All Chapters of ชายาชังของว่าที่ทรราช: Chapter 41 - Chapter 50

ห้องทำงานของแม่ทัพเกากั๋วเฉียงถูกปิดเงียบ ภายในมีเจ้าของเรือน เกิงชุน จวินอู๋ โจวไฉ ชินอ๋องแคว้นจาง หยางจิ้ง และเยี่ยนฟางที่เป็นสตรีเพียงคนเดียว“ข้าไม่ถนัดเรื่องประนีประนอม ผู้อื่นจะเป็นอย่างไรก็ช่าง แต่คนที่สั่งสังหารหนิงจิน ข้าจะให้มันตายด้วยมือของข้า” จางปี้ซวนแจ้งความประสงค์ต่อหน้าทุกคน“เรื่องนั้นค่อยว่ากันภายหลังเถิด สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือหาหลักฐานมาล้างมลทินให้กับอดีตฮองเฮาให้ได้ มิเช่นนั้นถึงจะเปิดเผยออกไปว่าพระนางถูกสังหาร ก็คงไม่มีผู้ใดสนใจเรื่องนี้”“จริงอย่างท่านพ่อตาว่า”“แต่ตอนพูดคุยกันที่จวน ชินอ๋องเอ่ยว่ามีหลักฐานอยู่แล้วใช่หรือไม่เพคะ” ทั้งหยางจิ้งและเยี่ยนฟางต่างได้ยินเช่นนั้นในชาติที่แล้ว ยามที่เยี่ยนฟางดูผ่านม่านชีวิตของหยางจิ้ง เรื่องนี้ก็ยังไม่ได้รับการคลี่คลาย ทุกอย่างจบลงที่หยางจิ้งนำทัพไปล้างแค้น ให้กับมารดาที่สิ้นชีพในคุกเท่านั้น“ข้าไปได้บันทึกลับของหมอหลวง ที่ชันสูตรศพขององค์ชายรองมา ในนั้นเขียนไว้ว่าสาเหตุการตายขององค์ชายรองเกิดจากการถูกเข็มพิษ”“จะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อองค์ชายเสียชีวิตหลังจากทานขนม ที่นางกำนัลตำหนักจ้าวฮองเฮาเอามาวางไว้ เรื่องนี้ฝ่าบาท

“ท่านจะลองอ่านดูหรือไม่” ม้วนกระดาษที่มีข้อมูลไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ถูกนำมาวางไว้“ไม่ล่ะ อันที่จริงเจ้าจะมีหลักฐานอันใดก็ไม่สำคัญ เพราะอีกเพียงเสี้ยวลมหายใจ เจ้าก็จะตายไปพร้อมกับมัน”“ท่านหมายความว่าอย่างไร”“เจ้าคิดว่าแผนการตื้นๆ เช่นนี้ข้าจะมองไม่ออกหรือ ในนี้มีคนของเจ้าอยู่กี่คนเล่า คงจะมิใช่ทหารของแม่ทัพเกา เพราะคนของข้ารายงานว่าแม่ทัพเกามิได้เคลื่อนพลทหาร”“…” คนของหยางจิ้งเดินออกจากมุมมืดสามคน ทำให้หลิงจื้อเจินหัวเราออกมาเสียงดัง“ฮ่าๆ นี่เจ้าดูแคลนข้าเกินไปหรือไม่ เตรียมคนมาเพียงเท่านี้ คิดว่าข้าจะบุกมาถึงนี่คนเดียวจริงๆ หรือ อีกไม่นานโอรสของข้าก็จะปิดล้อมที่นี่ และส่งเจ้าไปอยู่กับมารดา” องค์ฮองเฮากระตุกยิ้มร้ายนางจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาพรากอำนาจไปจากมือนาง และจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งตำแหน่งรัชทายาทของไท่ฉางไป“หึๆ แล้วองค์ฮองเฮาผู้ปราดเปรื่อง คิดว่าข้าจะไม่รู้แผนการของท่านหรือ ใช่โอรสสององค์นี้หรือไม่ ที่ท่านจะให้เขาตลบหลังข้า”ชินอ๋องจางปี้ซวนควบคุมตัวของหวงไท่ฉางและหวงอู๋เฉินเข้ามาด้านใน ก่อนจะดันให้ทั้งสองคุกเข่าลงกับพื้น“บุรุษอีกคนที่ว่า คือชินอ๋องแคว้นจางพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่”

แผนการของชินอ๋องไม่ได้มีสิ่งใดซับซ้อน เขาจะถามเรื่องราวกับองค์ฝ่าบาทตามตรง หากพระองค์ตรัสว่ามิได้ทำ เขาก็จะเชื่อตามนั้น แต่หากไม่ ก็คงจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้“ชินอ๋องยังไม่กลับแคว้นจางอีกหรือ ข้าคิดว่าท่านกลับไปแล้วเสียอีก” องค์กษัตริย์ผายมือให้เชื้อพระวงศ์ต่างเมืองนั่งลงบนเก้าอีกรับแขก พลางสั่งให้ขันทีคนสนิทออกไปรอด้านนอก“กระหม่อมอยู่ร่วมพิธีศพของอดีตฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ”“อ่อ จริงสินะ” สีหน้าไม่แปลกใจของเจ้าแผ่นดิน สร้างความสงสัยให้กับชินอ๋องไม่น้อย“ดูฝ่าบาทไม่แปลกใจ พระองค์ทรงรู้อยู่แล้วหรือ”“รู้…รู้เรื่องอันใดหรือ”“รู้ว่ากระหม่อมและหนิงจินเคยเป็นคนรักกันมาก่อน”“…” ความเงียบคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุดในตอนนี้ แววตาเป็นกันเองของหวงต้าหลงเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นว่างเปล่าจนน่ากลัว“หึ เช่นนั้นที่หลิงฮองเฮาเอ่ยว่าพระองค์แนะนำให้นางใส่ร้ายหนิงจิน ก็เป็นเรื่องจริงหรือ” จางปี้ซวนถามออกไปตามตรง“ท่านสืบมาว่าอย่างไรเล่า หากเชื่อตามนั้นเหตุใดต้องมาถามข้าอีก”“เพราะกระหม่อมอยากรู้ว่ากษัตริย์แคว้นหวง กล้าพอที่จะพูดความจริงหรือไม่”“ในเมื่อท่านถามข้าตามตรง ข้าเองก็จะตอบท่านตามตรง”“…”“จ้าวหนิงจินเป็นส

