีเข่อชิง ข้านำอาหารมาฝากองค์ชาย ไม่ทราบว่าท่านพอจะนำทางข้าไปพบองค์ชายได้หรือไม่เจ้าคะ”“…” สีหน้าโกรธเคืองเปลี่ยนเป็นงุนงงในทันใด ทั้งคำพูด รอยยิ้ม และกิริยาที่อ่อนน้อม ราวเป็นคนละคนกับคุณหนูเล็กสกุลเกาที่เขารู้จัก“ท่านขันทีขอรับ ได้ยินที่คุณหนูของข้าว่าหรือไม่”“เอ่อ ข้าคงต้องนำเรื่องนี้ไปทูลต่อองค์ชายก่อน” เมื่อถูกเด็กอ้วนท้วง ขันทีชราก็หันหลังกลับเข้าไปถามนายเหนือหัวทันทีและคำตอบก็เป็นไปตามที่เขาคาดเอาไว้“ไล่นางกลับไป อย่าให้นางเข้ามาเหยียบในจวนเรา” น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้น ทั้งที่เจ้าตัวยังจดจ่ออยู่กับการวาดภาพทิวเขา“แต่…ครานี้นางมีท่าทีแปลกๆ นะพ่ะย่ะค่ะ ดูไม่เหมือนคุณหนูเ

“ปลดจ้าวหนิงจินลงจากตำแหน่งฮองเฮาให้เป็นเพียงสามัญชน และขังไว้ในคุกหลวงจนกว่าจะสิ้นชีวิต ชดใช้ความผิดที่ปลงพระชนม์เชื้อพระวงศ์”นั่นเป็นพระราชโองการที่หยางจิ้งจดจำได้มิเคยลืม ผู้คนทั้งแคว้นต่างก่นด่าว่าเสด็จแม่ของเขาจิตใจอำมหิต สังหารองค์ชายรอง หวงลู่จิว ที่มีอายุได้เพียงเจ็ดหนาว เพราะกลัวว่าองค์ชายรองที่กำเนิดจากสนมขั้นกุ้ยเฟย สนมกงลี่จิน จะมาแย่งตำแหน่งองค์รัชทายาทไปจากหยางจิ้งเหตุการณ์นั้นทำให้ชีวิตของหยางจิ้งพลิกผันจนแทบตั้งรับไม่ทัน เสด็จพ่อที่เคยอุ้มชู กลับไม่เคยมาเหลียวแล จะเดินไปที่ใดก็มีแต่คนทำท่ารังเกียจ แม้แต่พวกขันทีนางในก็ยังกล้าดูแคลนหยางจิ้งในวัยสิบเอ็ดหนาวต้องทนกับคำพูดเสียดสี ดุด่า สาปแช่ง ทั้งยังไม่เคยได้ทานอาหารอิ่มท้องเลยสักวัน บางวันถึงขั้นเป็นข้าวบูดเสียด้วยซ้ำไม่ต้องพูดถึงเรื่องออกงานสำคัญกับเสด็จพ่อและเหล่าพี่น้อง หลังจากเสด็จแม่ได้รับโทษ เขาก็ไม่เคยได้รับเชิญอีก ทั้งยังถูกขับให้ออกมาอยู่จวนนอกวังกับเข่อชิงเพียงสองคนหวงหยางจิ้งในวัยนั้นรู้สึกโกรธมารดาเป็นอย่างมาก ที่ทำให้ตนเองกลายเป็นที่รังเกียจของทุกคน แต่ก็ได้ขันทีเข่อชิงที่คอยสอน และย้ำเตือนว่าอย่างไรเสด

มือเล็กดึงแขนของเอกบุรุษให้ตามออกมาด้วยสีหน้าถมึงทึง เท้าเล็กกระทืบลงพื้นระบายความโมโห“หยุด! เจ้าจะพาข้าไปที่ใด”“เป็นใบ้หรือไร เหตุใดไม่ตอบกลับไปเล่า” เยี่ยนฟางเดินมาหยุดที่ตรอกไร้คน พลางหันไปต่อว่าอีกฝ่ายนางทั้งโมโห ทั้งอยากหยิกคนตรงหน้า ไม่ว่าเมื่อใดเจ้าหมาโง่ของนางก็ยืนให้คนอื่นด่า ยอมให้คนอื่นหัวเราะเยาะเพราะเหตุนี้อย่างไรเล่า จึงได้เก็บกด พอมีอำนาจก็ไม่เกรงกลัวผู้ใด ทำร้ายผู้คนอย่างเลือดเย็น“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร” หยางจิ้งหรือจะไม่โกรธ เขาแทบอยากพุ่งเข้าไปบีบคอสตรีชั้นต่ำผู้นั้น แต่ในฐานะเช่นเขา จะทำสิ่งใดได้“ก็ด่าพวกเขากลับไป เอาให้หูดับไปเลยยิ่งดี”“อย่างที่เจ้าด่าข้าอยู่นี่น่ะหรือ”“ข้า- เอ่อ หม่อมฉันมิได้ด่านะเพคะ เพียง เพียงบอกองค์ชายเท่านั้น” เยี่ยนฟางอยากตบปากตนเองนัก ทั้งที่ตั้งใจจะตีสนิทอีกฝ่าย แต่นางกลับลืมตัว ด่าเขาว่าเป็นใบ้เสียอย่างนั้น“บอกว่าข้าเป็นใบ้น่ะหรือ”“หึ หยุดใช้สายตากดดันหม่อมฉันนะเพคะ ทีกับผู้อื่นเหตุใดไม่มองเช่นนี้บ้าง”“ข้ามิได้ทำ”“ทำเพคะ มองอย่างกับจะฆ่าแกงกัน อ๊ะ! จะไปที่ใดเพคะ เมื่อครู่เป็นหม่อมฉันที่ช่วยพระองค์ไว้ องค์ชายควรตอบแทนหม่อมฉั