“เจ้าอยากเป็นฮองเฮาหรือไม่”“ท่านถามสิ่งใด”“เจ้าเองก็พอรู้มาบ้างมิใช่หรือ เรื่องที่เหล่าขุนนางอยากให้ข้าขึ้นครองราชย์ ข้าเลยอยากถามเจ้าว่า อยากเป็นฮองเฮาหรือไม่” มือใหญ่กอบกุมมือชายาเอาไว้ พลางจ้องมองตาสวยเพื่อรอคำตอบ“เรื่องนี้ก็คงต้องแล้วแต่การตัดสินใจของท่าน ส่วนตำแหน่งฮองเฮา ท่านอยากให้ข้าเป็นหรือ ข้าคิดว่าท่านอยากให้ผู้อื่นเป็น”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร เหตุใดข้าต้องอยากให้ผู้อื่นเป็น…หรือมีใครมาพูดเรื่องโกหกให้เจ้าไม่สบายใจ” ชายหนุ่มร้อนใจ พลันคิดว่าตนเองไม่ได้ทำสิ่งใดให้ภรรยาขุ่นเคือง เช่นนั้นก็คงมีอยู่เรื่องเดียวคือมีผู้อื่นมาพูดให้เยี่ยนฟางไม่สบายใจ แล้วจะเป็นใครเล่า คุณหนูผินอี้เหรินก็ถูกลงโทษและส่งกลับบ้านเดิมไปเพราะเป็นสายให้กับองค์ชายสามแล้วมันผู้ใดกล้ามาเล่าความเท็จให้ฟางเอ๋อร์ของเขาฟัง“ก็องค์ชายมิได้เต็มใจแต่งกับหม่อมฉันเช่นกันมิใช่หรือ จากนี้หากองค์ชายอยากปลดหม่อมฉัน แล้วแต่งสตรีที่พึ่งใจเข้ามา หม่อมฉันเองก็จะไม่ค้าน และจะให้สกุลเกาสนับสนุนองค์ชายต่อไป”“เราอยู่กันเพียงสองคน เหตุใดเจ้าพูดจาห่างเหินกับข้าอีกแล้ว ข้าคิดว่าเราพูดคุยกันเข้าใจแล้วเสียอีก จริงอยู่ที่เมื่อก

ภายในห้องนอนที่เคยมีเสียงหัวเราะของคนทั้งสอง บัดนี้กลับเงียบสนิท ศีรษะหนักฟุบลงข้างเตียง มือหนาก็กอบกุมมือภรรยาไว้ไม่ห่าง เรื่องราวที่เกิดขึ้น มันกะทันหันจนหยางจิ้งตั้งรับไม่ทัน“ฟางเอ๋อร์ เยี่ยนฟาง เจ้าได้ยินข้าใช่หรือไม่ เจ้าเพียงแค่หยอกข้าให้ตกใจเล่นเหมือนทุกคราใช่หรือไม่ ฮึก รีบตื่นขึ้นมาเร็วเข้า” ทั้งเสียงที่สั่นเครือและน้ำตาที่ไหลออกจากนัยน์ตาสีดำขลับ ล้วนทำให้หลี่เมิ่งมิอาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้“ขอโทษนะหยางจิ้ง ทั้งที่เคยสัญญาว่าจะอยู่กับเจ้า แต่ข้ากลับทำไม่ได้” เซียนสาวซุกหน้าลงกับเข่าทั้งสองพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างไม่อายผู้ใด“ร้องไห้เพราะดีใจ ที่ได้กลับสวรรค์หรือ”“มะ มหาเทพ”“ข้าถามว่าเจ้าดีใจมากใช่หรือไม่ ที่ได้กลับมา”“ขะ ข้าเสียใจ” ใบหน้างามก้มลง พลางตอบออกไปตามความจริง“หืม เจ้าเสียใจอย่างนั้นหรือ เพราะเหตุใดเล่า ทั้งที่เจ้าตั้งใจบำเพ็ญเพียรมาหลายร้อยหลายพันปี แต่เจ้ากลับเสียใจที่ได้กลับมาอยู่สวรรค์หรือ” มหาเทพยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยเช่นเคย แต่หลี่เมิ่งกลับรู้สึกว่านางถูกแรงกดดันมหาศาล“ข้าเสียใจ ที่ต้องจากพวกเขาทุกคนมา”“หากข้าให้เจ้ากลับไป เจ้าจะไปหรือไม่”“ข้า-”“เจ้า